กินเด็กเขาว่าเป็นอมตะ มาลองกินหมอเด็กดูไหมล่ะจะได้เป็นนิรันดร์ ********* เพราะผิดหวังจากรักแรกที่เป็นหมอปณิชาเลยไม่อยากมีแฟนเปนหมออีก แต่ตุลธรหมอสุดหล่อจากแผนกเด็กสุดหล่อก็เข้ามาทำลายกำแพงที่หญิงสาวตั้งขึ้น เธอคิดว่ารักครั้งนี้จะได้สวยแต่เขาก็เงียบหายไปเหมือนกับรักแรก
View Moreเพราะอยากมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นปณิชาและตุลธรก็เลยเดินทางออกจากกรุงเทพฯตั้งแต่เย็นวันเสาร์พวกเขามาถึงบ้านพักที่หัวหินในเวลาเกือบหนึ่งทุ่มหลังจากที่เอาของใช้เก็บเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็พากันไปเดินซื้ออาหารรับประทานที่ตลาดโต้รุ่งหัวหิน บรรยากาศในคืนวันศุกร์แบบนี้คนค่อนข้างเยอะ ตุลธรเลยเดินจับมือหญิงสาวไม่ยอมปล่อยเพราะกลัวว่าจะพลัดหลง แม้ปณิชาจะบอกว่าเธอไม่ใช่เด็กแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ“หมอคะหมอกินเครปไหม” ปณิชาถามเมื่อเดินผ่านร้านที่ตอนนี้มีคนยืนรออยู่ประมาณ 5 คน“ท่าทางน่าอร่อยเหมือนกันนะ”“แต่คิวยาวมากเดี๋ยวเหมยต่อเอง หมอก็ไปหาอย่างอื่นกินระหว่างรอหรือไปหาร้านที่มีที่นั่งกินก็ได้นะคะ”“ไม่เป็นไรผมเย็นรอก็ได้ เหมยจะเดินไปหาซื้ออย่างอื่นก่อนไหม เดี๋ยวผมรอซื้อเครปให้เองจะเอาหน้าอะไรแบบไหนสั่งผมไว้ก็ได้”“หมอล่ะคะ”“ผมว่าเรากินอันเดียวกันดีกว่าไหม จะได้ไม่อิ่มมากที่นี่ของกินเยอะเลยผมอยากจะกินหลายๆ อย่าง”“ได้ค่ะ หมอตุลย์อยากกินหน้าอะไรล่ะคะ”“ผมชอบช็อกโกแลต”“เอาหน้าช็อกโกแลตฝอยทองดีไหมคะ”“ครับ”“เหมยว่าจะไปหาซื้อน้ำมากินสักหน่อยเดี๋ยวกลับมานะคะ”ปณิชาหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับน้ำและ
วันนี้หลังเลิกงานในเวลาสองทุ่ม ปณิชาก็เดินออกไปรอหมอตุลธรที่หน้าโรงพยาบาล เธอยังไม่อยากเดินไปขึ้นรถพร้อมกับเขาเนื่องจากกลัวว่าจะมีคนอื่นในที่ทำงานเห็น ตุลธรเองก็พยายามจะเข้าใจตรงจุดนี้แต่ถ้าหากว่ามีใครรู้หรือใครถามเขาก็จะบอกไปตรงๆ ว่าตอนนี้ตนเองกำลังคบกับปณิชาอยู่พอชายหนุ่มมาจอดรถที่หน้าโรงพยาบาลปณิชาก็รีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะมีคนอื่นมาเห็นและเธอไม่รู้จะตอบคำถามยังไง“เหนื่อยไหม”คำถามแรกที่เขาถามมันทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าความเหนื่อยตลอดทั้งวันนั้นหายไปหมดสิ้น“เหนื่อยค่ะ หมอล่ะคะเหนื่อยไหมคะ”“เหนื่อยมากครับ คนไข้วันอาทิตย์เยอะเหมือนกันนะแต่ถ้าได้ขึ้นเวรกับเหมยแบบนี้ก็ดีนะครับ ได้เห็นเหมยตลอดผมก็รู้สึกหายเหนื่อยเลย”“อย่าเพิ่งหวานใส่เหมยตอนนี้เลยนะคะ เหมยว่าเราสองคนควรไปหาอะไรกินดีกว่าค่ะ หมออยากกินอะไรล่ะคะวันนี้เหมยตามใจหมอเลยค่ะ”“ทำไมถึงตามใจผมล่ะ”“ไม่รู้สิคะก็แค่อยากตามใจแล้วหมอไม่ชอบเหรอคะ”“ผมชอบนะแต่ผมอยากตามใจเหมยมากกว่า เหมยอยากกินอะไรล่ะ”“กินชาบูหรือปิ้งย่างได้ไหมคะ”“ได้ครับเหมยอยากกินอะไร”“กินชาบูก็ได้ค่ะ เหมยมีร้านที่ไปกินอยู่ร้านหนึ่งไม่ไกลจาก
