บทที่ 8 เป็นไปได้อย่างไรกัน!!

บทที่ 8 เป็นไปได้อย่างไรกัน!!

เมื่อถึงเวลาเปิดร้านชิงเทียนกับชิงหนี่ว์ทำหน้าที่เรียกขานเชิญชวนทุกคนที่ผ่านมา อีกทั้งมีโปรโมชั่นเปิดร้านใหม่ราคาเพียง 30 หยวนเท่านั้น ในยุคที่เงินเดือนเดือนละ2000 หยวนต่อเดือน หลิวหลิวจึงคิดว่าราคานี้ไม่ได้แพงเท่าไหร่นักพอที่คนจะเจียดเงินมาซื้อซุปหมาล่าของเธอได้

คนที่เคยชิมเมื่อวานรู้รสชาติได้กลับมาอุดหนุนหมาล่าเพราะอยากกินเยอะกว่าที่แจกฟรี

“เชิญด้านในเลยค่ะ”

“เมื่อวานฉันได้ชิมที่เจ้าของร้านแจกฟรีทำให้ติดใจและยังไม่อิ่มวันนี้เลยชวนสามีมากินด้วยกัน”

“ได้เลยค่ะร้านหมาล่าของเราขายเป็นชุด ชุดหนึ่งสามารถกินได้สองถึงสามคนเชิญลูกค้านั่งด้านนี้เลยค่ะ ฉันจะรีบเข้าไปเตรียมหม้อน้ำซุปมาให้นะคะ” หลิวหลิวผายมือให้ลูกค้าที่มากันสองคนไปนั่งเก้าอี้ก่อนที่เธอจะเข้าไปจัดเตรียมหม้อน้ำซุปมาให้ลูกค้าและเครื่องเคียงที่จัดเตรียมเป็นชุดเอาไว้ ไม่นานลูกค้าเข้ามานั่งที่โต๊ะจนเต็มทุกตัว หลิวหลิวมีความสุขมากที่หมาล่าของเธอขายได้และได้รับคำชมเมื่อลูกค้ากินอิ่มต่างชมว่าอร่อยและจะไปบอกต่อให้

วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วของที่หลิวหลิวเตรียมเอาไว้ 10 ชุดได้หมดลงทำให้เธอปิดร้านตั้งแต่ยังไม่ดึกนัก

“ว๊าวว^ ^พี่ชิงฮวานี่คือเงินที่เราขายได้วันนี้หรือคะ” ชิงหนี่ว์ถามขึ้นเมื่อเห็นพี่สาวกำลังนั่งนับเงินหลังจากที่เก็บร้านเรียบร้อยแล้ว

“ใช่แล้ว วันพรุ่งนี้พี่จะทำเพิ่มให้มากกว่าเดิม ถ้าเราขายได้แบบนี้ทุกวันอีกไม่นานคงมีเงินให้ชิงเทียนกับชิงหนี่ว์ไปเรียนหนังสือ ตอนนี้ทุกคนคงเหนื่อยแล้ว ไปล้างมือมากินข้าวกันพี่ไม่ลืมเรื่องที่พูดเอาไว้หรอกนะเรื่องขนมหวานไหนมีใครอยากกินบ้าง” เด็ก ๆ ทั้งดีใจเรื่องเรียนหนังสือและดีใจที่จะได้กินขนมหวานดวงตาเป็นประกายกลมโตรีบยกมือขึ้นทั้งสองคน

“ผมครับ เย้ ๆ จะได้กินขนมแล้ว” ชิงเทียนรีบพูดขึ้น

“หนูด้วยค่ะ อย่างนั้นรีบไปล้างมือก่อนนะคะ” หลิวหลิวยิ้มกริ่มส่ายหน้าไปมาในความไร้เดียงสาของเด็ก ๆ

หลายวันต่อมาร้านหมาล่าสกุลไป๋เริ่มเป็นที่พูดถึงจนถึงหูของเหมยอิ๋งที่ได้ยินเพื่อนของเธอว่าครอบครัวของเพื่อนพากันไปกินมา รสชาติไม่เคยกินจากที่ไหนมาก่อน เหมยอิ๋งได้ยินเกิดความสงสัยหมาล่าสกุลไป๋นั่นคงไม่ใช่ฝีมือของไป๋ชิงฮวาหรอกใช่มั้ย? เพราะวันนั้นเธอเห็นกับตาตัวเองว่าสามคนพี่น้องไม่มีเงินติดตัวไปสักหยวนและป่านนี้ไม่รู้ว่าทั้งสามคนไปอยู่ที่ไหน

“มีมี่ร้านหมาล่าสกุลไป๋ที่เธอพูดถึงอยู่ตรงไหนหรือ?”

