บทที่ 6 แจกฟรี

บทที่ 6 แจกฟรี

รุ่งเช้าวันต่อมาเด็ก ๆ ลงมาจากห้องนอนต้องพากันตกตะลึงเพราะเมื่อวานบ้านหลังนี้ด้านล่างยังเป็นพื้นที่ว่างเปล่าแต่ทว่าตอนนี้ถูกจัดเป็นร้านอาหารมีของมากมาย

“โอ้โห่ชิงเทียนนี่คือบ้านที่เราเข้ามาเมื่อวานจริง ๆ หรือของพวกนี้มาจากไหนกัน… ก่อนที่เราจะไปนอนยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ”

“นั่นสิคงเป็นฝีมือของพี่ชิงฮวาเราไปดูที่ครัวกันเถอะพี่น่าจะอยู่ที่นั่น” เด็กทั้งสองรีบเดินไปที่ครัวอย่างตื่นเต้นและสงสัยว่าพี่จะทำอะไร

หลิวหลิวอยู่ในครัวจัดการอุ่นซุปวันนี้เธอตั้งใจจะแจกให้กินฟรี เพราะเธอยังไม่รู้ว่าคนในยุคนี้จะรู้จักและกินอาหารแบบนี้มั้ย ครั้นนั้นเสียงฝีเท้ากำลังเดินเข้ามาในครัวเธอวางของหันกลับไปมอง

"ตื่นกันแล้วเหรอมานี่สิพี่จะเอาอะไรให้กิน "

"อะไรหรือคะ? ว่าแต่ในบ้านของเรามีโต๊ะเต็มไปหมดพี่ชิงฮวาจะทำอะไรเหรอคะ "

"สิ่งที่เราทั้งสองเห็นคือธุรกิจของครอบครัวเรา พี่จะขายซุปหมาล่าเลี้ยงดูทั้งสองคน ถ้าขายได้ดีพี่จะส่งเราทั้งคู่เข้าเรียนหนังสือ เอาล่ะมากินซาลาเปาเพื่อลองท้องก่อนพี่จะให้ชิงเทียนกับชิงหนี่ว์ไปป่าวประกาศให้คนที่ผ่านมาละแวกนี้ได้เข้ามาชิมเพื่อเป็นการโปรโมทและดึงดูดลูกค้า "

"โปรโมทดึงดูดคืออะไรครับ" ชิงเทียนเอียงคอถามอย่างสงสัย

"คล้ายๆ เรียกลูกค้านั้นแหละ รีบมากินเร็วเข้าส่วนหมาล่าสำหรับเราสองคนพี่ก็เตรียมไว้ให้เรารอกลางวันค่อยชิมกันนะเพราะหากกินตอนนี้จะทำให้เจ็บท้องได้"

"เข้าใจแล้วครับ " ทั้งสองจับซาลาเปามากัดกินลงท้องและพากันไปตะโกนเรียกลูกค้าตามที่หลิวหลิวสอน

"ลุงป้า น้า อา ทุกท่านที่ผ่านมาทางนี้ขอเชิญเข้ามาที่ร้านหมาล่าสกุลไป๋ วันนี้ที่ร้านของเราเป็นร้านเปิดใหม่จึงทำการเชิญชวนให้ทุกคนมาชิมฟรี "ชิงเทียนพูดไปผายมือเชิญชวนผู้คนที่เดินผ่านมา ชิงหนี่ว์พูดต่อเมื่อชิงเทียนพูดจบ

"หากลุงป้าน้าอาสงสัยว่าหมาล่าคืออะไร สิ่งนั้นคือน้ำซุปเผ็ดร้อนในหม้อจะมีเนื้อและผักพร้อมเครื่องเคียงหลายอย่างใส่รวมกัน เมื่อทุกอย่างสุกได้ที่จะตักมาจิ้มกับน้ำจิ้มงาตัดความเผ็ดร้อนชาที่ลิ้นได้เป็นอย่างดี หากยังไม่หายสงสัยเชิญเข้าไปลิ้มลองได้เลยค่ะ ทางร้านจะเปิดให้ลิ้มลองวันนี้วันเดียวเท่านั้น ลุงป้าน้าอาคนไหนติดใจมาอุดหนุนพวกเราได้นะคะ" เสียงตะโกนเชิญชวนของเด็กทั้งสองทำให้ผู้คนที่เดินผ่านมาต่างพากันสนใจ และยังเป็นของฟรีอีกด้วยไปชิมก็ไม่เสียหายอะไรจึงเดินเข้าไปในร้าน หลิวหลิวเห็นคนเริ่มเข้ามาเธอไม่ได้ให้กินเป็นชุดแต่เลือกที่จะตักให้ชิมคนละถ้วยเท่านั้น ทุกคนเมื่อได้ชิมต่างพากันอึ้งในรสชาติที่ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน ดวงตาลุกวาวเป็นประกายหากกินตอนกลางคืนพร้อมเครื่องดื่มคงจะดีไม่น้อย

