บทที่ 7 ฉันจะไปดูงานเอง

บทที่ 7 ฉันจะไปดูงานเอง

แม่ของซุนเย่ถึงกับถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทีของลูกชาย เธออยากให้เขามีครอบครัวมีภรรยาคอยดูแล ตอนนี้ทุกอย่างก็มีพร้อมแล้วเธอเองก็แก่มากขึ้นทุกวันหากมีหลานตัวน้อย ๆ ก่อนที่เธอจะตายคงจะดี

“คุณป้าคะดูท่าวันนี้พี่ซุนเย่จะอารมณ์ไม่ดีเอาไว้วันหน้าฉันจะมาหาใหม่แล้วกันค่ะ”

“หนูหวางลี่อิงป้าต้องขอโทษด้วยนะที่ซุนเย่เสียมารยาทกับหนู”

“ไม่เป็นอะไรค่ะคุณป้าไม่ต้องคิดมากพี่เขาคงเหนื่อยมาจากงาน ฉันขอตัวนะคะ” หวางลี่อินลูกสาวคนรองของท่านนายพลเธอเพรียบพร้อมทุกอย่างแต่ชายที่เธอปักใจคือซุนเย่ทั้งฐานะครอบครัว และชื่อเสียงหากทั้งสองตระกูลได้เป็นครอบครัวเดียวกัน อำนาจอิทธิพลจะยิ่งใหญ่ที่สุดในมณฑลนี้ เขาทั้งรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าคมคายไม่ว่าจะมองตรงใดก็ไม่มีที่ติแม้แต่น้อย ทำให้สาว ๆ ในมณฑลนี้ต่างพากันหลงใหลเข้าหาเขาจนเขาเกิดความรำคาญ แต่หวางลี่อิงไม่ได้ใส่ใจและยอมแพ้อย่างไรก็ตามเธอจะเข้ามาเป็นสะใภ้ตระกูลเว่ยให้ได้

ฝั่งด้านซุนเย่เขาเข้ามาในห้องกำลังจะถอดเสื้อเนคไทด์ออกจากเสื้อสูทด้วยความอึกอันครั้นนั้นเสียงประตูได้ดังขึ้น

ก๊อก ๆ

“คุณชายผมขอเข้าไปด้านในนะครับมีเรื่องมารายงาน” เสียงของลูกน้องคนสนิทของเขาได้ดังขึ้น ซุนเย่รีบตอบกลับอย่างรวดเร็วและตั้งหน้าตั้งตารอฟังเรื่องที่เขามารายงานหวังว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ดี

“เข้ามาได้” จื่อห้าวลูกน้องที่คอยรับใช้ติดตามเขาไปทุกที่ทำหน้าที่เป็นเลขาประตัวจำได้เข้ามาพร้อมรายงานที่อยู่ในมือ

“ผมจะมารายงานเรื่องโรงแรมที่เราจะไปก่อสร้างที่มณฑลต้าวหมายหยางตอนนี้พื้นที่ได้จัดการกับสิ่งกีดขวางหมดแล้วครับ และกำลังจะเริ่มก่อสร้างตอนนี้คุณเว่ยจิงจื่อพ่อของคุณชายไม่สามารถเดินทางไปที่นั่นได้ ผมคิดว่าผมจะเดินทางไปดูงานที่นั่นคุณชายช่วยอนุมัติด้วยครับ”

“ไปดูงานที่มณฑลต้าวหมายหยางหรือ? อื้ม..ฉันจะเซ็นอนุมัติให้แต่ว่าฉันจะเดินทางไปที่นั่นด้วยในเมื่อคุณพ่อไปไม่ได้ฉันจะไปดูงานเอง หากมีอะไรผิดพลาดฉันจะได้ตัดสินใจได้ เอาแต่รอนายโทรเลขมาคงช้าไม่ได้การ อย่างนั้นอีกสองวันเราจะเดินทาง”

“แล้วโรงแรมที่นี่ละครับใครจะเป็นคนดูแล”

“ที่นี่ไม่มีอะไรให้เป็นห่วงถึงเกิดเรื่องยังมีคุณพ่อคุณแม่ที่อยู่ที่นี่คอยรับมือ นายไปจัดการเรื่องที่อยู่ในระหว่างอยู่ที่นั่นเถอะแล้วอีกสองวันเดินทางกัน”

