Chapter 15. ตรงไปตรงมา

            “แต่ทางการมิได้นิ่งนอนใจ พยายามจำกัดกลุ่มคนที่มั่งคั่งเหล่านี้โดยการเก็บภาษีและออกกฎระเบียบทางราชการอย่างหนัก”

            “การแทรกแซงของทางการกลับให้เจ้าของให้ร่ำรวยยิ่งขึ้น ทางการหวังแค่เงินภาษีไม่ได้สนใจความเป็นอยู่ของชาวบ้านอย่างแท้จริง”

            “เจ้าอคติเกินไปแล้ว” ฉู่ห่าวหรานไม่คิดว่าเยว่ซินจะถกเถียงเขาด้วยเรื่องนี้ 

            “ท่านไม่คิดหรือว่า แท้จริงคนอย่างพวกท่านอยากเห็นชาวบ้านโง่ดักดาน ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ จะได้กดพวกเขาไว้ใต้ฝ่าเท้าของตนเอง”

            “เหอเยว่ซิน”  เขาปรามนางด้วยการเรียกชื่อ ทว่าทำให้หญิงสาวได้สติกัดริมฝีปากตนเองข่มอารมณ์ขุ่นมัว

            “ข้าไม่ได้แซ่เหอ! ข้า...”

            “...”

            เยว่ซินสะดุ้ง เกือบหลุดปากบอกแซ่ของตนออกไป นางมีเหตุผลที่ไม่ต้องการให้ใครรู้ว่านางไม่ใช่เหอเยว่ซิน

            “ไม่มีอะไร... ถ้าผู้อื่นรู้ว่าหญิงบรรณาการลอบหลบหนีไปแล้ว ข้าจะเดือดร้อนเอา”

            “อย่างเจ้ายังกลัวเรื่องเดือดร้อนใดอีกหรือ” เขารู้ว่านางไม่อยากกล่าวถึงจึงเปลี่ยนเรื่องพูด

            “อื้ม ข้ายังอยากมีชีวิตไว้แต่งงานกับบุรุษสักคนสองคน” นางแสร้งหัวเราะร่าขึ้นมา “แม่บุญธรรมบอกว่า เราเป็นสตรี หากชอบบุรุษคนใดก็ลงมือฉุดมาเป็นของตนได้เลย”

            “แค่กๆ”

            “ใต้เท้าฉู่ ท่านไม่สบายอีกแล้วเหรอ” นางลูบหลังทันที่ได้ยินเสียงไอของเขา “ข้าควรขึ้นเขาล่าหมีเอามาบำรุงท่านดีกว่า”

            “ไม่ต้อง”  เขาตบหลังมือนางที่จับไหล่ของเขาอยู่  นิ้วมือของนางเรียวเล็กแม้ไม่ได้เนียนนุ่มเหมือนมือหญิงสาวในห้องหอ แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและจริงใจ เหมือนนางไม่ได้รู้สึกด้วยซ้ำว่าเขาสัมผัสมืออยู่ ไม่ได้ชักมือกลับหรือสะบัดมือออก ซ้ำยังชะโงกหน้ามามองเขาอีก คราวนี้เป็นเขา

เองที่รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า

            “สตรีที่หุบเขาแมงป่องแดงเป็นเช่นเจ้าทุกคนหรือ?”  หรือเพราะเขารู้จักสตรีน้อยเกินไปจึงรับมือนางไม่ทัน

            “ข้าเป็นอย่างไร” นางกะพริบตาปริบๆ

            “ตรงไปตรงมา”

            “แล้วไม่ดีหรือ? ต้องหน้ายิ้มแล้วซ่อนมีดไว้ด้านหลังหรือไร” นางส่ายหน้าไปมา  “อันที่จริงข้าไม่ได้จะคุยกับท่านเรื่องนี้”

            “เจ้าอยากคุยเรื่องใด”   เขาจำไม่ได้เลยว่าแต่ก่อนเขาเป็นคนช่างพูด หรือเพราะอยู่กับนางที่ช่างสนทนาจึงทำให้เขาพูดจามากขึ้นกว่าเดิม

            “หลายวันก่อนขึ้นเขาได้โสมคนมา ข้าคิดจะเอาไปเปลี่ยนเป็นเงิน แต่ถ้าขายที่นี่จะได้ราคาต่ำ ข้าอยากเข้าไปในอำเภอ ขายให้ร้านขายยาจะได้ราคาดีกว่า”

            “เจ้าเดือดร้อนเรื่องเงิน” อันที่จริงเขาก็ไม่ได้มีเงินมาก ใช้ชีวิตสมถะ กินอยู่เรียบง่ายจึงไม่ได้ใช้จ่ายอันใดมากนัก ทว่าตั้งแต่นางมาก็ซ่อมแซมคฤหาสน์ซอมซ่อหลังนี้ ไม่รู้สิ้นเปลื้องไปเท่าใดแล้ว

            “ไม่ใช่เดือดร้อน อันที่จริง ข้าชอบทำการค้า” นางยิ้มทะเล้น “แต่สตรียังไม่ออกเรือนทำการค้าเป็นเรื่องไม่งาม แต่อย่างข้าจะให้อยู่บ้านปักผ้าเอาไปขายก็ทำไม่ได้ ตอนอยู่หุบเขาแมงป่อง พ่อบุญธรรมสอนเรื่องการค้าขายบ้างเล็กน้อย ข้าเคยแต่งกายเป็นชายเอาของของป่าไปขาย ข้าพอรู้ที่ค้าขายได้กำไรอยู่บ้าง จึงอยากจะเปลี่ยนโสมคนให้เป็นทุนรอนไว้ใช้สอย”

            ฟังเหตุผลของนางแล้วไม่มีอะไรให้ห้ามปราม แต่พอคิดว่านางไม่อยู่ กลับรู้สึกใจโหวงเหวงชอบกล

            “ตามใจเจ้าเถิด”

            “นี่ข้าไม่ได้ไปแล้วไปลับเสียหน่อย ท่านอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ”

            “ข้าทำหน้าแบบไหน” เขาแสร้งทำเสียงดุ

            “ขากลับข้าจะซื้อขนมน้ำตาลมาฝาก”

            “ข้าไม่ใช่เด็ก!”

