บทที่ 12 ดีใจเมื่อหลิวหลิวเห็นว่าลูกค้าทั้งสองพอเข้าใจเธอจึงเดินเข้าไปในครัว ส่วนซุนเย่กับจื่อห้าวได้ลิ้มรสชาติหมาล่าของที่นี่ต่างพากันพึงพอใจ“ว๊าววคุณชายผมว่าผมเคยกินของอร่อยมาก ๆ มาแล้วแต่นี่คือสิ่งใหม่ที่อร่อยมาก ๆ เลย แถมเจ้าของร้านทั้งสวยทั้งพูดจาอ่อนหวาน”“รสชาติแปลกไม่เคยกินมาก่อนทั้งเผ็ดทั้งอร่อย น้ำจิ้มนี่ก็เข้ากับได้ดีกับน้ำซุปเนื้อหมักละลายในปากฉันเข้าใจแล้วทำไคนงานก่อสร้างถึงได้มากินที่นี่กัน” ซุนเย่พูดน้ำเสียงเอื่อย ๆ เพราะยังคิดเรื่องเจ้าของร้านไม่หยุด ระหว่างที่นั่งกินอยู่ที่นี่เขายังไม่เห็นสามีของเธอเลยด้วยซ้ำจะเห็นแต่เธอที่เดินออกมาต้อนรับลูกค้าและมีเด็กหญิงกับเด็กชายที่คอยช่วยงานอยู่ ยิ่งทำให้เขาห่อเหี่ยวหัวใจเธอไม่เพียงมีลูกชายคนเดียวแต่เธอกลับมีลูกแฝดอีกคน“คุณชายครับ น่าแปลกนะครับเรามานั่งที่นี่ก็นานมากแล้วยังไม่เห็นสามีเจ้าของร้านเลย เห็นแต่เธอกับเด็กทั้งสองคนเอง”“ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉันทำไมต้องสนใจเรื่องคนอื่นรีบกินเถอะจะได้รีบกลับไปที่ไซต์ก่อสร้าง” แม้ปากจะพูดเช่นนั้นแต่ในใจของเขากลับสงสัยไม่ต่างกับจื่อห้าวเลยแม้แต่น้อย เมื่อกินอิ่มแล้วเขาให้จื่อห้าวไปจ่าย
บทที่ 13 ถูกระรานกรุ้งกริ่งเสียงกระพรวนหน้าประตูดังขึ้นเมื่อถูกเปิดเข้ามา หลิวหลิวเธอนำมาใช้เพื่อเป็นการแจ้งเตือนหากมีลูกค้าและประตูเปิดจะได้ยินเสียงกระพรวนนี้ เธอกำลังเช็ดโต๊ะเมื่อได้ยินเสียงรีบวางมือมาต้อนรับทันที"ร้านหมาล่าสกุลไป๋ยินดีต้อนรับค่ะ วันนี้ลูกค้ามาสองท่านเช่นเคยใช่มั้ยคะ" หลิวหลิวจำได้ทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของซุนเย่เพราะวันนั้นเธอพูดกับเขาแต่เขาไม่พูดตอบแต่เป็นชายอีกคนที่มาด้วย"ครับวันนี้เรามากันสองคน " ซุนเย่บอกเธอพร้อมส่งรอยยิ้มหวานทำให้หลิวหลิวขนลุกซู่ทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้ยิ้มให้เธออย่างนั้นกัน"เชิญลูกค้าที่โต๊ะเลยค่ะ ฉันจะเข้าไปเตรียมของมาให้นะคะ" พูดจบเธอเดินหันหลังเข้าครัวทันที'อะไรกันลูกค้าคนนี้ทำไมวันนี้ถึงยิ้มให้ฉันแปลก ๆ เมื่อครั้งก่อนฉันพูดด้วยไม่พูดกับฉันด้วยซ้ำ หรือว่าฉันคิดไปเอง' เธอคิดในใจและไม่ใส่ใจเรื่องที่เขายิ้มให้ก่อนจะยกของไปให้ลูกค้าโต๊ะนี้ เพราะอย่างไรเขาไม่ใช่คนแรกที่ส่งสายตาหวานเยิ้มพร้อมรอยยิ้มเช่นนี้ให้เธอตั้งแต่เธอเปิดร้านมีชายหนุ่มหลายคนที่เข้ามาแจกขนมจีบแต่เธอไม่ได้ใส่นัก เพราะแค่คิดเรื่องน้อง ๆ หาเงินให้ไปโรงเรียนก็มากพอแล้วไม่อยากเอาเรื
บทที่ 14 อย่ามาให้เห็นหน้าอีกต้าหลงได้ยินคำพูดของหลิวหลิวเขาลุกขึ้นจากเก้าอี้หัวเราะออกมาอย่างขบขัน"ฮ่า ฮ่า ชิงฮวาเธอหาเรื่องเองนะวันนี้ฉันจะสั่งสอนให้เธอได้รู้ว่าไม่ควรขัดใจคนอย่างฉัน" ต้าหลงง้างมือขึ้นหวังจะตบเข้าที่ใบหน้าของหลิวหลิวครั้นนั้นซุนเย่พุ่งตัวเข้ามาด้วยความรวดเร็วจับข้อมือของต้าหลงเอาไว้ใช้แรงที่มีทั้งหมดบีบแน่น จนทำให้เขาร้องโอดโอยออกมา"โอ๊ย!! นี่แกเป็นใครมายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวฉันทำไมปล่อยนะ อ้อ หรือว่าแกเป็นสามีของนังไป๋ชิงฮวา ฮ่า ฮ่า ก็ว่าอยู่เธอจะหาเงินมาจากไปรวดเร็วขนาดนี้ที่แท้ก็ขายตัวนี่เอง นี่น้องเขยรีบบอกให้นังชิงฮวาเอาเงินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นฉันจะยอมยกโทษให้ " ซุนเย่โมโหจนตัวสั่นไม่เคยพบเคยเจอผู้ชายที่สันดานหยาบแบบนี้ เขาไม่แต่จะมารีดไถเอาเงินแถมยังดูถูกเพศแม่อีกด้วยซุนเย่มิอาจจะทนกำมือแน่นต่อยเข้าที่ใบหน้าของต้าหลงเต็มแรง ร่างใหญ่ถลาล้มลงกับพื้นใบหน้าเกิดรอยแดงฉานพร้อมเลือดที่ไหลซิบออกมาจากมุมปาก ผองเพื่อนที่อยู่ที่นั้นเห็นต้าหลงถูกทำร้าย ลุกขึ้นพรวดวิ่งกรู่เข้ามาหาซุนเย่หวังแก้แค้นให้เพื่อน"นี่ไอ้หน้าอ่อนแกกล้าทำเพื่อนของพวกเราเจ็บไม่ร
บทที่ 15 ขอบคุณหลังจากที่จื่อห้าวแบกร่างของต้าหลงไปรักษาที่โรงพยาบาลตอนนี้ซุนเย่ยังอยู่ที่ร้านหมาล่าของหลิวหลิว เธอกวาดสายตาจ้องมองของใช้ในร้านโชคดีที่ไม่ได้เสียหายอะไรมาก ก่อนจะหันไปสนใจชายคนที่ยื่นมือมาช่วยเธอในครั้งนี้"ขอบคุณนะคะที่เข้ามาช่วยเหลือ แต่ฉันไม่เข้าใจทำไมคุณไม่ไปทำแผลที่พร้อมต้าหลงล่ะมารอที่นี่ทำไม""ฉันคิดว่าทำอย่างนั้นมันจะดีกว่า ถ้าฉันนั่งไปด้วยกลัวว่าจะฆ่าหมอนั่นตายคามือนะสิ ฉันขอโทษเรื่องร้านของเธอด้วยนะ ความเสียหายครั้งนี้ฉันจะรับผิดชอบเอง""เฮ้อ! ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะของพังไม่กี่ชิ้นเองเพราะคุณช่วยฉันเอาไว้ฉันไม่เอาค่าเสียหายอะไรนั่นหรอก นั่งลงสิคะฉันจะไปเอากล่องยามาทำแผลให้" หลิวหลิวถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะต่อจากนี้ไม่ใช่แค่ต้าหลงจะไม่ยอมเลิกลาเธอกลัวว่าวันหนึ่งเขาต้องหาทางเอาคืนเรื่องนี้แน่ ๆ"พี่ชิงฮวาเกิดอะไรขึ้นครับเสียงดังถึงข้างบนเลย ""ทำไมร้านของเราเป็นแบบนี้ พี่บาดเจ็บหรือเปล่าคะ" เด็กทั้งสองได้ยินเสียงดังเอะอะรีบลงมาดูแต่ทว่ากลับเห็นข้าวของในร้านเสียหายยิ่งตกใจมากกว่าเดิม"พี่ไม่เป็นอะไรหรอกโชคดีที่น้อง ๆ ไม่ลงมาก่อนหน้านี้ส่วนเรื่องร้านพี่จะจัดการเองขึ้น
บทที่ 16 แจ้งความหลิวหลิวเดินเข้ามาในร้านถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะปิดไฟด้านล่างล็อคประตูลงกลอนอย่างแน่นหนาและเดินขึ้นไปชั้นบนวันนี้เป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยจริง ๆเธออาบน้ำเสร็จทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่มหลิวหลิวไม่ชอบที่นอนยุคนี้จึงเข้าไปมิติเพื่อนำที่นอนสมัยใหม่มาใช้นอน