Chapter 14 ว่ามาเถิด

“ว่ามาเถิด” เขาเริ่มคุ้นชินกับนิสัยของนางแล้ว

            “ถึงฮ่องเต้จะไม่โปรดท่าน แต่ประทานที่ดินรอบๆ คฤหาสน์นี้ให้ท่านใช้สอยได้  ท่านเองก็ไม่ได้ทำอะไร ก็น่าจะให้ผู้อื่นใช้ประโยชน์”

            “ผู้อื่น?”

            “ก็ชาวบ้านแถบนี้ที่ยังไม่มีที่ดินเป็นของตนเอง ท่านก็ให้พวกเขามาเพาะปลูกจะดีกว่า ถ้าท่านไม่สะดวกใจรับเงินค่าเช่า  ท่านก็ปันผลผลิตของเขาพวกเขาได้”

            “เจ้าคิดว่าข้าไม่สะดวกใจรับเงินค่าเช่า?” เขาถามยิ้มๆ ดูรูปการณ์แล้วนางคงคิดไว้ก่อนแล้วแต่พูดออกหน้าแทน “บริเวณนี้ใกล้แหล่งน้ำ เพาะปลูกได้ดี แต่ถ้าหาทางผันน้ำไปกักเก็บให้ใช้ถึงก่อนที่ฝนทิ้งช่วงก็จะดีมาก”

            “ข้าก็คิดเช่นนั้น” 

ได้ยินเขาเอ่ยเช่นนี้แล้ว นางกระตือรือร้นออกนอกหน้า รีบเดินไปที่ชั้นวางตำราของเขา ทำราวกับรู้ว่ามีสิ่งใดวางตรงไหน แล้วนางก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งเดินกลับมา “ช่วงที่ท่านขึ้นเขา ข้าเอาหนังสือของท่านมาตากแดด บังเอิญเจอเล่มนี้เข้า ข้าอ่านไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ดูเหมือนจะเป็นกังหันผันน้ำ ท่านว่ามันใช้งานได้จริงๆ หรือไม่”

            นางเปิดหน้ากระดาษที่มีรูปวาดกังหันผันน้ำ เพราะอีกฝ่ายขยับมาหานางไม่ได้ นางจึงเลื่อนเก้าอี้ไปใกล้เขามากขึ้นจนไหล่ของนางแนบกับต้นแขนของเขา ฉู่ห่าวหรานขยับตัวออกห่างเล็กน้อยแต่นางกลับเบียดเข้าไปใกล้มากขึ้น  หากเขาขยับหนีอีกนางคงตามติดไม่ยอมถอยห่าง ครั้งนี้จึงยอมให้นางเบียดไหล่เขาอย่างนั้น

            “ท่านดูสิ”  นางหันไปมองเขา “ท่านว่าทำได้แบบนี้ได้หรือไม่”

            “ก็...น่าจะได้นะ แต่ใครจะมาทำเล่า”

            “มีสิ ขอแค่ท่านช่วยเอาสิ่งที่อยู่ในหน้ากระดาษนี้อธิบายให้ผู้อื่นเข้าใจได้ พวกเขายินดีทำให้ท่านอย่างแน่นอน”

            นี่มันกังหันผันน้ำไม่ใช่ว่าวกระดาษที่นางทำเล่น ถึงนางรู้ว่ามันใช้ประโยชน์ได้ แต่จะให้นางอธิบายว่าชิ้นส่วนไหน ใช้งานอย่างไร ประกอบขึ้นแบบไหน นางทำไม่เป็นแน่นอน

            “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าทำเป็น”  เขาเลิกคิ้วถาม

            “พ่อบุญธรรมบอกข้านะสิ” นางหัวเราะร่า  ถึงนางจะปากไวไปสักหน่อย แต่ก็ยั้งวาจาไว้ได้ทัน ไม่ได้พูดออกไปว่า