            ได้ยินเสียงนางหัวเราะออกมา จึงรู้ว่าตัวเองตกหลุมพรางเข้าให้แล้ว

            เยว่ซินนึกถึงพ่อและแม่บุญธรรม คนหนึ่งเป็นจอมโจร คนหนึ่งเป็นบัณฑิต นางเคยถามพ่อบุญธรรมว่าไม่ต้องการไปจากหุบเขาแมงป่องแดงหรือ?

            ‘หากข้าไม่อยู่ ใครจะคอยห้ามปรามแม่บุญธรรมของเจ้าเล่า’

            อืม...

            แท้จริงสตรีห้าวหาญที่ไม่มีผู้ใดกำราบลง  กลับมีเพียงบัณฑิตไร้วรยุทธ์ที่ปราบได้ นางลอบมองสีหน้าของฉู่ห่าวหรานอีกครั้ง  พวกบัณฑิตเป็นแบบนี้เองสินะ หรือว่าเขาเองอาจจะมีความสามารถที่นางคาดไม่ถึงก็เป็นได้.

            บางสิ่งก็เหนือการคาดคิดจริงๆ

            หันซูถลึงตาใส่หญิงสาวที่ยืนกอดอกมองชาวบ้านกว่าห้าสิบคนที่ยืนรอกันอยู่หน้าคฤหาสน์ อันที่จริงนางคิดจะเข้าเมือง แต่เห็นแบบนี้แล้วต้องอยู่ช่วยหันซูเสียก่อน

            “เพราะเจ้าแท้ๆ”

            “หือ?”  เยว่ซินเลิกคิ้วแต่มุมปากยกยิ้ม “ประเดี๋ยวนี้พ่อบ้านไม่เรียกข้าแม่นางเหอแล้วหรือ?”

            “เจ้า!” ถ้าไม่คิดว่านางเป็นคนที่มู่หงเทียนส่งมา เขาคงหักกระดูกนางไปนานแล้ว

            เยว่ซินหัวเราะร่า ยื่นมือไปตบไหล่หันซูสองสามที  นางชอบที่เป็นเช่นนี้ ความนบน้อมจอมปลอมนั้นไม่จำเป็นต้องใช้กับนาง 

            “เอาน่า คิดเสียว่าทำเผื่อใต้เท้าฉู่ของเจ้าอย่างไรเล่า”

            “ใต้เท้าฉู่ของข้า? เจ้านี่พูดจาแปลกพิกล” เอาเถอะ หลุดปากมาถึงขั้นนี้แล้ว นางไม่ถือสา เขาก็ไม่ถือสาเช่นกัน “แล้วจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร”

            “บางคนมาเรื่องเช่าที่เดินเพาะปลูก บางคนมาเรื่องผันน้ำ เจ้าไปรับลงชื่อคนเช่าที่ดินก่อน จะได้รู้ว่ามีกี่คนต้องแบ่งที่ดินอย่างไร ที่เหลือข้าช่วยดูเอง” นางเอ่ยพลางกวาดตามอง สายไปพบกับช่างตีเหล็กก็กวักมือเรียกหาทันที

            “ท่านอาหยวน”

            “คุณหนูเยว่ซิน” เขาหัวเราะเก้อเขินยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตนเอง

             “เรียกข้าเยว่ซินเถอะ”นางส่งยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง “ท่านมาพอดี ข้ามีเรื่องอยากให้ช่วยซ่อมเก้าอี้รถเข็นของใต้เท้าฉู่ ไม่ทราบว่าท่านอาหยวนพอทำได้หรือไม่”

            “ได้ๆ เรื่องแค่นี้ข้าทำได้” อาหยวนผงกศีรษะให้ “ได้ยินว่าจะทำกังหันผันน้ำรึ”

            “ใช่ ดีจริงที่เห็นท่านอาด้วยไม่อย่างนั้นข้าคงต้องให้คนไปเชิญถึงบ้านแล้ว”

            “ข้าไม่ได้เก่งกาจอะไรนัก แต่ถ้าพอช่วยอะไรได้ก็ยินดีทำ”

            “ท่านอาหยวนอย่าถ่อมตัวเลย ได้ท่านมาช่วยก็เบาใจได้มาก”  แม้นางเป็นคนโผงผางแต่ก็รู้จักกาลเทศะ เมื่ออยู่กับคนที่ควรเคารพก็พูดจา

อ่อนน้อมเป็นเช่นกัน

            “มีสิ่งใดก็สั่งการมาได้เลย แต่ว่า...ข้าเขียนหนังสือไม่คล่อง เรื่องสัญญานั้น...เอ่อ...”

            “เรื่องนั้นท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่ให้ใต้เท้าฉู่เอาเปรียบผู้ใดหรอก”

            “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น” ช่างตีเหล็กโบกมือไปมา แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะของหญิงสาวตรงหน้า  ก็รู้ว่าตัวเองถูกแกล้งเอาแล้ว

            เยว่ซินเห็นว่าอีกฝ่ายคลายความกังวลลงแล้วจึงปรายตามองรอบข้าง แล้วเอ่ยกับอาหยวน “ความจริงข้ามีเรื่องรบกวนท่านเช่นกัน”