บทที่ 2

ฉือมู่เจินเลิกคิ้วเบาๆ นัยน์ตาเธอไม่แสดงอารมณ์เลยแม้แต่น้อย"ในเมื่อฉันเป็นคนโทรหาเธอก็พิสูจน์ได้แล้วนี่ว่าตัดสินใจได้แล้ว"

เสิ่นเถียนยิ้มเบาๆเธอเอ่ยขึ้นขณะสตาร์ทรถ:"ฉันอยากให้เธอเตะฮั่วหยุนถิงนั่นออกไปนานแล้ว เธอทุ่มเทรักษาขาเขาไปตั้งเยอะ ไม่คิดว่าเขาจะยังพัวพันกับน้องสาวเธอที่อยู่ต่างประเทศ ช่างเป็นผู้ชายที่เลวจริงๆ ผู้ชายประสาอะไร เธอน่ะเหมาะกับทำงานหาเงินมากกว่า!"

เห็นเธอยิ่งพูดยิ่งโมโห รถก็ขับเร็วขึ้นเรื่อย ฉือมู่เจินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

"ใจเย็นๆก่อนเถอะ ฉันเพิ่งออกจากหลุมของการแต่งงานมาไม่ใช่ว่าอยากจะลงหลุมศพต่อนะ"

เมื่อเห็นว่าเธอยังมีกะจิตกะใจพูดเล่นได้ เสิ่นเถียนก็ถอนหายใจออกมาอย่างสบายใจ ก่อนจะถามขึ้นว่า:"หลังจากนี้เธอคิดจะทำอะไรต่อเหรอ?"

เดิมทีถ้าฉือมู่เจินไม่ติดต่อเธอมา เธอก็คิดไว้แล้วว่าอีกไม่นานจะไปหาฉือมู่เจินอยู่เหมือนกัน

"ขอพักสักระยะแล้วค่อยว่ากัน ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง?"

หลายปีที่ผ่านมาฉือมู่เจินทุ่มเททุกอย่างให้ฮั่วหยุนถิงหมด บริษัทเอ็มวายบริษัทเสื้อผ้าที่เธอสร้างมากับมือก็มอบให้ผู้ถือหุ้นดูแลแทน สามปีที่ผ่านมานี้นอกจากรับเงินปันผล เธอก็ไม่ยุ่งเรื่องอื่นเลย

เธอไม่แม้แต่จะเปิดดูบัญชีว่าตอนนี้เงินมีมากน้อยแค่ไหน ตราบใดที่พวกเขาดำเนินการตามแผนธุรกิจที่วางไว้ ก็คงไม่เป็นอะไร

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเสิ่นเถียนก็เปลี่ยนไป เธอถอนหายใจ:"เรื่องนี้รอเธอพักผ่อนให้ดีขึ้นค่อยคุยแล้วกัน"

ฉือมู่เจินเลิกคิ้วขึ้น เห็นท่าทางแบบนี้แล้ว ดูท่าจะไม่ค่อยดีสินะ

ยังไงซะตอนนี้เธอเองก็ไม่มีอารมณ์มาดูแลบริษัท เธอพยักหน้ารับ:"ได้ เธอไปส่งฉันที่สนามบินที"

"จะไปไหน "

"ยังไม่ได้คิด ถึงเวลาค่อยสุ่มๆเลือกที่ไปสักที่แล้วกัน"

ฉือมู่เจินวางมือตรงประตูรถ เคาะไปมาไร้จังหวะ แม้ดวงตาเธอจะเรียบเฉย แต่ความเหนื่อยล้าของร่างกายนั้นไม่อาจซ่อนได้

เสิ่นเถียนคิดในใจเงียบๆ พร้อมถอนหายใจดูเหมือนว่าคนเราต่อให้เก่งแค่ไหน พอเป็นเรื่องของความรู้สึกก็สติแตกได้สินะ

เมื่อถึงที่สนามบิน ฉือมู่เจินหลังลงจากรถ เธอก็มองไปที่เสิ่นเถียน และพูดว่า:"ฝากเอากระเป๋าเดินทางไปส่งไว้ที่วิลล่าริมน้ำที่อยู่ตอนเหนือของเมืองที"

"ได้ คิดว่าจะกลับมาเมื่อไหร่?"

"ประมาณหนึ่งเดือน"

"ได้ ฉันจะรอ"

ฉือมู่เจินโบกมือลาเบาๆก่อนจะหันหลังเดินเข้าสนามบินไป

......