การคบกันของตุลธรและปณิชายังคงเป็นความลับในโรงพยาบาลเอกชนที่ทั้งสองคนทำงานอยู่ ตุลธรยังมาออกตรวจแทนพี่รหัสอย่างเดิมทั้งที่พี่รหัสก็ครบกำหนดลาคลอดแล้วแต่อยากจะมีเวลาให้ครอบครัวมากขึ้นจึงขอตรวจแค่เวลากลางวันเท่านั้น“แพรวาคนไข้ผมหมดแล้วใช่ไหม” ตุลธรถามหลังจากที่เขาตรวจคนไข้ช่วงบ่ายวันอาทิตย์ไปแล้วเกือบ 10 คน“ค่ะ ตอนนี้หมดแล้วแต่มีดีเทลมาขอพบค่ะ หมอลตุลย์จะให้เข้าพบไหมคะ” แพรวาหมายถึงตัวแทนของบริษัทยาซึ่งทำหน้าที่ในการให้ข้อมูลยากับแพทย์และเภสัชกร“ได้ครับ แต่ถ้ามีคนไข้แพรวาเข้ามาบอกนะ ผมไม่อยากให้คนไข้รอนาน” การได้คุยกับดีเทลยาบางครั้งก็ทำให้ได้อัปเดตตัวยาใหม่ๆ ซึ่งบางครั้งเขาก็ต้องสั่งไปใช้ที่คลินิกของตนเอง“ได้ค่ะหมอ” แพรวาออกมาบอกกับดีเทลยาสาวสวยทั้งสองคนให้เข้าพบก่อนที่ตัวเองจะเดินไปนั่งที่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล“คนไข้หมอตุลย์หมดแล้วเหรอแพรวา” เพราะถ้ามีคนไข้อยู่ในห้องพนักงานผู้ช่วยจะต้องอยู่ในห้องตรวจด้วย“ค่ะพี่ขวัญ”“แล้วตอนนี้หมอตุลย์ทำอะไรอยู่ละแพรวาพี่มีอะไรจะถามเขาสักหน่อย”“คุยกับคุณเอมและคุณก้อยค่ะ”“ใช่คนที่สวยๆ หุ่นดีๆ ไหม”“ใช่ค่ะพี่ขวัญ สวยมากๆ ทั้งสองคนเลย” แพรวาตอบไปตาม
ตุลธรนั่งทานส้มตำไก่ย่างกับสองสาวจนอิ่มเขาก็ขอตัวกลับห้องของตัวเองเพราะอยากให้ปณิชากับพาขวัญได้คุยกันต่อ เขาไม่รู้ว่าคืนนี้พาขวัญจะค้างที่ห้องของปณิชาหรือเปล่า แต่จะโทรถามก็กลัวว่าจะรบกวนเธอจนเกินไปหลังจากปิดไฟนอนไปแล้วเกือบชั่วโมงตุลธรก็นอนไม่หลับเขาจึงโทรไปถามรปภ. ว่ารถของเพื่อนปณิชาออกไปหรือยังเมื่อได้คำตอบแล้วชายหนุ่มก็รีบปิดไฟห้องนอนของตัวเองและลงลิฟต์มายังห้องของปณิชา โชคดีที่พาขวัญกระซิบบอกรหัสเข้าห้องของปณิชาไว้เขาเลยไม่ต้องปลุกเจ้าของห้องชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ทั้งห้องมืดสนิทตุลธรอาศัยแสงสว่างจากโทรศัพท์เดินไปยังห้องนอนของปณิชาแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างเบาที่สุด ปณิชาตกใจที่จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีคนมานอนข้างๆ เธอรีบลุกเพื่อจะเอื้อมไปเปิดไฟบริเวณหัวเตียงแต่ตุลธรก็กอดเธอไว้ก่อนรีบพูดขึ้น“ผมเองเหมย”“หมอตุลย์เหรอคะ”“ครับ”“หมอเข้ามาได้ยังไง”“อย่าพึ่งถามเลยว่าผมมาได้ยังไงตอนนี้ผมง่วงขอนอนก่อนนะ”“ง่วงขนาดนี้แล้วจะมาลงมานอนกับเหมยทำไมคะ”“ก็นอนข้างบนมันนอนไม่หลับนี่ เหมยใจร้ายมากเลยนะ เพื่อนกลับไปตอนไหนก็ไม่เห็นโทรบอกผมเลย”“หมอไม่ได้สั่งไว้นี่คะ”“ผมก็นึกว่าเหมยจะรู้เ
