ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ

ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ

โดย:   ซีซีโหย่วอวี๋  อัปเดตเมื่อครู่นี้
ภาษา: Thai
goodnovel4goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
40บท
10views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

หลินอี้เฉิงแต่งงานกับลู่ซานเหอมาสามปีเต็ม ไม่ได้คาดหวังว่าจะทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นได้ แต่อย่างน้อยเธอก็คิดว่าตัวเองแตกต่างออกไป สุดท้ายลู่ซานเหอมีชู้อยู่ข้างนอก รักสุดหัวใจ ปฏิบัติกับเธอราวกับของล้ำค่า ท้ายที่สุดหลินอี้เฉิงก็รับรู้ถึงความจริง หย่าอย่างสง่าผ่าเผย หันหลังออกไป ห้าปีผ่านไป ข้างกายหลินอี้เฉิงมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเพิ่มขึ้นมา ลู่ซานเหอมองเขา พร้อมกระซิบเย้ยหยัน “เดรัจฉานน้อย” เด็กผู้ชายมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยียบ “เดรัจฉานใหญ่” ระยะเวลาห้าปี เพียงพอให้ลู่ซานเหอกลับตัวกลับใจ เปลี่ยนเป็นคนใหม่ เขาเชื่อมั่นว่าจะง้อภรรยาของตัวเองกลับมาได้อีกครั้ง กระทั่งเขาพบว่า...แม่มันเถอะ ทำไมบนโลกใบนี้ถึงมีศัตรูหัวใจของเขาเต็มไปหมด?

ดูเพิ่มเติม

บทล่าสุด

การดูตัวอย่างฟรี

บทที่ 1

โรงพยาบาลเฟิงหยวนเมืองหวยเป่ย แผนกฉุกเฉินหลินอี้เฉิงผ่าตัดต่อกันหลายเคส ทำงานจนเวียนหัวตาลาย กำลังเตรียมจะเลิกงาน ทว่าเพิ่งถอดชุดทำงานบนตัวไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออกลู่ซานเหอปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าเธอในชุดสูททำมือราคาแพงชายหนุ่มบุคลิกเย็นชาเย่อหยิ่ง ดวงหน้าเคร่งขรึม จมูกโด่งริมฝีปากบาง กรามแข็งแกร่งประณีต รูปลักษณ์หล่อเหลามากจริง ๆทว่าตอนนี้ เขาอุ้มหญิงสาวร่างอรชรอ้อนแอ้นคนหนึ่งเอาไว้ในอ้อมอก ภายใต้สีหน้าเย็นชาปกปิดความกังวลเอาไว้ไม่อยู่ “เธอได้รับบาดเจ็บ ดูให้เธอหน่อย”สายตาของหลินอี้เฉิงตกไปบนดวงหน้าของหญิงสาวหญิงสาวหน้าตาสวยหวาน แววตาไร้เดียงสาหลินอี้เฉิงรู้มาตลอด แนวที่ลู่ซานเหอชอบก็คือแบบนี้หลายปีแล้ว รสนิยมของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย“ได้รับบาดเจ็บตรงไหน?”“ข้อเท้าแพลงน่ะ”หลินอี้เฉิงก้มหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ลงไปดูข้อเท้าของเธอ “แพลงได้ยังไง? ขยับได้ไหม?”มือของเธอเพิ่งจะสัมผัสลงไป หญิงสาวก็ซี๊ดออกมา พร้อมมีหยาดน้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงเนตรแล้วลู่ซานเหอรีบโน้มตัวลงไปมองจุดที่หญิงสาวได้รับบาดเจ็บทีหนึ่ง น้ำเสียงเย็นยะเยียบ “คุณเบาหน่อยได้ไหม!”จากนั...

