Chapter 16. .เหนือการคาดคิด

            “ว่ามาได้เลย”  เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ถือตัว เขาจึงลดความระแวดระวังลงและเพิ่มความเป็นกันเองมากขึ้น หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้ พูดเสียงเบาที่ได้ยินกันเพียงสองคน บอกสิ่งที่นางต้องการออกไป อาหยวนขมวดคิ้วสลับกับพยักหน้าหงึกหงัก  นางทำมือไม้ออกท่าทางอธิบายเพิ่มทำให้อีกฝ่ายเข้าใจ

            “ข้าจะลองดู”

            “ขอบคุณท่านมาก”

            เสียงจอแจของชาวบ้านเงียบไปทันทีเมื่อเห็นชายที่นั่งบนรถเข็นกำลังเคลื่อนมาทางพวกเขา  ทุกคนรู้ว่าคฤหาสน์ซอมซ่อนี้เป็นที่อยู่ของราชครูฉู่ห่าวหราน แต่ไม่มีใครเคยเห็นโฉมหน้าเจ้าของคฤหาสน์  ชาวบ้านเพียงได้ยินกันมา ร่วมทั้งบุตรหลานที่มาร่ำเรียนกับใต้เท้าฉู่  แม้รอยแผลบนใบหน้าจะดูน่ากลัวไปสักนิด แต่ท่าทางอ่อนแอและสุภาพกลับทำให้ทุกคนรู้สึกสงสาร ได้ยินว่า ใต้เท้าฉู่ใช้ชีวิตเข้าช่วยเหลือฮ่องเต้จนต้องมีสภาพเช่นนี้ แต่ฮ่องเต้กลับขับไล่ไสส่งมาไกลเพราะหมดประโยชน์แล้ว คงจะเป็นเรื่องจริง

            “ใต้เท้าฉู่” ผู้ใหญ่นำลูกบ้านมาคารวะฉู่ห่าวหราน

            ฉู่ห่าวหรานยิ้มบางๆ ทำให้ใบหน้าของเขาดูสงบเยือกเย็นราวกับเทพเซียนผู้ตัดขาดจากกิเลส เขาพูดคุยทำความเข้าใจเล็กน้อย มอบหมายงานให้เป็นหน้าที่ของหันซูแล้วขอตัวกลับเข้าด้านใน  เด็กๆ คุ้นเคยกับฉู่ห่าวหรานมากกว่าแต่ก่อน ต่างเข้ามาอาสาเข็นรถเข็นให้อาจารย์ฉู่ของพวกเขา

            “พวกเจ้านี้ลืมข้าไปหมดแล้วสินะ”  เยว่ซินแสร้งทำเป็นไม่พอใจ แต่เด็กกลับหัวเราะร่า นางจึงได้แต่กลอกตามองบน นางทำดีกับพวกเด็กๆ ตั้งเยอะ แต่ดูสิ พวกเขารัก ‘อาจารย์ฉู่’ กันทั้งนั้น  นางส่ายหน้าพลางเดินเข้ามาใกล้รถเข็นของฉู่ห่าวหราน

            “เจ้าไม่ไปทำธุระแล้วหรือ?”  ฉู่ห่าวหรานอดยิ้มขำท่าทางของนางไม่ได้

            “อยู่ช่วยหันซูก่อน” หญิงสาวยักไหล่ แต่ใจหวั่นไหวเพราะรอยยิ้มของเขา  “ไม่เช่นนั้นข้าคงถูกแช่งชักหักกระดูกอยู่ในใจ”

            “หันซูไม่ใช่คนเช่นนั้น” เขาหัวเราะในลำคอ “เจ้าคิดว่าที่ดินจะพอหรือ?”