เมื่อเอกวิทย์กลับไปแล้วปณิชาก็กลับมาในห้องพักเบรกอีกครั้งเพราะเธอยังไม่ได้ทานอาหารกลางวัน“คนที่มาหาเหมยคือหมอเอกใช่ไหม” พาขวัญที่นั่งทานข้าวอยู่ก่อนถามด้วยความไม่แน่ใจเพราะนานแล้วที่เธอไม่เจอกับหมอเอกวิทย์คนที่ทำให้เพื่อนอกหักเมื่อสองปีก่อน“ใช่จ้ะ ขวัญจำเขาได้เหรอ”“จำได้สิ เขามาทำไม เหมยยังติดต่อกับเขาอยู่เหรอ”“เหมยบังเอิญเจอเขาที่ร้านอาหารเมื่อวันก่อน แต่ไม่รู้ว่าเขาตามมาที่นี่ถูกได้ยังไงเหมือนกัน”“เขามาคุยอะไรกับเหมยล่ะ”“เรื่องมันยาวเดี๋ยวเล่าให้ฟังตอนไปซื้อของนะ ตอนนี้ขอกินข้าวก่อนหิวมากๆ เลย”เมื่อถึงเวลาเลิกงานปณิชาและพาขวัญก็พากันไปซื้อของใช้ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งแต่คนมาใช้บริการเยอะ ร้านอาหารก็มีคนนั่งเต็มไปหมดทั้งสองคนเลยยังไม่ได้คุยกัน พาขวัญเลยเสนอว่าจะสั่งอาหารไปกินที่คอนโดของปณิชา“กินส้มตำในห้องได้แน่นะเหมย”“ได้สิ”“ไม่กลัวกลิ่นติดห้องใช่ไหม”“ไม่หรอกน่าเดี๋ยวพอกินเสร็จก็เปิดหน้าต่างให้อากาศระบายแล้วก็ฉีดสเปร์ดับกลิ่นก็หายเหม็นแล้ว”“ถ้าเหมยโอเคขวัญสั่งเลยนะ พอไปถึงคอนโดอาหารก็น่าจะถึงพอดี เอาแบบเดิมที่เคยกินใช่ไหม”“ใช่เอาแบบเดิมเลยอย่าลืมไก่ย่างกับตับด้วยนะ”
เป็นอีกหนึ่งคืนที่ตุลธรค้างในห้องของปณิชาหมอนข้างที่หญิงสาวเคยวางกันไว้ในวันแรกถูกย้ายไปอีกฝั่งหนึ่งของเตียงเพราะตอนนี้เจ้าของห้องกับผู้อาศัยขยับเข้ามานอนกอดกันจนกระทั่งถึงเช้าของวันใหม่ ตุลธรไม่เคยใจเย็นและอดทนกับเรื่องบนเตียงได้แบบนี้มาก่อนแต่เพราะครั้งนี้เขาอยากจะคบกับปณิชาอย่างจริงจังเพราะเธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านมา หญิงสาวเป็นคนจิตใจดีและมีทัศนคติเชิงบวก ซึ่งเวลาอยู่ใกล้แล้วทำเขารู้สึกดีและอยากจะตื่นมาเจอเธอในเวลาเช้าแบบนี้ทุกๆ วัน เขาอยากให้การคบกันค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปความสัมพันธ์แบบวันไนท์สแตนด์ที่เขาเคยทำมาตลอดนั้นไม่เคยถูกนำมาใช้กับผู้หญิงที่ชื่อว่าปณิชาชายหนุ่มยอมรับว่าจากที่เคยคิดจะจีบเธอเล่นๆ เพื่อทำลายกำแพงที่เธอกั้นไว้ แต่พอได้อยู่ใกล้ตัวเองก็หลงรักเธอจนถอนตัวไม่ขึ้นซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรักปณิชาทั้งๆ ที่เพิ่งได้รู้จักกันไม่นาน ตุลธรคิดว่าบางครั้งความรักมันก็ไร้เหตุผลเช้าวันนี้เขารีบตื่นนอนก่อนเจ้าของห้องจะตื่นเพราะตัวเองมีคนไข้ที่ต้องราวน์เยอะกว่าทุกวัน แต่พอขยับตัวจะลุกจากเตียงหญิงสาวก็ตื่นมาพอดี“มอร์นิ่งครับ”“มอร์นิ่งค่ะ”“ผมอยากนอนกอดคุณต่อนะ แต่เช้า