หนังสือน่าสนใจจากยุคเดียวกัน

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
40
บทที่ 1
โรงพยาบาลเฟิงหยวนเมืองหวยเป่ย แผนกฉุกเฉินหลินอี้เฉิงผ่าตัดต่อกันหลายเคส ทำงานจนเวียนหัวตาลาย กำลังเตรียมจะเลิกงาน ทว่าเพิ่งถอดชุดทำงานบนตัวไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออกลู่ซานเหอปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าเธอในชุดสูททำมือราคาแพงชายหนุ่มบุคลิกเย็นชาเย่อหยิ่ง ดวงหน้าเคร่งขรึม จมูกโด่งริมฝีปากบาง กรามแข็งแกร่งประณีต รูปลักษณ์หล่อเหลามากจริง ๆทว่าตอนนี้ เขาอุ้มหญิงสาวร่างอรชรอ้อนแอ้นคนหนึ่งเอาไว้ในอ้อมอก ภายใต้สีหน้าเย็นชาปกปิดความกังวลเอาไว้ไม่อยู่ “เธอได้รับบาดเจ็บ ดูให้เธอหน่อย”สายตาของหลินอี้เฉิงตกไปบนดวงหน้าของหญิงสาวหญิงสาวหน้าตาสวยหวาน แววตาไร้เดียงสาหลินอี้เฉิงรู้มาตลอด แนวที่ลู่ซานเหอชอบก็คือแบบนี้หลายปีแล้ว รสนิยมของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย“ได้รับบาดเจ็บตรงไหน?”“ข้อเท้าแพลงน่ะ”หลินอี้เฉิงก้มหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ลงไปดูข้อเท้าของเธอ “แพลงได้ยังไง? ขยับได้ไหม?”มือของเธอเพิ่งจะสัมผัสลงไป หญิงสาวก็ซี๊ดออกมา พร้อมมีหยาดน้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงเนตรแล้วลู่ซานเหอรีบโน้มตัวลงไปมองจุดที่หญิงสาวได้รับบาดเจ็บทีหนึ่ง น้ำเสียงเย็นยะเยียบ “คุณเบาหน่อยได้ไหม!”จากนั
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 2
บนตัวชายหนุ่มแฝงความเย็นชาและความถือตนของการอยู่บนความสูงส่งมาเนิ่นนาน ในมือกลับหิ้วถุงพลาสติกสีดำทั่วไปถุงหนึ่งไม่ต้องบอก สิ่งที่ใส่ไว้ข้างในคือผลิตภัณฑ์สำหรับประจำเดือนที่หยางอวี่ถงต้องการในตอนนี้หลินอี้เฉิงชักสายตากลับ แล้วถามเขาว่า “คืนนี้คุณปู่ให้เรากลับไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ คุณไปได้ไหม?”ลู่ซานเหอกลับไม่มองเธอ สายตาตกไปที่หยางอวี่ถง “ยังปวดท้องอยู่หรือเปล่า? ดื่มน้ำร้อนหรือยัง?”พูดจบเขาก็ยื่นมือส่งของไปให้ หยางอวี่ถงรับไปพร้อมฉีกยิ้มอย่างเหนียมอาย แล้วตวัดสายตามองหลินอี้เฉิงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ถึงพูดขึ้นว่า “ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ”“ไปเถอะ ผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้” ลู่ซานเหอมองเธอด้วยสีหน้าอ่อนโยน พลางพูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง “เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน”หยางอวี่ถงชำเลืองมองหลินอี้เฉิงด้วยความระมัดระวังอีกทีหนึ่ง จกานั้นก็หันหลังเดินออกไป“ตามมาถึงที่นี่เลยเหรอ?” ในตอนนี้เองลู่ซานเหอถึงมองไปที่หลินอี้เฉิง “มีความหมายเหรอ?”หลินอี้เฉิงเองก็ไม่อธิบายใด ๆ ได้แต่พูดว่า “ประธานลู่ครั้งนี้...จริงจังแล้วใช่ไหม?”ก่อนหน้านี้คนที่ตกเป็นข่าวกับเขา ส่วนใหญ่เป็นดาราสาวในวงการบันเท