แต่เมื่อหัวถึงหมอนใบหน้าของซุนเย่โผล่ขึ้นมาในความคิด"ซุนเย่คุณเป็นใครกันนะ เป็นมาเฟียหรือเป็นพวกมีอิทธิพลทำไมต้องมาช่วยเหลือเราสามพี่น้องด้วย ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเขาแท้ ๆ หรือว่าเขาจะชอบฉัน ฮ่า ฮ่า ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่คิดเข้าข้างตัวเอง เขาก็บอกอยู่ว่าเขาชอบหมาล่า แต่ฉันเองก็ไม่อยากจะสนิทสนมกับเขาเลยทำไมเวลาอยู่ใกล้ ๆ หัวใจต้องเต้นแรงด้วยนะ นี่ยัยหลิวหลิวมันใช่เรื่องที่เธอจะมาคิดมั้ย ต้องหาทางจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาดแล้ว " หลิวหลิวส่ายหน้าไปมาให้เลิกคิดเรื่องของซุนเย่ เพราะมีเรื่องที่เธอต้องทำจริงจังในวันพรุ่งนี้ เธอจะไม่ยอมให้ป้ากับลูกชายของเธอมาทำแบบนี้อีก เมื่อส่งเด็กไปขึ้นรถเสร็จเธอจะไปแจ้งความทันทีฝั่งด้านซุนเย่เขาให้จื่อห้าววนรถกลับมาดูที่ร้านหมาล่าสกุลไป๋อีกครั้งด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าไฟถูกปิดมืดสนิท
บทที่ 17 ผมชอบคุณครับ"แกเป็นใครกัน หรือว่าจะเป็นชายคนรักของนังชิงฮวา ฮึ ฮึ ที่มีเงินทำร้านขายของคงขายตัวให้ชายคนนี้สินะ เอ๊ะ!! แต่ดูจากการแต่งตัวแล้วคงจะไม่ค่อยมีเงินเท่าไหร่ นี่นังชิงฮวาแกคงมีผู้ชายที่เลี้ยงแกหลายคนสินะ ฮึ ฮึ " คนชั่วร้ายอย่างซิ่นเจี่ยวเมื่อเห็นผู้ชายที่เข้ามาปกป้องชิงฮวาจิตใจสกปรกก็คิดได้แต่เรื่องเดียว เพราะวันนี้ซุนเย่ได้จัดการสั่งซื้อเก้าอี้โต๊ะชุดใหม่มาให้แก่ชิงฮวาจึงหาชุดสวมใส่ที่เหมาะสม ก่อนที่เขาจะออกมาหาเธอเขาได้เข้าไปที่ไซต์ก่อสร้างเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยทำให้ชุดที่เขาสวมใส่เปื้อนปูน เขาไปหาชิงฮวาที่ร้านเห็นร้านปิดจึงสอบถามลูกน้องที่ใช้มาเฝ้าดูความปลอดภัยของชิงฮวาจึงได้รู้ว่าตอนนี้เธออยู่สถานีตำรวจ"คำพูดบ่งบอกจิตใจจริง ๆ เลยนะครับคุณเองไม่ต่างจากลูกชายของคุณสักนิด ถ้าอยากได้ค่าเสียหายอย่างนั้นคุณเองก็จ่ายผมมาก่อนสิ หัวของผมแตกทำให้ขาดรายได้ไปหลายวันเหมือนกัน""แกมันบาดเจ็บแค่ที่ีหัว แต่ลูกชายของฉันบาดเจ็บไปทั่งตัวแถมแขนยังหักอีกด้วยอย่างนี้มันพยายามฆ่านี่น่า ""คุณป้าคะพอเถอะค่ะ ต่อให้คุณป้าเรียกร้องยังไงฉันก็ไม่มีทางจะจ่ายให้เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะต้าห
บทที่ 18 จะดูแลให้เป็นอย่างดีซุนเย่นั่งรอหลิวหลิว…ไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมอาหารน่ากินมากมาย ยิ่งเป็นอย่างนี้เขายิ่งชอบใจเธอมากว่าเดิม"หื้ม …กลิ่นหอมจังคงอร่อยไม่ต่างจากซุปหมาล่าใช่มั้ยวันนี้ผมคงกินข้าวมากกว่าทุกวันแน่ ๆ""เชิญตามสบายเลยค่ะ " หลิวหลิวยื่นตะเกียบพร้อมชามข้าวให้เขา เธอนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามจ้องมองเขากินอย่างเอร็ดอร่อย"ฉันมีเรื่องจะถามค่ะ ในเมื่อคุณบอกว่าชอบฉันและอยากทำความรู้จักอย่างนั้นฉันจะขอถามเรื่องของคุณบ้าง คุณชื่ออะไรมาจากตระกูลไหน และตอนนี้ทำงานอะไร" ซุนเย่เงยหน้ามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะวางตะเกียบลงพร้อมพูดแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ"ผมชื่อซุนเย่เป็นคนธรรมดามาจากตระกูลไม่ได้ร่ำรวยตอนนี้ทำงานก่อสร้างอยู่ที่โรงแรมกำลังก่อสร้างใหม่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่"หลิวหลิวยากจะเชื่อเพราะวันแรกที่เขามาเขาแต่งกายเหมือนไม่ใช่แค่คนงานแถมยังมีรถยนต์อีกด้วยหากไม่มีเงินมากคงไม่มีรถยนต์เป็นของตนเองในยุคนี้หรอกมีหรือที่เธอจะเชื่อ"เพียงแค่นี้ฉันก็รู้แล้วค่ะว่าคุณไม่ได้จริงใจเรื่องแค่นี้คุณยังไม่พูดความจริงเลยคิดเหรอคะว่าผู้หญิงชนบทอย่างฉันจะโง่เง่าให้คุณหลอกได้ครั้งแรกที่คุณเข้าม
บทที่ 19 ข้อตกลงหลังจากที่หวางลี่อิงกลับจากบ้านสกุลเว่ยเธอจัดกระเป๋าเดินทางไปที่มณฑลต้าวหมายหยางทันที"พี่ซุนเย่พี่จะหนีฉันไปไหนไม่ได้หรอกนะไม่มีใครคู่ควรกับพี่ได้เท่าฉันแล้ว ดีจริง ๆ ที่พี่ไปอยู่ที่นั่นฉันจะได้คอยดูแลและเข้าหาพี่ได้อย่างง่ายดาย ในเมื่อพี่ไม่สนใจฉันสักทีฉันก็มีหนทางที่ทำให้พี่ตกเป็นของฉันในเร็ววัน ฮึ ฮึ" หวางลี่อิงให้คนของเธอหาซื้อยานอนหลับเธอวางแผนจัดการให้ซุนเย่นอนกับเธอไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่ได้เป็นภรรยาเขาเสียทีฝั่งด้านหลิวหลิวหลายวันมานี้ซุนเย่คอยแวะเวียนมาหาที่ร้านเสมอ ตั้งแต่เขาบอกว่าเขาสนใจและชอบเธอทุกครั้งที่มาเขาจะถือช่อดอกไม้ติดไม้ติดมือมาเสมอและไม่ลืมที่จะเอาใจน้อง ๆ ของเธอด้วยการซื้อขนมมาให้ ทำให้ตอนนี้เด็ก ๆ สนิทกับเขามากขึ้นกว่าเดิม และหลายวันมานี้หลิวหลิวสังเกตเห็นชายฉกรรจ์แปลกหน้าแปลกตาสามสี่คนที่คอยอยู่รอบ ๆ ร้าน เธอคิดว่าคงเป็นคนของพี่ต้าหลงทำให้เธอหวาดกลัวไม่น้อย โชคดีที่มีซุนเย่มาที่ร้านรอจนกว่าร้านเธอปิดในทุกวันเธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าการที่มีเขาอยู่ทำให้เธออุ่นใจแค่ไหน แต่น่าแปลกหากเป็นคนของต้าหลงทำไมถึงไม่ลงมือในตอนที่เธอหลับ ทำให้หลายวันมาน
บทที่ 35 ซีรี่ย์จบอย่างบริบูรณ์2 เดือนต่อมาหลิวหลิวได้แต่งงานกับซุนเย่ร้านของเธอถูกย้ายเข้าไปอยู่ในโรงแรมตามที่แม่ของซุนพูดเอาไว้ ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวอย่างไม่คาดคิดมาก่อน เธอพาน้อง ๆ ย้ายกลับไปอยู่บ้านหลังเดิมที่เป็นสมบัติของสกุลไป๋ เธอได้ดีไม่ลืมคนที่เคยช่วยเหลืออย่างป้ามิ่งจู เธอเปิดมิตินำของใช้มากมายและช่วยกันตกแต่งร้านใหม่ให้แก่ป้ามิ่งจูเป็นการตอบแทนส่วนเหมยอิ๋งตอนนี้เธอได้หางานทำเป็นสาวโรงงานเย็บผ้าจากคนที่ไม่เคยทำงานชีวิตสุขสบายแต่เมื่อไม่มีใครให้พึ่งพาเธอจำเป็นต้องหาเงินใช้เอง