บทที่6 เจ้าเป็นตัวอะไร

“ออกมานะ” เงียบ..... เจ้าร่างเล็กๆ สีแดงไม่ขยับนางจ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่ง จึงแอบย่องไปอีกด้านของต้นไม้เพื่อดูว่าเจ้าตัวเล็กนี่คือตัวอะไรทำไมถึงเดินตามนางมา

ทันทีที่เดินไปถึงสิ่งที่ปรากฏในสายตาของเสี่ยวหลันจื่อคือร่างเล็กกลมป้อมเท่ากำปั้นกำลังใช้ขาหน้าที่ปุกปุยปิดหัวเล็กๆ ของมันอยู่ นางมองด้วยความงงงันปนสงสัยว่า เจ้าตัวเล็กนี่กำลังทำอะไร

ดูเหมือนมันจะสัมผัสได้ว่ากำลังมีคนมองตัวเองอยู่จึงได้โผล่หัวเล็กๆ ที่มีดวงตาสีแดงกลมโตออกมา สี่ตามองสบประสานชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็หดหัวเข้าไปในอุ้งเท้าหน้าของตนอีกครั้งด้วยท่าทางเขินอายบิดก้นน้อยๆ ไปมาแต่ก็มิวายแอบมองนาง

เสี่ยวหลันจื่อนั่งลงยอง ๆ ใช้นิ้วจิ้มๆ เจ้าตัวเล็กที่มีลักษณะคล้าย กระรอกดินแต่กลับมีหางยาวเป็นพวงมีอุ้งเท้าปุกปุยเหมือนแมว

“แกใช่ไหมที่ตามข้ามา เจ้าตัวเล็ก” เสี่ยวหลันจื่อยังคงใช้นิ้วจิ้มมันอยู่อย่างนั้น เจ้าสัตว์ตัวเล็กที่แสนประหลาด ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเสี่ยวหลันจื่อจึงเลิกสนใจมันแล้วลุกขึ้นเดินออกมา เพราะนางยังมีเป้าหมายคือการหาเงิน จะมาเสียเวลากับสัตว์เล็กๆ อยู่อย่างนี้ไม่ได้

เจ้าสัตว์ตัวเล็กเหมือนรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของเสี่ยวหลันจื่อมันก็รีบออกจากหลังต้นไม้แล้ววิ่งตามนางไปทันที เสี่ยวหลันจื่อนึกสงสัยว่าทำไมระบบไม่แจ้งเตือน แต่แล้วก็รู้สึกได้ว่ามีคนตามมา

“เจ้าตามข้ามาทำไม หืมเจ้าตัวเล็ก” เสี่ยวหลันจื่อหันไปถามมัน เจ้าสัตว์สีแดงเพลิงตัวน้อยยืนสองขาเอียงคอมองนางด้วยดวงตากลมโตสีแดงน่ารัก ทำให้ใจของเสี่ยวหลันจื่อถึงกันเหลวเป็นน้ำเลยทีเดียว นางยื่นมือออกไปช้าๆ เพื่อสัมผัสมันเจ้าสัตว์ตัวน้อยก็ไม่คิดหลบมือนาง

เสี่ยวหลันจื่อจึงอุ้มมันขึ้นมากอดไว้ในอก เจ้าตัวเล็กใช้หัวเล็กๆ ของมันถูไถหน้าอกเสี่ยวหลันจื่อย่างสบายอารมณ์

“แกนี่แปลกจริงๆ ปกติสัตว์ป่าจะต้องกลัวคนไม่ใช่หรือ แต่แกมาเดินตามข้าอย่างนี้ แถมยังรู้จักออดอ้อนอย่างกับเด็กตัวเล็กๆ” เสี่ยวหลันจื่อคุยกับมันอย่างอารมณ์ดี

“เอาล่ะ ข้ายังต้องหาสมุนไพรไปขายไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้านะ”

เสี่ยวหลันจื่อวางมันลงบนพื้นจากนั้นเดินไปทางป่าที่ทึบกว่าเดิม ที่ไม่มีร่องรอยของคนเคยเดินผ่าน คราวนี้เสี่ยวหลันจื่อใช้ฟังก์ชันตรวจจับหาสมุนไพร ระบบสแกนไปรอบๆ รายชื่อของสมุนไพรผุดขึ้นมามากมายทั้งยังบอกสรรพคุณอีกด้วย

“นี่มันจะเยี่ยมไปถึงไหนกัน แบบนี้หนทางรวยของเราคงอยู่อีกไม่ไกลแล้วขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณระบบ”

เสี่ยวหลันจื่อหัวเราะกับตัวเองราวกับคนบ้า ตั้งแต่ที่มายังโลกนี้นางรู้สึกว่านิสัยตัวเองได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

หลังจากเก็บสมุนไพรได้เยอะพอสมควร เสี่ยวหลันจื่อที่ลืมไปว่าเจ้าสัตว์ตัวเล็กสีแดงเพลิงอยู่ข้างกายนางตลอดเวลา มันใช้อุ้งเท้าปุกปุยสะกิดนางเบาๆ

เสี่ยวหลันจื่อหันไปมอง จากนั้นเจ้าตัวเล็กก็ทำท่าทางโบกไม้โบกมือ คล้ายอยากให้นางตามไป เมื่อเสี่ยวหลันจื่อเห็นว่าตนเองได้สมุนไพรมาเยอะแล้วจึงยอมตามไปดูว่ามันต้องการให้นางดูอะไร

หนึ่งคนกับหนึ่งตัว เดินตามกันสักพัก จากนั้นมันก็ไปหยุดอยู่ข้างๆ ต้นไม้ต้นหนึ่งไม่สูงมาก เสี่ยวหลันจื่อรู้ได้ทันทีว่าคือต้นอะไร เพราะเธอเคยเห็นในหนังสือตอนที่เรียนมัธยม มันคือโสมภูเขา เสี่ยวหลันจื่อหันไปมองเจ้าสัตว์ตัวเล็ก

“แกรู้จักโสมด้วยหรือ........... สงสัยเราจะเก็บได้ของดีแล้วแฮะ เป็นการทะลุมิติมาอย่างไม่เสียเปล่าเลยนะเนี่ย แกคงไม่ใช่ผู้ช่วยที่ถูกส่งมาโดยระบบหรอกนะ”

เสี่ยวหลันจื่อมองมันอย่างสงสัย หลังจากขุดต้นโสมที่หัวใหญ่เท่าต้นแขนของนางแล้ว เสี่ยวหลันจื่อจึงเก็บมันไว้ในไอเทมบ๊อกของนางเพื่อความปลอดภัย ก่อนที่จะออกจากภูเขาไป แล้วนางยังพาเจ้าสัตว์ตัวเล็กกลับไปด้วย เพราะยังรู้สึกสงสัยที่มาที่ไปของมัน