“ครับ” จื่อห้าวก้มโค้งลงรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปนอกห้องพร้อมปิดประตูไว้ให้เช่นเดิม

ซุนเย่ถอดเสื้อผ้าพลางครุ่นคิด ที่เขาอยากไปที่นั่นเพราะได้หนีจากการที่คุณแม่หาผู้หญิงมาดูตัว รู้ดีว่าต่อให้เขาห้ามแต่คุณแม่คงไม่ยอมฟังแน่จึงใช้โอกาสนี้หนีไปก่อน ที่เขายังไม่มีภรรยาไม่ใช่เพราะเขาไม่มีแต่เขาไม่เจอคนที่ถูกชะตา ผู้หญิงที่เข้าหาทุกวันนี้ล้วนเข้ามาเพราะผลประโยชน์ทั้งนั้นและหวางลี่อิงก็ไม่ต่างจากผู้หญิงทุกคน เขาจึงไม่อยากสานสัมพันธ์กับเธอเขาหวังว่าจะเจอผู้หญิงที่รักเขาจากใจจริงไม่ใช่ฐานะเงินทอง

รุ่งเช้าวันต่อมา

ที่มณฑลต้าวหมายหยาง

วันนี้หลิวหลิวตื่นแต่เช้าเพื่อทำน้ำซุปเตรียมของสำหรับการขาย เธอตื่นเต้นไม่รู้ว่าหมาล่าของเธอจะขายได้หรือไม่และเธอก็ไม่ลืมป้ามิ่งจูให้มาชิมและเปิดร้านให้เธอ

“กลิ่นน้ำซุปหอมโชยออกไปนอกร้านช่างน่าอร่อยจริง ๆ” เสียงของป้ามิ่งจูดังขึ้น หลิวหลิววางของที่ทำอยู่รีบออกไปต้อนรับทันที

“ป้ามิ่งจูมาแล้วเหรอคะ เชิญด้านนี้เลยค่ะซุปหมาล่าเป็นซุปเผ็ดร้อนร้านของฉันจึงเลือกที่จะเปิดช่วงกลางวันถึงกลางคืน ตอนนี้จึงยังไม่มีลูกค้าฉันจะให้ป้าชิมและติชมให้ฉันหน่อยนะคะว่าคนแถวนี้เขาชื่นชอบรสชาติแบบนี้หรือไม่? แต่ว่าเมื่อวานฉันก็แจกให้ชาวบ้านมาลิ้มลองแม้ทุกคนจะบอกว่าอร่อยแต่ฉันก็ยังอยากได้คำติชมอยู่ดี”

“ได้สิ ไหน ๆ ลองชิมดูสิว่ารสชาติจะเป็นอย่างไร” หลิวหลิวจัดการตั้งน้ำซุปที่หม้อไฟให้เกิดความร้อน ก่อนจะคีบเนื้อและเติมผักใส่ลงไปในหม้อเมื่อทุกอย่างสุกเธอจึงบอกให้ป้ามิ่งจูได้ลิ้มลอง

“ตอนนี้เนื้อน่าจะสุกแล้วป้าใช้ตะเกียบคีบมาจิ้มที่น้ำจิ้มแล้วค่อยกินนะคะ”

“ได้เลย” ป้ามิ่งจูทำตามที่หลิวหลิวบอกเมื่อเธอนำเข้าปากดวงตาของเธอปริ่มไปด้วยรอยยิ้มทำให้หลิวหลิวดีใจที่อาหารของเธอถูกปาก

“เป็นอย่างไรบ้างคะ”

“นี่มันอร่อยมาก ๆ เลย ฉันไม่เคยกินรสชาติแบบนี้มาก่อนต่อจากนี้คงต้องมาเป็นลูกค้าประจำร้านหมาล่าสกุลไป๋แน่นอน”

“ขอบคุณป้านะคะ ฉันคิดว่าเมื่อเปิดขายไปได้สักพักจะทำน้ำซุปกระดูกหมูเพิ่มจะได้ให้เด็ก ๆ กินได้อย่างนี้จะได้กลุ่มลูกค้าที่หลากหลายป้าคิดว่าอย่างไรคะ”

