Chapter 11. เจ้ารู้ได้อย่างไร

            “พวกเจ้ากล้าขัดบัญชาขององค์ฮ่องเต้” เขาเลิกคิ้วถาม

            “ขัดบัญชาที่ใดกัน ข้าก็มายืนตรงหน้าท่านนี่ไง” นางกลอกตามองบน  เมื่อเข็นรถมาถึงเรือนของเขาแล้ว นางก็เดินไปที่ป้านน้ำชาที่นางตระเตรียมไว้ก่อนแล้ว “นี่ชาดีบัว แล้วก็บัวลอยไส้งาดำ งาดำนี่กระตุ้นการไหลเวียนของโลหิต และบำรุงกระดูก”

            “เจ้ามีความรู้เรื่องการทำอาหารดียิ่ง” เขาเอ่ยชม รับถ้วยชานางนางมาจิบ แม้เคยลิ้มชิมรสชาราคาแพงมากนักต่อนัก ชาของนางไม่ได้ดีเลิศหากแต่ช่วยเรื่องสุขภาพได้ดีอย่างที่นางพูดจริง  เขารู้เพราะนางหมั่นเปลี่ยนชาสมุนไพรให้เขาอยู่เสมอ เขาไม่ทักถามเพราะเห็นว่าไม่มีพิษอะไรจึงปล่อยเลยตามเลย

            “ท่านแม่ข้าสอน ข้าหมายถึง แม่ที่ให้กำเนิด” นางพูดเสียงเบาแต่แววตาปรากฏรอยยิ้ม

            “แล้วตอนนี้บิดามารดาของเจ้าอยู่ที่ใดกัน”

            “ตายหมดแล้ว” นางตอบรวดเร็วจนเขาต้องเงยหน้ามอง “พ่อแม่ข้าตายตั้งแต่ข้าสิบขวบ หลังจากนั้นข้าก็เร่ร่อนไปเรื่อย จนได้มาพบกับพ่อแม่บุญธรรม อันที่จริง นอกจากข้าจะมาที่นี่เพื่อเหอเยว่ซินแล้ว ข้ายังมีภารกิจดูแลท่านตามคำสั่งของพ่อบุญธรรมด้วย”

            ฉู่ห่าวหรานเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้น

            “พ่อบุญธรรมของเจ้าคือใคร”

            “มู่หงเทียน”

            “มู่หงเทียน!”

            “ถูกแล้ว” นางพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม ดีใจที่ได้เห็นสีหน้าแตกตื่นจากอีกฝ่ายนัก แสดงว่าเขาก็มีความรู้สึกเช่นคนทั่วไปไม่ใช่ ‘น้ำแข็งพันปี’ อย่างที่พ่อบุญธรรมนินทาอยู่บ่อยๆ

            “แล้ว... แม่บุญธรรมของเจ้า”

            “แม่บุญธรรมของข้าก็คือ จอมโจรแมงป่องแดง-มู่ยี่อย่างไรล่ะ”

            ชายหนุ่มสีหน้าตกตะลึงไป ไม่คิดว่าจะได้ยินชื่อที่คิดว่าหายสาบสูญไปนานกว่าสิบปีเช่นนี้.

            ‘ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าพูดจริง’

            เยว่ซินหัวเราะร่า ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จ้องมองดวงตาเขาแล้วเอ่ยขึ้น

            ‘พ่อบุญธรรมบอกว่า ท่านจะต้องถามเช่นนี้ และให้ข้าไม่ต้องตอบอะไรท่านทั้งสิ้น’

            ใบหน้าที่มีรอยแผลยามไร้รอยยิ้มดูน่ากลัวอยู่แล้ว แต่เมื่อเขากดสายตาดุดันจ้องมองยิ่งทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวขึ้น แต่นางยังยิ้มแย้มเช่นเดิม

            ‘พ่อบุญธรรมเล่าว่า ท่านเป็นเจ้าดื้อหัวแข็ง ไม่มีทางเชื่อใครง่ายๆ อยู่แล้ว นอกจากเชื่อมั่นในตนเองมากเกินไป ต่อให้ข้ายืนยันอย่างไร ท่านก็จะไม่เชื่อและหาเรื่องมาแย้งจนได้ เพราะฉะนั้น ไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้ท่านเชื่อว่ามู่หงเทียนยังมีชีวิตอยู่ ขอแค่ข้าช่วยดูแลขาสองข้างของท่านก็พอ”

            ‘ดูแลขาของข้า?’

            ‘ถูกต้อง’ นางพยักหน้ายืนยัน แล้วยื่นนิ้วไปแตะรอยแผลเป็นที่ใบหน้าของเขา ‘ยาตลับนั้น พ่อบุญธรรมฝากมาให้ท่าน หากใช้ต่อเนื่องจะเห็นผลชัดเจน พ่อบุญธรรมย้ำมาว่า ท่านไม่ห่วงเรื่องหน้าตา แต่ยามต้องลมหนาวจะปวดแผล ยามอากาศร้อนก็แสบผิว เพราะฉะนั้นใช้ๆ ยาตลับนี้ไปเถอะ อย่าได้คิดเล็กคิดน้อยเลย’

            เป็นจริงดั่งที่นางกล่าว หากจะให้เขาเชื่อว่ามู่หงเทียนส่งนางมา เขายอมไม่เชื่ออย่างสุดใจ แต่ลักษณะท่าทางของนางผสมกับสิ่งที่นางกล่าวมานั้น ก็นับได้ว่าเป็นสิ่งที่อาจารย์ของเขาเคยเป็นมา

            ‘ส่วนเรื่องขาของท่าน พ่อบุญธรรมไม่เห็นอาการด้วยตาตัวเอง ได้แต่ฟังคำบอกเล่าของผู้อื่นมา จึงเตรียมยาสมุนไพรชุดหนึ่งต้มกับน้ำแล้วแช่เท้าของท่าน’

            ‘เรื่องนี้ให้หันซูจัดการเถิด’

            ‘ไม่ได้ ยาแต่ละห่อไม่เหมือนกัน ข้าต้องเป็นคนต้มเอง’ นางทำหน้าเบื่อหน่าย ‘ข้าก็ไม่ได้อยากทำเสียหน่อยแต่สัญญากับพ่อบุญธรรมไว้แล้ว ต้องดูแลท่านจนกว่า อุ๊บ...” นางรีบยกมือขึ้นปิดปาก

            ‘จนกว่า?’