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 3
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา หญิงสาวสวยหวานน่ารัก มองไปดูเหมาะสมกันอย่างมากทว่างานแบบนี้ คนส่วนใหญ่ล้วนสวมชุดทางการ โดยเฉพาะผู้หญิง กระทั่งแข่งประชันชุดราตรีบนตัวกันด้วยซ้ำเมื่อมองเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนของหยางอวี่ถง ช่างไม่เข้ากันอยู่เล็กน้อยเห็นได้ชัดว่า ลู่ซานเหอกลับไม่ได้สนใจรายละเอียดพรรค์นี้เลยแต่เมื่อมองไปที่ชุดราตรีสีเทาเงินพอดีตัวของหลินอี้เฉิง หยางอวี่ถงก็กัดริมฝีปากล่าง บนใบหน้างดงามปรากฏความน้อยใจและความอึดอัดสองสามส่วน“เป็นอะไรไป?” ลู่ซานเหอก้มหน้าถามเธอหยางอวี่ถงตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พวกเธอใส่ชุดทางการดี ๆ กันทั้งนั้น โดยเฉพาะหมอหลิน เดรสที่เธอใส่สวยจังเลยค่ะ”ในแววตาที่เพิ่งชักกลับมาเมื่อครู่ของลู่ซานเหอ ยังแฝงไปด้วยความเย็นชาอยู่หลายส่วนเขาเพิ่งเข้ามา ก็เห็นหลินอี้เฉิงกับเจียงจี้เชินพูดคุยหัวเราะคิกคักเจียงจี้เชินยังลูบผมของหลินอี้เฉิงด้วยให้เขาระวังรู้จักบันยะบันยัน แล้วเธอล่ะ?หลินอี้เฉิงขมวดคิ้วมองลู่ซานเหอเล็กน้อยก่อนหน้านี้เพิ่งบอกให้เขาระวังรู้จักบันยะบันยัง ตอนนี้เขากลับกล้าพาคนมาอยู่ในสายตาของทุกคนอย่างโจ่งแจ้งโชคดีที่ เม
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 4
หลินอี้เฉิงไม่เข้าใจเรื่องในสนามธุรกิจพวกนั้น แต่เธอเองก็รู้ว่า ตั้งแต่แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลลู่ ความมั่งคั่งของตระกูลหลิน อย่างน้อยก็ขยายตัวเพิ่มขึ้นมากกว่าสามเท่าและเพราะแบบนี้ หลินโค่วชิงจึงไม่พอใจหลินอี้เฉิงวางตะเกียบลงและลุกขึ้น “หนูกินอิ่มแล้ว ขอตัวกลับก่อนนะคะ พ่อกับแม่ค่อย ๆ กินไปนะคะ”หลินโค่วชิงตะคอกด้วยความเดือดดาลอยู่เบื้องหลังเธอ “อย่าลืมสิว่าย่าแกพูดอะไรกับแกก่อนจะเสีย!”แผ่นหลังของหลินอี้เฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง เธออึ้งอยู่หลายวินาที ทว่าก็ยังเดินออกไปเมื่อมาถึงโรงพยาบาล ไม่คิดเลยว่าเธอจะได้รับสายจากหยางอวี่ถงทีแรกเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ทั่วไป เธอยังไม่อยากรับ ทว่าโทรศัพท์ดังขึ้นไม่หยุด เธอจึงทำได้เพียงรับสายเมื่อรับสาย เสียงร่ำไห่ของหยางอวี่ถงก็แว่วดังขึ้นมา “หมอหลิน คุณรีบมาเร็ว ซานเหอได้รับบาดเจ็บ!”หลินอี้เฉิงมาถึงอย่างลุกลี้ลุกลน สุดท้ายพบว่ามือของลู่ซานเหอถูกพันแผลเรียบร้อยแล้วเมื่อเห็นหลินอี้เฉิง เขาก็ขมวดคิ้ว “คุณมาได้ยังไง?”หลินอี้เฉิงมองหยางอวี่ถงทีหนึ่ง เธอไม่ตอบ ได้แต่ถามว่า “ไปทำอะไรมา?”“ประธานลู่...ได้รับบาดเจ็บก็เพราะช่วยฉัน...” หยางอว
