บทที่1 ตัวละครลับอะไร

เสียงหวอของรถกู้ภัยดังไม่ขาดสาย ร่างโปร่งแสงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนมองเจ้าหน้าที่กู้ภัยกำลังช่วยเหลือหญิงสาวโชคร้ายที่ถูกลูกหลงจากการทะเลาะวิวาทของชายขี้เมาสองคน ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ สี่ชั่วโมง เสี่ยวหลันจื่อเดินทางจากศูนย์เด็กเล็กที่เธอทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กอยู่มาที่ร้านอาหารในตัวอำเภอ

เธอทำงานพาร์ทไทม์ที่นี่เพื่อหาค่าใช้จ่ายและค่ารักษาพยาบาลของตาเธอที่ป่วยเป็นโรคหัวใจ เสี่ยวหลันจื่ออาศัยอยู่กับตายายของเธอตั้งแต่อายุสามขวบ เพราะพ่อกับแม่ของเธอหย่าร้างกันและต่างแยกย้ายไปมีครอบครัวใหม่เป็นของตนเอง

ดังนั้นเธอจึงเป็นส่วนเกินของพ่อกับแม่ทันที มีเพียงตาและยายของเธอที่ยินดีรับเธอมาดูแล ดังนั้นทั้งชีวิตของเสี่ยวหลันจื่อจึงมีแค่ตากับยายที่เป็นผู้ปกครอง แต่ครอบครัวตายายก็ไม่ใช่คนร่ำรวยอะไรมีเพียงร้านขายของชำเล็กๆ ในหมู่บ้าน มีรายได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นและตั้งแต่ที่มาอยู่กับตายายก็ไร้การเหลียวแลจากพ่อและแม่ของเธอ

เสี่ยวหลันจื่อที่รู้ถึงความลำบากของตายาย เธอจึงขอเรียนแค่จบมัธยมปลายไม่เรียนต่อมหาลัย และการเรียนจบแค่มัธยมปลายของเธอเป็นผลให้การหางานยากลำบาก แต่เพราะท่านผอ. ที่ดูแลศูนย์เด็กเล็กเป็นเพื่อนเก่าของตาเสี่ยวหลันจื่อ ตาจึงบากหน้าไปขอร้องให้เธอได้ทำงานที่ศูนย์เด็กเล็กแห่งนั้น แล้วชีวิตการทำงานของเสี่ยวหลันจื่อก็เริ่มต้นขึ้นและเป็นอย่างนี้ทุกวันตั้งแต่ที่เธอเรียนจบมอปลาย

เสี่ยวหลันจื่อมองทุกอย่างด้วยสายตาว่างเปล่าไร้อารมณ์ ความจริงเธอไม่ได้ยี่หระกับการมีชีวิตอยู่หรือตายสักเท่าไหร่เธอก็ไม่ค่อยเข้าใจในความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน มันคล้ายกับว่าเธอไม่เข้าใจว่า อะไรคือเจ็บปวด อะไรคือความเศร้า อะไรคือความรัก อะไรคือความสุข เพราะไม่มีความฝัน ไม่มีความต้องการ ตั้งแต่ที่พ่อแม่ทิ้งเธอเอาไว้ที่นี่ความรู้สึกต่างๆ ของเธอนั้นล้วนว่างเปล่า

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ได้ทำประกันชีวิตและยกผลประโยชน์ให้เป็นชื่อตายายเพื่อเป็นการตอบแทนที่ทั้งสองเลี้ยงดูเธอจนโต แต่ก็นะถ้าหากตายายรู้ว่าเธอตายจากไปคงจะเสียใจอย่างมาก และก่อนที่เสี่ยวหลันจื่อจะทันได้คิดอะไรต่อร่างโปร่งแสงของเธอก็คล้ายถูกอะไรบางอย่างดูดเข้าไปในหลุมดำ

ด้านในมืดสนิทมองไม่เห็นรอบข้าง จากนั้นไม่นานก็มีเสียง ติ๊ง ดังขึ้นข้างหูของเธอ แล้วร่างโปร่งแสงของเธอก็ถูกดูดไปอีกครั้งแต่ตอนนี้มีแสงสว่างทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆ รอบตัวได้ และมีเสียงพูดดังขึ้น

“ยินดีด้วยคุณคือผู้โชคดีหนึ่งในล้านที่ได้รับเลือกให้เป็นตัวละครลับ”

เสี่ยวหลันจื่อหมุนตัวมองไปรอบๆ เพื่อหาที่มาของเสียง

“ไม่ต้องมองหาผมหรอกเพราะ ผมไม่มีตัวตนเป็นเพียงระบบอัจฉริยะที่ถูกติดตั้งในโปรแกรมตัวละครลับ”

.......... “ชื่อของคุณคืออวี้หลันจื่อ อายุยี่สิบสอง อาศัยอยู่กับตายายในหมู่บ้านเล็กๆ สาเหตุการตายคือถูกแทงเสียชีวิต”

เสี่ยวหลันจื่อกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เธอเคยอ่านนิยายแฟนตาซีแนวทะลุมิติมาไม่น้อย คิดว่ามันเป็นเพียงการจินตนาการไร้สาระของนักเขียนเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าตนเองต้องมาประสบด้วยตัวเอง

"คุณต้องการอะไร”

เสี่ยวหลันจื่อถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ใช่ เธอกลัว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้ถึงเธอจะไม่กลัวคนแต่เธอก็กลัวผีนะ

“ตามที่บอกไปก่อนหน้านี้ คือคุณได้รับเลือกให้เป็นตัวละครลับ” เสี่ยวหลันจื่อไม่เข้าใจ ว่าตัวละครลับที่ระบบพูดถึงคืออะไร เหมือนเจ้าระบบจะรู้ความคิดของเธอ จึงเริ่มอธิบาย ช้าๆ

“หน้าที่ของคุณคือเอาชีวิตรอดจากนิยายเรื่องนี้ และทำให้นิยายเรื่องนี้สนุกมากกว่าเดิมโดยไม่ต้องสนใจเนื้อเรื่องเดิมว่าจะจบแบบไหน”

ฉันจะไปรู้ได้ยังไงละว่านิยายเรื่องนี้จบแบบไหนในเมื่อฉันไม่เคยอ่านมัน เสี่ยวหลันจื่อคิดในใจ

“นี่คือนิยายเล่มนั้น”

ทันทีที่เสี่ยวหลันจื่อคิดก็มีนิยายหนึ่งเล่มโผลออกมากลางอากาศ

“แสนรู้จริงๆ” เสี่ยวหลันจื่อบ่นพึมพำ

“เรื่องอ่านนิยายเอาไว้ทีหลัง คุณมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ”