บทที่ 3

ฮั่วหยุนถิงหยุดชะงัก เขาเงียบไปสองสามวิก่อนจะเอ่ยปากว่า:"อืม นายโทรไปหาเธอที"

พวกเขามาถึงซีแอตเทิลได้ไม่นาน ฉือซวนก็ตามมา ปากว่ามาเที่ยว แต่ทุกคนในสาขาซีแอตเทิลต่างก็รู้ว่าเธอน่ะตามฮั่วหยุนถิงมา

"ครับ "

เค่อหนิงจองตั่วเครื่องบินด้วยความรวดเร็ว หลังไปรับฉือซวนพวกเขาก็รีบไปที่สนามบินทันที

หลังจากนั่งเครื่องบินกว่าบินชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็ถึงสนามบินหรงเฉิงอย่างราบรื่น

ตลอดสิบกว่าชั่วโมงนี้ เค่อหนิงเห็นฮั่วหยุนถิงเอาใจใส่ดูแลฉือซวนทุกอย่าง

หลังลงเครื่องพวกเขาก็เดินไปที่ฝั่งประตูสนามบิน

ในช่วงเวลาที่คนเยอะนั้นฮั่วหยุนถิงจะคอยปกป้องดูแลฉือซวนโดยไม่รู้ตัว

เมื่อก่อนฉือมู่เจินก็เคยเดินทางกับฮั่วหยุนถิงเหมือนกัน แต่ทั้งหมดจะเป็นเธอที่ดูแลฮั่วหยุนถิง ฮั่วหยุนถิงเอาแต่มีท่าทีเย็นชากับเธอ

ถ้าเทียบกับฉือมู่เจินแล้ว ฉือซวนดูเป็นภรรยาฮั่วหยุนถิงมากกว่าอีก

......

ในขณะเดียวกัน ฉือมู่เจินก็เดินออกมาจากทางออกสนามบินอีกทางหนึ่ง

เธอใส่ชุดเดรสยาวคอวีสายเดี่ยว สวมแว่นกันแดด บนใบหน้านั่นมีรอยยิ้มจางๆ ดูจากท่าทีแล้วอารมณ์ดี

เสิ่นเถียนมารอตรงประตูสนามบินตั้งแต่เช้า ทันทีที่เห็นฉือมู่เจินก็โบกไม้โบกมือทันที

เมื่อเห็นเสิ่นเถียน มุมปากของฉือมุ่เจินก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เธอดันกระเป๋าเดินทางพร้อมรีบเดินเข้าไปเสิ่นเถียน

ในขณะที่เธอกำลังจะเดินไปถึงเสิ่นเถียนนั้น เธอก็เห็นใบหน้าเหยเกของเสิ่นเถียนที่มองไปด้านหลังเธอ

แววตาตกใจของฉือมู่เจินฉายออกมา เธอหันหลังไปดูก็เห็นฉากที่ฮั่วหยุนถิงเดินเคียงคู่กับฉือซวนออกมาจากสนามบิน

มือเธอที่ดันกระเป๋าเดินทางอยู่นั้นกำแน่นไม่รู้ตัว ใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึก

ไม่ต้องรอเสิ่นเถียนเอ่ยอะไร ฉือมู่เจินหันกลับมามองเสิ่นเถียน:"เราไปกันเถอะ"

เมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉย และแววตาไร้ความรู้สึก เสิ่นเถียนก็ไม่แน่ใจว่าเธอปล่อยฮั่วหยุนถิงไปแล้วเหรอเปล่า เธอรีบคว้ากระเป๋าเดินทาง

"รอบนี้เธอซื้อของมาเยอะเลยนะ หนักอยู่นะเนี้ย"

"เป็นของขวัญให้เธอหมดนั่นแหละ"

ทั้งสองคนเดินไปคุยไป ไม่ได้สังเกตถึงสายตาแหลมคมที่จับจ้องมาที่พวกเธอ ถ้าจะพูดให้ชัดล่ะก็จับจ้องฉือมู่เจินคนเดียว

เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างผิดปกติกับฮั่วหยุนถิง ฉือซวนก็ดึงแขนเสื้อเขาเบาๆ

"พี่หยุนถิง เป็นอะไรเหรอคะ?"