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 5
หลินอี้เฉิงดูโทรศัพท์ ยังไม่เที่ยงคืนซึ่งก็หมายความว่า ผู้ชายคนนี้เพิ่งขย่มตัวเธออย่างขยันขันแข็งเสร็จ ก็จะรีบเร่งไปโอ๋หยางอวี่ถงแล้วเขายุ่งมากจริง ๆหลินอี้เฉิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอได้ยินเพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหยางอวี่ถงหลังวางสายลู่ซานเหอก็เริ่มสวมเสื้อผ้าบนตัวหลินอี้เฉิงยังแฝงความอิ่มเอมและความปวดเมื่อยหลังสุขจนถึงจุดสูงสุด เธอพาดตัวอยู่บนเตียงมองลู่ซานเหอสวมกางเกง ปกปิดกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เห็นชัดเจนเป็นก้อน ๆ เอาไว้เขาสวมไปด้วยพลางพูดไปด้วยว่า “น้องชายของถงถงประสบอุบัติเหตุ ผมจะไปดูหน่อย ถ้าร้ายแรง คุณช่วยติดต่อโรงพยาบาลให้ที...ช่างเถอะ คุณไปกับผมเลยแล้วกัน”หลินอี้เฉิงไม่กระดุกกระดิกเขากำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตแล้ว เขามองมาพร้อมขมวดคิ้ว “ทำไมไม่ขยับอีกล่ะ?”“เหมือนฉันจะไม่ได้มีหน้าที่ต้องไปช่วย...”เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อคิดคำที่ค่อนข้างเหมาะสมได้แล้วก็พูดต่อว่า “ช่วยน้องชายของชู้คุณหรือเปล่า?”“คุณเป็นหมอ ช่วยชีวิตคนใกล้ตายดูแลคนบาดเจ็บเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ” แววตาของลู่ซานเหอเต็มไปด้วยความเย็นเยียบ “หลินอี้เฉิง คุณอย่าเลือดเย็นขนาดนี้สิ”หลินอี
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 6
ขอบตาของหยางอวี่ถงพลันแดงระเรื่อ เธอส่ายหน้า “ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ หมอหลิน ขอโทษนะคะ...”พูดจบเธอก็ถอยหลังก้าวหนึ่ง แล้วค้อมตัวให้หลินอี้เฉิงไม่เพียงแค่ค้อมตัว เธอยังค้อมอยู่นานไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาอีกด้วยลู่ซานเหอพลันเดือดดาล “หลินอี้เฉิง นี่คุณทำอะไรน่ะ? ถงถงเธอยังเด็ก เรียกคุณว่าพี่มีปัญหาเหรอ?”“พ่อแม่ฉันมีฉันแค่คนเดียว ฉันเป็นพี่เธอไม่ได้” หลินอี้เฉิงกระตุกรอยยิ้มถากถางมุมปาก “พวกคุณต่อเถอะ”พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินออกไปลู่ซานเหอย่างเท้าเตรียมจะตามไปทว่าถูกคนดึงชายเสื้อเอาไว้เขาหันหน้ากลับไป หยางอวี่ถงมองเขาทั้งน้ำตาไหลพราก“ซานเหอ...”“รอผมอยู่ที่นี่ก่อนนะ”ลู่ซานเหอพูดทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง ก่อนจะรีบตามออกไปฝ่ามือที่ว่างเปล่าของหยางอวี่ถง ค่อย ๆ กำหมัดขึ้น จนเล็บทิ่มเข้าไปในเนื้อเธอกันฟันกรอด สูดลมหายใจเข้าลึก บอกตัวเองว่าจะรีบร้อนไม่ได้ ค่อย ๆ ค่อย ๆลู่ซานเหอตามไปคว้าแขนของหลินอี้เฉิงเอาไว้ “คุณงอนอะไร?”“ฉันงอน?” หลินอี้เฉิงเดือดดาลจนโพล่งขำ “ฉันมีคุณสมบัติให้งอนด้วยเหรอ?”จู่ ๆ ลู่ซานเหอก็ถามเธอขึ้นว่า “เมื่อวานคุณ...จงใจใช่ไหม?”หลินอี้เฉิงฉงน “อะไร?”“ให้
