บทที่ 10 คิดมาก

บทที่ 10 คิดมาก

ดวงตะวันเปลี่ยนผลันเป็นดวงจันทร์ที่ขึ้นแทนที่ตอนนี้ร้านหมาล่าสกุลไป๋ได้ปิดร้านเมื่อของที่เธอเตรียมเอาไว้ได้หมดก่อนเวลา หลิวหลิวเฝ้าแต่คิดเรื่องที่ซิ่นเจี่ยวกับเหมยอิ๋งที่เข้ามาวุ่นวายที่ร้านเหมือนทั้งสองไม่รู้จักพอ หลิวหลิวเริ่มเป็นกังวลเกรงว่าทั้งสองต้องกลับมาอีกครั้งแน่ ๆ

“พี่ชิงฮวาคิดอะไรอยู่หรือคะทำไมสีหน้าพี่ดูไม่ดีเลย”

“นั่นสิครับหรือว่าพี่ชิงฮวาจะคิดมากเรื่องคุณป้าที่เข้ามาวุ่นวายกับเราวันนี้” เด็กทั้งสองเห็นพี่สาวนั่งนิ่งเหม่อลอยแถมยังถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า น่าจะดีใจที่ขายของได้ดีขนาดหากมีเรื่องให้เคลียดคงมีเรื่องเดียวคือเรื่องที่ป้าเข้ามาหาเรื่องวันนี้ เด็ก ๆ เห็นพี่ไม่สบายจึงพากันเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

“พี่มีเรื่องเป็นห่วงนิดหน่อยกลัวว่าป้าซิ่นเจี่ยวจะไม่ยอมเลิกลามาวุ่นวายกับเราอีกนะสิ ชิงเทียนกับชิงหนี่ว์คงกลัวมากเลยสินะมานี่หน่อยสิ” หลิวหลิวอ้าแขนให้น้องเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะโอบกอดทั้งสองคนแนบแน่น

“พี่ชิงฮวาพวกเราไม่กลัวเลยครับ ถ้าครั้งหน้าป้ามาอีกผมจะปกป้องพี่กับชิงหนี่ว์เอง”

“หนูก็ไม่กลัวเหมือนกันค่ะ ถ้าป้ามาอีกหนูจะเอาไม้ไล่ไปไกล ๆ เลยพี่ไม่ต้องคิดมากนะคะ”

“อื้ม.. ต่อจากนี้พี่เองก็จะไม่ยอมอีกต่อไปเรื่องนี้พี่จะไปแจ้งทางการเอาไว้ถ้ามีอีกครั้งพี่จะเอาเรื่องป้าให้ถึงที่สุด พี่รักทั้งสองมากๆ เลยถ้าชิงเทียนกับชิงหนี่ว์ถูกป้าทำร้ายพี่จะสู้สุดใจเลย เอาล่ะวันนี้ทั้งสองคงเหน็ดเหนื่อยทั้งวันไปอาบน้ำนอนพักเถอะนะ พี่เหลือล้างถ้วยล้างจานไม่เยอะมากเดี๋ยวจะไปพักเช่นกัน”

“อย่างนั้นเราทั้งสองช่วยพี่ล้างถ้วยล้างจานค่อยไปพักพร้อมกันดีกว่า พี่ชิงฮวาเหนื่อยกว่าเราตั้งมากมายจะให้พี่ทำคนเดียวได้ยังไง พวกรักพี่มากเลยนะตั้งแต่ที่พ่อแม่จากเราไปพี่เปรียบเสมือนพ่อแม่กับแม่ของเราเลยล่ะ” ชิงเทียนสอดแขนกอดเอวของหลิวหลิวด้วยความรักชิงหนี่ว์เองก็ทำเช่นเดียวกัน