"ว๊าวว รสชาตินี้ไม่เคยกินมาก่อนอร่อยใช้ได้ถึงแม้จะเผ็ดชาแต่หยุดกินไม่ได้เลย"

"นั่นสิยิ่งจิ้มน้ำจิ้มงายิ่งเข้ากัน ถ้าได้กินพร้อมเครื่องดื่มน่าจะเข้ากัน แม่ค้าร้านจะปิดกี่โมงหรือ หากเปิดตอนกลางคืนด้วยคงดีไม่น้อย" เสียงติชมและแนะนำของชาวบ้านทำให้หลิวหลิวยิ้มแก้มปริ และคิดตามคำพูดของทุกคน

"ทุกคนชื่นชอบฉันก็ดีใจมาก ๆ แล้วค่ะ อย่างไรช่วยไปบอกต่อด้วยนะคะร้านของเราจะเปิดเป็นทางการในวันพรุ่งนี้ร้านของฉันมีแต่ผู้หญิงและเด็กจึงปิดไม่ดึกนักสักสองสามทุ่มจะปิดร้าน"

หลิวหลิวคิดว่าร้านหมาล่าในยุคนี้เปิดเพียงเท่านี้ก็พอ เพราะยุค1980 ยังมีมาเฟียและอันธพาลมากมายที่ทางการยังไม่สามารถทำอะไรคนพวกนี้ได้ เธอจึงเลือกเอาความปลอดภัยไว้ก่อน

หลังจากนั้นทุกคนที่เดินผ่านมาได้ชิมต่างพากันพูดปากต่อปากจนมีคนมาชิม มีบางคนที่ชื่นชอบและไม่ชื่นชอบต่างกันไปแต่ก็เป็นเรื่องน่าพอใจสำหรับหลิวหลิว

ตะวันบ่ายคล้อยน้ำซุปหมาล่าหมดหม้อหลิวหลิวทำการปิดร้าน วันนี้ช่างเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยจริง ๆ

"พี่ชิงฮวาถ้าเราขายได้อย่างที่พี่แจกให้กินฟรีคงจะดีไม่น้อย อย่างนั้นเราคงมีเงินใช้ไม่ขาดมือ" ชิงเทียนพูดขึ้นอย่างภูมิใจ

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี พี่เองไม่คาดหวังให้ขายดีแต่ขอให้ขายได้พอให้เรามีเงินมาใช้และส่งน้อง ๆ เข้าเรียนพี่ก็พอใจแล้วเอาล่ะตอนนี้ถึงเวลาที่เราทั้งสองจะได้ชิมหมาล่าของพี่แล้ว วันนี้เด็ก ๆ ทำดีกันมาก ๆ เลย"

"เย้ ๆ ฉันเห็นทุกคนที่ออกจากร้านต่างชมเป็นเสียงเดียวกัน ฉันเองก็อยากชิมแล้วว่ามันอร่อยแค่ไหน" ชิงเทียนพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น หลิวหลิวไปหยิบหม้อหมาล่ามาตั้งเตาให้แก่เด็ก ๆ และหยิบเนื้อที่จัดไว้ในจานมาให้เด็ก ๆ ได้ชิมกัน เมื่อเนื้อเข้าปากชิงเทียนตาลุกวาว เคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย ชิงหนี่ว์เมื่อเห็นท่าทีของพี่ชายเธอก็ไม่รอช้าใช้ตะเกียบคีบเนื้อจิ้มน้ำจิ้มเข้าปากพร้อมเคี้ยวกิน เมื่อเนื้อเข้าปากดวงตาเบิกโพลงแม้จะมีรสชาติเผ็ดไปบ้างสำหรับเด็กแต่มันอร่อยจนหยุดกินไม่ได้จริง ๆ

