Chapter 12. ถกเถียง

            “เข้าใจแล้วขอรับ/เจ้าค่ะ”

เด็กๆ ส่งเสียงตอบรับด้วยแววตาใสซื้อ เยว่ซินพยักหน้ารับแล้วเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง ปล่อยให้ฉู่ห่าวหรานสอนเด็กๆ เริ่มต้นรู้จักตัวอักษร   หญิงสาวนึกถึงตัวเองตอนเป็นเด็ก บิดาสอนพี่ชายทั้งสองด้วยตนเอง นางซึ่งเป็นหญิงได้นั่งตักบิดาทั้งยังประคองมือนางจับพู่กัน พี่ใหญ่บ่นว่าบิดาลำเอียง พี่รองจะคอยห้ามไม่ให้นางทะเลาะกับพี่ใหญ่  ฐานะครอบครัวไม่ค่อยดีนัก ยามฝึกเขียนอักษร นางใช้กิ่งไม้ลากบนพื้นทราย

            ยามคิดถึงเรื่องในอดีต บางครั้ง นางไม่กล้าหลับตา เพราะกลัวภาพเหล่านั้นจะสลายหายไป แต่ความจริงก็คือความจริง กลิ่นคาวเลือดและร่างของมารดาที่ค่อยๆ เยียบเย็นลงที่ละน้อย คือสิ่งสุดท้ายที่เหลือไว้ให้นาง

            เยว่ซินเบือนหน้าไปทางอื่น นางไม่อาจสะกดความรู้สึกภายในได้ จึงตัดสินใจเดินออกมาเงียบๆ ตรงไปที่ครัวเพื่อตระเตรียมน้ำชาและของว่างให้ฉู่ห่าวหราน เป็นดั่งที่พ่อบุญธรรมกล่าวไว้ไม่ผิด เพียงแค่เอ่ยนามของพ่อบุญธรรม สีหน้าท่าทางของฉู่ห่าวหรานก็เปลี่ยนไป ใบหน้าของเขายังคงเย็นชาแต่มิได้หมางเมินเช่นที่ผ่านมา

            ‘มู่หงเทียน’ คือพ่อบุญธรรมของนาง ส่วนจอมโจรแมงป่องแดง-มู่ยี่ คือแม่บุญธรรมของนาง

            เรื่องมีอยู่ว่า ระหว่างที่นางออกตามหาพี่ชายใหญ่ นางใช้ชีวิตเร่ร่อนข้างถนน ลักเล็กขโมยน้อยไปวันๆ  นางยอมทำงานเล็กๆ น้อยๆ แต่ไม่ยอมเป็นทาสหรือบ่าวรับใช้ใคร  จนกระทั่งวันหนึ่ง นางบังเอิญเจอกับกลุ่มโจรที่ปล้นบ้านเศรษฐี   ร่างที่ร่อนกลางเวหายามค่ำคืนสะกดสายตาของนาง เจ้าของร่างนั้นก้มมองนางพอดี ร่างนั้นตีลังกาม้วนตัวในอากาศลงมายืนเบื้องหน้านางที่ขดกายอยู่ริมกำแพง

            ปลายกระบี่จ่อที่ปลายจมูกของนาง  ไม่รู้ว่าตื่นตะลึงหรืออย่างไร นางจึงไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวหรือส่งเสียงร้อง นั้นทำให้หญิงสาวผู้นั้นพึ่งพอใจมาก

            “ดี ข้าชอบเด็กที่ไม่ส่งเสียงโวยวายน่ารำคาญ”

            “ข้าไม่ได้เป็นใบ้” นางรีบพูดขึ้นทันที แต่เพราะความหิวโหยทำให้เสียงท้องร้องดังขึ้นแทรกบทสนทนาระหว่างคนสองคน เป็นจังหวะเดียวกับรถม้าเคลื่อนเข้ามาใกล้ ม่านหน้าต่างถูกเปิดขึ้นเล็กน้อย

            “พาเด็กคนนั้นขึ้นรถมาเถิด อากาศหนาวเย็นเช่นนี้จะตายริมกำแพงบ้านผู้อื่นเอา” เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้น หญิงสาวเบ้ปากเล็กน้อย

            “สามีอยากให้ข้าภรรยาเก็บเด็กคนนี้หรือ?”

            “ข้าเห็นเจ้ามีใจเมตตา อย่างไรก็ทอดทิ้งเด็กผู้หญิงไว้เช่นนั้นมิได้หรอก”

            “เด็กผู้หญิง?”  นางค้อมเอวลงมาจ้องมองร่างเล็กมอมแมมที่กระถดกายหลบซ่อนตัวในเงามืดของกำแพง “เด็กผู้หญิงจริงๆ ด้วย”

            “ข้าไม่ไป ข้าไม่มีวันเป็นบ่าวรับใช้ให้ใคร ไม่ขายตัวเป็นทาส”

            “ดี นับว่ามีอุดมการณ์ดี”  บุรุษบนรถม้าเอ่ย “อีกประเดี๋ยวก็จะสว่างแล้ว จะออกเดินทางเลยหรือไม่”

            “สามีว่าอย่างไร ข้าภรรยาก็ว่าตามนั้น”  

หญิงสาวในชุดดำยื่นมือมาหิ้วคอเสื้อของเด็กน้อยขึ้นด้วยมือเพียงข้างเดียว  เยว่ซินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าสตรีบอบบางจะมีเรี่ยวแรงมากขนาดนี้ และเพียงการเหวี่ยงครั้งเดียวร่างของเด็กน้อยก็ลอยละลิ่วเข้าไปในรถม้า ตามด้วยร่างของนาง สารถีพารถม้าเคลื่อนออกไปอย่างเชื่องช้า

