บทที่ 9 หาเรื่อง

บทที่ 9 หาเรื่อง

ฝั่งด้านหลิวหลิวหลังจากที่ลูกค้าชุดแรกออกไปจากร้านจนหมดทุกโต๊ะเธอจึงเก็บถ้วยชามจะนำไปล้างโดยให้น้องทั้งสองเฝ้าอยู่หน้าร้านหากมีลูกค้ามาให้ไปเรียกเธอที่ครัว แต่ทว่าเมื่อเธอกำลังเดินเข้าไปหลังร้านได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามา หลิวหลิวคิดว่าลูกค้าจึงหันกลับมายิ้มกว้างกล่าวตอนรับทันที

“ร้านหมาล่าสกุลไป๋ยินดีต้อนรับค่ะ ชะ..” หลิวหลิวพูดไม่ทันจบรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอกลับหลายเป็นบูดบึ้งทันทีเพราะคนที่เข้ามาในร้านตอนนี้เป็นคนที่เธอไม่อยากพบเจอหน้าแม้แต่น้อย คงได้ยินเรื่องร้านของเธอแล้วสินะถึงได้พากันมาที่นี่

“แหม ๆ ฉันก็คิดว่าหลานของฉันจะไปอยู่ที่ไหนที่แท้ก็มาเปิดร้านขายของอะไรเนี้ยะ! ฉันไม่เห็นจะรู้จัก”

“คุณป้ามาทำอะไรที่นี่หากจะมาหาเรื่องเชิญกลับไปด้วยค่ะอย่ามาทำให้ร้านของฉันเสียหายและรบกวนเวลาลูกค้าคนอื่น”

“นี่แกจะมากไปแล้วนะ มีเงินเปิดร้านเลยปีกกล้าขาแข็งขับไล่ฉันกับคุณแม่สินะ เงินที่เธอนำมาเปิดร้านคงเป็นเงินที่เธอขโมยมาจากบ้านของฉันล่ะสิไม่ว่า” ชิงเทียนกับชิงหนี่ว์เห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามายืนตรงหน้าพี่สาวพร้อมอธิบายให้เหมยอิ๋งกับคุณป้าได้รู้

“ไม่ใช่นะครับพี่ชิงฮวาไม่เคยไปขโมยของใคร ทำไมพี่เหมยอิ๋งกับคุณป้าต้องมาหาเรื่องพวกเราด้วย”

“นั่นสิพี่ชิงฮวาหาเงินมาด้วยตัวเองไม่มีความคิดสกปรกไปขโมยของคนอื่นเหมือนคุณป้ากับพี่เหมยอิ๋งหรอกค่ะ”

“นี่นังชิงหนี่ว์นางเด็กแก่แดดปากดีนักนะอย่างนี้ต้องสั่งสอน” ซิ่นเจี่ยวรู้สึกโมโหเมื่อถูกเด็กต่อว่า จึงจะเข้ามาดึงแขนของชิงหนี่ว์ไปตีเพื่อสั่งสอนแต่ทว่าหลิวหลิวไม่ยอมให้ป้ามาทำร้ายน้อง ๆ ของเธอได้อีก เธอรีบคว้าตัวของน้อง ๆ ไปยืนอยู่ด้านหลังและตวาดใส่ผู้เป็นป้า

