Nobela ni zuey

หลังจากที่บ่าวคนสนิทของเว่ยซื่อจื่ออกจากโรงครัวไป เฉียวลู่ก็ยังคงทำงานของตนเองต่อ แต่เสียงที่ดังจอแจอยู่ด้านหลังทำให้นางหันไปมอง คนกลุ่มหนึ่งที่มีสตรีท่าทางเข้มงวดคล้ายกับฝูมามาหัวหน้าของสาวใช้จวนเว่ยอ๋องที่นางได้พบเมื่อเช้านี้กำลังเดินตรงมาที่นาง“เจ้าคือซูเม่ยหรือ ตามข้ามา”นางไม่รอฟังคำตอบของเฉียวลู่ว่านางคือซูเม่ยหรือไม่ แต่นางก็เรียกให้หญิงสาวที่กำลังล้างชามตามไป มามานางนั้นได้ฟังลักษณะของหญิงสาวตามคำบอกเล่ามาแล้ว เมื่อแรกที่เห็นนางหันมามอง หวงมามาเองก็รู้สึกตกใจเช่นกัน คิ้วนั่นไม่รู้ว่าอยู่มาถึงทุกวันนี้ได้อย่างไรช่างเป็นสตรีที่อัปลักษณ์นักเฉียวลู่เช็ดน้ำออกจากมืออย่างอ้อยอิ่ง ไม่สนใจท่าทีรีบร้อนของนางสักนิด นางจึงเดินตามมามานางนั้นไปท่าทางของเฉียวลู่ไม่รู้สึกรู้สาต่อการเรียกพบครั้งนี้เลย นางเดินทอดน่องอย่างเชื่องช้าโดยไม่สนใจสิ่งรอบกาย เหมือนคนที่กำลังออกมาเดินเล่นที่สวนหน้าเรือนเมื่อไปถึงลานเรือนขนาดใหญ่กลิ่นดอกไม้ที่หอมอบอวลไปทั่ว สวนดอกไม้หลากชนิดที่แสนงดงามถูกดูแลเป็นอย่างดี แต่เฉียวลู่กลับรู้สึกว่ามันดูจะมากเกินสำหรับนาง เพราะกลิ่นหอมมากมายปะปนกันยิ่งทำให้รู้สึกเวียนหัวม

เฉียวลู่เปิดประตูออกไปเห็นบ่าวชายที่นางคุ้นตากำลังยืนรออยู่หน้าห้องของพวกนาง“มีอะไรอีกหรือ นี่ไม่ใช้เวลาพักทานข้าวหรือไง”เฉียวลู่ถามออกไปอย่างนึกรำคาญ บ่าวชายผู้นั้นยกมือขึ้นเกาหัวท่าทางจนใจ เขาเองก็ไม่ได้อยากมารบกวนนางหรอกแต่ให้ทำอย่างไรได้ตัวเขาก็โดนใช้มาเช่นกัน เฉียวลู่กอดอกยืนรอให้เขาตอบคำถามนางอย่างอดทน“หัวหน้าพ่อครัวถังให้ข้ามาตามเจ้าไปทำข้าวผัดแบบนั้นอีกครั้ง”เฉียวลู่เลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่นางก็เดินตามบ่าวชายผู้นั้นไปแต่โดยดี เมื่อมาถึงโรงครัวบ่าวในจวนเว่ยอ๋องบางส่วนได้เวลาพักทานอาหารเช่นกัน แต่วันนี้มู่อาเสิ่นท่าทางจะทำอาหารไม่ได้แล้วเพราะได้ข่าวว่าเขาพึ่งถูกเฉียวลู่หักข้อมือไป“มาแล้วหรือซูเม่ย เจ้านี่น้าดันไปทำให้มู่อาเสิ่นแขนหัก เขาจึงไปฟ้องหัวหน้าพ่อบ้านแล้วเจ้ารู้หรือไม่ คนพวกนั้นจะต้องกลับมาเอาเรื่องเจ้าแน่”เฉียวลู่ไม่สนใจคนโง่พวกนั้น ต่อให้พวกเขามาก็ทำอะไรนางไม่ได้ เพียงแต่ตอนนี้นางอยากรู้ว่าเหตุใดหัวหน้าพ่อครัวจึงต้องให้นางทำข้าวผัดแปดเซียนอีกรอบ“ท่านไม่ได้ให้เขาไปตามข้ามาทำข้าวผัดหรือ”นางถามหัวหน้าพ่อครัวถังทั้งยังชี้มือไปที่บ่าวชายที่นางเดินตามมา เขาถึงนึกขึ้นไ