“นี่เธอไม่รู้อะไรเลยเหรอ ร้านหมาล่าอยู่ละแวกเดียวกับบ้านที่เธออยู่ตอนนี้เพียงสิบกิโลเมตรเองนะ”

“ฉันอยากไปเธอช่วยพาฉันไปหน่อยได้มั้ย”

“ได้สิ ฉันเชื่อว่าเธอได้กินต้องติดใจแน่ ๆ แถมที่ร้านนั้นมีน้อง ๆ ช่วยงานในร้านช่างเป็นเด็กดีจริง ๆ”

“เด็ก ๆ หรือ” เหมยอิ๋งทวนคำพูดของเพื่อนด้วยความสงสัย

“ใช่แล้ว แถมยังเป็นเด็กแฝดอีกด้วย” ยิ่งได้ยินอย่างนั้นทำให้ความอยากรู้อยากเห็นของเหมยอิ๋งเพิ่มมากขึ้นเธอจะต้องไปดูให้ได้ว่าร้านที่เพื่อนพูดถึงใช่ร้านของชิงฮวาหรือไม่แล้วเธอไปเอาเงินมาจากไหน หรือว่าเข้ามาขโมยเงินตอนที่ทุกคนไม่อยู่ที่บ้านอย่างนั้นเรื่องนี้เธอจะต้องแจ้งแม่ของเธอให้รับรู้เช่นเดียวกัน

“ฉันต้องการไปที่ร้านนั่นตอนนี้เลยเธอพาฉันไปหน่อยสิ”

“ทำไมถึงรีบร้อนแบบนั้นอีกอย่างร้านหมาล่าเปิดช่วงกลางวันถึงกลางคืนไปตอนนี้คงยังไม่ได้กินหรอกนะ”

“ไปเถอะน่าฉันไม่ได้อยากกินหมาล่าอะไรนี่หรอกแค่อยากไปเห็นกับตาตัวเองว่าเจ้าของร้านและน้อง ๆ ใช่ไป๋ชิงฮวาลูกของคุณอาฉันหรือเปล่าแค่นั้นเอง”

“ได้สิ” พูดจบทั้งสองเดินทางโดยรถประจำทางไปที่ร้านหมาล่าสกุลไป๋

และเมื่อมาถึงร้านเหมยอิ๋งได้เห็นกับตายิ่งโมโหริษยาที่ไป๋ชิงฮวาเปิดร้านขายของแถมยังขายได้ดีอีกด้วย

“คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นเธอ มีมี่ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ”

“อะไรกันเดี๋ยวอยากมาเดี๋ยวอยากกลับถ้าเป็นญาติของเธอจริง ๆ ทำไมไม่เข้าไปหาล่ะจะได้ขอกินฟรีด้วยเลยไง”

“ไม่เอาหรอกอะไรที่เป็นฝีมือของไป๋ชิงฮวาฉันไม่อยากกินทั้งนั้น ถ้าเธออยากกินก็รอจนกว่าร้านของมันจะเปิดแล้วกันวันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดีขอกลับก่อน” พูดจบเหมยอิ๋งก็เดินหนีเพื่อนและทิ้งเพื่อนเอาไว้แบบงง ๆ

“อะไรของเธอนะ ฉันไม่เข้าใจเลยหรือว่าเหมยอิ๋งไม่ถูกกับญาติคนนี้ ก็แล้วยังไงในเมื่อฉันมาถึงนี่แล้วรอกินหมาล่าดีกว่า” มีมี่ไม่ได้สนใจว่าใครไม่ถูกกับใครเพราะของอร่อยขนาดนี้เธอไม่พลาดที่จะกินมันอีกครั้งแน่นอน

