Chapter 17. เป็นเด็กกำพร้า

            “แน่นอน เพราะเป็นเด็กกำพร้า ใช้ชีวิตเร่ร่อน จำเป็นต้องหาทางเอาตัวรอดตลอดเวลา” นางกินอาหารต่ออย่างไม่สนใจประโยค ‘ลองใจ’ของเขานัก “อันที่จริง อาหารเหล่านี้เป็นอาหารพื้นๆ หากใต้เต้าฉู่เปิดใจสักนิดจะรู้ว่า รสชาติอาหารชาวบ้านไม่ได้เลวร้ายจนเกินไปนัก หรือจะให้พูดให้ถูกก็คือดีกว่าไม่มีกิน”

            หันซูสะอึกไปคำใหญ่ เหลือบตามองทางฉู่ห่าวหรานอีกครั้ง  ทว่ากลับตกตะลึงไปที่ไม่เห็นสีหน้าเคืองโกรธซ้ำยังยิ้มออกมาอีก เป็นรอยยิ้มที่พึ่งพอใจในสิ่งที่ได้ยินอีกด้วย  เขาเหลือบตามองมาทางเย่วซินที่ยังกินมื้อเย็นต่อไม่สนใจเรื่องเมื่อครู่ และยังคงคีบอาหารให้ฉู่ห่าวหรานที่เห็นได้ชัดว่าวันนี้เขากินข้าวได้มากกว่าปกติ

            “เรื่องการจัดการรายชื่อคนเช่าใช้ที่ดินคงต้องรบกวนพ่อบ้านหันซูแล้ว”  นางเอ่ยขึ้นน้ำเสียงผ่อนคลายลง “คนไม่รู้หนังสือมีมาก พวกเขาเองเคยถูกเอารัดเอาเปรียบมาก่อน จึงค่อนข้างกลัวจะซ้ำรอยเดิม”

            “เห็นใต้เท้าฉู่เป็นคนเช่นไรกัน”  หันซูหงุดหงิดขึ้นมาแต่กลับทำให้เย่วซินหัวเราะเบาๆ

            “ก็เห็นเป็นขุนนางอย่างไรเล่า”  นางตอบแล้วสบตากับฉู่ห่าวหราน “ถึงจะเป็นขุนนางตกอับก็เถอะ”

            “เจ้า!”

“หันซู”  ฉู่ห่าวหรานปรามด้วยน้ำเสียงแล้วเป็นฝ่ายคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวให้เย่วซินบ้าง “เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเรื่องเมล็ดพันธุ์”

            “เรื่องนั้นไม่ต้องกังวล ข้าไม่รับปากเรื่องที่ทำไม่ได้” นางฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่ความเห็นของข้า คนที่นี่เพาะปลูกเพื่อปากท้องไม่ได้คิดเผื่อค้าขาย”

            “แค่ท้องอิ่มก็ลำบากแล้ว จะไปคิดอะไรเรื่องค้าขาย” หันซูพูดแทรกอย่างลืมตัว

            “เพาะปลูกข้าวกว่าจะเก็บเกี่ยวต้องใช้เวลา มีพืชชนิดอื่นที่สามารถปลูกแซมและเก็บเกี่ยวได้ไหม” นางถามฉู่ห่าวหราน “บันทึกการเพาะปลูกมีบอกไว้บ้างหรือไม่”

“ที่ข้ามีอยู่พอใช้เป็นแนวทางได้บ้าง” นิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ “ปกติบันทึกเหล่านี้จะอยู่ที่จวนนายอำเภอ บันทึกเหล่านั้นจะลงรายละเอียดแต่ละปี น้ำมาก น้ำน้อย หรือภัยธรรมชาติต่างๆ”

            “เหลือจากเก็บกินค่อยค้าขายแลกเปลี่ยน”  นางพึมพำแล้วเติมข้าวให้หันซู นางรู้ว่าเขาปากดีไปอย่างนั้น แต่ตัวเองก็ทำงานหนักใช้แรงงานไม่น้อย แต่เพราะเกรงว่าฉู่ห่าวหรานจะกินไม่อิ่มจึงไม่เคยปริปากบ่น

