บทที่5 ขึ้นเขา

เสี่ยวหลันจื่อตื่นแต่เช้ามาช่วยแม่เฒ่าสวีทำงานบ้านอย่างคล่องแคล่วคล้ายกับทำอย่างนี้จนเคยชินแล้ว เพราะชาติก่อนนางอาศัยอยู่กับตายยายในหมู่บ้านชนบท ต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยงานบ้านก่อนไปเรียนเพราะยายของนางต้องเปิดร้านขายของจึงทำให้เสี่ยวหลันจื่อช่วยเหลือตัวเองมาตั้งแต่เด็ก

หลังจากทั้งสามทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้วเสี่ยวหลันจื่อ จึงบอกจุดประสงค์ของตนเองแก่แม่เฒ่าสวีว่าจะขึ้นเขาไปดูสักหน่อยว่าสามารถหาอะไรไปขายได้บ้าน ถ้าอิงจากนิยายแนวทะลุมิติหลายๆ เรื่องนางเอกส่วนมากก็เริ่มต้นจากการเข้าป่าหาสมุนไพรหรือไม่ก็ทำอาหารขายแต่เสี่ยวหลันจื่อรู้ว่าทำอาหารยังไง แต่ไม่ได้อร่อยจนต้องร้องว้าวขนาดนั้น ดังนั้นเรื่องการทำอาหารขายจึงถูกปัดตกไป

เสี่ยวหลันจื่อลืมไปเรื่องหนึ่งคือตัวเองไม่ได้ทะลุมิติมาเป็นนางเอก และนางพึ่งจะถูกพระเอกของเรื่องฆ่าตายเมื่อเดือนที่แล้ว

“เฮ่อ.....ยังไงก็ลองขึ้นไปดูสักหน่อยได้ไม่ได้ค่อยว่ากันทีหลัง”

เสี่ยวหลันจื่อแบกตะกร้าสะพายหลังที่เห็นกันบ่อยๆ ในซีรี่ส์ย้อนยุคของจีนพร้อมด้วยมีดพกขนาดเหมาะมือที่เฒ่าหลิวเคยพกขึ้นเขาประจำและจอบอันเล็กเอาไว้ขุดผักป่าซึ่งเสี่ยวหลันจื่อยังไม่รู้เลยว่าผักป่าที่ถูกบรรยายในนิยายหลายๆ เรื่องมีหน้าตาเป็นยังไง

ถึงนางจะเป็นเด็กชนบทแต่ก็ไม่ค่อยได้ขึ้นเขาบ่อยนักจะได้ไปก็ช่วงที่ตาของนางว่างเท่านั้น กระบอกน้ำและซาลาเปาสองลูกถูกใส่ในลงในตะกร้า แม่เฒ่าสวีกำชับเสี่ยวหลันจื่อครั้งแล้วครั้งเล่าว่าห้ามเข้าไปในส่วนลึกของป่า นางก็ได้แต่พยักหน้ารับ เพื่อให้หญิงชราสบายใจ

“ท่านยายไม่ต้องห่วง ข้าไม่เข้าไปในป่าลึกหรอก จะเดินอยู่แค่รอบๆ ด้านนอกของป่าท่านสบายใจได้”

หญิงชราพยักหน้า แต่ยังมิวายกำชับอีกสองสามคำให้นางระวังตัว ทันทีที่เสี่ยวหลันจื่อเดินออกมาจากบ้านสกุลหลิว ก็มีหลายคนให้ความสนใจนาง เป็นเพราะรูปร่างหน้าตาของนางไม่เหมือนหญิงสาวชาวบ้านทั่วไป หากจะบอกว่านางเป็นคุณหนูจากจวนสกุลใหญ่ก็มีคนเชื่ออย่างไม่ต้องสงสัย แต่เเม่เฒ่าสวีบอกคนในหมู่บ้านว่าเสี่ยวหลันจื่อเป็นญาติห่างๆ ของนางมาขออาศัยอยู่ด้วยพักหนึ่ง

“ขึ้นเขาหรือเสี่ยวหลันจื่อ” เสียงตะโกนถามของหญิงวัยกลางคนที่เสี่ยวหลันจื่อจำได้ว่าเคยคุยกับนางสองสามครั้งแต่จำได้แค่แซ่นำหน้าว่า จาง

“เจ้าค่ะ ท่านป้าสะใภ้จาง” เสี่ยวหลันจื่อพยักหน้าแล้วยิ้มให้เล็กน้อย จางซื่อถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย “เด็กอะไรหน้าตาดีจริงๆ” นางพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