หลังอาบเสร็จปณิชาก็นั่งดูทีวีระหว่างรอเล่าเรื่องที่เจอมาวันนี้ให้กับตุลธรฟัง หญิงสาวดูทีวีได้ไม่นานเสียงออดหน้าประตูก็ดังขึ้นเธอเดินไปเปิดและเชิญเขาเข้ามานั่งด้านใน“ก่อนคุณจะเล่าให้ผมฟังผมขอกินเบียร์ไปด้วยระหว่างฟังได้ไหมล่ะ”“เหมยเพิ่งแช่เย็นไปเมื่อกี้นะคะหมอยังไม่เย็นหรอกเดี๋ยว”“ผมเอาใส่ช่องฟรีซก็ได้แป๊บเดียวก็เย็น”“เชิญหมอทำตามสบายเลยค่ะ” ปณิชามองคนที่กำลังเอาเบียร์ใส่ตู้เย็นราวกับที่นี่เป็นห้องของตัวเองแล้วก็ส่ายหน้า เธอไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่ตกลงคบกับเขา ผู้ชายที่ดูสุขุมเรียบร้อยแต่เวลาอยู่กันตามลำพังแล้วเขาก็เหมือนกับเด็กคนหนึ่งที่ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง แต่ในเมื่อตกลงไปแล้วก็จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด“ผมพร้อมจะฟังแล้ว เล่ามาได้เลยครับว่านี้คุณเจออะไรมาบ้าง” ตุลธรเดินกลับมานั่งลงใกล้ๆ กับปณิชาที่กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟา“วันนี้มีคนโทรหาเหมยค่ะ”“ใครครับ”“ก็หมอรุ่นน้องของคุณไงคะ”“หมอเอกเหรอครับ”“ใช่ค่ะ”“เขาโทรมาทำไม” ตุลธรถามด้วยความร้อนใจ“ก็โทรมาคุยเรื่องทั่วๆ ไป เขาถามว่าเหมยสบายดีไหมแล้วก็อยากนัดเจอเหมยค่ะ”“แล้วเหมยตอบเขาไปว่ายังไง บอกเขาหรือเปล่าว่าเหมยมีแ
เย็นนี้ตุลธรก็มาตรวจที่คลินิกเหมือนกับทุกวันแต่พยาบาลที่มาทำงานวันนี้คือกชกรซึ่งมาทำงานกับเขาได้สองปีแล้วเขาตรวจคนไข้ไปได้ไม่นานเอกวิทย์ก็พาลูกชายมาตรวจตามที่บอกตุลธรไว้เมื่อวานตุลธรรู้สึกโล่งใจมากที่วันนี้ผู้ช่วยของเขาไม่ใช่ปณิชาเพราะถ้าเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าหญิงสาวจะเสียใจเหมือนเมื่อวานหรือเปล่าตุลธรตรวจไปตามขั้นตอนจนกระทั่งลูกชายของเอกวิทย์ตรวจและฉีดวัคซีนเสร็จ พอดีกับเขาไม่มีคนไข้รอตรวจจึงได้ชวนเพื่อนรุ่นน้องคุย“น้องออมสินน่ารักดีนะ หน้าเหมือนนายมากเลย”“ดีแล้วครับที่ลูกหน้าเหมือนผม ผมไม่อยากให้เหมือนแม่”“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ” ตุลธรมองหน้ารุ่นน้องแล้วถามด้วยความสงสัย“ก็ออมสินเป็นลูกของผมแค่คนเดียว”“มีอะไรที่พี่ไม่รู้เกี่ยวกับนายและแม่ของออมสินหรือเปล่า”“ผมเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวครับพี่”“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้นายลำบากใจ”“ไม่เป็นไรหรอกครับเรื่องมันผ่านมานานแล้ว”“เป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวมานานแล้วเหรอ” ที่เขาถามเพราะเห็นว่าเอกวิทย์ดูจะถนัดกับการดูแลลูก“สองปีแล้วครับ”“นายไม่คิดจะหาใครมาช่วยเลี้ยงเหรอ”“ผมก็มีพี่เลี้ยงอยู่แล้วนี่ครับ”“พี่หมายถึงผู้หญิงสักคนที่จะมาทำหน้าที่แม่ให้ออม
