Chapter 13 แช่น้ำสมุนไพร

            “ต้องแช่น้ำสมุนไพรถึงครึ่งชั่วยาม ระหว่างนี้ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้า เจ้าสะดวกหรือไม่”

            “ได้สิ ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านได้” เยว่ซินได้ยินก็หมุนตัวกลับ แต่ไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มของเขา นางหันไปทางหันซู “ความจริง ข้ามีเตรียมสมุนไพรประคบผ่อนคลายกล้ามเนื้อให้พ่อบ้านด้วยนะ เอาอย่างนี้ เจ้าเอาขาของใต้เท้าลงในอ่างน้ำสมุนไพรนี้เสียก่อน ประเดี๋ยวข้าไปเอาลูกประคบมาให้นะ”

            “ดะ...เดี๋ยว”

            “ปล่อยนางไปเถิด”

            “ขอรับ”  หันซูรับคำสั่งแล้วเดินมาม้วนขากางเกงของผู้เป็นนายขึ้นจากนั้นจึงยกขาลงในอ่างใส่น้ำสมุนไพร  “นายท่านเชื่อใจนางหรือขอรับ”

            “แล้วเจ้าเล่า นางทำอะไรใส่ปากเจ้าก็กินหมดมิใช่หรือ”

            “นั้นเพราะข้าอุทิศตัวเองทดสอบพิษให้นายท่านต่างหากล่ะขอรับ”  หันซูพูดหนักแน่นแต่ในใจลอบยิ้ม 

            แม้เคยแช่น้ำสมุนไพรนับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้รู้สึกผ่อนคลายมากจริงๆ สีหน้าของฉู่ห่าวหรานจึงไม่ตึงเครียดเช่นที่ผ่านมา แม้แต่หันซูยังสังเกตได้

            “ใต้เท้า..”

            “ข้ามาแล้ว!”  เยว่ซินวิ่งเข้ามาพร้อมกับห่อสมุนไพรที่ม้วนเป็นก้อนกลม “ในห่อผ้านี้มีสมุนไพรที่นึ่งไว้อย่างพอดี เจ้าเอามันปะคบตามกล้ามเนื้อจะช่วยให้หายปวดเมื่อยตามร่างกาย เจ้าลองดูสิ” นางยื่นห่อสมุนไพรให้  หันซูรับมาลงกดที่แขน เยว่ซินส่ายหน้าไปมา

            “จะให้ดีเจ้าต้องถอดเสื้อผ้าออกให้ถูกผิวกาย  ไปๆ เจ้าไปหาที่ส่วนตัวลองปะคบดูเถอะ ทางนี้ข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านฉู่เอง”

            หันซูหันไปมองฉู่ห่าวหราน เมื่อได้รับการอนุญาตเขาจึงถือห่อสมุนไพรออกไป  เขาดูลูกประคบในมือด้วยสีหน้าพิกล นางนี่ก็อย่างไรกัน ประเดี๋ยวเรียกเขาว่า ‘ท่าน’ ฟังอีกทีเรียกว่า ‘เจ้า’ นี่นางจะให้เขาทำตัวอย่างไรกันแน่

เยว่ซินหันกลับมามองฉู่ห่าวหรานที่นั่งแช่ขาทั้งสองข้างในอ่างสมุนไพร

            “อยากดูบาดแผลของข้ารึ”

            นางพยักหน้าแทนคำตอบแล้วสืบเท้าเข้าไปใกล้ “ท่านได้แผลนี้มาอย่างไร”

            “เจ้าคงพอรู้ว่าข้าถูกไฟไหม้” เขาเอ่ยเสียงเรียบ อาจเพราะความเจ็บปวดที่แบกรับไว้นานเจือจางลงจึงอารมณ์ดีขึ้น “ถ้าเจ้าไม่รังเกียจก็ขยับมานั่งใกล้ๆ ข้านี้เถิด”

            “อืม” นางพยักหน้ารับ หันซ้ายหันขวาพบเก้าอี้กลมตั้งอยู่ไม่ไกล จึงเดินไปยกมานั่งข้างกายเขา “เล่าต่อสิ”

            ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ บางครั้งนางก็เหมือนเด็กเล็กๆ อยากรู้อยากเห็น บางคราวก็เหมือนผู้ใหญ่ที่ผ่านเรื่องราวมาอย่างโชกโชน ดูๆไปนางเหมาะจะเป็นหัวหน้าเด็กๆ ที่มาร่ำเรียนกับเขา

            “ข้าใช้ตัวเองปกป้ององค์ฮ่องเต้ ซึ่งตอนนั้นยังเป็นเพียงรัชทายาท  คานด้านบนถล่มลงมาทับขาสองข้าง ส่วนตรงหน้าผากนั้น ข้าจำไม่ได้ว่าถูกสิ่งใดกระแทกใส่ โชคดีที่หันซูเข้ามาช่วยทัน ข้าจึงยังรอดชีวิตมาถึงตอนนี้”

            “ท่านไม่มีวรยุทธ์สินะ” นางถามทั้งที่คาดเดาได้นานแล้ว

            “ถูกต้อง” เขายิ้มน้อยๆ “ทำเจ้าผิดหวังแล้ว”

            นางส่ายหน้าไปมา “พ่อบุญธรรมบอกว่า คนเราไม่ต้องเก่งทุกอย่าง ขอเพียงเชี่ยวชาญเรื่องเดียวก็พอ”

            “ใช่ อาจารย์มู่มักกล่าวเช่นนั้น”  