            แต่เดิมเยว่ซินก็ไม่ได้รู้เรื่องชาวยุทธ์อะไรสักนิด ได้ยินเพียงเรื่องเล่าสนุกปากของชาวบ้านในตลาดแต่เมื่อมาถึงพรรคแมงป่องแดง นางจึงได้เข้าใจว่าเป็นเช่นไร ที่นี่มีเด็กกำพร้าหลายสิบคน อายุก็แตกต่างกันไป  แรกๆ นางหาทางหลบหนี แต่ถูกมู่ยี่ตามจับกลับมาได้ กระทั่งมู่หงเทียนเป็นคนยื่นน้ำให้ดื่ม ยื่นหมั่นโถวให้กิน และพูดจากับนางคล้ายบิดาที่ตายจาก นางจึงยอมรับฟังคำสั่งสอนจากเขา

            “เจ้าอยากอยู่ที่นี่นานเพียงใดก็ได้”  มู่หงเทียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แต่เจ้าก็รู้ว่าโลกนั้นกว้างใหญ่เพียงใด ทุกคนพร้อมจะเอาเปรียบเจ้า หากเจ้ามีทักษะที่สามารถดูแลตนเองได้ ปกป้องหรือหาเลี้ยงตนเองได้ มันจะดีกว่าที่เจ้าอยู่อย่างคนโง่ให้ผู้อื่นเหยียบย่ำจมดิน”

            “ข้าไม่ได้โง่” นางโต้เถียงแม้ใจยอมรับในสิ่งที่เขาพูด “ข้าตามหาพี่ใหญ่ของข้า”

            “เช่นนั้นยิ่งดี แล้วเจ้าจะตามหาอย่างไร เดินเคาะประตูบ้านไปเรื่อยอย่างนั้นหรือ”

            “ข้า...”

            “การค้นหาคนไม่ใช่เรื่องยากแต่ก็ไม่ง่าย เราต้องรู้ว่าคนที่ค้นหาเป็นใคร ที่พบครั้งล่าสุดและจุดหมายของคนผู้นั้นอยู่ที่ใด แหล่งข่าวที่ได้รับมาเชื่อได้หรือไม่ เจ้าต้องคิดและประเมินผลเป็น ไม่เช่นนั้นก็จะหาคนผู้นั้นไม่เจอ”

            นางนิ่งไปอึดใจก่อนพยักหน้ารับน้อยๆ อ้าปากกัดหมั่นโถวในมือ

            “อร่อยหรือไม่”

            “ไม่” นางตอบ “มารดาข้าทำอร่อยกว่านี้”

            “ดี...” 

            นางได้ยินเพียงเสียงหัวเราะในลำคอของเขา หลังจากนั้นไม่กี่วัน นางและเด็กคนอื่นๆ ยกน้ำชาเรียกขานเขาว่า ‘พ่อบุญธรรม’ และเรียกมู่ยี่ว่า ‘แม่บุญธรรม’ นางไม่ได้ฝึกยุทธ์มาตั้งแต่เด็กเหมือนผู้อื่นจึงไม่มีพื้นฐานที่ดีนัก ทว่านางเป็นคนขยันหมั่นเพียร ฝึกทักษะการต่อสู้ ใช้อาวุธที่ถนัดมือ ฝึกเรียนเขียนอ่าน   

แต่นางอาจมีความที่แปลกจากผู้อื่นไปบ้างก็ตรงที่...นางกลัวว่าตนเองจะลืมมารดาที่นางรักยิ่ง นางจึงเข้าครัวทำอาหาร เพียงพยายามทำอาหารรสมือมารดา เพียงเพื่อหวังว่าสักวันจะทำให้พี่ชายใหญ่ได้กิน.

            เยว่ซินต้มน้ำสมุนไพรเรียบร้อย มั่นใจว่าน้ำอุ่นได้ที่แล้วจึงเงยหน้าขึ้นพยักหน้าให้พ่อบ้านหันซู

            “น้ำอุ่นได้ที่ดีแล้ว พ่อบ้านพาใต้เท้าฉู่มาเถิด”

            “ขอรับ” 

            หญิงสาวลุกขึ้นยืนหลบไปด้านข้าง รอให้หันซูเข็นรถเข็นของฉู่ห่าวหรานมาใกล้ นางเข้าใจว่าเขาคงไม่ต้องการให้นางเห็นบาดแผลที่ขาของเขา และที่สำคัญ...หันซูรู้สึกแปลกๆ กับสายตาของเยว่ซินที่มักมองเขาสลับกับนายท่านไปมาอยู่เสมอ

            “พ่อบุญธรรมบอกข้าว่าทำเช่นนี้ทุกวันอย่างน้อยวันละครึ่งชั่วยามและให้ท่านค่อยๆ ฝึกเดิน ให้คิดว่าตนเองเป็นเด็กฝึกเดินอีกครั้ง จะมีโอกาสกลับมาเดินได้อย่างแน่นอน ถ้าจะให้ดีก็กดจุดกระตุ้นลมปราณ

อย่างไรพวกท่านก็ค่อยๆทำไปนะ  ข้าไม่รบกวนหรอก”

            ค่อยๆ ทำ?  หันซูขมวดคิ้ว นางหมายถึงเรื่องดูแลนายท่านหรือ? แต่เหตุใดใช้คำพูดชวนคิดไปเรื่องอื่นพิกล 

ทว่ามุมปากของฉู่ห่าวหรานกลับยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม