บทที่ 5

แววตาซืออีเหิงฉายแววตกใจ มือที่จับลูกบิดประตูซีดเผือก ทั้งร่างเขายืนนิ่งราวถูกฟ้าผ่า

"ซืออีเหิง นายไปยืนอยู่ที่ประตู......"

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็เห็นฮั่วหยุนถิงที่ยืนตรงข้ามกับซืออีเหิง

เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว"คุณมาทำอะไรที่นี่?"

ฮั่วหยุนถิงหัวเราะราวเยาะเย้ย สายตาที่จ้องไปที่เธอนั้นราวกับใบมีดน้ําแข็ง"นี่ผมบังเอิญมาขัดจังหวะอะไรพวกคุณหรือเปล่านะ?"

มือที่กำลังเช็ดผมของเธอกระชับแน่นไม่รู้ตัว แล้วพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉย:"ใบหย่าคุณน่าจะเห็นแล้วใช่ไหม เมื่อไหร่ที่คุณว่างเราไปทำเรื่องหย่ากัน"

"ฉือมู่เจิน ผมไม่เห็นด้วยกับที่จะหย่า! กลับไปกับผม!"

ขณะที่พูด ฮั่วหยุนถิงก็พยายามจะจับมือเธอ ซืออีเหิงที่อยู่ข้างๆในตอนนั้นก็เข้ามายืนบังฉือมู่เจิน

ฮั่วหยุนถิงมองซืออีเหิงอย่างไม่เป็นมิตรนัก เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น:"ถ้าไม่อยากถูกแบนล่ะก็หลีกไปซะ!"

ซืออีเหิงประจันหน้ากับเขาอย่างเยือกเย็น นัยน์ตานั้นไร้ความกลัว

"ประธานฮั่ว อยากจะแบนผม เกรงว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะครับ อีกอย่างฉือมู่เจินก็ดูไม่ได้อยากไปกับคุณ"

หลายปีมานี้เขาก็รู้จักคนในวงการบันเทิงมาไม่น้อย ไม่ใช่อะไรที่ฮั่วหยุนถิงจะมาพูดนิดๆหน่อยๆ แล้วทำให้เขาดับได้หรอก

นัยน์ตาฮั่วหยุนถิงปรากฎความเยือกเย็น หยิบโทรศัพท์โทรหาปลายสาย

ขณะนั้นฉือมู่เจินที่ยืนอยู่ข้างหลังซืออีเหิงก็เอ่ยปากขึ้นมา:"ฮั่วหยุนถิง อย่าลากคนนอกเข้ามาเกี่ยวเลย เรามาคุยกันหน่อยเถอะ"

ฮั่วหยุนถิงวางโทรศัพท์ลง แต่ทว่าโทสะในใจเขานั้นกลับปะทุขึ้นมาทันที เขามองเธออย่างเย็นชาก่อนพูดว่า:"แค่นี้ก็ปวดใจแล้วเหรอ?! ผมไม่อยู่หรงเฉิงเดือนเดียว คุณก็เริ่มเลี้ยงผู้ชายแล้ว คุณนี่สุดยอดจริงๆ!"

ฉือมู่เจินเมินเขา เธอหันไปมองซืออีเหิง:"ซืออีเหิง นายเข้าไปก่อนเถอะ"

แววตาซืออีเหิงดูกังวลเล็กน้อย แต่ทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน เขาเองไม่มีสิทธิ์จะเข้าไปยุ่งเรื่องระหว่างคนทั้งสอง

"อืม ถ้ามีอะไรก็เรียกผมนะ"

หลังจากซืออีเหิงจากไป ฉือมู่เจินหันหน้ากลับมาหาฮั่วหยุนถิง ตั้งใจจะพูดแต่กลับถูกฮั่วหยุนถิงลากออกไป

"นี่คุณทำอะไรน่ะ!"

ฉือมู่เจินโกรธจนเธอแทบบ้า ไอ้หมาบ้าคนนี้นี่ขนาดกําลังจะหย่าแล้วก็ยังไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเสียเลย ทําไมตอนนั้นเธอถึงหน้ามืดตามัวว่าถ้าไม่ใช่เขาไม่แต่ง?!

ฮั่วหยุนถิงไม่พูดไม่จา สีหน้าเย็นชา เขายัดฉือมู่เจินใส่รถ จากนั้นตัวเขาเองก็ขึ้นรถจากอีกฝั่งพร้อมสตาร์ทเครื่อง

เขาขับรถด้วยความรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวก็ถึงครึ่งทางเขาแล้ว ฉือมู่เจินกัดฟันมองเขา

"ปล่อยฉันลงนะ! ฮั่วหยุนถิง คุณทำแบบนี้สนุกหรือไง?!"

"คาดเข็มขัด!"

ฮั่วหยุนถิงจับพวงมาลัยแน่น เส้นเอ็นสีฟ้าปรากฎขึ้นที่มือ รู้ได้เลยว่าในใจเขานั้นกำลังโกระขนาดไหน!