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 7
หลินอี้เฉิงไม่รู้ว่าทำไมอยู่แล้วจี้ซูเหยียนพูดต่อ “คืนนี้มีงานประมูลการกุศล เธอไปกับฉัน?”หลินอี้เฉิงถามขึ้น “พูดถึงหยางอวี่ถงอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงเปลี่ยนเรื่องแล้วล่ะ”จี้ซูเหยียนตอบกลับอย่างมีลับลมคมใน “ถึงเวลาเธอก็จะรู้เอง แต่ว่าก่อนไปงานเลี้ยงคืนนี้ เธอมาที่บ้านฉันก่อน ฉันจะให้คนแต่งหน้าทำผมให้เธอ”วันนี้หลินอี้เฉิงไม่มีผ่าตัด ตอนบ่ายจึงลาหนึ่งชั่วโมง แล้วไปบ้านของจี้ซูเหยียนหลังมาถึงก็ถูกจี้ซูเหยียนกดลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง และเริ่มแต่งหน้าให้กับเธอช่างแต่งหน้าเป็นช่างที่มีชื่อเสียงในวงการ เคยแต่งหน้าให้กับดาราชั้นนำมาไม่น้อยเธอพูดขึ้นว่า “ผิวของคุณหลินดีจริง ๆ นี่สิถึงจะเป็นผิวเนียนนุ่มน่าถนอมของจริง อีกอย่างใบหน้าของคุณ ไม่เข้าวงการบันเทิงช่างน่าเสียดายจริง ๆ”หลินอี้เฉิงตอบ “ฉันทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ขืนไปก็คงเป็นได้แค่แจกัน”“บางคนน่ะ อยากจะเป็นแจกันยังเป็นไม่ได้เลยค่ะ”ช่างแต่งหน้าพูดคุยกับเธอไปด้วย พลางแต่งหน้าเบา ๆ ที่เหมาะกับสภาพผิวและบุคลิกของเธอไปด้วยชุด เมคอัพ ทรงผม ต่างจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลินอี้เฉิงลุกขึ้น แววตาของจี้ซูเหยียนเต็มไปด้วยความตกตะลึ
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 8
ลู่ซานเหอไม่ชอบหลินอี้เฉิงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อเห็นเธอพูดคุยอย่างเป็นกันเองขนาดนั้นกับผู้ชายคนอื่น เดาว่าคงยิ่งเกลียดเธอมากกว่าเดิมสินะ?หยางอวี่ถงพูดต่ออีกว่า “หมอหลินนี่เก่งจริง ๆ เลยนะคะ ไม่ว่ากับใครก็คุยดีด้วยได้หมด เหมือนฉันจะโง่มาก ไม่เคยกล้าคุยกับคนแปลกหน้าเลย โดยเฉพาะกับผู้ชาย...”ยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ทอดถอนใจออกมาเสียงหนึ่งฝีเท้าของลู่ซานเหอยิ่งฉีกกว้างขึ้นกว่าเดิม ถูลู่ถูกังพาเธอเดินไปเบื้องหน้าเธอสวมรองเท้าส้นสูง แถมกระโปรงก็ไม่เอื้อกับการก้าวยาว ลู่ซานเหอไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด แทบจะลากเธอเดินไปข้างหน้าด้วยซ้ำหยางอวี่ถงต้องวิ่งเหยาะถึงจะตามเขาทัน สนใจความสง่าสูงส่งอะไรไหวเสียที่ไหนกันทั้งตัวเธอเหลือเพียงความกระอักกระอ่วนราวกับสายตาของทุกคนจับจ้องมาบนตัวเธอกระทั่งเธอยังได้ยินว่ามีคนกำลังแอบกระซิบกระซาบกัน“นั่นคือผู้ช่วยของประธานลู่? เห็นชุดราตรีที่เธอใส่นั่นไหม? ฉันเองก็ไปนิทรรศการภาพวาดก่อนหน้านี้มาเหมือนกัน เหมือนว่าหลินอี้เฉิงจะเคยใส่แบบเดียวกันเป๊ะ”“ใช่ เหมือนกันเป๊ะ ๆ จริง ๆ แต่ว่า ต้องดูว่าใครใส่ ไม่พูดไม่ได้ หลินอี้เฉิงใส่อะไรก็ส
