Chapter22. พบหน้า

            “ท่านพูดเช่นนี้มิใช่ว่าปลูกอะไรก็ได้รึ?”  นางขมวดคิ้วยุ่งเหยิง

            เดิมทีฉู่ห่าวหรานไม่ชอบใกล้ชิดกับผู้ใด  ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่เขามักรักษาระยะห่างอยู่เสมอ แต่นิสัยของเยว่ซินที่มักเข้าถึงเนื้อถึงตัว และสภาพร่างกายที่ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้ จึงได้ทำใจจำยอม นานวันเข้ากลับเป็นความเคยชินอย่างไม่รู้ตัว  ทว่าวันนี้เขารู้สึกแปลกใจที่นางเลือกนั่งห่างๆ ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่มีเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นที่ใบหน้า ผมเผ้ายุ่งเหยิงมีเศษใบไม้และขนไก่ติดบนศีรษะของนาง

            “หน้าข้ามีอะไรหรือ?”   เยว่ซินถามเมื่อเห็นว่าเขาพิจารณามองนางอยู่ นางยกหลังมือขึ้นเช็ดแก้มไปมา ไม่มั่นใจว่ามีอะไรติดหน้าหรือไม่

            “มีใบไม้ติดบนผมของเจ้า”

            ได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เยว่ซินก็ยกมือขึ้นจับศีรษะตนเอง แต่ใบไม้ไม่ได้มีใบเดียว ฉู่ห่าวหรานถอนใจเบาๆ อยากรู้ว่านางเกลือกกลิ้งกองหญ้ามาหรือไรจึงได้มีสภาพเช่นนี้

            “เจ้ามาใกล้ๆ นี่”  เขาเรียกนางอย่างอ่อนใจ เยว่ชินเดินเข้าไปหาแล้วทรุดตัวลงนั่งย่องๆ ต่อหน้าเขา ไร้ความเป็นกุลสตรีซึ่งเขาก็ทำใจยอมรับได้อีกนั้นแหละ  นิ้วเรียวยื่นไปคีบใบไม้และขนไก่ออกให้ ทว่าเห็นสายตาที่ช้อนตามองแล้ว เขารู้สึกราวกับมองสุนัขตัวหนึ่งที่รอให้เจ้าของลูบหัวมัน

            ที่แท้ มิใช่นางไม่รู้ว่ามีเศษใบไม้ติดบนศีรษะสินะ  แต่เพราะนางอยากให้เขาใส่ใจนั้นเอง

            “เจ้านี่นะ...”  เขาอับจนถ้อยคำจะตำหนินาง ชีวิตเขารับมือกับเหล่าเชื้อพระวงศ์มามาก แต่เมื่อเจอลิงน้อยอย่างนางกลับทำได้แค่ส่ายหน้าระอาใจ

            ช่างเถอะ นางเป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว

            “ก็ข้าชอบถูกใส่ใจนี่” นางหัวเราะอย่างเปิดเผย แววตากระจ่างใสเจิดจ้าเสียจนทำให้ฉู่ห่าวหรานเผลอยิ้มตามไปด้วย “กังหันผันน้ำใกล้เสร็จแล้ว แต่ข้าร้อนใจเลยไปช่วยพวกเขาทำด้วย สภาพจึงเป็นอย่างที่ท่านเห็น”

            ‘ส่วนเรื่องที่นางไล่จับไก่นั้น อย่าให้เขารู้เลยจะดีกว่า’

            “เจ้าเป็นหญิงไม่ควรไปทำงานเช่นนั้นด้วยตนเอง”

            “ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย หญิงหรือชายต่างกันแค่รูปร่างและเรี่ยวแรง อีกอย่างข้าก็ไม่ได้ทำให้ตัวเองเหนื่อยจนเกินไป ท่านวางใจได้ ว่าแต่...ถ้าไม่คัดลอกบันทึกจะทำอย่างไร จดจำได้หมดหรือ?” นางยังคงกังวลเรื่องนี้อยู่

            “สิ่งใดที่ผ่านสายตาข้า ข้าล้วนจดจำได้”  เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายมิได้โอ้อวด แต่เดิมเขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับการเพาะปลูก ยามนี้ใช้ชีวิตสมถะเรียบง่ายจึงเพิ่งรู้ว่าการปลูกพืชผักแต่ละชนิดล้วนมีรายละเอียดที่น่าสนใจไม่น้อย

            นางอ้าปากส่งเสียงร้อง ‘อ่อ’ ออกมา

“อย่างนี้ก็รู้แล้วใช่ไหมว่าควรเพาะปลูกอะไร”

            “ดินดีน้ำดีปลูกอะไรก็งอกงาม”

            “ท่านพูดเช่นนี้มิใช่ว่าปลูกอะไรก็ได้รึ?”  นางขมวดคิ้วยุ่งเหยิง

            “เรื่องนี้เจ้าเองก็รู้ไม่ใช่รึ” เขาถามกลับพร้อมรอยยิ้มบางเบา “ในฤดูร้อนพื้นดินมีความชุ่มชื้นน้อย พืชที่ควรปลูกย่อมต้องทนทานความร้อนได้อย่างข้าวโพด หรือแตงกวา ส่วนข้าวฟ่างปลูกได้ตลอดปี”

            “ดีจริง เช่นนั้นก็มีอะไรกินได้ตลอดปี”