            “ถ้าเป็นจำพวกสมุนไพรล่ะ” นางยังคงอดถามไม่ได้

            “ถ้าเพาะปลูกเพื่อการค้าขาย เจ้าคิดว่าจะมีที่เหลือไว้ปลูกข้าวหรือ”  เขายิ้มบางๆ  “ช่างโลภมากเสียจริง”

            “ก็ฤดูเพาะปลูกมีฤดูกาลเดียว ถ้าไม่รีบตัดสินใจก็ต้องรอไปปีถัดไป”

            “หรือไม่ก็เลือกปลูกตามฤดูกาล”

            “เอ๋?”

            “จริงด้วยขอรับ ถึงข้าไม่มีความรู้เรื่องพวกนี้ แต่เท่าที่ได้ยินมา พืชบางชนิดก็ไม่ชอบน้ำ บางชนิดก็ชอบน้ำมาก”

            “ท่านพ่อบ้านฉลาดหลักแหลมที่สุด”  เย่วซินถึงกับยกนิ้วโป้งไว้ “วันนี้ท่านเหนื่อยมามาก กินข้าวแล้วจิบสุราหน่อยดีหรือไม่”

            “เจ้าไปเอาสุรามาจากที่ใดกัน” เขาทำตาโต เพราะตนเองทำบัญชีของคฤหาสน์อยู่ ใต้เท้าฉู่มิใช่คนนิยมชมชอบสุรา แต่ต้องเลือกใบชาชั้นดี สุราที่มีก็เพื่อรับแขกยามจำเป็นเท่านั้น

            นางยิ้มแล้วกะพริบตาใส่  “เป็นสุรายาที่ผู้ใหญ่บ้านให้มา ข้าใช้เข็มเงินทดสอบพิษแล้ว ปลอดภัยดี”

            “ข้าต้องดูแลใต้เท้า ดื่มสุราไม่ได้”

            “จะดื่มตอนไหนก็เรื่องของท่าน ข้าเอาวางไว้ในห้องของพ่อบ้านแล้ว”

            “นี่เจ้า!”

            “บอกหลายครั้งแล้วให้เรียกข้าว่าเย่วซิน” นางทำเป็นแคะหู “เรียกเจ้านี่ นี่เจ้าอยู่ได้”

            หันซูอ้าปากจะพูดคำเดิม แต่ถูกสายตายั่วล้อของเย่วซินดักคอไว้ก่อน เขาทำได้แต่ฮึดฮัดทำอะไรไม่ได้  เย่วซินคีบอาหารให้อย่างเอาใจ หันซูทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่กินข้าวคำโต  นางหันไปจะเติมข้าวให้ฉู่ห่าวหรานแต่อีกฝ่ายยกมือห้ามไว้ก่อน

            “ข้าอิ่มแล้ว”

            “ถ้าเช่นนั้น ที่เหลือนี่...”

            “ข้าก็อิ่มแล้ว” นางรินน้ำให้ฉู่ห่าวหรานแล้วหยิบผ้าเปียกส่งให้เช็ดมือ

            “ไม่ต้องรีบ ข้าจะพักผ่อนเสียหน่อย”

            เย่วซินยังคงนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนหันซู ไม่ติดตามไปรบกวน เพราะนางรู้นิสัยของฉู่ห่าวหรานดี แค่เขายอมให้นางถึงขั้นนี้ก็นับว่ามากพอแล้ว  หญิงสาวจัดการเก็บครัว เดินดูความเรียบร้อยของคฤหาสน์แล้วถือห่อยาสมุนไพรเดินเข้าไปให้เรือนของฉู่ห่าวหราน