“ลองสิคะ ถ้าป้าคิดจะทำร้ายน้องของฉันอีกฉันจะไม่ยอมทนเรื่องบ้านและสมบัติฉันก็ยอมป้าไปแล้วแต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาดเพราะเงินที่หามาได้ทุกอย่างที่อยู่ในร้านนี้เป็นเงินของฉัน ลองแตะต้องน้องของฉันแม้แต่ปลายเล็บรับรองน้ำซุปที่ฉันถืออยู่คงได้ราดตัวป้ากับเหมยอิ๋งแน่ ออกไปจากร้านของฉันก่อนที่ฉันจะสาดน้ำหมาล่าใส่ ฉันไม่รับประกันนะคะว่าถ้าถูกน้ำซุปราดตัวจะแสบร้อนแค่ไหน อ้อ..คงไม่แสบร้อนหรอกฉันลืมไปว่าป้ากับเหมยอิ๋งหน้าด้านขนาดไหน” ดวงตาจ้องเขม็งน้ำเสียงเย็นยะเยือกของหลิวหลิวทำให้สองแม่ลูกเริ่มถอยหลังหนี มือของหลิวหลิวถือหม้อน้ำซุปยกขึ้นสูงคล้ายจะทำอย่างที่เธอพูดจริงๆ เหมยอิ๋งรีบจับมือของแม่ให้ออกไปนอกร้าน

“คุณแม่ฉันว่านังชิงฮวามันต้องทำจริง ๆ แน่ ๆ ครั้งนี้เรายอมถอยดีกว่าค่ะเอาไว้คิดแผนการเอาคืนมันทีหลัง” เหมยอิ๋งกระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ซิ่นเจี่ยวพยักหน้าเพราะเธอไม่อยากจะเปียกโชกกลิ่นกายเหม็นหึ่งจากน้ำซุปของชิงฮวา

“เฮอะ!ก็ได้ครั้งนี้ที่ฉันยอมให้ไม่ใช่เพราะฉันกลัวหรอกนะ แต่แกอย่าคิดว่าจะหนีจากฉันได้เงินของเธอที่เธอขโมยมาฉันจะเอาคืนทุกหยวน”

“หนูไป๋ชิงฮวาไม่ได้ไปขโมยเงินของเธอมาหรอกนะ เงินที่เธอใช้เช่าร้านและเปิดร้านเป็นเงินของฉันเอง” ครั้นนั้นเสียงของป้ามิ่งจูได้ดังขึ้น เธอผ่านมาแถวนี้พอดีได้ยินเสียงคนทะเลาะกันจึงรีบเข้ามาดูเห็นว่าซิ่นเจี่ยวมาหาเรื่องไป๋ชิงฮวาเธอไม่สามารถอยู่นิ่งได้จึงออกหน้าปกป้องชิงฮวาทันที

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอไม่ต้องมายุ่งเรื่องครอบครัวคนอื่น”

“ฉันเองก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ! แต่เธอมันก็เหลือเกินไล่เจ้าของบ้านออกจากบ้านยึดสมบัติไปจนหมดแล้วยังมาตามรังควานไม่จบไม่สิ้น เรื่องนี้ฉันไม่สามารถทนได้หรอกนะ คนที่เธอว่าขโมยเงินนะไม่ใช่ชิงฮวาเสียหน่อยแต่เป็นเธอกับลูกที่ไม่เอาไหนของเธอมากกว่าที่มาขโมยทั้งบ้านและสมบัติของเด็กทั้งสามนี้ช่างไร้ยางอายจริง ๆ ”

“คุณป้ามิ่งจู่ไม่ต้องไปต่อล้อต่อเถียงกับคนแบบนี้หรอกค่ะ อย่างไรก็ไม่เข้าใจอยู่ดีเพราะสมองมืดบอด”

“นี่พวกแก!! ฉันฝากเอาไว้ก่อนแล้วฉันจะกลับมาเอาคืน ฮึ่ย!!.” ซิ่นเจี่ยวกัดฟันพูดออกไปอย่างเจ็บใจทั้งขายหน้ารีบเดินออกจากร้านของไป๋ชิงฮวาทันที

“ขอบคุณนะคะที่ป้ามาช่วยเอาไว้”

“ไม่เป็นไรคนอย่างนี้ต้องถูกว่าบ้าง เด็ก ๆ คงจะตกใจน่าดูดูสิหน้าซีดเซียวไปหมด” หลิวหลิวหันกลับไปมองวางหม้อซุปลงก่อนจะดึงกายน้องทั้งสองมากอดเอาไว้แน่น

“ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัวพี่จะปกป้องทั้งสองเอง”

“พวกเราไม่กลัวแต่สิ่งที่เรากลัวคือพี่ถูกทำร้ายมากกว่าเมื่อครู่สายตาของป้าช่างโหดร้าย ป้าต้องมาเอาคืนแน่ ๆ”

“ไม่ต้องกลัวไปนะพี่จะไม่ยอมให้ป้ามาทำอะไรเราง่าย ๆ หรอกนะ” หลิวหลิวลูบหลังน้องเบา ๆ อย่างปลอบโยน

หลังจากที่ทั้งสองหยุดตัวสั่นเทาเธอก็ให้ป้ามิ่งจูนั่งที่เก้าอี้ส่วนเธอเอาของเข้าไปเก็บในครัวเดินออกมาพร้อมน้ำดื่ม

“ฉันคิดว่าซิ่นเจี่ยวคงไม่จบแค่นี้แน่นอน เธอจะรับมือย่างไรหรือ”

“ฉันเองก็คิดไม่ตกเหมือนกันคิดว่าออกจากที่นั่นแล้วป้าจะพึงพอใจและไม่ตามราวีอีก ทำไมถึงได้โลภมากขนาดนี้แต่ฉันไม่กลัวหรอกนะคะ ถ้าป้ามาอีกครั้งนี้ฉันจะสู้สุดใจเหมือนกัน”

“ป้าล่ะเป็นห่วงจริง ๆ” ทั้งสองนั่งคุยกันพักใหญ่ไม่นานลูกค้าก็ได้เข้ามาที่ร้านหลิวหลิวจึงไปขายของต่อส่วนป้ามิ่งจูได้เดินทางกลับร้านของตัวเอง

ฝั่งด้านซิ่นเจี่ยวเธอกลับมาถึงบ้านด้วยความโมโหที่ไม่สามารถทำอะไรชิงฮวาได้จึงเก็บมาคิดแค้น

“ฉันจะไม่ยอมให้มันได้ดีหรอก น่าโมโหจริงๆ”

“นั่นสิคะคุณแม่ เรื่องนี้คุณแม่อย่าไปยอมนะคะถ้าไม่มีคุณแม่มันคงไม่มีวันนี้ เพราะคุณแม่เอ็นดูเลี้ยงมาตั้งแต่คุณอาเสีย ในเมื่อมันไม่ได้มาขโมยเงินของเราไปแต่อย่างไรคุณแม่ต้องไปทวงเอาค่าเลี้ยงดูมันนะคะ ยิ่งตอนนี้ร้านของมันกำลังโด่งดังขายดี เงินของมันคงมีไม่น้อยถ้าได้เงินของมันมาเพิ่มต่อจากนี้เราไม่ต้องทำงานก็อยู่ได้ จริงสิคุณแม่วันนี้ฉันกับเพื่อนไปเดินเล่นที่ห้างมามีชุดออกมาพร้อมกระเป๋าเป็นเซ็ทคู่ คุณแม่ต้องไปเอามาจากนางชิงฮวาให้ได้นะคะฉันอยากได้ชุดใหม่”

“นี่แกอยากได้อะไรนักหนาเสื้อผ้าที่แกมีกระเป๋าที่แกถือพึ่งจะให้เงินไปซื้อไม่ใช่หรือไงกัน”

“โธ่คุณแม่แต่รอบนี้เป็นเสื้อผ้าที่คนในเมืองกำลังเป็นที่นิยมกันนะคะ ไม่รู้ล่ะฉันต้องได้พรุ่งนี้ฉันจะไปซื้อคุณแม่เตรียมเงินไว้ให้ด้วย” พูดจบเหมยอิ๋งเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองส่วนซิ่นเจี่ยวก็คิดไม่ตกจะทำอย่างไรเพื่อที่จะรีดไถเงินจากชิงฮวามาเป็นของเธอให้ได้