ฉือมู่เจินไม่ขยับเขยื้อน เธอมองเขาอย่างเนือยๆ:"ฮั่วหยุนถิง ที่ฉันพูดเรื่องหย่าก่อนหน้านี้ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบแล้วก็ไม่ได้งี่เง่าไร้เหตุผล ฉันจริงจังนะ"

เอี๊ยด——

รถมายบัคสีดำเบรกกะทันหันกลางถนน แรงเบรกนั่นแรงจนหัวของฉือมุ่เจินกระแทกเข้ากับกระจกหน้ารถ

เธอขมวดคิ้วไปด้วยความเจ็บ สูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง

ไม่ทันได้รอเธอรู้สึกดีขึ้น ก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเย็นชาของฮั่วหยุนถิงดังขึ้น

"หย่ากับผมเพื่อจะได้ไปอยู่กับหนุ่มหน้าขาวนั่นสินะ?! ผมแนะนำให้คุณเลิกคิดเรื่องนี้ให้ไวที่สุดจะดีกว่า!"

ฉือมู่เจินกุมหน้าผาก ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ"ฮั่วหยุนถิง นี่คุณบ้าหรือเปล่า คุณชอบฉือซวนฉันก็เลือกที่จะถอยให้ คุณยังไม่พอใจอะไรอีก？"

ฮั่วหยุนถิงแสดงออกอย่างเมินเฉย"นี่มันเกี่ยวอะไรกับฉือซวน?"

ฉือมู่เจินหัวเราะเบาๆและพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ย:"ไม่เกี่ยวเหรอ กล้าพูดไหมล่ะว่าคนที่อยู่ในใจคุณไม่ใช่เธอน่ะ?!"

เมื่อฉือมู่เจินพูดจบก็ตามมาด้วยความเงียบที่ปกคลุมพวกเขาสองคน

เวลาผ่านไปสักพัก ฮั่วหยุนถิงแสดงออกอย่างนิ่งเฉยก่อนจะพูดขึ้น:"คุณมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาผม อย่างน้อยผมก็จะไม่ทำเรื่องที่คุณจะต้องเสียใจแน่ ส่วนคุณมืดค่ำดึกดื่นไม่กลับบ้านแต่มาอยู่วิลล่าผู้ชายคนอื่น!"

"อะไรล่ะเรื่องที่จะไม่ทำฉันเสียใจน่ะ หรือต้องให้จับได้คาหนังคาเขาว่าเอากันอยู่บนเตียง ถึงจะนับว่าเป็นเรื่องที่ทำฉันเสียใจ!"

"ฉือมู่เจิน!"

เห็นสีหน้าโกรธจัดของเขาแล้ว ฉือมู่เจินก็เย็นลงทันที เธอเบือนสายตาแล้วพูดอย่างสงบ:"ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ครั้งนี้ฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าจะหย่า"

"แล้วถ้าผมไม่เห็นด้วยล่ะ?!"

ในใจฉือมุ่เจินตอนนี้เริ่มจะรำคาญ นัยน์ตานั่นฉายแววความเย็นชา เธอตอนนี้สักคำเดียวก็ไม่อยากจะพูดกับฮั่วหยุนถิงแล้ว

สัมผัสถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอ ฮั่วหยุนถิงก็ขมวดคิ้ว เขากำลังจะเอ่ยปากพูดบางอย่าง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าเป็นฉือซวน เขาหันไปมองฉือมู่เจินแวบหนึ่ง ก่อนจะรับโทรศัพท์

"ซวนซวน ว่ายังไง?"

"พี่หยุนถิง ที่วิลล่าไฟดับ ตอนนี้ฉันกลัวมากเลย พี่มาอยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม......"

น้ำเสียงของฉือซวนแฝงไปด้วยเสียงสะอื้นและสั่นเครือเล็กน้อย

เธอกลัวความมืดมาตั้งแต่เด็ก เมื่อก่อนถนนที่มีแสงสลัวยังไม่กล้าจะเดิน ทุกวันต้องนอนเปิดไฟ แล้วตอนนี้มาอยู่คนเดียวในวิลล่าที่ไฟดับรู้ได้เลยว่าต้องรู้สึกกลัวขนาดไหน

"เธอไม่ต้องกลัวนะพี่จะไปหาเดี๋ยวนี้ ไม่มีอะไรหรอก!"

เมื่อวางสายโทรศัพท์ก็พบว่าฉือมู่เจินกำลังมองเขาด้วยสีหน้าเสียดสีเยาะเย้ยอยู่ ฮั่วหยุนถิงอ้าปากอธิบาย:"วิลล่าไฟดับ ผมจะไปดูฉือซวนหน่อย คุณนั่งแท็กซี่กลับเองแล้วกัน"

หลังเงียบไปไม่กี่วินาที เขาก็พูดต่อ:"ส่วนเรื่องหย่าผมแนะนำให้คุณเลิกคิดไปซะ ผมไม่เห็นด้วยแน่"

ฉือมู่เจินแสดงออกราวกับไม่แยแส เธอพูดโดยเน้นย้ำคำพูด:"ฮั่วหยุนถิง คุณเห็นด้วยไม่เห็น ไม่ได้เกี่ยวกับฉันเลยสักนิด ฉันไม่รักคุณแล้ว เพราะงั้นฉันหย่าแน่!"