            ‘เจ้าดื้อหัวแข็งนั้นฉลาดเกินไป ถึงได้ถูกคนที่เชื่อใจทำร้ายปางตายเช่นนั้น’

            เป็นอีกวันที่ผู้ใหญ่บ้านกระหืดกระหอบมาพบฉู่ห่าวหราน ใบหน้าชุ่มโชกด้วยเหงื่อแต่มีรอยยิ้มดวงตาเปี่ยมความหวัง  เยว่ซินกัดริมฝีปากกลั้นยิ้มแต่เหลือบตามองทางฉู่ห่าวหราน แม้เขานั่งนิ่งบนรถเข็นแต่รับรู้ท่าทางซุกซนของนาง

            “ใต้เท้าฉู่ เรื่องที่คุณหนูเยว่ซินเอ่ยนั้น...” เพราะรีบร้อนเดินทางมาจึงเหนื่อยหอบ หยิบผ้าเช็ดหน้าผื่นเก่าออกมาซับเหงื่อ เยว่ซินเห็นแล้วก็รีบรินน้ำดื่มส่งให้ผู้ใหญ่บ้านวัยหกสิบปี

            “เป็นตามที่นางกล่าว” ฉู่ห่าวหรานเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าอยู่ที่นี่มาแม้ไม่นานนัก แต่ก็ได้พวกท่านช่วยเหลือ ที่ดินบริเวณนี้ไม่ได้ใช้อะไร หากมีคนมีเรี่ยวแรงจะทำการเพาะปลูกก็ทำเอาเถิด”

            “แล้วเรื่องผันน้ำ...”

             “ลองทำดูก็ไม่เสียหายอะไร แต่การก่อสร้างต้องใช้กำลังคนและสิ่งของ ข้าคงไม่มีเงินทองจ่ายเป็นค่าแรง”

            “เรื่องแรงงานนั้นพวกเรานั้นไม่มีปัญหาใดเลยขอรับ เพียงแต่พวกเราไม่มีความรู้ว่าจะทำอย่างให้มีน้ำพอเพียงใช้ในช่วงแล้ง”

            “ยามภัยแล้งมาเยือนผู้ก็อพยพหนีไปที่อื่น หมู่บ้านนี้จึงเหลือชาวบ้านอยู่เพียงเท่านี้”  เยว่ซินพูดเสริม

            “เป็นดังเช่นที่คุณหนูเยว่ซินกล่าวจริงๆขอรับ  แม้ไม่ต้องการพลัดพรากจากกันแต่ด้วยความจำเป็นก็ต้องทำ”

            “ข้าเข้าใจ”  ชายหนุ่มพยักหน้ารับ

            “เอ่อ...เรื่องค่าเช่าที่ดิน...”

            “ปีแรกไม่เก็บค่าเช่าที่ดิน เมื่อเพาะปลูกเก็บผลผลิตได้จะเก็บหนึ่งในสามส่วน อันที่จริงดินที่นี้อุดมสมบูรณ์มีปัญหาเพียงเรื่อแหล่งน้ำ หากทำการกักน้ำได้ดีจะสามารถปลูกข้าวได้ถึงปีละสองรอบ พวกเจ้าจะลองเสี่ยงดูหรือไม่”

            “เสี่ยงอะไรกัน” ผู้ใหญ่บ้านหัวเราะออกมา “มีเรื่องอะไรที่พวกเราไม่เคยลองทำกันหรือ? ยามนี้ใต้เท้าอนุญาตให้ใช้ที่ดินเพาะปลูกและยังช่วยเรื่องการผันน้ำ  รวมทั้งเสียสละสอนหนังสือให้เด็กๆ ในหมู่บ้าน นับได้ว่าใต้เท้ามีบุญคุณกับพวกเราเหลือเกิน”