เมื่อได้ชุดใหม่แล้วเฉียวลู่จึงนำมันไปซักตากเอาไว้ใกล้กับห้องที่นางพักกับซูหลี นางเดินกลับไปที่โรงครัวอีกครั้งเพื่อไปตามหาหัวหน้าผู้ดูแล ชายร่างอ้วนกำลังผัดอะไรบางอย่างกลิ่นหอมกระจายไปทั่วทั้งโรงครัว เมื่อเดินไปใกล้จึงรู้ว่าเขากำลังทำอาหาร เฉียวลู่มองอย่างสนใจ หลังจากที่ชายร่างอ้วนวางมือจากกระทะ เขาก็เงยหน้าขึ้นเห็นเฉียวลู่ยืนมองด้วยสายตาเปล่งประกาย“แม่นางน้อยเจ้าคงจะเป็นสาวใช้มาใหม่ที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงอยู่ตอนนี้ใช่หรือไม่”เฉียวลู่มองเขาด้วยสายตามึนงง นางไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายร่างอ้วนพูด“ท่านหมายความว่าอย่างไร”ชายร่างอ้วนโบกมือให้นางเข้าไปใกล้ๆ“ไม่มีอะไรๆ เจ้าได้รับหน้าที่ทำงานทั่วไปในครัวสินะ สาวใช้ของฝูมามาเดินมาบอกข้าแล้ว”เฉียวลู่พยักหน้า ช่ายร่างอ้วยยื่นกระทะที่เขาใช้ผัดอาหารเมื่อครู่ให้นาง“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มงานเลย วันนี้มีงานเยอะสักหน่อย ถึงจะเป็นการทำงานวันแรกของเจ้าก็อย่าพึ่งถอดใจเล่า”“ออข้าลืมบอกเจ้าไปข้าชื่อตงไห่แซ่ถัง เจ้าเรียกข้าว่าพ่อครัวถังก็ได้”เฉียวลู่พยักหน้าอีกครั้ง จากนั้นจึงรับกระทะจากเขามาถือเอาไว้“ข้าชื่อซูเม่ยเจ้าค่ะ แล้วท่านต้องการให้ข้าทำอะไรบ้าง”ห

