บทที่3 ความทรงจำของคนอื่น

เสี่ยวหลันจื่อเดินออกมาจากป่าอย่างทุลักทุเลเพราะอาการบาดเจ็บและฝนที่พึ่งตกไป แล้วตอนนี้ก็มืดสนิทแม้เธอจะใช้ระบบสแกนนำทาง แต่มันจะเหมือนตาเปล่าที่มองเห็นทางได้ยังไง มีความทรงจำของร่างเดิมก็คงดีสิ เสี่ยวหลันจื่อคิดในใจ

ติ๊ง เสียงดังขึ้นหัวของเธอ กำลังประมวลผล จากนั้นความทรงจำหลากหลายก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอเหมือนกับการนั่งดูหนังหรือวิดีโอ แต่เธอมีความรู้สึกร่วมไปกับความทรงจำนั้นด้วย ผ่านไปสักพักเสี่ยวหลันจื่อถึงกับชาวาบไปทั้งตัวเมื่อได้รู้ว่าสาเหตุที่ทำให้ อวี้ซูเหยา เจ้าของร่างเดิม ต้องตายคืออะไร

“นี่มันไม่มากไปหน่อยหรือ ระบบ ระบบ ฉันอยากกลับไป พาฉันกลับไปนะ ไม่เอา ไม่เอาแล้ว”

เสี่ยวหลันจื่อตะโกนเสียงดังคล้ายกำลังจะสติแตกอยู่เต็มที จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง ถึงเธอจะเคยดูหนังสยองขวัญมาเยอะแต่การถูกทรมานของอวี้ซูเหยานี่มันน่ากลัวจริง และความทรงจำที่ไหลเข้ามาในหัวเธอมันคล้ายกับว่าเป็นความทรงจำของเธอเอง และอาการหวาดกลัวที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจนั้นไม่เหมือนมาจากอวี้ซูเหยาเจ้าของร่างเดิมแต่มันเหมือนมาจากตัวเธอเอง เสี่ยวหลันจื่อคุกเข่าลงกอดตัวเองตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวก่อนที่สติจะดับวูบไป

เสียงฟาดของแส้และความเจ็บปวดปลุกให้เสี่ยวหลันจื่อลืมตาตื่นขึ้น รับรู้ได้ถึงความเย็นของน้ำที่ถูกสาดมาที่เธอ

“ฟื้นแล้วหรือ เฆี่ยนต่อไปหากนางสลบ ก็ใช้น้ำเกลือสาดปลุกให้ตื่น ทำต่อไปจนกว่านางจะตาย”

เสียงคำรามด้วยความพิโรธดังก้องโสตประสาทของเสี่ยวหลันจื่อ นี่มันอะไรกันฉันอยู่ที่ไหน แล้วความทรงจำก็วูบเข้ามาในหัวทำให้เสี่ยวหลันจื่อรู้ว่าที่นี่คือคุกใต้ดินในจวนอ๋อง และคนที่ถูกเฆี่ยนอยู่ คืออวี้ซูเหยา หนึ่งในนางกำนัลที่ถูกส่งมาโดยไทเฮา ให้มาทำหน้าที่รับใช้ข้างกายชินอ๋อง พูดให้ชัดคือ ส่งมาให้เป็นอนุของ เซียวอี้เหิง ผู้เป็นอนุชาร่วมอุทรของฮ่องเต้ เซียวหยวนหมิง เหตุเพราะเซียวชินอ๋องผู้นี้อายุยี่สิบห้าแล้วแม้แต่สาวใช้อุ่นเตียงก็ยังไม่มีสักคน ไทเฮากังวลว่าบุตรชายคนเล็กของตนจะเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อเหมือนในข่าวลือที่เคยได้ยินมาจึงส่งนางกำนัลของตนที่ทรงเลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังเล็กให้กับชินอ๋องและเพื่อทดสอบว่าบุตรชายของตนยังคงเป็นบุรุษเต็มตัวอยู่หรือไม่

ถึงแม่เซียวอี้เหิงจะยอมรับนางกำนัลเหล่านั้นเข้ามาในจวนเพราะรู้สึกรำคาญใจหากปฏิเสธคนของไทเฮา ก็จะเป็นฮ่องเต้ที่ส่งมาแทน เป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง ดังนั้นเขาจึงสั่งให้พ่อบ้านใหญ่ที่ดูแลจวนเป็นคนจัดการหาที่อยู่ให้พวกนางแต่เขาไม่เคยสนใจปล่อยให้พวกนางอยู่ในจวนไปอย่างนั้น

เมื่อเข้ามาในจวนชินอ๋องได้แล้ว เหล่าสาวงามที่มีความทะเยอทะยานอยากเป็นหนึ่งในพระชายาของชินอ๋องผู้สูงส่ง หรือเพียงแค่มีฐานะเป็นอนุภรรยา ก็สามารถทำให้พวกนางสบายไปทั้งชาติแล้ว ต่างพยายามพาตนเองไปอยู่ในสายตาของท่านอ๋อง บุรุษที่ทั้งสูงส่งและสง่างาม มากกว่าใครในเมืองหลวง

