บทที่ 3 โดนไล่ออกจากบ้าน

บทที่ 3 โดนไล่ออกจากบ้าน

มับ!!

หลิวหลิวคิดเอาไว้แล้วว่าซิ่นเจี่ยวต้องลงไม้ลงมือทำร้ายเธอแน่ ๆ เธอจะไม่ยอมให้เรื่องอย่างนั้นเกิดขึ้นได้อีก เธอยกมือของเธอจับมือของป้าเอาไว้ทันก่อนที่มันจะฟาดลงที่ใบหน้าของเธอ หลิวหลิวใช้แรงทั้งหมดที่มือบีบที่ข้อมือของป้าอย่างเต็มแรง

“คิดว่าฉันจะยอมให้ป้าลงไม้ลงมือกับฉันตามอำเภอใจได้อีกอย่างนั้นเหรอฝันไปเถอะ ตอนนี้ชิงฮวาคนเก่าไม่มีอีกแล้วคนที่อ่อนแอให้ป้าคอยรังแกข่มเหง ต่อจากนี้จะมีเพียงไป๋ชิงฮวาคนใหม่ที่ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายร่างกายได้อีก” เธอดันแขนของผู้เป็นป้าออกจากมือแต่ทว่าแรงของเธอที่บีบข้อมือของซิ่นเจี่ยวแน่นทำให้เธอถลาล้มลงกับพื้น จัวหวะนั้นเองที่ต้าหลงกับเหมยอิ๋งกลับมาจากด้านนอกได้เห็นพอดี

“โอ๊ย! นี่แก แกมันบ้าไปแล้วตื่นจากเจ็บไข้มาเปลี่ยนไปคนละคนอย่างนี้หรือว่าผีร้ายจะเข้าแกไม่ได้การล่ะฉันจะต้องจัดการไล่ผีชั่ว ๆ ตัวนี้ออกไป”

“คุณแม่เกิดอะไรขึ้นคะ นี่ไป๋ชิงฮวาเธอกล้าลงไม้ลงมือกับแม่ฉันเหรอ” เหมยอิ๋งรีบเดินกึ่งวิ่งเข้ามาพยุงกายของซิ่นเจี่ยวให้ลุกขึ้น

“ใช่นี่เธอกล้ามากนะที่ทำร้ายแม่ของฉัน ฉันเห็นว่าเธอมีสายเลือดเดียวกันกับฉันหรอกนะฉันถึงปล่อยเธออยู่มาจนถึงทุกวันนี้ แต่วันนี้เธอกล้าลงไม้ลงมือกับแม่ของฉัน วันนี้ฉันจะจัดการเธอเอง” ต้าหลงพูดจาคล้ายคนเมารอบดวงตาหมองคล้ำคล้ายคนที่มัวเมาสารเสพติดเดินเข้ามาต่อว่าชิงฮวาก่อนจะยกมือหนาฟาดลงที่ใบหน้าของไป๋ชิงฮวาเต็มแรง

“เพี๊ยะ!!.” เสียงเนื้อกระทบฝ่ามือหนาสั่นทะเทือนใบหน้าของไป๋ชิงฮวาหันตามแรงปะทะเพราะเธอไม่ได้ตั้งตัว ตอนนี้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวชาไปทั้งใบหน้า

“ฮึ.. สมน้ำหน้าใครบอกให้ทำคุณแม่ของฉันพี่ต้าหลงจัดการมันอีกเอาให้มันได้รู้สำนึก” เสียงของเหมยอิ๋งที่สะใจยืนเชียร์ให้พี่ชายลงมือทำร้ายชิงฮวาอีก ตอนนี้หลิวหลิวชาหน้าไปหมดไม่คิดว่าการถูกผู้ชายตบจะเจ็บได้มากขนาดนี้

“พวกแกมันเลวระยำไม่ต่างกันจริง ๆ มาอยู่บ้านคนอื่นใช้เงินคนอื่นไม่พอยังมาทำร้ายร่างกายอีก ฉันจะแจ้งตำรวจต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมอีกต่อไป” หลิวหลิวเงยหน้าจ้องมองต้าหลงเขม็งต่อให้ต้องสู้วันนี้เธอจะสู้อย่างสุดกำลัง