            “ปัญหาไม่ได้อยู่ที่สภาพดินฟ้าอากาศเท่านั้น แต่อยู่ที่การจัดเก็บภาษีด้วย” เขาถอนหายใจอีกครั้ง “ชาวบ้านทั่วไปไม่มีที่ดินเป็นของตัวเอง หากต้องการพื้นดินสำหรับเพาะปลูกต้องเช่าผู้อื่น ก็ไม่พ้นขุนนางหรือเศรษฐี หลายปีก่อนมีสงคราม บ้านใดที่ไม่ส่งชายหนุ่มไปทำศึกก็ต้องจ่ายเป็นภาษีให้ทางการ แม้สงครามสิ้นสุด แต่สภาพความเป็นอยู่ของชาวบ้านยังไม่ฟื้นตัว ทางการก็ยังหาทางรีดภาษีกับชาวบ้านอีก”

            “อืม”  เยว่าซินกัดริมฝีปากอย่างหงุดหงิด นางเคยเร่ร่อนมาก่อน เข้าใจความทุกข์ยากเหล่านั้นดี

            “ฮ่องเต้สุนัข!”

            “เยว่ซิน” เขาปรามนาง

            “ข้าจะเรียกคนผู้นั้นว่าฮ่องเต้สุนัข” นางฮึดฮัดไม่พอใจ “ดูท่าสิ ท่านเป็นคนดีเพียงไรแต่เขากลับส่งท่านมาอยู่ที่ทุรกันดารเช่นนี้”

            “เรื่องของข้านั้นช่างเถอะ” เขายิ้มที่มุมปาก หากเป็นก่อนหน้านี้เขาย่อมทำใจยอมรับไม่ได้ แต่วันเวลาผ่านมาขัดเกลาจิตใจของเขาให้ปล่อยวางได้กับทุกสิ่ง

            หรือไม่ก็...เกือบๆ จะปล่อยวางได้

 “ท่านจะอ่านจบเมื่อไร ข้าต้องเอาบันทึกนี้ไปคืนเจ้าของ”

            ฉู่ห่าวหรานไม่แปลกใจที่รู้ว่านาง ‘ขโมย’มา  แต่คนเปิดเผยเช่นนางไม่อาจซ่อนแววตาตื่นเต้นระคนดีใจนั้นไว้ได้ เขาหรี่ตามองแล้วเอ่ยถาม

            “ดูเหมือนเจ้าอยากกลับไปเยือนที่นั้นอีก”

            “ต้องกลับไปสิ ข้าแค่ขอยืมมาก็ต้องเอากลับไปส่งคืน”   นาง

หัวเราะกลบเกลือน “ท่านไม่ต้องกลัวว่าข้าจะไปนานนะ อย่างไรข้าก็ต้อง

กลับมาดูแลท่านตามที่พ่อบุญธรรมสั่งไว้แน่นอน”

            เขาเพ่งมองท่าทีหัวเราะกลบเกลือนของนางด้วยความไม่พอใจอย่างไร้เหตุผล  ถ้าไม่ใช่คำสั่งของมู่หงเทียนแล้วนางจะไม่ใส่ใจเขาเลย? หรือนางมองเขาเป็นคนพิการไร้ความสามารถเช่นคนอื่น  ฉู่ห่าวหรานระบายลมหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น

            “เจ้ามีนิสัยกะล่อนอยู่บ้าง แต่เรื่องโกหกแล้ว เจ้าไร้ความสามารถจริงๆ”

            คราวนี้เยว่ซินพูดไม่ออก ได้แต่กลอกตาไปมาแล้วก็ยกมือขึ้นลูบปลายจมูกแก้เก้อ

            “เป็นจริงอย่างที่ท่านกล่าว ข้าตั้งใจกลับไปที่นั้นจริงๆ”

            “มีเรื่องใดรึ”  ถามออกไปแล้วก็แปลกใจตนเอง เขาไม่เคยมีนิสัยชอบยุ่งเรื่องผู้อื่น หากอีกฝ่ายไม่เอ่ยปากด้วยตนเอง เขาก็ไม่เคยเอ่ยถามเช่นกัน ผิดกับครั้งนี้ เรื่องของนางทำให้เขาอยากรู้เหลือเกิน

            “ก็...ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ”  นางยิ้มกว้างแล้วลุกขึ้นยืนแหงนหน้ามองท้องฟ้าไร้เมฆ “ขอถามใต้เท้า ท่านเคยได้ยินชื่อเซียงเริ่นเจินหรือไม่”

            “เซียงเริ่นเจิน?”  เขาทวนคำที่ได้ยิน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบ “เจ้าหมายถึงนายอำเภอเซียงเริ่นเจิ่นใช่หรือไม่”

            “ท่านรู้จักเขา?”  นางถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น

            “มิได้รู้จักสนิทสนม แต่เคยได้ยินเรื่องของคนผู้นี้มาบ้าง”

            “ได้ยินมาว่าอย่างไร”

สีหน้าตื่นเต้นระคนกระตือรือร้นทำให้ฉู่ห่าวหรานเลิกคิ้วประหลาดใจ พลันเขานึกถึงเรื่องที่นางเคยเล่าเรื่องของมู่ยี่-แมงป่องแดงที่ลักพาตัวอาจารย์มู่หงเทียน  นี่นางคงไม่ได้คิดจะทำเช่นเดียวกับมู่ยี่กระมัง

“ว่าอย่างไร” นางถามซ้ำด้วยความอยากรู้

“เรื่องใด”

“ก็ท่านเคยได้ยินคนพูดถึงเซียงเริ่นเจินอย่างไรเล่า”  นางร้อนใจที่เขาไม่ยอมพูดในสิ่งที่นางต้องการรู้เสียที

“เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นที่มีความสามารถผู้หนึ่ง”