ตอนนี้เธอเริ่มคิดได้ว่าสิ่งที่ผ่านมาเธอกับครอบครัวทำผิดกับชิงฮวามากแค่ไหน แต่ก็ไม่กล้าโผล่หน้ามาขอโทษเธอด้วยซ้ำ เพราะเธออายจนไม่กล้าที่จะมาพบเจอลมหนาวเริ่มพัดมากระทบกายหลิวหลิวยืนมองออกไปนอกหน้าต่างในใจคิดถึงชีวิตที่ผ่านมา จู่ ๆ ก็ถูกสองแขนโอบกอดมาจากด้านหลัง“ยืนคิดอะไรอยู่เหรอ?”“แค่คิดว่านี่ใช่ความจริงหรือความฝันนะคะ”"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ”“ใครจะคิดล่ะคะว่าวันหนึ่งฉันที่เคยถูกขับไล่ออกจากบ้านหลังนี้จะได้กลับเข้ามาอยู่ที่นี่ และใครจะไปคิดว่าฉันจะได้แต่งงานกับคนที่ร่ำรวยเช่นคุณมันเหมือนความฝันเลยละค
บทที่ 34 แต่งงานกับผมนะหลิวหลิวเปิดดูเห็นโฉนดที่ดินของสกุลไป๋เธอทั้งดีใจและซาบซึ้งหัวใจเหลือเกินไม่คิดว่าคนคนหนึ่งจะทำเพื่อเธอได้ขนาดนี้ ตอนนี้เธอไม่อยากจะปิดกั้นความรู้สึกแล้วรีบเอ่ยถามจื่อห้าวอย่างเร่งรีบ"ตอนนี้ซุนเย่อยู่ไหน พาฉันไปหาเขาได้มั้ย""ตอนนี้ซุนเย่อยู่โรงแรมเราไปพร้อมกันเถอะนะ" แม่ของซุนเย่ดีใจที่เธอยอมเชื่อและจะไปพบกับลูกชายของเธอ ทั้งสามนั่งรถยนต์ไปที่โรงแรมทันที ใจของหลิวหลิวร้อนรุ่มไปหมดทำไมเขาต้องยอมเจ็บตัวเพื่อเธอขนาดนี้ที่ทำเพราะอยากจะลบสิ่งที่เขาย่ำยีเธออย่างนั้นสินะ ช่างไม่ห่วงตัวเองเอาเสียเลยไม่นานรถยนต์ก็มาถึงโรงแรมจื่อห้าวนำรถไปจอดทำให้หลิวหลิวได้เดินตามหลังแม่ของซุนเย่ที่ห้องพัก เมื่อมาถึงหลิวหลิวได้ก้าวเท้าเข้ามาในห้องเห็นซุนเย่นอนอยู่บนเตียงนอนบนหัวถูกโพกด้วยผ้าสีขาวใบหน้าและร่างกายเขียวช้ำไปหมด"เขาได้รับบาดเจ็บขนาดนี้เลยเหรอคะ""ใช่แล้ว เขาเป็นคนเก็บอาการแม้จะเจ็บปวดแค่ไหนก็ไม่ยอมแสดงออกจนจัดการคนพวกนั้นเสร็จเขาได้สลบล้มลงกับพื้น จนจื่อห้าวต้องหามกลับโรงแรม ซุนเย่เป็นคนอวดดีไม่ยอมให้จื่อห้าวกับลูกน้องจัดการคนเลวพวกนั้น เขาขอลงมือจัดการเองจนเป็นอย่างที่
บทที่ 33 สะสางหลิวหลิวได้ยินเสียงเอะโวยวายเสียงดังคล้ายคนกำลังมีเรื่องกันเธอออกมาจากผ้าห่มมาชะเง้อดูอยู่หน้าต่างเห็นว่าตอนนี้ซุนเย่กำลังสู้อยู่กับกลุ่มต้าหลง เธอทั้งตกใจและตกตะลึงคน ๆ เดียวสู้กับคนนับสิบให้นอนกองกับพื้นได้ทั้ง ๆ ที่ตัวเองได้รับบาดเจ็บไม่มากแต่มองเห็นเพื่อนของต้าหลงบาดเจ็บระนาว เธอรู้แล้วว่าตอนนี้เขาปกป้องเธอมากขนาดไหนแต่เมื่อนึกย้อนในสิ่งที่เขาโกหกเธอไม่สามารถเอาความดีครั้งนี้ของเขามาลบแก้คำโกหกและเรื่องที่เขาย่ำยีเธอได้เลยรุ่งเช้าวันต่อมาต้าหลงถูกตำรวจจับเพราะเขาเล่นยาและมียาให้ครอบครอง อีกทั้งจื่อห้าวจัดฉากเรื่องที่บาดเจ็บว่าคนพวกนี้ขัดแย้งกันเรื่องผลประโยชน์ตอนนี้ตำรวจทั้งสถานีเป็นคนของซุนเย่หมดแล้วไม่ยากในการจัดการและยังนำกำลังเข้าไปตรวจค้นที่กบดานของต้าหลงพบซิ่นเจี่ยวกับเหมยอิ๋งอยู่ที่นั่น ซิ่นเจี่ยวถูกตั้งข้อหายึดของคนอื่นไปครอบครองและใช้สมบัติที่ไม่ใช่ของตัวเองจนหมด ก่อนที่จะทำสัญญาจำนำโฉนดที่ดินบ้านสกุลไป๋ เขาได้ทำหนังสือสัญญาและลงนามทำให้เธอไม่อาจจะดิ้นหนีได้ ตอนนี้เหมยอิ๋งเคว้งคว้างไปหมด ไม่ว่าพี่ชายหรือแม่ถูกทางการจับตัวไปจนหมดทุกคน"ไม่จริง เรื่องนี้ต้อ