เขามองหญิงสาวเต็มตา ก่อนหน้านี้เพราะระวังว่านางเป็นคนที่ฮ่องเต้ส่งมา แต่เมื่อรู้ความจริงจึงคล้ายความระแวดระวังลง แน่นอนว่านางมิได้งดงามผุดผาด แต่ท่าทางเป็นธรรมชาติไร้จริตมารยาทกลับดึงดูดผู้คนไว้ โดยเฉพาะรอยยิ้ม นางยิ้มกว้างอย่างไม่สนใจกิริยากุลสตรีที่ควรทำ แต่รอยยิ้มนั้นเปี่ยมด้วยความจริงใจ

            มีชีวิตมายี่สิบห้าปี เคยคิดว่าตนสายตากว้างไกล แท้จริงแล้วคับแคบเหลือเกิน

            “อาจารย์มู่เป็นอย่างไรบ้าง”

            “พ่อบุญธรรมสบายดี” นางตอบแล้วยื่นหน้าดูในอ่างน้ำ บาดแผลของเขานับว่าสาหัสไม่น้อย “ท่านไม่ได้รักษาเลยรึ บาดแผลของท่านเหมือนไม่เคยถูกรักษาเลย”

            “เจ้ารู้ได้อย่างไร” เขาขมวดคิ้ว หมอหลวงผลัดเปลี่ยนมารักษาบาดแผลให้เขา ต่างส่ายหน้าแล้วถอนใจ แค่รักษาชีวิตไว้ได้ก็นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว

            “ข้าอยู่หุบเขาแมงป่องแดงมาหลายปี ซ้ำยังเคยใช้ชีวิตเร่ร่อนนอนข้างถนน บาดแผลน้อยใหญ่เห็นมาเยอะแล้ว บาดแผลที่ท่านเป็นหากได้รับการรักษาจริง ป่านนี้ท่านต้องเดินได้แล้วสิ”

            “เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล”  เขาตำหนินางแต่มือที่กำอยู่นั้นสั่นน้อยๆ

            “ข้าไม่พูดแล้ว” นางตบปากตัวเองเบาๆ “ข้าเองก็ไม่ใช่หมอแค่เห็นอะไรก็พูดไปอย่างนั้น ใต้เท้าอย่าถือสาข้าเลยนะ”

            “อาจารย์มู่ทำอะไรที่หุบเขาแมงป่องแดงรึ”

สิบปีก่อน อาจารย์มู่หงเทียนถูกจับตัวไป ทางการออกติดตามหานานนับปีแต่ไร้วี่แวว ว่ากันเขาตายไปแล้ว หลายคนเสียดายความรู้ความสามารถ อาจารย์มู่เป็นบุคคลที่กล่าวได้ว่า ร้อยปีมีจะพบเพียงหนึ่งคน  ไม่น่าเชื่อว่าผ่านมาสิบปี อาจารย์มู่จะยังมีชีวิตอยู่

            “เหมือนที่ท่านทำในวันนี้” นางยิ้มกว้างแววตาพราวระยับ “สอนเด็กๆ”

            “ในหุบเขาโจรนั้นนะรึ”

            นางพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นเดินไปรินน้ำชาให้เขาแล้ว “แม่บุญธรรมเล่าว่า ตอนนั้นนางได้รับคำท้าให้ขโมยของล้ำค่าหนึ่งชิ้น ใครขโมยสิ่งที่มีมูลค่ามากที่สุดจะได้ครองตำแหน่งประมุขพรรคแมงป่องแดง แม่บุญธรรมจึงไปลักพาตัวอาจารย์มู่มา”

            คราวนี้ฉู่ห่าวหรานถึงกับตะลึงงันไป สิบปีก่อนนั้นต่างคาดเดาว่าอาจารย์มู่ถูกจับตัวไปด้วยเหตุผลต่างๆ นานา แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้

            นี่มันเหตุผลบ้าบออะไรกัน

            “อาจาร์ยมู่อยู่สุขสบายจริงหรือ?” เขาถามย้ำอีกครั้ง

            “สบายดี” นางตอบคำเดิมแล้วมองชายหนุ่มตรงๆ “ข้าพูดจริง พ่อบุญธรรมไม่ได้มีท่าทีอยากหลบหนีหรือไม่พอใจที่เป็นสามีจอมโจรแมงป่องแดงเลยสักนิด”

            “อะ...อะไรนะ”  ประเดี๋ยวก่อน เขามึนงงไปแล้ว

            “เข้าใจยากตรงไหน” นางไหวไหล่เล็กน้อย “ข้าเรียกมู่หงเทียนว่าพ่อบุญธรรม เรียกมู่ยี่ว่าแม่บุญธรรม ก็แสดงว่าทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันนะสิ”

            “หรือว่าที่ไม่ออกจากหุบเขาโจรก็เพราะ...”

            “ถ้าคิดว่าพ่อบุญธรรมจะอยู่อย่างทุกข์ทรมานใจละก็...เลิกคิดได้เลย” นางย่นจมูกใส่ “ท่านรีบรักษาขาให้หายเถิด อย่างน้อยจะได้รู้ว่าข้าพูดจริงหรือไม่ ที่บาดแผลท่านไม่เคยได้รับการรักษา”

            “ข้าจะลองเดิมพันกับเจ้าดูสักครั้ง”

            เยว่ซินยิ้มออกมา ความจริงเขาก็ไม่ใช่ ‘เจ้าดื้อหัวแข็ง’ อย่างที่พ่อบุญธรรมพูดถึงสักเท่าไหร่

            “อันที่จริงข้ามีเรื่องขออนุญาตจากท่าน”

            “หือ? ข้าเห็นเจ้าทำก่อนค่อยบอกผู้อื่นนี่”

            “เอ๋? ข้าไม่ใช่คนเช่นนั้นนะ” นางตีสีหน้าจริงจังแต่แววตาไม่ปกปิดรอยขบขันสักนิด