            “ใต้เท้าฉู่” นางเรียกและไม่รอคำตอบรับใดๆ ผลักบานประตูเข้าไปอย่างคุ้นเคย นางเห็นเขานั่งอ่านตำราอยู่ก็ฉีกยิ้มกว้างจนดวงตาหยีเล็กแล้วเดินเข้าไปใกล้ “ได้เวลาแล้วแช่สมุนไพรแล้ว”

            “เอาวางไว้ตรงนั้น รอหันซูมาค่อยจัดการให้ข้า”

            “เกรงว่าคืนนี้พ่อบ้านจะไม่ได้มาทำให้แล้วล่ะ” นางหัวเราะคิกคัก ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยสักนิด แต่กลับดูเป็นธรรมชาติและเหมือนเสียงหัวเราะของนางละลายความเงียบงันไปหมดสิ้น

            “เจ้ามีอะไรอยากคุยกับข้าก็ว่ามาเถิด ไม่ต้องมอมสุราหันซูก็ได้”

            “ใต้เท้าฉู่หลักแหลมยิ่งนัก” นางหัวเราะอย่างไม่ปิดบัง เดินไปเตรียมอ่างไม้และผสมน้ำอุ่นน้ำสมุนไพรที่เตรียมมาลงแช่น้ำรอจนน้ำอุ่นเปลี่ยนสีจึงหันมาหาฉู่ห่าวหรานที่ยังอ่านตำราในมือ

            “แช่เท้าไปด้วย อ่านไปด้วยก็ได้ ไม่เสียเวลาท่านนักหรอก”  นางทำเหมือนกำลังดุเด็กเล็กๆ แล้วเดินไปเข็นรถเข็นของเขามาที่อ่างไม้ นางเดินมานั่งลงที่เบื้องหน้า ถอดรองเท้าถุงเท้าแล้วม้วนขากางเกงของเขาขึ้นเหนือเข่า จากนั้นยกเท้าของเข้าขึ้นที่ละข้างลงแช่ในอ่างไม้ที่เตรียมไว้ก่อนแล้ว

            เห็นนางทำทุกอย่างไร้ความขัดเขิน เขาจึงได้แต่นิ่งงันไป ปลายนิ้วเรียวสัมผัสท่อนขาที่ไร้เรี่ยวแรงนั้นอย่างไม่รังเกียจ รวมทั้งกดจุดที่ฝ่าเท้าให้เขาอีกด้วย

            “พ่อบุญธรรมบอกว่า ข้าต้องช่วยกระตุ้นการไหลเวียนเลือดให้ท่าน เพื่อให้เลือดไหลเวียนอย่างราบรื่น สมุนไพรเหล่านี้จะช่วยอุ่นเส้นลมปราณและขจัดความชื้น กระจายความเย็น ช่วยเรื่องอาการ ปวด ตามที่ต่างๆ พยุงพลังหยาง ป้องกันอวัยวะภายในหย่อน  ท่านอาจจะรำคาญข้าแต่ข้าจำเป็นต้องทำตามที่พ่อบุญธรรมสั่ง”

            “อาจารย์มู่สั่งเจ้ามาอย่างนั้นหรือ?”  นางทำเพราะเป็นคำสั่งของอาจารย์สินะ ฉู่ห่าวหรานยิ้มขืนออกมา

            “ถูกต้อง ข้าเป็นหนี้พ่อบุญธรรมเลยต้องมาทำอะไรเช่นนี้” นางเงยหน้าแล้วยิ้มกว้าง “แต่ข้าก็ยินดีทำให้ท่านนะ ข้าอยากเห็นว่าสูตรยาสมุนไพรของพ่อบุญธรรมจะทำให้ท่านเดินได้อีกครั้งจริงหรือไม่”

            อาจเป็นเพราะเขาเริ่มชินกับนิสัยตรงไปตรงมาของนางแล้ว จึงไม่รู้สึกโกรธนาง นอกจากหันซูแล้วไม่เคยให้ใครแตะต้องร่างกายของเขา ถึงเขาอยากผลักไสนาง ก็ทำไม่ได้เพราะรู้ว่านางดื้อรั้นต้องทำตามที่นางตั้งใจให้ได้