ก่อนจะเดินจนถึงตีนเขาที่เสี่ยวหลันจื่อหมายตาเอาไว้ นางก็ได้รับคำทักทายจากชาวบ้านหลายสิบคนทั้งที่จำได้และจำหน้าตาไม่ได้ และนางก็ยิ้มให้ทุกคน ถือคติว่าจำชื่อไม่ได้แต่ยิ้มสู้ไว้ก่อน

“ชาวบ้านหมู่บ้านเถาฮวานี่อัธยาศัยดีกันจริงๆ”

ที่เสี่ยวหลันจื่อไม่รู้คือเพราะใบหน้าอันงดงามของตนเองทำให้ใครๆ ก็อดที่จะอยากพูดคุยด้วยไม่ได้ ถึงจะมีบางคนริษยาใบหน้าของนางก็ตามที แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเสี่ยวหลันจื่องดงามจริงๆ

เมื่อเดินขึ้นเขามาได้สักพักเสี่ยวหลันจื่อก็ยัดตะกร้าและอุปกรณ์ใส่ไว้ในไอเทมบ๊อกของนาง แล้วเดินตัวปลิวขึ้นเขาอย่างสบายอารมณ์ นางเปิดระบบสแกน ในระยะ ห้าร้อยเมตรรอบด้านเผื่อเอาไว้แล้วหากมีสัตว์ใหญ่โผล่มาในระยะของนางรับรองระบบต้องแจ้งเตือน ก่อนหน้านี้เสี่ยวหลันจื่อถ่างตาอ่านคู่มือที่ยาวกว่าไกด์บุ๊คแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวไปแล้ว จำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็พอจะรู้ว่าเจ้าระบบต่างๆ ใช้ยังไงบ้างอาจจะไม่หมดทุกฟังก์ชันก็ตามทีมันก็เหมือนสมาร์ทโฟนที่ซื้อมาแต่เราไม่สามารถใช้งานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพเพราะไม่เคยอ่านคู่มือ น้อยคนนักที่จะเสียเวลาอ่านมัน

เสี่ยวหลันจื่อหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ล้วนเป็นป่าทึบแต่กลับให้ความรู้สึกดียิ่งนัก ได้ยินเสียงนกร้องก้องกังวาน เสียงลมพัดเบาๆ เย็นสบายทำให้รู้สึกง่วงนอนตอนนี้ยังเช้าอยู่ ค่อยๆ เดินเล่นไปไม่รีบ เพราะยังไงรอบๆ ตัวนางในระยะห้าร้อยเมตรก็ไม่มีอันตราย

เสี่ยวหลันจื่อที่เพลิดเพลินในการเดินเล่นในป่ารู้สึกได้ว่าเหมือนมีคนเดินตาม แต่ถ้าหากมีคนตามมาหรือมีสัตว์ใหญ่ระบบต้องแจ้งเตือนมาแล้วไม่ใช่หรือ เสี่ยวหลันจื่อนึกสงสัยแต่ก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจ ยังทำท่าทางเดินต่อไป รอให้อีกฝ่ายเผลอค่อยหันไปจับตัวให้อยู่หมัด เสี่ยวหลันจื่อเอามีดที่นางพกติดตัวออกมาจากไอเทมบ๊อกก่อนจะซ่อนเอาไว้ในแขนเสื้อ รอเวลาจากนั้นหันหลังไปอย่างรวดเร็ว พบเพียงความว่างเปล่า เสียงเดินนั้นหายไปด้วย

เสี่ยวหลันจื่อมองไปรอบๆ ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ

“ไม่ใช่ว่าผีหลอกกลางวันแสกๆ นะ” นางหันหลังกลับแล้วออกเดินอีกครั้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นหยุดเดิน เสียงที่ตามมาก็เงียบหายไปเหมือนกัน ไม่นะไม่ใช่นางที่หลอนไปเอง นางได้ยินสียงที่เดินตามมาจริงๆ เสี่ยวหลันจื่อออกเดินเสียงนั้นก็เดินตาม นางหยุดเสียงนั้นก็หยุด เสี่ยวหลันจื่อออกวิ่งจนสุดแรงเสียงนั้นก็วิ่งตาม จากนั้นนางก็หยุดฝีเท้ากะทันหันแล้วหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็วทันได้เห็นหางปุกปุยสีแดงเล็กๆ แอบอยู่หลังต้นไม้ไม่ห่างจากนาง เสี่ยวหลันจื่อขมวดคิ้วด้วยความสงสัย