“เฮอะ! คิดว่าพวกฉันกลัวหรือไง เห็นมั้ยแม่ฉันบอกแล้วให้จัดการไล่พวกมันออกจากบ้านตั้งแต่แรก ๆ จนทุกวันนี้มันเหิมเกริมใหญ่แล้ว” ต้าหลงต่อว่าชิงฮวาก่อนจะหันไปพูดกับแม่เรื่องที่เขาพูดมาตลอดให้ขับไล่ชิงฮวากับน้อง ๆ ของเธอออกจากบ้านหลังนี้

“นั่นสิ ไล่มันออกจากบ้านทั้งพี่ทั้งน้อง ๆ ของมันไม่ต้องให้มันเอาอะไรติดตัวไปสักอย่างคอยดูสิว่ามันจะเอาปัญญาไหนไปแจ้งตำรวจ” เหมยอิ๋งพูดแทรกขึ้นมาซิ่งเจี่ยวครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ หากขับไล่ออกก็ดีเช่นกันต่อจากนี้บ้านหลังนี้จะตกเป็นของเธอและไม่มีคนพวกนี้มาวุ่นวายอีก

“ไป๋ชิงฮวาแกมันหาเรื่องเองนะ ต้าหลงเหมยอิ๋งไปจับน้อง ๆ มันและโยนพวกมันสามคนพี่น้องออกไปจากบ้านเราเดี๋ยวนี้ เพราะวันนี้แกลงไม้ลงมือทำร้ายฉัน ฉันไม่สามารถเลี้ยงแกเอาไว้ได้ถ้าแกยังอยู่ที่นี่ไม่แน่ต้าหลงลูกชายของฉันอาจจะฆ่าแกกับน้องก็ได้ ออกไปจากที่นี่ซ่ะและอย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีกและห้ามเรียกร้องอะไรทั้งนั้น รอยนิ้วมือบนหน้าแกคงทำให้แกเจ็บปวด แต่ถ้าแกยังดึงดันสู้กับฉันละก็ไม่ใช่แค่แกที่จะเจ็บน้อง ๆ ของแกทั้งสองต้องเจ็บด้วย” ซิ่นเจี่ยวเอ่ยปากข่มขู่

“อย่าคิดจะทำอะไรน้อง ๆ ของฉันนะ พวกแกมันบ้าเหมือนหมารังแกได้แม้กระทั่งคนไม่ทีทางสู้” หลิวหลิวตอบกลับและคิดหนัก เธอแค่อยากเรียกร้องสิทธิ์ของเธอเท่านั้นไม่คิดเลยว่าเรื่องจะออกมาอย่างนี้ ต้าหลงกับเหมยอิ๋งไปดึงน้อง ๆ ของเธอออกมาจากห้องนอนทั้งสองตกใจตื่นยังคงสะลึมสะลือเมื่อเห็นใบหน้าของพี่สาวก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“แกยังกล้าต่อปากต่อคำฉันจนถึงวินาทีสุดท้ายสินะ ดี ๆ ปากเก่งอย่างนี้ขอให้แกไปเก่งเอาตัวรอดในคืนนี้ให้ได้ก็แล้วกัน” ซิ่นเจี่ยวยืดกอดอกหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

‘เจ็บใจชะมัดทำไมฉันถึงทำอะไรคนพวกนี้ไม่ได้เลย หรือนี่คือเหตุผลที่ชิงฮวายอมทนให้พวกเขารังแก ในเมื่อตอนนี้ต้องการให้ฉันกับน้องออกจากที่นี่และความปลอดภัยของเด็ก ๆ ฉันจะยอมออกไปเสียก่อนเพราะไม่รู้ว่าต้าหลงจะลงไม้ลงมือกับเด็ก ๆ ขนาดไหนอย่างน้อยตอนนี้ฉันมีมิติห้างอยู่คงเอาตัวรอดได้แน่’ หลิวหลิวคิดในใจจ้องมองดูเด็ก ๆ ด้วยความเป็นห่วง

“พี่ชิงฮวาเจ็บมั้ย อึก อึกทำไมคุณป้าถึงได้ใจร้ายแบบนี้”