ความรู้สึกปวดแปลบที่เกิดขึ้นทำให้ร่างบางลุกขึ้นนั่งกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ อย่างไม่รู้สึกคุ้นเคย เมื่อเสียงเปิดประตูดังขึ้นนางจึงหันไปมองผู้ที่กำลังเดินเข้ามา หญิงสาวอายุราวสิบเจ็ดสิบแปดปีใบหน้างดงามเดินตรงมาที่นาง“ฟื้นแล้วหรือ เจ้ารู้สึกอย่างไรบ้าง ไม่สบายที่ใดจงบอกข้า ข้าจะได้ไปตามท่านหมอมาดูอาการของเจ้า รู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้าหลับไปถึงสิบวันเชียว”เฉียวลู่จ้องใบหน้างามของนางด้วยสีหน้างงงัน หญิงสาวนางนั้นเองก็มองกลับมาที่เฉียวลู่เช่นกัน นางยังคงซักถามเฉียวลู่อยู่อย่างนั้น แต่ท่าทางเป็นห่วงที่นางแสดงออกมาเหมือนมิได้เสแสร้ง“เจ้ามีชื่อว่าอะไร เป็นคนที่ไหนเหตุใดร่างของเจ้าจึงถูกพัดลอยตามแม่น้ำมา เจ้าโชคดีมากรู้หรือไม่หากตอนนั้นไม่ได้ขบวนเรือของเว่ยอ๋องผ่านมาพบเข้าพอดี เจ้าคงไม่อาจมีชีวิตรอดมาได้”เฉียวลู่ยังคงเงียบอยู่เช่นเดิมดวงตากลมโตของนางเหม่อลอยเหมือนกำลังพยายามครุ่นคิดบางอย่าง หญิงสาวนางนั้นค่อยๆ แสดงสีหน้าตกใจออกมา“เหตุใดเจ้าถึงไม่ตอบคำถามข้า หรือว่าเจ้า....พูดไม่ได้”เสียงอุทานของนางทำให้เฉียวลู่หันกลับมามอง“ข้าสามารถพูดได้ แต่ข้ากำลังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ คนของฉีหมิงเยี่ยนไหนเลยจะสามารถรับมือกับกลุ่มโจรสลัดนับร้อยได้อย่างง่ายดาย พวกเขาค่อยๆ บาดเจ็บไปทีละคน ฉีหมิงเยี่ยนเองก็ไม่ต่างกันเขาถูกฟันที่แขนบาดแผลฉกรรจ์จากนั้นไม่นานประตูห้องของเฉียวลู่ก็ถูกเปิดออกโดยโจรสลัดและพวก มันเดินเข้ามาในห้องมองเห็นร่างใหญ่ของพี่น้องที่มีมีดสั้นปักอยู่ที่ลำคอจนมิดด้าม ดวงตาของเขาเบิกโพลงอย่างตายตาไม่หลับเมื่อเห็นเช่นนั้นพวกมันก็รู้สึกโกรธแค้นยิ่งนักโจรสลัดทั้งสามสอดส่ายสายตามองหาตัวการที่สังหารพี่น้องของตน เมื่อเห็นเฉียวลู่และเด็กสองคนที่กำลังยืนอยู่ด้านในสุดของห้อง มันจึงมองพวกนางด้วยสายตาแปลกใจ“ใครคือผู้ที่สังหารพี่น้องของข้า”เสียงแหบห้าวดังออกมาจากลำคอหนา เฉียวลู่ถือดาบที่โจรสลัดคนที่สองที่นางพุ่งชนจนตกจากหน้าต่างเอาไว้ นางมองพวกมันอย่างหวาดระแวง คนเดียวนางอาจสู้ได้แต่มาที่เดียวสามคนนางเองก็ไม่แน่ใจเช่นกัน เมื่อเจ้าโจรสลัดเห็นว่านางยังคงเงียบไม่ยอมตอบมันก็ย่างสามขุมเข้าหานางเฉียวลู่รอให้เจ้าโจรสลัดเดินเข้ามาในระยะการฟัน จากนั้นนางจึงตวัดดาบอย่างรวดเร็วจนทุกคนมองตามไม่ทัน ร่างที่เคยยืนอยู่ต่อหน้านางถูกฟันขาดเป็นสองท่อน โจรสลัดที่ตา

การเดินทางสู่แคว้นฉีหากต้องการความสะดวกสบายต้องไปทางเรือเท่านั้น แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้คนเดินทางหรือพ่อค้าต้องหนักใจคือโจรสลัด ที่ไม่ว่าจะส่งทางการมาปราบปรามเท่าใดก็ไม่เคยสำเร็จ เนื่องจากมีโจรสลัดหลายกลุ่มที่หากินที่ลุ่มแม่น้ำนี้ก่อนออกเดินทางเฉียวลู่ได้ส่งจดหมายไปหาฉินอี้เหยาที่กลายเป็นฮองเฮาแล้ว ว่านางกำลังจะเดินทางไปที่แคว้นฉีพร้อมกับฉีหมิงเยี่ยน จากนั้นอีกสองวันพระราชโองการแต่งตั้งให้นางเป็นเสี้ยนจู่ เชื้อพระวงศ์หญิงลำดับที่สี่ของแคว้นเซียวก็ถูกส่งมาที่หมู่บ้านมู่โฉว ทำเอาเฉียวลู่ตกใจจนมึนงงไปหมด นางไม่คิดว่าพี่อี้เหยาจะเล่นใหญ่ถึงเพียงนี้ฉีหมิงเยี่ยนเหมือนจะเข้าใจในพระประสงค์ของฉินฮองเฮา นางต้องการจะบอกเขาว่าห้ามเขาทำไม่ดีกับเฉียวลู่เด็ดขาดเพราะตอนนี้นางมีแคว้นเซียวคอยหนุนหลังแล้ว หากคนแคว้นฉีกล้ารังแกนางก็ต้องดูด้วยว่าแคว้นเซียวยินยอมหรือไม่ตอนนี้เวลาเฉียวลู่เดินผ่านเขานางมันจะเชิดหน้าจากนั้นทำท่าทางเหมือนนกยูงกำลังรำแพน เพื่อบอกให้เขารู้ว่าตอนนี้นางเป็นเสี้ยนจู่แล้ว ฉีหมิงเยี่ยนได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ แต่เมื่อได้มองนางมีความสุขเขาเองก็รู้สึกดีไปด้วยเช่นกัน เด็กสองคนเองก