บทที่ 32 ที่ระบายอารมณ์ช่วงเวลาประมาณ 5 ทุ่มจื่อห้าวกำลังยืนดื่มอยูกับคนอื่น ๆ เห็นคุณชายเดินมาใบหน้าเคร่งเครียดเขารีบวางแก้วไวน์ไว้ที่โต๊ะและเข้าไปถามทันที"คุณชายทำไมมีสีหน้าเช่นนั้นครับ หรือว่ายังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับคุณชิงฮวา ""เรื่องปรับความเข้าใจนะฉันทำแล้วแต่มันเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิดก่อนนะสิ แต่ว่าตอนนี้มีเรื่องที่จะต้องทำเร่งด่วนเอารถออกฉันจะไปโรงพยาบาล""เกิดอะไรขึ้นกับลูกหรือว่ารู้สึกไม่สบาย"แม่ของซุนเย่ที่กำลังจะเดินกลับห้องพักได้ยินเสียงลูกชายรีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง"คุณแม่ครับผมทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่ เอาไว้ผมกลับมาจากหาหมอจะเล่าให้ฟังนะครับ คุณแม่ขึ้นไปพักผ่อนเถอะครับกว่าจะกลับมา เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะเล่าทุกอย่างให้คุณแม่ได้รับรู้" เธอทำได้เพียงพยักหน้ารับรู้เพราะว่าตอนนี้น้ำเสียงทั้งแววตาของซุนเย่จริงจังอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน"อย่างนั้นลูกก็รีบไปโรงพยาบาลเถอะ"จื่อห้าวไม่รอช้ารีบทำตามที่คุณชายต้องการ ตอนนี้ทั้งสองได้ไปหาหมอโรงพยาบาบที่ใกล้ที่สุด ซุนเย่แจ้งหมอเรื่องที่เขาต้องการตรวจ แต่ทว่าตอนนี้ห้องตรวจเลือดได้ปิดการทำการ ทำได้เพียงนำเลือดของเขาเอาไว้และตรวจกว่าผล
บทที่ 31 เจ็บปวดทั้งกายและจิตใจสายตาคู่งามจ้องมองใบหน้าของเขาพร้อมสะท้อนความเจ็บปวดด้านในให้อีกฝ่ายได้รับรู้ซุนเย่ไม่อยากจะเสียเธอไปในเมื่อตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรเธอคงไม่เชื่อง่ายๆ แต่ว่าวันนี้อย่างไรเขาจะต้องพูดกับเธอให้รู้เรื่อง จึงอุ้มเธอไปที่ห้องเพื่ออธิบายให้เธอได้รู้“ปล่อยนะ ปล่อยฉันลงไป”“ไม่เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องผมไม่อยากปล่อยคุณไปทั้ง ๆ ที่เรายังไม่เข้าใจกัน” ซุนเย่รีบอุ้มชิงฮวาไปที่ห้องของตัวเองเมื่อมาถึงห้องเขารีบล็อกประตูและพาเธอไปที่โซฟาวางเธอลงอย่างเบามือ“พาฉันมาที่นี่ทำไมเรามีอะไรจะคุยกับอีกปล่อยฉันจะกลับไปน้อง ๆ ” ซุนเย่นั่งลงคุกเข่าต่อหน้าเธอสองมือยื่นไปจับมือของหลิวหลิวไว้แน่น เงยหน้ามองเธอพร้อมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ผมไม่อยากจะโกหกคุณเลยไม่ว่าจะเรื่องครอบครัวของผมหรือว่าจะเป็นการที่ผมเข้าหาคุณ ผมมีเหตุผลบางอย่างและเรื่องผมกับหวางลี่อิงไม่ใช่เรื่องจริง”“ไม่อยากโกหกแต่คุณทำมันไปแล้วหยุดพูดเถอะค่ะ ฉันไม่อยากฟังช่วยปล่อยฉันออกไปเสียที” หลิวหลิวเบือนหน้าหนีไม่อยากจะเห็นหน้าเขากลัวใจตัวเองที่ไม่เข้มแข็งพอจะใจอ่อนยอมให้อภัยเขาอีก แต่ทว่าจู่ร่างกายขชองซุนเย่เ