“ดีเลย ครอบครัวที่มีเด็ก ๆ จะได้เข้ามาอุดหนุนโดยไม่ต้องกังวลว่าจะมีอาหารที่ลูก ๆ กินได้หรือไม่ ป้าดีใจนะที่หนูชิงฮวาคิดค้นหาหนทางหาเงินเลี้ยงดูตัวเองกับน้อง ๆ ขอให้กิจการของหนูเจริญเติบโตค้าขายดีนะ นี่คือของที่ป้านำมาเป็นของขวัญวันเปิดร้าน” ป้ามิ่งจูพูดพลางหยิบป้ายที่เป็นคำอวยพรสำหรับการเปิดร้านให้แก่หลิวหลิวเธอรีบรับของจากผู้ใหญ่ไม่ลืมที่จะขอบคุณ

“ขอบคุณป้ามิ่งจูนะคะที่ยังอุตสาห์มีของติดไม้ติดมือมา ถ้าวันหน้าป้ามาอุดหนุนฉัน ฉันจะเพิ่มเนื้อให้เป็นพิเศษเลย”

“ไม่ล่ะ ของซื้อของขายเดี๋ยวไม่ได้กำไรกันพอดีไปทำอย่างอื่นเถอะนะ ป้าจะนั่งกินต่อไม่ต้องเป็นห่วง”

“ค่ะ” หลิวหลิวเดินถือป้ายแผ่นเล็กที่ป้ามิ่งจูเอามาให้ไปติดไว้ที่หน้าร้านก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมของต่อ เธอขายเป็นชุดเหมือนสมัยใหม่แต่ราคาจะถูกกว่ามาก ๆ เธอยังกังวลว่าวันนี้จะได้ขายมั้ยหากเธอทำออกมาแล้วขายไม่ได้ภายในสามวัน เธอคงจะหาทำอย่างอื่นต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ

ชิงเทียนกับชิงหนี่ว์ตื่นเช้ามากินข้าวและขนมที่หลิวหลิวเตรียมไว้ให้ทั้งสองเริ่มเจริญอาหารไม่อดอยากเหมือนเมื่อก่อนแถมอาหารที่พี่สาวทำให้ช่างอร่อยจริง ๆ หากอยู่กับป้าในตอนนี้คงได้กินเพียงก้อนแป้งแข็ง ๆ และน้ำซุปที่กินเหลือจากคุณป้ากับลูกของเธอ

“พี่ชิงฮวาทำกับข้าวได้อร่อยมาก ๆ ชิงเทียนว่ามั้ย"

“นั่นสิ! อย่างนี้ร้านของเราต้องขายดีแน่ ๆ เลยรีบกินแล้วไปช่วยงานพี่ชิงฮวากัน”

“วันนี้น้องของพี่ขยันจริง ๆ อย่างนั้นกินให้เยอะ ๆ นะ แล้วไปป่าวประกาศเรียกเชิญชวนลูกค้าเข้าร้านถ้าวันนี้ขายดีพี่จะเอาขนมหวานให้เป็นสิ่งตอบแทน” หลิวหลิวเดินเข้ามาได้ยินน้อง ๆ พูดใจของเธอชื่นบานเอ็นดูเด็ก ๆ ทั้งสอง

“ต่อให้พี่ไม่มีขนมหวานพวกเราก็ทำให้อยู่แล้ว” ชิงเทียนพูดขึ้น

“หรือว่าเราไม่เอาขนมหวาน”

“เอาสิคะ ..ถ้าชิงเทียนไม่เอาแต่หนูเอาพี่ชิงฮวาอย่าลืมเตรียมไว้ให้ด้วยนะคะวันนี้หนูจะตั้งใจทำงานเต็มที่” ชิงหนีว์รีบพูดขึ้นทันทีกลัวว่าพี่สาวจะเปลี่ยนใจ หลิวหลิวหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปขยี้หัวของชิงหนี่ว์

“พี่เตรียมไว้แล้ว อย่างนั้นวันนี้ตั้งใจทำงานด้วยนะคนงานตัวน้อยของพี่” เด็กทั้งสองยิ้มกว้างก่อนจะตั้งใจกินของที่อยู่ตรงหน้าต่อจะได้รีบไปทำงานที่พี่สาวมอบหมายให้