ตอนพิเศษ2“คิดจะพาลูกของข้าหนีไปที่ใด เจ้าตัวแสบ”เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากทางหน้าเรือนเสี่ยวหลันจื่อก็หันขวับไปทันที นางเห็นร่างสูงโปร่งที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าเรือน บุรุษที่ เหล่อเหลาที่สุดของนางบุรุษที่นางคิดถึงอยู่ทุกวันแม้ในยามหลับฝัน บุรุษของนางกลับมาแล้ว เสี่ยวหลันจื่อวิ่งเข้าสู่อ้อมแขนที่กำลังยกขึ้นเพื่อรอรับนาง“ยินดีต้อนรับท่านอ๋องของข้า”เสี่ยวหลันจื่อยิ้มทั้งน้ำตา ในที่สุดเขาก็กลับมาอย่างปลอดภัย“ข้าคิดถึงท่านยิ่งนัก ทำไมท่านไม่ส่งจดหมายกลับมาหาข้าบ้างเลย”เซียวอี้เหิงลูบผมยาวนุ่มสลวยของนางอย่างแสนคิดถึง“ข้าได้อ่านจดหมายของเจ้าทุกฉบับ แต่ที่ข้าไม่ได้ตอบกลับมาก็เพราะข้าอยากมาตอบเจ้าด้วยตนเอง” เซียวอี้เหิงก้มลงจูบปากอวบอิ่มของสตรีที่เขารักประหนึ่งดวงใจ เนิ่นนานกว่าเขาจะปล่อยนางเป็นอิสระ“ข้ากลับมาแล้วชายารัก ข้าก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน”เสี่ยวหลันจื่อโผเข้ากอดร่างสูงอีกครั้งอย่างมีความสุข หลังจากที่ทุกคนกลับมาก็ได้รับข่าวดีว่าเสี่ยวหลันจื่อตั้งครรภ์ แม้แต่ผู้ปกครองทั้งวังหน้าและวังหลังก็ยังส่งของมาร่วมยินดีกับว่าที่บิดามารดามือใหม่ที่จวนอ๋อง แต่เจ้าของจวนทั้งสองกลับไม่มีใครอ

ตอนพิเศษ.......เซียวอี้เหิงได้รับสามรลับมาจากชายแดนว่าแคว้นฉู่ได้ยกทัพมาประชิดชายแดนเมืองชิงโจวแล้ว สี่ยวหลันจื่อที่รู้เข้าก็ตกใจอดีต รัชทายาทถูกจับกุมแล้วตระกูลกู้ก็ถูกประหารแล้วเหตุใดสงครามยังมีอยู่อีก แสดงว่านางไม่สามารถเปลี่ยนเนื้อเรื่องทั้งหมดได้ เสี่ยวหลัน จื่อเดินวนไปวนมานางกำลังกังวลเรื่องสงคราม แต่เซียวอี้เหิงกลับมีท่าทีสบายๆ“ท่านไม่กังวลใจเลยหรือ สงครามกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วนะเหตุใดท่านจึงยังสบายอกสบายใจได้อยู่อีก”เสี่ยวหลันจื่อเอ็ดเซียวอี้เหิงเสียงเขียว นางกังวลใจจะตายอยู่แล้วเจ้าตัวที่ต้องนำทหารออกรบกลับยังทำหน้าระรื่นอยู่อีก“จื่อเอ๋อเจ้าจะกังวลไปใย การลงสนามรบของข้าก็เป็นเพียงการคืนสู่เหย้าเท่านั้น ฉู่หมิงเทียนจะทำอันใดได้ ดูท่าจะยังไม่รู้เรื่องที่พันธมิตรของเขาล่มไปแล้ว ข่าวสารแคว้นฉู่ช่างล่าช้าเสียจริง”ความจริงเซียวอี้เหิงให้คนของเขาสกัดสายลับของแคว้นฉู่เอาไว้ไม่ให้ส่งข่าวไปที่รัชทายาทฉู่หมิงเซียว เขาอยากจะใช้สงครามครั้งนี้กำหราบเจ้าโง่ที่ชอบอวดตัวว่าตนเองแข็งแกร่งทั้งที่รู้เรื่องการรบแค่งูๆ ปลาๆ เท่านั้น ทั้งยังเอาแต่ยั่วยุทหารของเขาที่ชิงโจวแต่กลับไม่กล้าสู้กันซึ่ง

