บทที่ 23

แน่นอนว่าสายตาที่แขกมองไปที่ฉือมู่เจินนั้นมีอะไรผิดปกติอยู่แล้ว

แต่ฉือมู่เจินไม่สนใจ เธอถึงขนาดหันศีรษะไปมองอั่วหยุนถิง"คนรักคุณเสียใจแล้วนะยังไม่รีบไปโอ๋อีกเหรอ?"

ฮั่วหยุนถิงขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา:"ฉือมู่เจิน อย่าให้มากเกินไป!"

ฉือมู่เจินยิ้มและไม่พูดอะไรต่อ

ตระกูลฉือรู้เรื่องที่ฉือมุ่เจินแต่งงานกับฮั่วหยุนถิง แต่สวีโร่วยังคงรู้สึกว่าฉือมู่เจินเป็นคนที่ฉกฮั่วหยุนถิงไปจากฉือซวน

เธอมองไปที่ฉือมู่เจินด้วยสีหน้าเย็นชาและพูดอย่างเย็นชา:"ทำตัวแบบนี้ต่อหน้าคนเยอะๆ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ!"

สำหรับสวีโร่วนั้นตอนฉือมู่เฉินกลับมาบ้านครั้งแรกเธอยังรู้สึกฝันเฟื่องอยู่บ้าง แต่เพราะว่าความลำเอียงของสวีโร่ว ตอนนี้ฉือมู่เฉินก็ปฏิบัติกับเธอราวกับเป็นแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง

"ฮั่วหยุนถิงเป็นคนมาดึงหนูแม่ไปบอกเขาดีกว่าเรื่องนี้ มันไม่มีประโยชน์ที่จะบอกหนู"

เมื่อเห็นว่าฉือมู่เจินไม่สนใจแถมกล้าเถียงเธอ สวีโร่วก็โกรธมากขึ้นและพูดอย่างเย็นชา:"ฉือมู่เจิน แกพูดอะไร ยังเห็นฉันเป็นแม่อยู่ไหมในสายตา!"

เฒ่าแก่ฉือที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้ว เขาพูดด้วยเสียงโกรธ"พอแล้ว! พูดให้มันน้อยๆหน่อย คนนอกมองแล้วมันตลก!"

ฉือเจ