บทที่ 17

ฉือมู่เจินขมวดคิ้ว สีหน้าเธอเริ่มหงุดหงิด"ฮั่วหยุนถิง คุณเลิกมาวุ่นวายกับฉันทีได้ไหม ตอนนั้นฉันผิดที่แต่งงานกับคุณโดยที่คุณไม่เต็มใจ แต่ฉันก็ช่วยรักษาขาคุณแล้ว สามปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยทำอะไรผิดต่อคุณเลย ตอนนี้ฉันอยากออกมามีชีวิตของตัวเอง คงไม่เกินไปหรอกใช่ไหม?"

ม่านตาของฮั่วหยุนถิงหดลงเล็กน้อย หลายวินาทีต่อมาเขากัดฟัน:"ผมบอกแล้วไงว่าเรื่องหย่าน่ะเป็นไปไม่ได้!

ผมสืบมาเรียบร้อยแล้ว ช่วงวันก่อนนั้นคุณไม่ได้อยู่กับซืออีเหิง ตกลงแล้วคุณไปไหนมา แล้วสองร้อยห้าสิบล้านนั่นมายังไง ถ้าไม่อยากให้ผมสืบต่อก็กลับวิลล่ากับผมเดี๋ยวนี้!"

ฉือมู่เจินกระชับมือเธอแน่นไม่รู้ตัว สายตาฉายแววขัดขืน หลังจากนนั้นก็สะบัดหลุดจากมือเขาแล้วขึ้นรถด้วยตัวเธอเอง

ระหว่างทางกลับ ทั้งสองต่างไม่พูดอะไร

ในใจของฉือมู่เจินนั้นหงุดหงิดจนหาที่เปรียบไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าฮั่วหยุนถิงเป็นบ้าอะไรกันแน่

เธอตกลงที่จะหย่า เขาก็ควรจะรีบไปหย่ากับเธอไม่ใช่เหรอ!

ตอนนี้กลับพันกันยุ่งเหยิงไปหมด จนต่างฝ่ายต่างไม่มีความสุข

กลับมาถึงวิลล่าฉือมู่เจินก็เดินตรงขึ้นข้างบนทันที จังหวะที่เพิ่งถึงตรงบันได เสียงของฮั่วหยุนถิงก็ดังมาจากข้างหลัง

"วั