บทที่ 22

สีหน้าของฉือซวนเขินอายเล็กน้อย เธอพยักหน้า:"ค่ะ"

เธอเดินไปที่ด้านข้างของรถเขา ก่อนตะโกนอย่างอ่อนโยนว่า"พี่หยุนถิงทุกคนกําลังรอพี่อยู่นะ ลงมาได้แล้วค่ะ"

ภายในรถฉือมู่เจินกับฮั่วหยุนถิงหันหน้าเข้าหากัน จู่ๆได้ยินเสียงนุ่มๆที่ฉือซวนพยายามทำอย่างสุดความสามารถ ฉือมู่เจินอดไม่ไหวตัวสั่นพร้อมกับขนลุกทั่วตัว

เธอมองไปที่ฮั่วหยุนถิงด้วยรอยยิ้ม จงใจใช้น้ำเสียงตามฉือซวน:"พี่หยุนถิง น้องสาวที่รักของพี่มองอยู่นอกรถนะ พี่ปล่อยฉันไปได้ไหมคะ"

ฮั่วหยุนถิงขมวดคิ้วแน่น กัดฟัน:"ฉือมู่เจิน พูดดีๆ!"

ฉือมู่เจินกลอกตา"คุณจับมือฉันแบบนี้ จะให้ฉันพูดดีๆได้ไง"

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที ฮั่วหยุนถิงก็ปล่อยมือของเธอด้วยสีหน้าเฉยเมยและพูดอย่างเย็นชา:"ลงจากรถเถอะ"

ฉือมู่เจินผลักประตูลงจากรถทันที ฉือซวนที่รออยู่ด้านนอกด้วยใบหน้าเขินอายและคาดหวัง เมื่อเห็นฉือมู่เจินก็เปลี่ยนเป็นชักสีหน้าแบบสุดๆ

"ฉือมู่เฉิน ทำไมเป็นพี่ได้?!"

เธอมาพร้อมฮั่วหยุนถิงจริงด้วย!

อีตัวดี!

ฉือมู่เจินเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้ม:"น้องสาว แค่เห็นพี่ก็ตกใจแบบนี้เลยเหรอ "

ไม่ใช่แค่ฉือซวน แต่ทุกคนในตระฉือเมื่อเห็นหน้าฉือมู่เจินสีหน้าก็เปลี่ยน โดย