ฮั่วหยุนถิงได้สติ เขาส่ายหัวไปมาแล้วพูดว่า:"ไม่มีอะไร"

เขาคิดไปเองงั้นเหรอ

ผู้หญิงคนเมื่อกี้ทําให้เขานึกถึงฉือมู่เจิน แต่ฉือมู่เจินไม่เคยสวมชุดเดรสสายเดี่ยวยาว เธอมักจะสวมชุดที่คนเห็นแล้วรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยน

เขาขมวดคิ้วมองไปที่เค่อหนิงอย่างไม่พอใจและพูดว่า:"ยังสืบไม่เจออีกเหรอว่าฉือมู่เจินอยุ่ที่ไหน?"

เค่อหนิงไม่กล้าจะสบตาฮั่วหยุนถิง เขาก้มหัวลงต่ำ:"เอ่อ...ไม่เกินวันนี้ต้องเจอตำแหน่งที่อยู่ของคุณหนูฉือแน่ครับ!"

บรรยากาศรอบตัวฮั่วหยุนถิงเยือกเย็นขึ้น เขาเอ่ยอย่างเย็นชา:"นายไปส่งซวนซวนกลับ ฉันจะกลับบ้าน!"

กลับมาถึงที่บ้าน นี่มันก็ทุ่มหนึ่งแล้ว

ในบ้านมืดสนิท เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้อยู่บ้าน

เมื่อเปิดประตู กลิ่นฝุ่นหนาตามทางเดินก็ตีขึ้นมา ฮั่วหยุนถิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

เมื่อก่อนทุกครั้งที่เขากลับมา สิ่งแรกที่เห็นคือฉือมู่เจินพร้อมรอยยิ้ม ทว่าตอนนี้สิ่งที่ต้อนรับเขากลับเป็นความมืดมิด

เขาเปิดไฟในห้องรับแขก บ้านมีเริ่มมีฝุ่นเกาะซึ่งตรงกับที่ผู้ดูแลบ้านบอก เธอไม่ได้กลับเข้ามาจริงๆ

แต่ก่อนฉือมู่เจินเองก็มีปากมีเสียงกับเขาบ้าง ทว่าแต่ไหนแต่ไรไม่เคยไม่กลับมาเป็นเดือนแบบนี้

ในใจของฮั่วหยุนถิงเริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง แต่สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือตอนเขาเห็นใบหย่าวางอยู่บนโต๊ะในห้องรับแขก พร้อมแหวนที่วางทับอยู่

เพราะไม่มีใครทำความสะอาดถึงหนึ่งเดือน ใบหย่าก็เริ่มมีฝุ่นเกาะ

ฮั่วหยุนถิงหยิบมันขึ้นมาแล้วพลิกไปหน้าสุดท้าย แน่นอนว่าฉือมู่เจินนั้นเซ็นชื่อเธอไว้แล้ว

โทสะที่ไม่เคยมีมาก่อนพวยพุ่งขึ้นมาในใจ ฮั่วหยุนถิงกำใบหย่าแน่น สีหน้าโกรธสุดขีด

เธอกล้าดียังไง!

จังหวะที่ฮั่วหยุนถิงกำลังโกรธสุดขีด โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"ท่านครับ พบที่อยู่ของคุณหนูฉือแล้วครับ เธอ ตอนนี้อยู่ทางตอนเหนือของเมืองครับ

เมื่อรู้สึกถึงน้ำเสียงอ้ำอึ้งของเค่อหนิง ฮั่วหยุนถิงก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา:"พูดมาให้ชัดๆ! เธออยู่ที่ไหนของทางตอนเหนือของเมือง!"

"อยู่ที่วิลล่าหลังหนึ่งที่เจ้าของเป็น...นักแสดงนำหน้าใหม่ ซืออีเหิง ครับ"