บทที่ 10

ฉือมู่เจินตอบด้วยสีหน้าเฉยเมย:"สิ่งที่ภรรยาควรทำหรือไม่ควรทำเธอก็ทำหมดแล้ว คุณสองคนน่ะขาดก็แค่ทะเบียนสมรส"

ฮั่วหยุนถิงจ้องมองไปที่ใบหน้าของฉือมู่เจิน คิดมองหาความรู้สึกเสียใจบนใบหน้าเธอ ทว่าไม่มีเลย เธอไม่สนใจแล้วจริงๆ

ไม่รู้ทําไม ฮั่วหยุนถิงรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเขา

เขาลืมตาแล้วพูดอย่างเย็นชา:"ตราบใดที่เรายังไม่หย่า คุณก็มีหน้าที่ต้องดูแลผม!"

ฉือมู่เจินรู้สึกหงุดหงิดในใจ แต่ก็ไม่อยากต้องจัดการกับฮั่วหยุนถิง เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและปลดบล็อกฉือซวนแล้วส่งข้อความไปหาเธอ

ณ ตระกูลฉือ

ฉือซวนเดิมทีอาบน้ําและเตรียมเข้านอนอหลังจากได้รับข้อความจากฉือมู่เจินหน้าเธอก็ซีดลง

ซือมู่เจินอีตัวดี!

เธอรีบลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยรวดเร็ว เธอลงมาเจอกับสวีโร่วและฉือเจิ้นที่เพิ่งกลับจากงานเลี้ยงพอดี เมื่อเห็นว่าเธอกําลังจะออกไปข้างนอกทั้งคู่ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

"ซวนซวน ดึกดื่นแล้วลูกจะไปไหน?"

ฉือซวนฝืนยิ้นมองสวีโร่ว:"คุณแม่ พี่หยุนถิงเขาดื่มมากไป น่ะค่ะ ตอนนี้เขาอยู่บ้านคนเดียว หนูเป็นห่วงเขาเลยว่าจะฉันไปดู"

สวีโร่วเหลือบมองฉือเจิ้น เห็นว่าสีหน้าเขาไม่มีอาการอะไรออกมา เธอยิ้มให้ฉือซวน:"ตอนนี้ดึกแล้ว ลูกขับรถเองไม่ปลอดภัย แม่ให้ลุงเฉินไปส่งแล้วกัน"

"ค่ะขอบคุณค่ะคุณแม่"

หลังฉือซวนจากไป สวีโร่วก็มานับคิด:"ดูท่าแล้วฮั่วหยุนถิงน่าจะยังรู้สึกกับฉือซวนอยู่ ไม่งั้นแค่เรื่องกินเหล้าคงไม่มานั่งบอกฉือซวนหรอก"

ฉือเจิ้นพยักหน้า"เธอให้ซวนซวนจับเขาไว้ให้ดีเถอะ โชคดีที่คนรู้เรื่องฮั่วหยุนถิงแต่งกับมู่เจินไม่ค่อยเยอะ อนาคตให้เธอแต่งใหม่จะได้ไม่มีผลกระทบเยอะนัก "

สำหรับฉือเจิ้นไม่ว่าจะฉือมู่เจินหรือฉือซวนแต่งกับฮั่วหยุนถิงก็ไม่เป็นปัญหา ขอแค่มีผลประโยชน์กับบริษัทเขาก็พอ

สำหรับฉือมู่เจิน หลังให้หย่ากับฮั่วหยุนถิงแล้ว เขาจะหาสามีให้เธอใหม่เอาคนที่มีประโยชน์กับตระกูลฉือ

ทั้งสองตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร เมื่อมาถึงหน้าประตูวิลล่า เห็นไฟด้านในเปิดอยู่ ฮั่วหยุนถิงขมวดคิ้วไม่รู้ตัว

วิลล่านี้นอกจากเขาและฉือมู่เจิน โดยพื้นฐานแล้วไม่มีใครมาแน่ โดยเฉพาะดึกดื่นแบบนี้

"วันนี้คุณกลับเข้ามาเหรอ?"

สีหน้าของฉือมู่เจินนิ่งเฉย เธอตอบนิ่งๆว่า:"คุณเปิดประตูดูก็รู้แล้ว"

ฮั่วหยุนถิงป้อนรหัสผ่าน ทันทีที่ประตูเปิดออกก็เห็นเงาร่างเพรียวบาง นัยน์ตาเยือกเย็นลง

"ฉือมู่เจิน นี่หมายความว่ายังไง ?!"