“ใช่ค่ะ พี่ชิงฮวาทำทุกอย่างเพื่อให้เรามีชีวิตอยู่รอดและหาเลี้ยงดูพวกเราเราจะไม่ยอมให้พี่เหนื่อยคนเดียว หนูเองก็รักพี่มากเหมือนกันนะคะ” อ้อมกอดของเด็กทั้งสองที่มีแต่ความจริงใจความรักที่บริสุทธิ์ช่างอบอุ่นเหลือเกิน หลิวหลิวโอบกอดกลับดวงตาเริ่มคลอด้วยหยาดน้ำตาอย่างตื่นตันใจ

ฝั่งด้านซุนเย่

ตอนนี้เขาเดินทางมาที่มณฑลต้าวหมายหยางและมาถึงสถานที่ต้องการสร้างโรงแรมที่ตอนนี้เริ่มก่อสร้างไปเยอะแล้ว

"ฉันคิดว่าที่มณฑลฟู่ตู่จะเป็นโรงแรมที่ใหญ่และน่าอยู่แต่ว่าที่นี่บรรยากาศโดยรวมดีกว่าที่นั้นมาก เป็นเพราะแบบนี้สินะคุณพ่อถึงสู้ราคาที่ดินผืนนี้ไม่เกี่ยง"

"ใช่แล้วครับคุณชาย ยามกลางคืนบรรยากาศดีถ้าโรงแรมก่อสร้างเสร็จคงมีลูกค้าจำนวนมากมาเข้าพัก ที่นี่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกวันนี้เรามาถึงดึกมากแล้วไปพักกันก่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยเข้ามาดูการทำงานของคนงานนะครับ"

"เรื่องที่อยู่ที่จะมาพักที่นี่นายจัดการให้ฉันเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย"

"ใช่ครับ" จื่อห้าวพูดจบเขาบังคับพวงมาลัยรถยนต์เดินทางไปบ้านพักที่เขาจัดหาเช่าไว้เวลาที่ซุนเย่มาอยู่ที่นี่จนกว่าจะก่อสร้างโรงแรมเสร็จ ในตอนแรกที่คุณนายรู้เรื่องไม่อยากให้ซุนเย่มาที่นี่แต่มีหรือที่เขาจะฟังคำพูดของคุณแม่และยังมีคุณพ่อที่เห็นดีเห็นงามให้เขามาดูงานที่มณฑลต้าวหมายหยางเขาจะได้สบายใจ

รุ่งเช้าวันต่อมา

ร้านหมาล่าสกุลไป๋เปิดขายอย่างเช่นทุกวัน แต่ทว่าวันนี้คนที่เข้ามากินหมาล่าล้วนพูดถึงโรงแรมที่กำลังก่อสร้างกัน ทำให้หลิวหลิวได้ยินเกือบทั้งวัน

“โรงแรมอย่างนั้นรึ? น่าจะเป็นเรื่องที่ป้ามิ่งจูเคยบอกตอนที่มาเช่าบ้านหลังนี้ ดีเลยสิมีโรงแรมมาก่อสร้างใกล้ ๆ คนงานที่ทำงานก่อสร้างจะได้มาเข้ามาเป็นลูกค้าร้านฉัน อื้ม..ฉันจะหาเหล้ามาขายเสริมดีมั้ยนะ แต่อย่างนั้นอาจจะทำให้คนมึนเมาหาเรื่องใส่ร้านอีก เฮ้อ! เอาแค่หมาล่าให้รอดก่อนแล้วกัน” หลิวหลิวพูดพึมพำก่อนจะเดินถือหม้อน้ำซุปไปให้ลูกค้าที่เข้ามาสั่งใหม่เมื่อครู่นี้

“หมาล่ามาแล้วค่ะ เชิญลูกค้าทานให้อร่อยนะคะ” เธอวางของลงพลางจ้องมองการแต่งกายของลูกค้าที่เข้ามา เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยปูนขาว หากเดาไม่ผิดคนพวกนี้น่าจะเป็นคนก่อสร้างที่โรมแรมนั้นสินะ

หลิวหลิวจัดแจงเสร็จสิ้นได้เดินเข้ามาที่ครัวเห็นชิงเทียนกับชิงหนี่ว์กำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน

“นี่ชิงเทียนถ้าเราได้เข้าเรียนคงอ่านตัวหนังสือพวกนี้ออกดูสิน่าสนุกว่ามั้ย”

“นั่นสิแค่ดูภาพยังสนุกอยากรู้จังว่าเนื้อหาในนี้คืออะไร” เด็ก ๆ นั่งหันหน้าเข้าหากันจ้องมองไปที่หนังสือนิทานที่ลูกค้าลืมเอาไว้ ดวงตาทั้งคู่เปล่งประกายทำให้หลิวหลิวยืนมองชั่วครู่พร้อมครุ่นคิดเรื่องเรียนหนังสือของเด็ก ๆ อย่างจริงจัง

“ทำอะไรกันอยู่ดูน่าสนุกดีนี่”

“พี่ชิงฮวาพี่อ่านหนังสือออกคืนนี้อ่านให้พวกเราฟังได้มั้ย”

“พี่อ่านออกอยู่แล้วแต่ว่าหนังสือเล่มนี้มีเจ้าของหากว่าเจ้าของยังไม่มาเอาคืนพี่จะอ่านให้ฟัง”

“เย้ ๆ อย่างนั้นฉันจะเอาหนังสือไปเก็บเอาไว้ก่อนและตั้งใจช่วยพี่ทำงานให้เสร็จเร็วกว่าทุกวัน พี่จะได้ไม่เหนื่อยมาก” ชิงเทียนพูดขึ้นพร้อมหยิบหนังสือเอาไปวางไว้ที่เดิม

“ชิงเทียนชิงหนี่ว์ พี่ขอโทษนะที่ไม่สามารถเลี้ยงดูน้อง ๆ ได้ดีพอแต่ยังไงเรื่องเรียนที่เราเคยพูดกันเอาไว้พี่จะทำให้มันเป็นจริงเอง เราทั้งสองจะได้อ่านออกเขียนได้ ตอนนี้พี่ก็พอมีเงินเก็บมากพอที่จะเอาไปซื้อเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้านักเรียนให้ทั้งสองแล้ว พรุ่งนี้เราไปสมัครเรียนและซื้อเสื้อผ้านักเรียนกันดีมั้ย”

“พี่ชิงฮวาฉันดีใจมาก ๆ เลยพี่ไม่ได้โกหกใช่มั้ย”

“พี่ไม่มีทางโกหกน้อง ๆ ที่น่ารักของพี่แน่นอนวันนี้ต้องช่วยงานเก็บร้านให้เรียบร้อยพรุ่งนี้เราจะได้ออกไปสมัครเรียนกันแต่เช้า”

“ได้ครับ/ได้ค่ะ” เด็ก ๆ ดีใจใบหน้าเผยรอยยิ้มเต็มดวงหน้าอย่างไม่เคยมีมาก่อน ทำเอาหลิวหลิวมีความสุขเช่นเดียวกัน

‘ถ้าฉันไม่ได้ทะลุมิติมาที่นี่ในเนื้อหาซีรี่ย์จะเป็นอย่างไรต่อไปนะ เด็กทั้งสองจะได้เรียนหรือเปล่า หรือว่าจะถูกซิ่นเจี่ยวใช้งานอยู่ในบ้านหลังนั้นจนเติบใหญ่ เอ๊ะ! ว่าแต่พระเอกเรื่องนี้จะมาตอนไหนกันนะแล้วฉันจะได้เจอเขามั้ย? ตัวอย่างซีรี่ย์พระเอกเป็นคนในหมู่บ้านที่หลงรักนางเอกจนช่วยเหลือนางเอกออกมาได้ใช่มั้ยนะ อยากรู้แล้วสิว่าตอนนี้พระเอกจะอยู่ที่ไหนแต่จะทำอย่างไรดีล่ะในเมื่อฉันเข้ามาเปลี่ยนแปลงเนื้อหาในซีรี่ย์จนหมดแล้ว’ หลิวหลิวคิดในใจด้วยความสงสัยก่อนจะออกไปต้อนรับลูกค้าที่หน้าร้านต่อ