"พี่ชิงฮวาน้ำซุปพี่อร่อยมากจริง ๆ ฮู่ ๆ ทั้งเผ็ดทั้งร้อนแต่เข้ากันได้ดียิ่งเนื้อหมักเหมือนมันไปละลายในปากเลย" ชิงหนี่ว์พูดไปปาดเหงื่อไป

"อร่อยมากจริง ๆ ผมว่าเราต้องได้ขายดีแน่ ๆ เลยครับ"

หลิวหลิวยิ้มกริ่มที่อาหารที่เธอเลือกทำขายในครั้งนี้เป็นที่ถูกใจสำหรับใครหลาย ๆ คน หวังว่าพรุ่งนี้เช้าเธอจะขายได้เหมือนที่แจกให้กินฟรี

มณฑลฟู่ตู่

สกุลเว่ยเป็นตระกูลที่ร่ำรวยมีธุรกิจที่โด่งดัง มีโรงแรมหลายสาขาและกำลังจะขยายสาขาเพิ่มไปเรื่อย ๆ สกุลเว่ยมีทายาทสืบทอดเพียงคนเดียวคือเว่ยซุนเย่ เขาเป็นหนุ่มหล่อที่เรียนจนมาและทำธุรกิจของครอบครัว ทุกคนต่างพากันเคารพนับถือเพราะเขามีอิทธิพล หากให้เทียบเขาก็คล้าย ๆ มาเฟียไม่ว่าจะเรื่องธุรกิจหรือแม้แต่การต่อสู้เขาไม่เคยเกรงกลัวผู้ใด ในตอนแรกที่เขาเรียนจบใหม่ ๆ ไม่ได้สนใจธุรกิจทางบ้านเท่าไหร่นักเขาจะมักคลุกคลีอยู่กับแก็งของเขา จนผู้เป็นพ่อเกิดล้มป่วยกระทันหัน ทำให้เขาที่เป็นลูกชายเพียงคนเดียวต้องมาทำหน้าที่แทน

"ซุนเย่ลูกกลับมาแล้วเหรอ? ดีจริง ๆ วันนี้หนูหวางลี่อิงมาหาด้วยช่างเหมาะเจาะ" ผู้เป็นแม่เห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้านรีบเอ่ยทักทันที แต่ทว่าซุนเย่กลับถอนหายใจทำท่าทางเหนื่อยหน่ายและไม่สนใจหญิงสาวที่คุณแม่พูดถึงเลยสักนิด

"มาแล้วอย่างไรครับ วันนี้ผมเหนื่อยมากไม่มีอารมณ์จะพูดคุยกับใครทั้งนั้น แล้วก็เรื่องนัดดูตัวผมไม่สนใจหากคุณแม่อยากแต่งก็แต่งเองเลย " พูดจบเขาเดินขึ้นไปชั้นบนทันที

"เดี๋ยวสิทำไมลูกพูดแบบนั้น นี่จะรอให้อายุถึงเมื่อไหร่กันถึงจะมีครอบครัวเหมือนคนอื่นเขา ตอนนี้ลูกอายุจะสามสิบแล้วนะแม่เองก็อยากจะอุ้มหลาน พ่อของลูกนับวันอาการยิ่งแย่ลงตอนนี้ครอบครัวเราก็มีทุกอย่างครบแล้วเหลือเพียงสิ่งเดียวที่แม่เป็นห่วงอยู่ตอนนี้คือลูกมีครอบครัว"

ซุนเย่หยุดเดินชะงักและหันมามองใบหน้าของแม่พร้อมตอบออกมาอย่างเด็ดขาด

"วันไหนที่ผมอยากแต่งจะบอกคุณแม่เองครับ ต่อจากนี้เลิกหาผู้หญิงมาเสนอผมเสียที" หญิงที่นั่งอยู่ถึงกับหน้าเสียแม้จะรู้มาบ้างว่าซุนเย่ปากร้ายแต่ไม่คิดว่าเขาจะร้ายได้ขนาดนี้