ฝั่งด้านซิ่นเจี่ยว

ตั้งแต่เมื่อวานที่เธอออกจากบ้านไปที่บ่อนเธอเล่นเสียอยากได้คืนเลยอยู่เล่นทั้งคืนจนกระทั่งเช้าเงินที่เธอเตรียมไปหมดกระเป๋าทำให้เธออารมณ์เสียกลับบ้านอย่างเจ็บใจ มาถึงบ้านก็ต้องเหนื่อยใจเพราะตอนนี้บ้านที่เคยสะอาดรกจนแทบไม่มีทางจะเดินเสื้อผ้าที่ใส่และไม่ได้ซักเต็มตะกร้าไปหมดไหนจะถ้วยชามที่ถูกวางเอาไว้หลังจากกินเสร็จเริ่มเน่าเหม็นมีแมลงบินมาตอมกลิ่นในบ้านเหม็นอับจนไม่น่าอยู่

“นี่มันอะไรกันทำไมบ้านหลังนี้ถึงได้สกปรกขนาดนี้ เหมยอิ๋งทำไมเธอไม่ทำงานบ้านบ้างแล้วนี่ทำไมบ้านถึงเงียบแบบนี้อย่าบอกนะว่าไม่มีใครอยู่ เฮ้อ! ทำไมลูกของฉันถึงได้ขี้เกียจกันอย่างนี้นะ”

“คุณแม่บ่นอะไรคะ แล้วทีคุณแม่ออกไปที่บ่อนไม่ยอมกลับบ้านทั้งวันทั้งคืนฉันยังไม่เห็นบ่นอะไร คุณแม่มาก็ดีแล้วเสื้อผ้าของฉันไม่มีจะใส่แล้วช่วยไปซักให้หน่อยสิ แล้วถ้วยชามนะเหม็นเน่าจนแทบอยากจะอ้วกช่วยล้างด้วยนะ”

“นี่เหมยอิ๋งมันจะเกินไปแล้วนะ นั่นมันสมควรเป็นหน้าที่ของเธอไม่ใช่ฉัน”

“โธ่ คุณแม่คะจะให้ฉันล้างชามซักผ้าเองได้อย่างไรดูสิเล็บที่ฉันทำมาไม่ใช่ถูก ๆ ถ้าเกิดนิ้วของฉันเปื่อยเพราะล้างชามจะทำอย่างไร อ้อ..จริงด้วยวันนี้ฉันมีเรื่องของนังไป๋ชิงฮวามาเล่าให้คุณแม่ฟังด้วยล่ะ” เหมยอิ๋งชูมือให้คนเป็นแม่ดูทำท่าทางรังเกียจถ้วยชามและการซักผ้า ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอไปเห็นอะไรมา

“เรื่องอะไรเกี่ยวกับนังชิงฮวาหวังว่าจะเป็นเรื่องที่ดีนะ หรือว่าตอนนี้สามคนพี่น้องไปนั่งขอทานอย่างน่าอนาจอย่างนั้นเหรอ ฮ่า ฮ่า หากไม่เหิมเกริมคงได้อยู่ที่นี่มีที่ให้นอนทำตัวเองแท้ ๆ”

“เป็นเช่นนั้นก็ดีสิคะ แต่มันไม่ใช่แบบที่คุณแม่คิดตอนนี้สามคนพี่น้องเปิดร้านขายหมาล่าห่างจากที่นี่ไปประมาณสิบกิโล คุณแม่คะฉันสงสัยว่ามันเอาเงินมาจากไหนไปขายของหรือว่าจะมาขโมยตอนที่เราไม่อยู่”

“อะไรนะ!! นางชิงฮวาเปิดร้านขายของอย่างนั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้มันจะเอาเงินมาจากไหนวันนั้นที่มันออกจากที่นี่เงินติดตัวไม่มีสักหยวนหรือว่าจะเป็นอย่างที่เธอบอก มันช่างกล้าเข้ามาขโมยเงินของฉันอย่างนั้นหรือ? ร้านมันอยู่ที่ไหนฉันจะไปทวงเงินคืน” ซิ่นเจี่ยวไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าชิงฮวาจะมีเงินลงทุนเปิดร้าน ยิ่งได้ยินคำพูดของเหมยอิ๋งเธอยิ่งโมโหเลือดขึ้นหน้าเพราะคิดว่าชิงฮวามาขโมยเงินอย่างที่เหมยอิ๋งพูดจึงจะไปหาเธอที่ร้านในตอนนี้

“ได้ค่ะ ฉันจะพาไป” เหมยอิ๋งยิ้มออกมาอย่างสะใจอยากรู้เหมือนกันถ้านางชิงฮวาเห็นหน้าคุณแม่จะทำหน้ายังไง ทั้งสองไม่รอช้ารีบออกเดินทางไปที่ร้านของชิงฮวาทันที