ฉือซวนเพิ่งต้มซุปแก้เมาเสร็จ เธอเพิ่งจะวางมันลงบนโต๊ะก็ได้ยินเสียงฮั่วหยุนถิงดังเข้ามา

เธอรีบหันศีรษะและเดินไปที่ประตูทางเข้า

ด้านนอกประตู

ฮั่วหยุนถิงมองฉือมู่เจินอย่างโกรธแค้น หัวใจเขากระตุกวูบ

ไม่คิดว่าฉือมู่เจินจะทำได้ถึงขั้นนี้ ถึงขนาดเรียกฉือซวนมาที่บ้านพวกเขา

เธอรู้หรือเปล่าว่านี่มันสื่อที่อะไร?!

สีหน้าฉือมู่เจินไม่แยแสแต่อย่างใด และเธอพูดด้วยท่าทีเฉยเมย:"คุณบอกว่าคุณดื่มไปเยอะไม่ใช่เหรอ ฉันก็เลยช่วยเรียกคนที่คุณคิดถึงเช้าเย็นมาดูแลไง คุณควรขอบคุณฉันด้วยซ้ำนะ"

"คุณพูดอีกทีซิ!"

เมื่อเห็นฮั่วหยุนถิงมีสีหน้าแบบไม่อยากเชื่อ ฉือมู่เจินก็ไม่มีอารมณ์ที่จะตามน้ำกับเขาต่อไป เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "คนฉันเรียกมาให้แล้ว ฉันไม่อยู่รบกวนเวลาคู่รักต่อแล้วค่ะ ใบหย่าถ้าเซ็นแล้วส่งมาให้ฉันก็พอ"

ฉือมู่เจินหันหลังเดินจากไป เห็นได้ชัดเลยว่าเธอไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความอาลัยอาวรณ์

ฮั่วหยุนถิงโกรธจัด เขากำลังจะเดินตามไปจับตัวเธอ ทว่าแขนเขากลับถูกดึงไว้ก่อน

"พี่หยุนถิง ฉันต้มซุปแก้เมาไว้ให้พี่ พี่เข้ามากินสักหน่อยสิ"

เห็นท่าทีระมัดระวังของฉือซวน ฮั่วหยุนก็ขมวดคิ้วพร้อมแกะมือเธอออก:"ซวนซวน เธอกลับไปก่อน"

ฉือซวนส่ายหัว"พี่หยุนถิง ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนพี่ พี่มู่เจินส่งข้อความมาหาฉันว่าพี่เมา ฉันไม่สบายใจให้พี่อยู่คนเดียว"

ฮั่วหยุนถิงตีหน้านิ่ง เสียงเขาเบาลงเล็กน้อย"มู่เจินเป็นคนให้รหัสเธอใช่ไหม?!"

"อื้อ......"

เมื่อเห็นฮั่วหยุนถิงหน้าเสีย ฉือซวนก็รีบพูดว่า:"ถ้าพี่ไม่ชอบให้ฉันมานี่ ครั้งต่อไปฉันไม่มาแล้ว อย่าโกรธเลยนะ"

ฮั่วหยุนถิงหลับตาลงก่อนพูดด้วยน้ําเสียงทุ้ม:"ซวนซวน พี่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก"

"ฉันก็จะอยู่เป็นเพื่อนพี่ข้างๆแบบเงียบๆ ไม่รบกวนพี่แน่นอน"

"พี่ให้ลุงหวังไปส่งเธอกลับแล้วกัน"

"พี่หยุนถิง......"

"ฟังที่พี่พูด!"

ฉือซวนกัดริมฝีปาก เธอพยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจ:"ก็ได้ งั้นถ้าพี่มีอะไรไม่สบายใจ พี่ต้องโทรหาฉันนะ!"

"อืม"

หลังจากฉือซวนจากไป ฮั่วหยุนถิงก็ปิดประตูแล้วเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น เห็นข้อใบหย่าที่ยังคงอยู่บนโต๊ะ ความเย็นชาแวบเข้ามาในนัยน์ตาเขา เขาเดินไปที่โต๊ะอย่างรวดเร็วก่อนจะหยิบใบหย่าร้างมาฉีกมัแล้วโยนลงถังขยะ

จะหย่ากับเขาเหรอ ฝันไปเถอะ!

เช้าวันที่สองฉือมู่เจินมาถึงห้องทำงานได้ไม่นาน เหลียงเจียนชางก็เข้ามาหา

สีหน้าเขาไม่พอใจอย่างมาก เขาจ้องหน้าฉือมู่เจิน:"ประธานฉือคุณไล่ลูกน้องในมือผมกว่าครึ่งออกไปนี่เกินไปหน่อยหรือเปล่า?!"

ฉือมู่เจินทำสีหน้าเย็นชา ยักคิ้วขึ้นแล้วกล่าวว่า: ประธานเหลียงโปรดใจเย็นก่อนค่ะ ฉันจะติดต่อกับฝ่ายบุคคลว่าเมื่อตอนมีมาสมีครให้พิจารณาคนไปทำแผนกคุณก่อน

เหลียงเจียนชางโกรธจนหน้าเขาแดง เขาหมายถึงอย่างที่ไหน?!