ดวงตาดำคมราวกับรัตติกาลนิรันดร์ใต้เรียวคิ้วเข้มหนาที่โก่งรับกับจมูกโด่งเป็นสันก็สามารถทำให้คนมองนิ่งหัวใจสั่นสะท้านดั่งต้องมนต์สะกด ใบหน้าคมที่มีลูกผมยาวตรงไรหูดูรับกับผิวขาวตามแบบฉบับบุรุษที่โตเต็มวัย ยิ่งทำให้เขาดูโดดเด่นกว่าผู้คนที่อยู่รอบกาย ร่างสูงใหญ่กว่าคนทั่วไปยิ่งทำให้เขาโดดเด่นไม่ว่าสตรีใดที่ได้เห็นความองอาจสง่างามล้วนอยากเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด ไหล่หนากว้างที่ตั้งตรงดูผึ่งผายจนทำให้สาวๆ แอบเก็บไปฝันถึงความอบอุ่นของแผงอกนั้น ในยามที่ริมฝีปากบางได้รูปเม้มเข้าหากันเบาๆ ใบหน้าคมที่ว่าน่ามองอยู่แล้วยิ่งดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากยิ่งขึ้น

อวี้ซูเหยา คือหนึ่งในคนที่คิดแบบนั้น นางคิดว่าตนเองงดงามที่สุดในเมืองหลวงไม่มีหญิงใดเทียม และนางมีความมั่นใจในตัวเองสูงคิดว่าฐานะของนางในจวนอ๋องนั้นสูงส่งกว่าใครเพราะนางเป็นคนของไทเฮา หากว่าท่านอ๋องได้ร่วมหลับนอนกับนางแล้วจะต้องหลงใหลและไปจากนางไม่ได้อย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงใช้หลายวิธีเพื่อเข้าหาท่านอ๋องผู้เป็นที่รัก แต่ไม่ว่านางจะใช้วิธีไหนก็ได้รับเพียงความเฉยชาจากท่านอ๋อง ดวงตาสีรัตติกาลยามที่มองมานั้นดูลึกลับและเยือกเย็นจนยากที่จะเข้าใจ ไม่ใช่แค่นางที่ถูกส่งมาที่ชวนชินอ๋องยังมีอีสามคนที่เป็นคู่แข่งของนาง อวี้ซุเหยาไร้ทางเลือกเพราะความเฉยชาของเขานางจึงเสี่ยงวางยาปลุกกำหนัดแก่เซียวอี้เหิง ยานี้นางได้มาจากหมอพเนจรผู้หนึ่ง ในตอนแรกนางไม่กล้าใช้ กลัวว่ามันจะไม่ได้ผลจึงแอบวางยาบ่าวรับใช้ชายที่ดูแลคอกม้าเพื่อทดลองผลของยา ใช้เวลากว่าหนึ่งชั่วยามกว่ายาจะออกฤทธิ์ ตรวจสอบไม่ได้ไร้สีไร้กลิ่นใส่เพียงหนึ่งหยดก็แทบทำให้คนคลั่งได้แล้ว

อวี้ซูเหยาติดสินบนบ่าวที่รับหน้าที่ชงชานางวางแผนให้เขาหยดยาลงในน้ำชาของเซียวอี้เหิงในตอนเย็นหลังรับประทานอาหารแล้ว จากนั้นจึงรอเวลาและเพราะนางได้ติดสินบนคนเฝ้าประตูเรือนด้านนอกสั่งเอาไว้แล้วว่าถ้าหากท่านอ๋องไปอาบน้ำให้รีบมาตามนางจากนั้นจึงเฝ้ารอ และเวลาที่เซียวอี้เหิงอาบน้ำตอนเย็นก็มาถึง ปกติตอนที่เขาแช่น้ำในบ่อน้ำพุร้อนจะไม่ชอบให้ใครเข้ามาเฝ้า ดังนั้นทางจึงสะดวก เซียวอี้เหิงที่แช่น้ำหลับตาพิงขอบสระด้วยท่าทางผ่อนคลาย แต่จู่ ๆ ร่างกายของเขาก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ และรู้สึกว่าแก่นกายด้านล่างของตนกำลังแข็งตัวขึ้นทีละนิด ความร้อนรุ่มเข้าถาโถมอย่างยากจะควบคุม เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นมาบนหน้าผากความปรารถนาร้อนแรงที่ท้องน้อยผสมผสานกับไฟโทสะ แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้น

เซียวอี้เหิงพยายามใช้ลมปราณเพื่อสกัดกั้นอารมณ์ที่กำลังจะปะทุของตน เสียงสวบสาบก็ดังขึ้นทางด้านหลัง คราวนี้เขาเข้าใจได้ในทันทีว่าตนเองถูกวางยาแน่แล้ว น่าตายนักใจกล้าเหลือเกินเขาคงใจดีเกินไปสินะ ในสมองก็คิดอย่างหนึ่งแต่ร่างกายกลับไม่ฟัง เซียวอี้เหิงคว้าตัวอวี้ซูเหยาเข้าหาตนแล้วกระชากเสื้อผ้าของนางออกจนหมด จากนั้นไม่นานเสียงครวญครางก็ดังแว่วออกมาจากบ่อน้ำพุร้อน จนกระทั่งรุ่งสางฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดจึงหมดลง เซียวอี้เหิงลุกออกจากตัวของอวี้ซูเหยาอย่างรังเกียจ สายตาลึกล้ำดำมืดที่เหมือนคมมีดมองร่างเล็กที่หมดสติไปนานแล้ว เหมือนกับมองคนตาย

ในเมื่อเจ้าใจกล้าไม่กลัวตายเช่นนั้นข้าก็จะให้เจ้าได้ลิ้มลองว่าการอยู่ไม่สู้ตายเป็นอย่างไร