ขับรถออกมาจากคอนโดไม่นานตุลธรก็แวะรับกาแฟร้านโปรดซึ่งเขาถือแซนด์วิชติดมือมาด้วยอีกสองถุง“นี่ของเหมยนะ ส่วนถุงนี้เดี๋ยวผมเอาไปกินที่ทำงาน”“ขอบคุณค่ะหมอตุลย์ใจดีเหมือนกันนะคะ” เธอรับทั้งกาแฟและแซนด์วิชมาแล้วก็ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของเขา“ผมไม่ได้ใจดีกับทุกคนหรอกนะ บางครั้งก็ร้าย”“แต่คงไม่ใจร้ายกับเหมยใช่ไหมคะ”“เหมยไม่ต้องกลัวหรอกเพราะผมจะไม่ร้ายกับคนที่ผมรักหรอกครับ”ตุลธรพูดแล้วหันมายิ้ม คำพูดของเขามันเป็นยาใจอย่างหนึ่งทำให้ปณิชารู้สึกสดชื่นและวันนี้เธอคงทำงานอย่างมีความสุขไปตลอดวันชายหนุ่มจอดรถส่งเธอที่หน้าโรงพยาบาลจากนั้นเขาก็ตรงไปยังโรงพยาบาลที่ตนเองทำงานอยู่ ระยะทางระหว่างโรงพยาบาลของที่ปณิชาทำงานกับโรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่ไม่ได้ไกลกันมากถ้าหากตอนกลางวันเขาจะมารับเธอไปทานข้าว มันก็เป็นเรื่องที่ไม่ยาก แต่ชายหนุ่มรู้ว่าพยาบาลอย่างเธอทานอาหารไม่ค่อยเป็นเวลาเขาเลยเลิกล้มความคิดนี้เพราะไม่อยากให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดมากเกินไปตุลธรมาถึงโรงพยาบาลทำงานในเวลา 8 โมงเช้าพอดี วันนี้เขามีตารางตรวจผู้ป่วยนอก 9 โมงเช้า ชายหนุ่มจึงขึ้นไปดูผู้ป่วยที่สั่งแอดมิทไว้ตั้งแต่เมื่อวันก่อน“สวัสดีค่ะ
โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่กำลังวุ่นวายกับการต้อนรับผู้ป่วยที่พากันมาใช้บริการในบ่ายวันอาทิตย์ ซึ่งมีทั้งผู้ป่วยธรรมดา ที่เดินมาเองได้ ผู้ป่วยที่ต้องนั่งรถเข็นและผู้ป่วยวิกฤตที่ต้องเข้ารับการช่วยเหลือย่างเร่งด่วนทั้งหมอและพยาบาลกำลังทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มความสามารถ แต่ละแผนกก็มีจำนวนผู้ป่วยมากมายจนไม่มีใครได้นั่งพักแผนกกุมารเวชก็ไม่ต่างกัน วันนี้มีทั้งเด็กที่มีอาการเจ็บป่วยและเด็กที่มารับวัคซีน พยาบาลและผู้ช่วยต่างพากันวิ่งวุ่นเพราะเด็กบางคนก็วิ่งหนีออกจากห้องทั้งๆ ที่กุมารแพทย์ยังไม่ทันได้ตรวจด้วยซ้ำ ในจำนวนเด็กสิบคน ก็คงจะมีสักสองคนที่นั่งให้ตรวจอย่างเรียบร้อย แต่นั่นก็ต้องแลกมากับของเล่นชิ้นเล็ก หรือไม่ก็สติ๊กเกอร์ลายการ์ตูนที่หมอเด็กทุกคนต้องมีติดห้องตรวจไว้“แม่จ๋า หนูไม่อยากฉีดยาฮือ ฮือ” เด็กหญิงวัย 4 ขวบคนหนึ่งกอดมารดาของเธอแน่น“น้องข้าวคนสวยคะ มาให้พี่เหมยฉีดยานะคะ เจ็บนิดเดียวเองค่ะ”“ไม่เอา หนูไม่อยากฉีดยา”“ถ้าหนูไม่ฉัดหนูจะแข็งแรงได้ยังไงล่ะลูก ให้พี่พยาบาลฉีดหน่อยนะ เดี๋ยวฉีดเสร็จแล้วแม่จะพากินไอติมนะคะ” มารดาของเด็กพยายามต่อรองกับลูกสาว“น้องข้าวคะ พี่เหมยไม่ฉีดก็ได้ ...
Comments