            “ไม่มีอะไร”  นางยิ้มแหย “ท่านรับรู้แล้วว่าข้าเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่ ท่านก็ช่วยเล่นละครกับข้า ให้ข้าเป็น ‘เหอเยว่ซิน’ ไปสักระยะเถอะนะ ข้าคิดว่าป่านนี้สหายของข้าคงเดินทางไปได้ไกลแล้ว ไม่มีใครตามตัวนางได้แล้วล่ะ’

            นางดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ ถอยห่างค่อยๆ สืบเท้าไปที่ประตู

            ‘พรุ่งนี้จะเริ่มต้มยาให้ท่านแช่เท้านะ แล้วก็...พรุ่งนี้ท่านอยากกินอะไร ข้าเห็นมีแป้งอยู่ว่าจะทำซาลาเปาไส้ผัก’

            ‘แล้วแต่เจ้าเถอะ’

            ‘ได้ ท่านพูดเองนะ’

            นางหัวเราะร่าแล้วรีบหมุนตัวออกไปราวกับนกน้อยถลาร่อนลม

            การที่นางเอ่ยชื่อมู่หงเทียนนั้น ทำให้ฉู่ห่าวหรานหลับไม่สนิทนัก แต่กลับเบาใจว่านางมิใช่คนของฮ่องเต้

            ‘มู่หงเทียน’

            นานเพียงใดที่เขาไม่ได้ยินชื่อนี้ สิบปีก่อนมู่หงเทียนคืออาจารย์ของเขา  ทว่าถูกลักพาตัวไปและหายสาบสูญอย่างไร้ร่องรอย ผู้คนล้วนเข้าใจว่ามู่หงเทียนตายไปแล้ว จนกระทั้งสตรีนางนั้นเอ่ยชื่อขึ้นมาอีกครั้ง

            ฉู่ห่าวหรานเคาะปลายนิ้วลงบนโต๊ะ สายตามองดูเด็กๆ ราวสิบห้าคนที่กระตือรือร้นมาเรียนเป็นวันแรก  เด็กๆ มีทั้งชายหญิง อายุตั้งแต่เจ็ดแปดขวบไปถึงสิบสามปี แต่ละคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเนื้อหยาบ รอยปะชุนเห็นเด่นชัด แต่เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน แววตาของพวกเขาเปี่ยมด้วยความหวัง แต่ก็เพราะเป็นเด็กจึงตื่นเต้นและนั่งไม่นิ่งนัก

            “ตั้งใจหน่อยสิ”   เยว่ซินดุเด็กๆ แต่ดูเหมือนว่าบรรดาเด็กน้อยจะไม่เกรงกลัวสักเท่าไหร่ พวกเขากลับเกรงใจ ‘อาจารย์ฉู่’ มากกว่านาง เด็กๆ ไม่ได้กลัวบาดแผลที่เห็น พวกเขาต่างชินกับการเห็นแผลเป็นขนาดใหญ่แล้ว นายพรานหลายคนมีรอยแผลขนาดใหญ่ เล่ากันว่าเป็นรอยเล็บหมีดำ บางก็หมาป่า เด็กผู้ชายจึงคิดกันว่ารอยแผลเหล่านี้ทำให้ดูองอาจกล้าหาญ พวกเขาจึงตั้งใจเล่าเรียนกับ ‘อาจารย์ฉู่’

            “นี่ๆ ตั้งใจฝึกฝนหน่อย กระดาษนี่อย่างดีเลยนะ ทั้งหมึกทั้งพู่กันของดีทั้งนั้น” นางแยกเขี้ยวใส่แต่เด็กๆ กลับหัวเราะกันคิกคัก นางกลอกตามองบนแล้วนึกขึ้นได้จึงพูด “ฝึกฝนให้ดี ใครตั้งใจเรียน พี่สาวจะทำว่าวให้เป็นรางวัล”

            เด็กๆ ตื่นเต้นส่งเสียงดัง เยว่ซินยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเป็นสัญญาณให้ทุกคนเงียบ ห้องเรียนในลานกว้างใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่จึงกลับสู่ความสงบ  นางเหลือบตามองทางฉู่ห่าวหรานเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น

            “ท่านอาจารย์มอบความรู้ให้อย่างเท่าเทียม อยู่ที่แต่ละคนจะตักตวงได้มากน้อยเพียงใด ในภายภาคหน้า พวกเจ้าเติบโตขึ้นจะรู้ว่าการอ่านออกเขียนได้นั้นสำคัญมากเพียงใด  แม้ไม่มีเงินทองในมือหากแต่มีความรู้ก็ไม่ถูกผู้อื่นเอาเปรียบ ไม่ว่าจะทำอาชีพใด การรู้หนังสือเป็นเรื่องสำคัญแม้จะเป็นสตรีก็ตาม เข้าใจใช่ไหม”