หนึ่งเดือนต่อมา

ณ บริษัท ฮั่วซือ กรุ๊ป สาขาซีแอตเทิล

ภายในห้องประชุม

ฮั่วหยุนถิงกำลังประชุมหารือกับผู้จัดการแผนกเกี่ยวกับทิศทางการเติบโตของสาขาในไตรมาสถัดไป ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อแม่ของเขาเอง เฉิงชูมิน เขาขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นบอก:"พักห้านาที"

เขาเดินออกมาจากห้องประชุม ทันทีที่รับโทรศัพท์น้ำเสียงที่ไม่พอใจของเฉิงชูมินก็ดังออกมาจากโทรศัพท์

"หยุนถิง แม่ไปหาฉือมู่เจินที่วิลล่าหลายรอบแล้วแต่เธอไม่อยู่เลยสักรอบ พวกลูกทะเลาะกันใช่ไหม เธอถึงจงใจหลบหน้าแม่?!"

น้ำเสียงของเฉิงชูมินทั้งไม่พอใจและโกรธ เดิมทีเธอก็ไม่เอาฉือมู่เจินอยู่แล้ว ตอนนี้เธอยิ่งไม่ประทับใจเข้าไปใหญ่

คิ้วของฮั่วหยุนถิงขมวดแน่น ช่วงนี้เขายุ่งเสียจนเท้าแทบไม่ติดพื้นอยู่ที่ซีแอตเทิล แรกๆเขาก็รอให้ฉือมู่เจินโทรมาขอโทษเขาเอง แต่เพราะงานที่ยุ่งจนเขาเองลืมเรื่องนี้เสียสนิท

พอเฉิงชูมินโทรศัพท์มาแบบนี้ เขากลับเพิ่งรู้สึกได้ว่าหนึ่งเดือนแล้วที่ฉือมู่เจินไม่ติดต่อมาหาเขาซึ่งเมื่อก่อนเรื่องแบบนี้เป็นไปไม่ได้เลย

"อีกเดี๋ยวผมจะโทรหาเธอเอง แม่ตามหาเธอมีอะไรหรือเปล่าครับ?"

เฉิงชูมินพูดอย่างเคืองๆ:"ใกล้จะวันเกิดยายลูกแล้ว แม่ว่าจะชวนเธอไปเลือกของขวัญวันเกิดยายด้วยกัน ใครจะไปคิดว่าจะมาถูกเมินหลายครั้งติด ถ้าตอนนั้นลูกแต่งกับซวนซวนคงดี ไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้..."

ฮั่วหยุนถิงขมวดคิ้วก่อนจะพูดขัดเธอด้วยเสียงนิ่งๆ :"โอเคครับเดี๋ยวผมโทรหาเธอแล้วจะบอกแม่นะ"

ฮั่วหยุนถิงวางสายโทรศัพท์ เขาหาชื่อฉือมู่เจินแล้วกดโทรออก

กดโทรซ้ำๆอยู่หลายครั้ง ก็ขึ้นแต่กำลังโทรออก

พริบตาเดียวสีหน้าของฮั่วหยุนถิงก็ถอดสี ชัดเจนเลย ฉือมู่เจินบล็อกเขาเสียแล้ว!

เขากลั้นอารมณ์โกรธ ก่อนจะหันศีรษะไปมองเค่อหนิงแล้วพูดว่า:"โทรหาฉือมู่เจินที!"

"ครับ "

เค่อหนิงโทรติด แต่ทว่าปลายสายไร้คนรับ

มองดูสีหน้าที่ถอดสีลงเรื่อยของฮั่วหยุนถิง เค่อหนิงรวบรวมความกล้าเอ่ยปาก:"ท่านครับ...ไม่รับครับ"

สีหน้าเย็นชาของฮั่วหยุนถิงปรากฎขึ้น "โอเค ฉันประชุมต่อก่อน นายติดต่อไปที่ผู้ดูแลวิลล่าที"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฮั่วหยุนถิงก็เดินออกมาจากห้องประชุม เค่อหนิงเดินไปหาเข้าอย่างสั่นกลัว‘’

"ท่านครับ ผู้ดูแลวิลล่าบอกว่าหลังท่านออกมา วันที่สองคุณหนูฉือก็ลากกระเป๋าเดินทางออกไปครับ"

เพราะฮั่วหยุนถิงแต่งงานกับฉือมู่เจินเป็นการแต่งงานแบบลับๆ เค่อหนิงเลยเรียกฉือมู่เจินว่าคุณหนูฉือมาตลอด

ก่อนหน้านี้ฮั่วหยุนถิงก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ทว่าเขาตอนนี้กลับขมวดคิ้วไม่รู้ตัว

ฮั่วหยุนถิงพยายามกดความรู้สึกที่ไม่สบายใจนั้นลงไป เขาสั่งด้วยเสียงเย็นชา:"ไปสืบมาว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แล้วจองเที่ยวบินที่ด่วนที่สุดกลับประเทศ"

"ครับ แล้วคุณหนูฉือซวนเดินทางกลับพร้อมเราไหมครับ?"