ญาติที่เขาเอาเข้ามาถูกฉือมู่เจินไล่ออกหมดไม่เหลือ เช้านี้โทรศัพท์เขาแทบระเบิด ทุกคนต่างถามว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น

เดิมทีเหลียงเจียนชางเคยทำงานขนหินในไซต์ก่อสร้างมาก่อน ต่อมาด้วยโชคชะตาเขาได้รู้จักกับฉือมู่เจิน ในช่วงเวลานั้นบ้านของเหลียงเจียนชางค่อนข้างยากจน เขาเคยช่วยงานฉือมู่เจินไว้ ฉือมู่เจินจึงมอบหุ้นบริษัทเอ็มวายให้เขาสิบเปอร์เซ็น

เริ่มแรกเหลียงเจียนชางไม่ใส่ใจมากนัก แต่ภายหลังภายใต้การนำของฉือมู่เจินบริษัทเอ็มวายเติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง เงินปันผลของเหลียงเจียนชางในแต่ละปีก็สูงถึงหลักสิบล้าน ในตอนนั้นเหลียงเจียนชางถึงรู้ว่าหุ้นบริษัทเอ็มวายสิบเปอร์เซ็นนั้นมีค่าขนาดไหน

ในตอนแรกเหลียงเจียนชางไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ภายหลังเมื่อบริษัท เอ็มวาย ภายใต้การบริหารของฮือมู่เจินเติบโตอย่างรวดเร็ว ปันผลประจำปีของเหลียงเจียนชางสูงถึงหลายล้าน เขาจึงรู้ว่าหุ้นสิบเปอร์เซ็นนั้นสูงมากมูลค่าสูงมาก

หลังฟังคำเยินยอจากญาติพี่น้อง เหลียงเจียนชางเริ่มมีความรู้สึกเย่อหยิ่งมากขึ้น เขาเพลิดเพลินกับการที่สามารถมอบตำแหน่งให้แก่ญาติของเขาและรู้สึกถึงความชื่นชมจากพวกเข

ตอนนี้ฉือมู่เจินไล่ญาติเขาออกจนหมด ทำให้เขาต้องเสียหน้าต่อหน้าญาติตัวเอง เขาเริ่มไม่ชอบฉือมู่เจินขึ้นเรื่อยๆ

ประธานฉือ ถึงจะหาคนใหม่เข้ามาแทน ก็ต้องใช้เวลาสักพัก และใครจะรับประกันได้ว่าคนใหม่จะสามารถทำงานที่พนักงานที่ถูกปลดออกไปทำอยู่ตอนนี้ได้อย่างชำนาญ?! ถ้าปลดพวกเขาแผนกที่ผมดูแลอยู่ตอนนี้จะต้องล้มแน่!"

ฉือมู่เจินวางเอกสารลง ดวงตาสวยคู่นั้นมองไปที่เขาราวกับสามารถเจาะทะลุได้ทุกอย่าง

ไม่รู้ทำไม เหลียงเจียนชางไม่กล้าสู้หน้าเธอตรงๆ มักรู้สึกว่าเธอสามารถมองความคิดเขาออก

ฉือมู่เจินยิ้ม"งั้นจากความเห็นของประธานเหลียงควรทํายังไงดีคะ?"

เหลียงเจียนชางรีบพูด:"ประธานฉือคุณเพิ่งกลับมา ยังไม่คุ้นเคยกับงานในบริษัท ผมแนะนําให้คุณทําความเข้าใจการดําเนินงานของบริษัทและงานของแผนกต่างๆ ก่อน แล้วค่อยพิจารณาเรื่องการเลิกจ้าง"

หลังจากเงียบไปสักพัก ฉือมู่เจินก็พยักหน้าอย่างครุ่นคิด"ประธานเหลียงพูดมาก็มีเหตุผล"

เมื่อได้ยินแบบนี้เหลียงเจียนชางก็พอใจ ฉือมู่เจินหลอกง่ายแบบนี้ ดูท่าอนาคตจะแอบยัดคนเข้ามาได้อีก

ทว่าวินาทีต่อมา คำพูดของฉือมู่เจินกลับทำให้เขาหน้าชาหยุดอยู่กับที่

"งั้นดีที่ประธานเหลียงอยู่นี่พอดี ไหนประธานเหลียงลองบอกฉันทีสิ แผนกที่คุณดูแลอยู่นี่ สองสามปีที่ผ่านมานี้ทำอะไรบ้าง แล้วก็คนที่ฉันไล่ออกไปนั่นปกติทุกวันทำอะไรบ้าง?"