            “พอแล้วๆ ใต้เท้าฉู่รู้แล้ว” เยว่ซินตัดบทเพราะรู้ว่าฉู่ห่าวหรานไม่ใช่คนชอบคนพูดเยอะ นางรีบเอ่ยขึ้น“ผู้ใหญ่บ้านไปแจ้งเรื่องนี้กับลูกบ้านเถิด หากใครอยากมาเพาะปลูกก็ลงชื่อกับพ่อบ้านหันซู จะได้จัดสรรที่ดินให้ลงตัว”

            “ขอรับ”

            เมื่อพูดคุยกันเข้าใจทุกฝ่ายแล้ว ผู้ใหญ่บ้านจึงลากลับไป หันซูจึงถอนหายใจออกมาเขาทำท่าจะเข็นรถเข็นพาฉู่ห่าวหรานกลับไปพักผ่อน แต่เยว่ซินยื่นมือไปแย่งหน้าที่นี่เอง

            “พ่อบ้านไปเตรียมตัวเถิด  ข้าไม่รู้ว่าอาณาบริเวณมีมากน้อยเพียงใด เกิดผู้คนมาล้นหลามจะแบ่งสรรปันส่วนได้ไม่เท่าเทียมกัน”

            หันซูสบตากับผู้เป็นนาย อีกฝ่ายเพียงแค่พยักหน้ารับ เขาก็อ้าปากค้าง นี่เขาต้องรับคำสั่งนางด้วยเหรอ เยว่ซินยิ้มทะเล้นได้ใจทำให้หันซูได้แต่กัดฟันแล้วเดินออกมาเงียบๆ

            “มีอะไรก็ว่ามา”  ฉู่ห่าวหรานเอ่ยอย่างรู้ทัน นางต้องการพูดคุยกับเขาเพียงลำพังจึงหาเหตุไล่หันซูออกไป “หรือจะปรึกษาให้ที่นี่กลายเป็นสาขาของพรรคแมงป่องแดง”

            เยว่ซินแสร้งทำเป็นเบิกตากว้างแล้วหัวเราะออกมา “ข้ารับปากพ่อบุญธรรมมาดูแลท่านเท่านั้น เรื่องพวกนั้นไม่ได้อยู่ในหัวข้าเลยสักนิด”

            “แล้วเหตุใดเจ้าต้องช่วยชาวบ้านถึงเพียงนี้”

            เพราะเยว่ซินยืนอยู่ด้านหลัง ฉู่ห่าวหรานจึงไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว นางกล้ำกลืนความรู้สึกบางอย่างลงไปแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริง

            “ข้าเคยมีครอบครัวแต่กลับไม่เหลือสิ่งใด ใช้ชีวิตเร่ร่อนมาหลายปี ข้ารู้ว่าไม่มีสิ่งใดมีความหมายเท่ากับคำว่าครอบครัวอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นยาจกหรือเศรษฐี หากคนเราโง่เกินไปก็ตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด คนฉลาดไร้คุณธรรมก็ไม่ต่างจากโจรชั่ว  ชาวนาที่อาศัยอยู่พื้นที่ชนบทพึ่งพาตัวเองเป็นส่วนใหญ่ แต่มิใช่เจ้าของที่ดิน ต้องพึ่งพาการแลกเปลี่ยนทางการค้าอย่างหนักกับเจ้าของที่ดินขนาดใหญ่ที่มั่งคั่ง ชาวนาชาวไร่จำนวนมากมีหนี้สิน ถูกบังคับให้กลายเป็นแรงงานจ้าง หรือไม่ก็เป็นผู้อยู่อาศัยที่ต้องจ่ายค่าเช่าให้กับชนชั้นเจ้าของที่ดิน  พวกชาวนาต้องแข่งขันกับขุนนาง เจ้าของที่ดินและผู้ทรงอำนาจและอิทธิพล  คนที่นั่งอยู่บนหอคอยเช่นพวกท่านเคยมองเห็นปัญหาเหล่านี้หรือไม่ คนที่ทางการส่งมาก็ใช่ว่าจะเห็นแก่ชาวบ้านตาดำๆ  ทุกคนต่างล้วนคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตนทั้งสิ้น”