            “ภูเขาทั้งลูกเป็นของท่าน จะใช้แค่ที่ดินตีนเขาทำไมกัน” นางยิ้มเจ้าเล่ห์แต่ฉู่ห่าวหรานกลับหรี่ตามองนาง  

            “ที่ลาดชันเช่นนั้น เจ้าจะทำอะไรได้”

            “ว่ากันว่าแต่เดิมการเพาะปลูกก็เริ่มจากบนภูเขาแล้วพัฒนามาปลูกในที่ราบลุ่มแม่น้ำ” นางทำหน้าครุ่นคิด “ข้าเคยเห็นแถบเจียงหนาน ปลูกชาแบบขั้นบันได ข้าคิดว่าการปลูกข้าวก็น่าจะทำได้เช่นกัน”

            “เจ้าเคยไปเจียงหนาน”

            “ข้าคือผู้ท่องยุทธ์ การเดินทางคือหัวใจของข้า”  นางหัวเราะกลบเกลื่อน และรู้ดีว่าถ้าคนอย่างฉู่ห่าวหรานจะเค้นคอให้นางพูดความจริงก็ทำได้ไม่ยาก เท่าที่พ่อบุญธรรมสั่งสอนมา คนอย่างฉู่ห่าวหรานไม่จำเป็นต้องออกแรงก็ทรมานผู้อื่นให้สารภาพความจริงได้หมดเปลือกแล้ว

            “แล้วเมล็ดพันธุ์เล่า”

            “ขอยืม”

            “เจ้าจะไปยืมผู้ใด”

            หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์ “ท่านอยู่เล่นสนุกกับเด็กๆ ก่อน ประเดี๋ยวข้าไปช่วยหันซูแล้วจะกลับมาเล่าให้ท่านฟัง”

            ฉู่ห่าวหรานไม่ทันได้โต้เถียง เจ้าของร่างเพรียวลมก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

            “อาจารย์ฉู่ วันนี้เราจะเรียนอะไรกันเจ้าคะ”  เด็กน้อยถามเสียงใส  เด็กคนอื่นๆ รีบแย่งกันถามเช่นกัน

            “บันทึกการเพาะปลูกดีหรือไม่”

            “บันทึกการเพาะปลูก?”  เด็กๆ ต่างทำหน้างุนงง

            “ถ้าอยากรู้ก็มาเข้าเรียนเถิด”

            เด็กๆ หัวเราะเสียงใส ช่วยกันเข็นรถเข็นของอาจารย์ฉู่ไปบริเวณที่ถูกจัดให้เป็นห้องเรียน แต่ก่อนสอนเหล่าเชื้อพระวงศ์ต้องคอยดูสีหน้าท่าทางพยายามตะล่อมให้สนใจเรียน แต่เด็กๆ เหล่านี้กลับเชื่อฟังเขา แม้ดื้อบ้างซนบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้เขาต้องหนักใจ 

ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว.

            หันซูมองอาหารตรงหน้าที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นยั่วยวนจนน้ำลายสอ แต่กระนั้นยังแสร้งทำหน้าเย็นชาอยู่อีก

            “ข้าทำกับข้าวหลายอย่าง กินพร้อมกันเถอะนะ”  เย่วซินยิ้มทะเล้นแล้วมองทางฉู่ห่าวหราน “ใต้เท้าฉู่ไม่ถือสาหรอก จริงไหมเจ้าคะ”

            ฉู่ห่าวหรานที่ถูกลากมาเกี่ยวด้วยเลิกคิ้วเล็กน้อย มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา “เจ้าตระเตรียมมาพร้อมแล้วมิใช่หรือ แล้วจะถามข้าเพื่อประโยชน์อันใด”

            “เพื่อให้พ่อบ้านไม่รู้สึกผิดอย่างไรเล่า” นางยิ้มกว้างแล้วตักข้าวสามถ้วย “พ่อบ้านไม่ต้องเกรงใจ ข้ากินเป็นเพื่อนท่านเอง”