บทที่ 30 รู้ความจริงหลิวหลิวเปิดร้านปกติและวันนี้เธอขายหมดเร็วกว่าทุกวันเพราะลงของน้อย เมื่อเธอเก็บของเสร็จออกมารอรับน้อง ๆ คิดว่าวันนี้จะพาเด็ก ๆ ไปเที่ยวเล่นที่ห้างสักวันตั้งแต่ทะลุมิติเธอไม่เคยได้ไปไหนเลยนอกจากตลาด แต่ทว่าสายตาของเธอกลับเหลียวไปเห็นสองแม่ลูกกำลังเดินมุ่งหน้ามาที่นี่‘มาทำไมกันนะ หรือว่าจะมาหาเรื่องเอาสิครั้งนี้ฉันไม่ยอมหรอกนะ’ หลิวหลิวคิดในใจยืนกอดอกพร้อมปะทะกับทั้งสองแม่ลูก“มาที่นี่ทำไมอีก”“เอ่อ..ชิงฮวาป้าผิดไปแล้วให้อภัยป้าเถอะนะเรื่องที่ผ่านมาป้าสำนึกผิดแล้ว เรามาดีกันเถอะนะ” หลิวหลิวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความงงงวยจู่ ๆ ทำไมซิ่นเจี่ยวถึงได้มาพูดดีกับเธอแบบนี้แถมยังทำหน้าตาเศร้าหมองแบบนี้ เธอมีแผนอะไรอีกเลย“นี่มันเรื่องอะไรกัน ป้ามีแผนอะไรอีกคิดว่ามาบีบน้ำตาอ้อนวอนพูดดีด้วยแล้วฉันจะใจอ่อนเหมือนเมื่อก่อนเหรอคะ ฉันไม่มีทางยอมป้าอีกแล้วค่ะ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยค่ะฉันไม่ต้อนรับ” หลิวหลิวขับไล่เสียงแข็งซิ่นเจี่ยวไม่มีที่จะไปจริง ๆ หากไม่ได้อยู่ที่นี่คืนนี้เธอคงไม่มีที่ซุกหัวนอน เธอจะทำทุกอย่างให้หลิวหลิวยอมให้อภัยเธอคุกเข่าลงต่อหน้าหลิวหลิวทำให้ทั้งหลิวหลิวกับเห
บทที่ 29 วุ่นวาย“หนูหวางลี่อิงไม่ต้องกังวลไปนะป้าจะจัดการเรื่องให้เอง” แม่ของซุนเย่ปลอบใจหวางลี่อิงเมื่อเห็นเธอหน้าเสียเมื่อถูกซุนเย่ปฏิเสธ“ขอบคุณคุณป้านะคะที่เอ็นดู” หวางลี่อิงรีบขอบคุณแม่ของซุนเย่แต่วันนี้เธอจะไม่มีทางที่จะปล่อยเขาให้ไปแต่งงานกับนังชิงฮวาแน่นอน เพราะเธอวางแผนจะจับเขาในคืนนี้เหมยอิ๋งเห็นซุนเย่เดินออกมาเธอรีบเดินเขช้าไปหาทันที“สวัสดีค่ะ คุณคือเจ้าของโรงแรมที่นี่ใช่มั้ยคะฉันขอแสดงความยินดีด้วยนะคะและมีเรื่องอยากจะขอโทษคุณอีกด้วย” ซุนเย่คิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อครู่เขาพึ่งจะหนีจากหวางลี่อิงนี่ต้องมาเจอใครอีก“คุณเป็นใครรู้จักผมด้วยเหรอครับ”“ฉันลืมแนะนำตัวไปฉันชื่อลู่เหมยอิ๋งค่ะ และเรื่องที่จะขอโทษคือเรื่องที่คุณไม่ต่อว่าคุณเพราะไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร ”“ฉันต้องขอโทษด้วยนะที่วันนี้ด่าคุณเสีย ๆ หายและขอโทษเรื่องที่ต้าหลงลงไม้ลงมือหวังว่าคุณจะไม่ถือโทษโกรธพวกเรา ฉันเสียใจจริง ๆ ถ้ารู้ว่าคุณเป็นใครวันนั้นฉันคงไม่ว่าคุณหรอกค่ะ ” ซิ่นเจี่ยวเดินออกมาจากด้านหลังลูกสาวขอโทษซุนเย่ทันทีที่เขาเห็นก็พอเข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง“เรื่องที่ผ่านมาก็ให้มันผ่านไปเถอะครับ แต่อย่าให้มีอีกก็พอวั