“ก็เพราะพี่ของแกกล้าเหิมเกริมต่อเถียงฉันเอง ต้าหลงไล่พวกมันออกไปอย่าให้มันเอาเงินติดตัวไปสักหยวน” ซิ่นเจี่ยวไม่แม้จะเห็นใจนึกสงสารหลานตัวน้อยเลยด้วยซ้ำ เธอสั่งการให้ลูกชายของเธอขับไล่ทั้งสามออกไป เหมยอิ๋งยืนกอดอกจ้องมองอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นทั้งสามคนพี่น้องกำลังเดินออกจากบ้านหลังนี้ไป

“รีบเดินออกไปเดี๋ยวนี้อย่าชัดช้าเดี๋ยวมือฉันจะลั่นอีกครั้ง” ต้าหลงข่มขู่ทั้งสามตอนนี้หลิวหลิวไม่อยากที่จะต่อเถียงเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็ก ๆ

“พี่ชิงฮวาเราจะไปที่ไหนกันเหรอคะ ตอนนี้มองไปทางไหนท้องฟ้ามืดไปหมดชิงหนี่ว์กลัว” น้องสาวตัวน้อยจับเสื้อของหลิวหลิวกระตุกถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือดวงตาเริ่มเอ่อแดง

“ไม่ต้องกลัวนะมีพี่อยู่ข้าง ๆ เอาไว้พวกเราออกจากที่นี่อย่างปลอดภัยให้ได้ก่อน” หลิวหลิวกระซิบตอบน้องสาวไม่ให้เธอกลัวและจับมือชิงเทียนให้เดิมตามมาติด ๆ เมื่อถึงประตูหน้าบ้านต้าหลงดันหลังของชิงฮวาจนเธอถลาล้มลงไปกองที่พื้น

“ฮ่า ฮ่าเมื่อครู่เห็นทำอวดเก่ง ตอนนี้คนที่ปากดีอวดเก่งไปอยู่ไหนแล้วล่ะ ต่อจากนี้ก็ให้เธอออกไปทำตัวอวดดีอยู่ข้างนอกจะได้รู้สำนึก อ้อ..จริงสิออกไปแล้วห้ามกลับมาอีกล่ะ ไม่อย่างนั้นครั้งหน้าฉันจะไม่ทำเพียงแค่ตบหน้าเพื่อสั่งสอนหรอกนะ อาจจะเป็นตัดแขนตัดขาควักลูกตาของเธอกับน้องของเธอ แล้วฉันก็ไม่ได้ขู่ด้วยฉันทำจริง” ต้าหลงจ้องมองด้วยสายตาอำมะหิตเพราะฤทธิ์สารเสพติดทำให้ตอนนี้ชิงฮวาเริ่มหวาดกลัว พูดจบต้าหลงเดินเข้าบ้านพร้อมปิดประตูเสียงดังตอนนี้เหลือเพียงชิงฮวาและเด็ก ๆ ที่นั่งอยู่ข้างถนน

“พี่ชิงฮวาเจ็บตรงไหนมั้ย?” เธอรีบตั้งสติลุกขึ้นยืนไม่ให้น้อง ๆ เป็นห่วง

“พี่ไม่เป็นอะไร ตอนนี้พวกเธอคงจะหวาดกลัวไม่น้อยสินะ พี่ขอโทษนะพี่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้เลย พี่แค่อยากทวงความยุติธรรมให้พวกเราเท่านั้นแต่พี่ก็แพ้ให้กับคนชั่วช้าอย่ากลัวเลยนะ”

“แล้วคืนนี้เราจะไปอยู่ที่ไหนนอนที่ไหนหรือครับ” ชิงเทียนเอ่ยถามขึ้นมาเพราะตอนนี้บนท้องฟ้ามืดสนิทไปหมด

“เราไปนั่งที่ร้านตรงนั้นกันก่อนเถอะ พี่ขอเวลาคิดสักครู่หากอยู่ตรงนี้เดี๋ยวต้าหลงออกมาพี่กลัวว่าเราจะถูกพวกเขาทำร้ายได้อีก” หลิวหลิวชี้นิ้วไปด้านหน้าที่ถัดจากบ้านของเธอไปสองหลังมีร้านขายของอยู่