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 9
หลินอี้เฉิงกลับมาในที่จัดงานประมูล เจียงจี้เชินประมูลสร้อยคอฝังเพชรอีกเส้นให้จี้ซูเหยียนแล้วส่วนลู่ซานเหอและหยางอวี่ถง ไม่ได้กลับมาอีกหลังการประมูลจบลง เจียงจี้เชินจะลากพวกเธอทั้งสองคนไปบาร์ให้ได้อันที่จริงไปบาร์ก็ดื่มไม่ได้อยู่ดี เพราะวันรุ่งขึ้นเธอกับเจียงจี้เชินต้องไปทำงานสุดท้ายเมื่อมาถึงบาร์ จี้ซูเหยียนได้รับสายจากลูกค้าสายหนึ่ง จากนั้นก็รีบลุกลี้ลุกลนออกไปเลยเจียงจี้เชินลากหลินอี้เฉิงมาดื่มน้ำผลไม้ ดูคนอื่นเต้นรำ หลินอี้เฉิงดื่มจนอยากอาเจียน ทว่าเขายังไม่อยากไปสุดท้ายหลินอี้เฉิงก็ทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ “พี่ดื่มไปคนเดียวเถอะ ฉันขอตัวก่อน”ในตอนนี้เองเจียงจี้เชินถึงได้ลุกขึ้น บอกว่าจะไปส่งเธอกลับบ้านหลินอี้เฉิงมองออกว่าเขามีเรื่องในใจ เป็นอย่างที่คิด เมื่อถึงที่หมายเขาก็ดับรถ ทว่าไม่ยอมให้หลินอี้เฉิงลงจากรถ“ว่ามาสิ เป็นอะไรกันแน่” หลินอี้เฉิงเอ่ยขึ้น “พี่เป็นคนเงียบขรึมตั้งแต่เมื่อไร?”ตอนอยู่ที่บาร์ ไม่ว่าจะถามยังไงเขาก็ไม่ตอบเจียงจี้เชินเบือนตัวมองมา “หลินอี้เฉิง สามปีแล้ว เธอยังทนรับไม่พออีกเหรอ?”หลินอี้เฉิงมองไปนอกหน้าต่าง “ถ้าพี่ไม่เป็นอะไร ฉันก็จะกลับบ้านแล้
อ่านเพิ่มเติม
บทที่ 10
เสียงคุ้นหูเป็นอย่างมาก เป็นหยางอวี่ถง?ลู่ซานเหอเดินไปตามเสียง ก่อนจะผลักประตูทั้งสองบานของทางหนีไฟออกโดยตรง“ซานเหอ!”ลู่ซานเหอก้มหน้ามองไป จากนั้นเป็นอันต้องขมวดคิ้วเป็นปมแน่นหลินอี้เฉิงหกล้มอยู่บนพื้น ใบหน้าน้อย ๆ ขาวผ่องเต็มไปด้วยสีหน้าของความเจ็บปวดเธอใช้มือจับข้อเท้าเอาไว้ กำลังเงยหน้ามองขึ้นมาพอดีลู่ซานเหอรู้มาโดยตลอดว่า หน้าตาของหลินอี้เฉิงงดงามเป็นอย่างมากทว่าสำหรับเขา การตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกเป็นการประเมินค่าความงามที่ต่ำที่สุดทว่าในวินาทีนี้ ดวงตาที่แยกตาดำตาขาวชัดเจนของหลินอี้เฉิงทั้งสองกะพริบตามองมาปริบ ๆ ในดวงตาแฝงไปด้วยหยาดน้ำตาโปร่งใสดุจคริสตัล ลู่ซานเหอพลันตกตะลึงไปในทันใด“ซานเหอ!”หยางอวี่ถงเรียกอีกครั้งทั้ง ๆ ที่เธอก็หกล้มอยู่ข้างหลินอี้เฉิง ทำไมสายตาของลู่ซานเหอถึงตกไปที่ตัวหลินอี้เฉิงคนเดียวล่ะ?เสียงของหยางอวี่ถงดึงสติของลู่ซานเหอกลับมาเขารีบมองไปที่หยางอวี่ถง จากนั้นก็เดินอาด ๆ ลงบันไดไป แล้วคุกเข่าลงข้างกายเธอ “เกิดอะไรขึ้น?”หยางอวี่ถงมองเขาทั้งน้ำตาที่กำลังหยดลงมา “ซานเหอ ฉันไม่ได้คิดจะยั่วโมโหพี่อี้เฉิงจริง ๆ แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่
อ่านเพิ่มเติม
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status