บทส่งท้ายเซียวอี้เหิงพาเสี่ยวหลันจื่อกลับไปที่จวน เขาขังนางเอาไว้ในห้องกับตนเองถึงห้าวันเพื่อเป็นการลงโทษเสี่ยวหลันจื่อขอร้องเขาอย่างไรเซียวอี้เหิงก็ไม่ใจอ่อน แม้นางจะบีบน้ำตาก็ตาม จะไม่ให้เสี่ยวหลันจื่ออ้อนวอนเขาได้อย่างไรการลงโทษของเซียวอี้เหิงนั้นช่างวาบหวิวน่าอายนัก เจ้าคนเย็นชานี่ไม่นึกเลยว่าเมื่อได้ลองเรื่องนี้แล้วจะติดใจจนแทบไม่ปล่อยนางลงจากเตียง ไม่รู้ว่าเขาไปเอาเรียวแรงมากที่ใดเคี่ยวกรำเสี่ยวหลันจื่อทั้งวันทั้งคืนนจนนางระบบไปหมดแล้วเขาคิดว่าตนเองแค่เล็กๆ อย่างนั้นหรือ“ท่านอ๋องข้าขอร้อง ข้ารับไม่ไหวแล้วส่วนล่างของข้าระบมไปหมดแล้ว” เสี่ยวหลันจื่อโอดครวญเสียงหวาน“ข้าเคยได้ยินท่านหมอบอกว่าเมื่อเราเป็นแผลที่ใดให้ใช้น้ำลายแตะก็จะหายเร็ว มาเถอะชายารักข้าจะใช้น้ำลายช่วยรักษาให้เจ้าเอง”เซียวอี้เหิงจับขาทั้งสองข้างของเสี่ยวหลันจื่อชันขึ้นแล้วเขาก็ก้มตัวลงไปละเลงลิ้นบนความชุ่มฉ่ำของนางรียกเสียงครางหวานออกมาจากริมฝีปากแดงช้ำเพราะถูกจูบเซียวอี้เหิงจูบจนนางแทบสำลักลมหายใจเสี่ยวหลันจื่อตอนนี้ในหัวของนางขาวโพลน ไม่รู้ว่าเซียวอี้เหิงวางยาอะไรนางแต่ตอนนี้นางต้องการเขาให้เติมเต็มส่วนล่า

เสี่ยวหลันจื่อร้อนใจเป็นอย่างมากรีบพาเซียวอี้เหิงกับองครักษ์หลายนายตรงไปที่เรือนหลังหนึ่งทางทิศใต้ของเมืองหลวง เรือนหลังนี้ไม่โดดเด่นนักเหมือนกับเรือนหลังอื่นในระแวกนี้ แต่ครั้งก่อนที่นั่นมีทางลับที่องค์ชายสามทำเอาไว้ เขาไม่มีโอกาสได้ใช้แต่เป็นกู้รั่วอวิ๋นต่างหากเมื่อพวกเขาไปถึงที่นั่น ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพเดิมเหมือนยังไม่มีผู้ใดเข้ามาที่นี่ เพราะเมื่อคืนมีฝนตกลงมาอย่างหนัก ถ้ามีคนมาที่นี่จะต้องมีรอยเท้าอย่างแน่นอน“นางยังมาไม่ถึงที่นี่ อาจเพราะมีทหารออกค้นหาทั่วเมืองจึงทำให้นางไม่สะดวกประกฏตัว” เซียวอี้เหิงวิเคราะห์“จื่อเอ๋อ เจ้ากลับไปรอฟังข่าวที่จวนดีหรือไม่ที่นี่อันตรายนัก หากกู้รั่วอวิ๋นกับพวกของนางมาที่นี่จะต้องมีการต่อสู้เกิดขึ้นแน่”เสี่ยวหลันจื่อทำท่าไม่ยินยอม นางอยากเห็นกับตาว่ากู้รั่วอวิ๋นถูกจับไม่อย่างนั้นนางไม่สบายใจ“ท่านอ๋องคนของเรามากเพียงนี้ยังต้องกลัวนางอีกหรือ ท่านให้ข้าอยู่ที่นี่เถอะ ข้ารับรองจะอยู่ด้านหลังตลอดไม่ทำตัวเป็นฮีโร่แน่”เซียวอี้เหิงถอนหายใจอย่างจนใจกับความดื้อดึงของเสี่ยวหลันจื่อแม้เขาจะไม่รู้ว่าฮีโร่คือสิ่งใดเเต่เขาก็ยอมตามใจนาง “เช่นนั้นเจ้าอย่าออก