บทที่ 28 งานเปิดตัวโรงแรมรุ่งเช้าวันต่อมาซุนเย่ตื่นแต่เช้าให้จื่อห้าวเอารถเข้ามารับเพื่อไปแต่งตัวอีกที่ วันนี้ที่โรงแรมเขามีพิธีการเปิดและมีงานเลี้ยงฉลองให้ตอนเย็น เขาคิดเอาไว้เสร็จงานนี้เมื่อไหร่จะพาคุณแม่ไปพบชิงฮวาสักครั้ง“จื่อห้าวเรื่องที่ฉันให้จัดการเป็นอย่างไรบ้าง”“เรื่องบ้านของคุณชิงฮวาตอนนี้ดูเหมือนว่าทางป้าของเธอคงไม่มีปัญญาหามาคืนแน่ ๆ คนของเราเข้าไปเมื่อเช้าเห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่นั้นแล้ว เธอคงหนีไปแล้วแน่ ๆ อย่างไรบ้านหลังนั้นไม่ใช่บ้านของเธอ เธอไม่เดือดร้อนหรอกครับ”“แต่ฉันสังหรณ์ใจแปลก ๆ กลัวว่าซิ่นเจี่ยวกับลูกของเธอจะไปหาชิงฮวานะสิ ให้คนของเราจับตาดูเอาไว้ถ้ามีเรื่องอะไรรีบรายงานทันที ”“ครับได้ครับ แล้วเรื่องต้าหลงผมได้ข่าวมาว่าตอนนี้คนพวกนั้นกำลังจะลงมือแก้แค้นคุณชายกับคุณชิงฮวาแล้วล่ะครับ คงไม่ใช่แค่เราจับตาดูฝ่ายนั้น ดูเหมือนว่าตอนนี้ต้าหลงจะรู้แล้วว่าคุณชายไปพักอยู่ใกล้ ๆ คุณชิงฮวา ”“ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟัง ครั้งนี้ฉันจะจัดการให้เห็นเองว่าที่ฉันพูดจริงทำจริง เอาล่ะวันนี้เป็นวันดีไปร่วมงานกันเถอะ” ซุนเย่เดินออกจากห้องทำงานของเขาในโรงแรมเพื่อออกไปต้อนรับแขกในงานฉลอ
บทที่ 27 โดนยึดบ้านงานวันเกิดเริ่มขึ้นอย่างครึกครื้นชิงเทียนกับชิงหนี่ว์มีความสุขกันมาก ๆ ยิ่งได้เห็นงานเลี้ยงที่พี่สาววเตรียมไว้ให้ยิ่งมีความสุข เพื่อนๆ ต่างพากันมางานวันเกิดของทั้งสองและพากันเป่าเค้กร้องเพลงอวยพรอีกทั่งยังมีอาหารใหกินมากมายวันเวลาผ่านไปหนึ่งเดือนตั้งแต่วันนั้นหวางลี่อิงไม่ได้มาหาเรื่องหลิวหลิวอีกเลย และตอนนี้ซุนเย่ก็มาทำงานช่วยที่ร้านจนครบหนึ่งเดือนความสัมพันธ์ของทั้งสองเริ่มใกล้ชิดสนิทสนม หลิวหลิวได้รับการดูแลเอาใจใส่ของเขาจนใจของเธอมีเขาเข้ามาอยู่ในใจ“มองอะไรหน้าผมมีอะไรติดอย่างนั้นเหรอครับ”“ไม่มีอะไรสักหน่อย มองไม่ได้หรือไงกันชิ”“ไม่ใช่น่ะผมนะชอบเวลาที่สายตาของคุณมีแต่ผม จริงสิเรื่องบ้านของคุณที่คุณเคยพูดให้ฟังว่าคุณป้ายึดไปทำไมคุณถึงไม่แจ้งทางการให้จัดการยึดคืนมา”“ใจของฉันอยากทำอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ แต่ฉันกลัวแม้ว่าทางการจะจัดการเอาบ้านของฉันคืนมาได้แต่แล้วยังไงคะ ฉันคิดว่าคุณป้ากับต้าหลงคงมาหาเรื่องอยู่ไม่รู้จักหยุด คุณก็เคยเห็นนี่น่าขนาดบ้านหลังนั้นพวกเขาได้ครอบครองแล้วยังไม่พอใจเลย ยังมาหาเรื่องฉันที่ร้านนี่อีก” หลิวหลิวแม้จะเสียดายบ้านที่คุณพ่อคุณแม่ขอ