            “เจ้า!”  หันซูได้แต่กลอกตามองบน ใต้เท้าของเขาเป็นคนเคร่งครัดกฎระเบียบ แต่เมื่อมาอยู่ที่นี่ก็ผ่อนปรนลงไปมาก หรืออีกนัยหนึ่งอาจปลงกับเรื่องต่างๆ ได้แล้ว

            “กินข้าวเถิด” ฉู่ห่าวหรานตัดบท หันซูจึงผงกศีรษะรับและช่วยเข็นรถของใต้เท้าฉู่ไปที่โต๊ะกินข้าว โดยมีเย่วซินส่งผ้าเปียกให้เช็ดมือ  ฉู่ห่าวหรานรู้ว่าเยว่ซินไม่ชอบปรนนิบัติใครแต่ก็คอยดูแลเขาอย่างดี อาจเป็นเพราะคำไหว้วานจากมู่หงเทียนที่สงสารคนพิกลพิการเช่นเขา

            “ปลานึ่งซีอิ้ว”  เย่วซินแนะนำรายการอาหารตรงหน้าด้วยท่าทีโอ้อวด “หม่าโผ่วโตฟู (เต้าหูผัดเสฉวน) มะเขือผัด แล้วก็น้ำแกงฮ่วยซัว อ้อ! ท่านไม่ต้องถามว่าข้าไปหาเต้าหูมาจากไหนนะ รับรองได้ว่าไม่ได้ปล้นมาอย่างแน่นอน”

            นางใช้ตะเกียบคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวของฉู่ห่าวหรานแล้วก็ทำเช่นเดียวกับหันซู  สีหน้าไม่วางใจของหันซูทำให้เย่วซินหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงมารยาท

            “พวกท่านไม่เคยกินข้าวแบบพร้อมหน้าพร้อมตากันบ้างหรือ?”  นางหัวเราะจนไหล่สะเทือน“เอาล่ะ ข้าสารภาพก็ได้ พ่อบ้านจะได้วางใจ คือข้ารู้สึกผิดที่ใช้งานท่านมากจึงทำอาหารมาตอบแทน”

            “มีแค่ใต้เท้าฉู่ที่ใช้งานข้าได้คนเดียว” หันซูได้ยินดังนั้นก็อดยืดตัวขึ้นไม่ได้  เขาไม่ได้ทำตามที่นางสั่งเลยสักนิด ที่ทำไปเพราะใต้เท้าสั่งต่างหาก

            เยว่ซินพยักหน้ารับ คนอย่างหันซูรับมือได้ง่ายดายจริงๆ “น้ำแกงฮวยซัวนี่อย่าเห็นเป็นเพียงพืชผัก นอกจากบำรุงม้ามและไต ยังช่วยลดอาการอ่อนเพลียและเสริมพลังทางเพศ”

            “แค่กๆ!”  หันซูที่กำลังซดน้ำแกงถึงกับสำลัก “เจ้า!”

            เย่วซินหยิบผ้าเช็ดหน้ายื่นให้ แล้วแสร้งทำหน้าไร้เดียงสา “อาหารเป็นยา รู้คุณรู้โทษ ข้าแนะนำให้ดีๆ พ่อบ้านจะมาขึงตาใส่ข้าทำไมกันเล่า”

            หันซูจะตำหนิก็พูดไม่ออก เหลือบตามองทางใต้เท้าฉู่แต่เห็นอีกฝ่ายเพียงกินอาหารเงียบๆ จึงไม่กล้าเอาเรื่องเอาราวใดกับสตรีไร้กิริยามารยาทผู้นี้

            “คาดไม่ถึงว่าเด็กเร่ร่อนอย่างเจ้าจะมีฝีมือทำอาหารไม่น้อย”

            ถ้อยคำเรียบง่ายของฉู่ห่าวหราน ทำให้มือเรียวเล็กที่กำลังพุ้ยข้าวเข้าปากอยู่ชะงักไปเล็กน้อย  แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น หลังจากนางกลืนข้าวลงไปแล้วก็ฉีกยิ้มกว้างออกมา