“ท่านยาย”ประโยคแรกที่เสี่ยวหลันจื่อเอ่ยขึ้นหลังจากที่นางได้สติ เสี่ยวหลันจื่อโผเข้าหาแม่เฒ่าสวีทันทีกอดนางร้องไห้ออกมาเสียงดังจนทุกคนในเรือนตกใจ พวกเขาสงสัยว่านางเป็นอะไรหลังจากที่ตื่นเหตุใดจึงได้ร้องไห้คร่ำครวญเพียงนั้น แม่เฒ่าสวีทำอะไรไม่ถูก็ได้แต่กอดปลอบนาง เซียวอี้เหิงสังเกตทุกอิริยาบทของเสี่ยวหลันจื่อ ตอนแรกเขาคิดว่านางกำลังละเมอแต่ว่าไม่ใช่“แม่นางเจ้า.....รู้จักข้าหรือ” เม่เฒ่าสวีถามเสี่ยวหลันจื่ออย่างไม่เเน่ใจหลังจากที่นางตั้งสติได้แล้ว เสี่ยวหลันจื่อพยักหน้าให้แม่เฒ่าสวีอย่างจริงจัง“ไม่เพียงแต่ท่านที่ข้ารู้จัก ข้ารู้ยังจักทุกคนเกินครึ่งหมู่บ้านที่อาศัยอยู่ที่นี่ ถ้าท่านไม่เชื่อข้าสามารถบอกชื่อพวกเขาให้ท่านฟังได้นะ”เเล้วเสี่ยวหลันจื่อก็เอ่ยชื่อของชาวบ้านที่นางรู้จักบางคนแม้กระทั่งว่าบ้านของพวกเขาตั้งอยู่ตรงไหนของหมู่บ้านนางก็สามารถบอกได้ถูก แม่เฒ่าสวีรู้สึกอัศจรรย์ยิ่งนัก แม้แต่เซียวอี้เหิงที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้ก็ยังคล้อยตาม“ข้าดีใจจริงๆ ที่พวกท่านทั้งหมดยังอยู่ ข้าสัญญาว่าจะต้องปกป้องท่านเอาไว้ให้ได้” แม้แม่เฒ่าสวีจะยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ก็ยิ้มให้กับท่าทางที่น่

เมื่อเสี่ยวหลันจื่อหลับไป ภายในความฝันร่างของนางค่อยๆ ล่องลอยไปไกล จนถึงสถานที่แห่งหนึ่งเป็นหมู่บ้านเล็กๆ กลางหุบเขาตอนนี้นางกำลังยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งที่นางรู้สึกคุ้นเคยเสี่ยวหลันจื่อไม่รู้ว่านั่นเป็นบ้านของใครแต่นางกลับรู้สึกคิดถึงที่นี่มาก คล้ายกับว่าตนเองเคยอยู่เมื่อนานมาแล้ว นางผลักบานประตูที่ทำจากไม้เนื้อแข็งดูเก่าเหมือนจะถูกสร้างมานานหลายปีแล้วแต่ยังดูเเข็งเเรงเมื่อเดินเข้าไปในบ้านเสี่ยวหลันจื่อเห็นต้นอู๋ถงที่ล้านหน้าบ้านออกดออกบานสะพรั่งสวยงาม นางเดินไปเก็บดอกที่หล่นบนพื้นขึ้นมาดม เสียงพูดคุยภายในเรื่อนหลังน้อยแต่ดูอบอุ่นเรียกความสนใจของเสี่ยวหลันจื่อให้หันไป นางเดินตามเสียงนั้นผ่านห้องโถงเลยไปจนถึงห้องครัวนางพบสองผู้เฒ่าวัยชราที่กำลังถกเถียงกันอยู่เหมือนสองผู้เฒ่าจะรู้การมาของนางทั้งสองหันมายิ้มให้เสี่ยวหลันจื่อและพูดกับนางบางอย่าง แต่เสี่ยวหลันจื่อไม่ได้ยิน นางพยายามที่จะฟังแต่เหมือนเสียงนั้นจะค่อยๆ ห่างไกลออกไปนางรู้สึกเหมือนจะขาดใจเสี่ยวหลันจื่อร้องไห้ออกมาพร้อมทั้งตะโกนเรียกทั้งสองคนเสียงดัง“จื่อเอ๋อ! จื่อเอ๋อ! ตื่นร็วเกิดอะไรขึ้น” เป็นเซียวอี้เหิงที่เขย่าตัวปลุก