บทที่ 8

ลู่ซานเหอไม่ชอบหลินอี้เฉิงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อเห็นเธอพูดคุยอย่างเป็นกันเองขนาดนั้นกับผู้ชายคนอื่น เดาว่าคงยิ่งเกลียดเธอมากกว่าเดิมสินะ?

หยางอวี่ถงพูดต่ออีกว่า “หมอหลินนี่เก่งจริง ๆ เลยนะคะ ไม่ว่ากับใครก็คุยดีด้วยได้หมด เหมือนฉันจะโง่มาก ไม่เคยกล้าคุยกับคนแปลกหน้าเลย โดยเฉพาะกับผู้ชาย...”

ยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ทอดถอนใจออกมาเสียงหนึ่ง

ฝีเท้าของลู่ซานเหอยิ่งฉีกกว้างขึ้นกว่าเดิม ถูลู่ถูกังพาเธอเดินไปเบื้องหน้า

เธอสวมรองเท้าส้นสูง แถมกระโปรงก็ไม่เอื้อกับการก้าวยาว ลู่ซานเหอไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด แทบจะลากเธอเดินไปข้างหน้าด้วยซ้ำ

หยางอวี่ถงต้องวิ่งเหยาะถึงจะตามเขาทัน สนใจความสง่าสูงส่งอะไรไหวเสียที่ไหนกัน

ทั้งตัวเธอเหลือเพียงความกระอักกระอ่วน

ราวกับสายตาของทุกคนจับจ้องมาบนตัวเธอ

กระทั่งเธอยังได้ยินว่ามีคนกำลังแอบกระซิบกระซาบกัน

“นั่นคือผู้ช่วยของประธานลู่? เห็นชุดราตรีที่เธอใส่นั่นไหม? ฉันเองก็ไปนิทรรศการภาพวาดก่อนหน้านี้มาเหมือนกัน เหมือนว่าหลินอี้เฉิงจะเคยใส่แบบเดียวกันเป๊ะ”

“ใช่ เหมือนกันเป๊ะ ๆ จริง ๆ แต่ว่า ต้องดูว่าใครใส่ ไม่พูดไม่ได้ หลินอี้เฉิงใส่อะไรก็สวยไปหมด คนบางคนใส่เลียนแบบแล้วทุเรศยิ่งกว่า”

“จริง น่าขำชะมัด”

เสียงต่าง ๆ นานาแว่วดังเข้ามาในหูของหยางอวี่ถง

เมื่อเห็นลู่ซานเหอเดินไปหาหลินอี้เฉิงทั้งหน้าบึ้งตึงอีก หยางอวี่ถงก็อดรนทนไม่ไหวอีก จึงเรียกขึ้นมาคำหนึ่ง “ซานเหอ ฉันเจ็บ!”

ในตอนนี้เองลู่ซานเหอถึงได้หยุดฝีเท้า แล้วก้มหน้ามองเธอ ในแววตากลับมามีความรู้สึกอ่อนโยนแล้ว “เป็นอะไรไป? เจ็บตรงไหน?”

“คุณเดินเร็วเกินไป” หยางอวี่ถงซี๊ดจมูก พร้อมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันเจ็บเท้า”

ลู่ซานเหอตอบกลับทั้งน้ำเสียงอ่อนโยน “โอเค ผมจะช้าลงหน่อย”

ความเย็นชาและเฉยเมยในเมื่อครู่ ราวกับสลายหายไปกลางอากาศ

ในตอนนี้เองหยางอวี่ถงถึงสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย “ฉันทำให้คุณลำบากอีกแล้ว”

“ลำบากอะไร” ลู่ซานเหอชะลอฝีเท้าลง “ดูแลคุณ เป็นสิ่งที่ผมต้องทำอยู่แล้ว”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนใกล้จะเดินไปใกล้หลินอี้เฉิงและเจียงจี้เชินแล้ว หยางอวี่ถงก็พูดขึ้นว่า “คุณเอาแต่ดูแลฉันไปหมดทุกอย่างแบบนี้ ฉันไม่รู้เลยว่าควรตอบแทนคุณยังไงดี”

น้ำเสียงไม่เบาและไม่ดัง พอให้หลินอี้เฉิงได้ยินพอดี

ลู่ซานเหอมองหลินอี้เฉิงทีหนึ่ง ในนัยน์ตาดำขลับ ซ่อนความรู้สึกลึกซึ้งเอาไว้

หลินอี้เฉิงมองไม่ออกว่าเขาหมายความว่าอะไร

เขาพูดกับหยางอวี่ถงว่า “คุณอยู่ข้าง ๆ ผมก็พอแล้ว”

ปลายนิ้วของหลินอี้เฉิงสั่นเทิ้ม

ทันใดนั้นเธอก้มหน้าลงไป ก็เห็นนิ้วข้างหนึ่งยื่นมาจากข้าง ๆ เกี่ยวปลายนิ้วของตนเอาไว้ แล้วออกไปอย่างรวดเร็ว

เป็นเจียงจี้เชิน

หลินอี้เฉิงยังไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร ก็ได้ยินเขาพูดขึ้นว่า

“เฉิงเฉิง ฉันอยากอ้วก”

หลินอี้เฉิงพลันเป็นกังวลขึ้นมาเล็กน้อย “เป็นอะไรไป? ปวดท้องเหรอ?”

“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” เจียงจี้เชินจ้องเธออย่างจริงจัง “อาจเป็นเพราะได้ยินคำพูดน่าสะอิดสะเอียน ก็เลยคลื่นไส้ละมั้ง”

ในตอนนี้หลินอี้เฉิงถึงได้ตอบสนองกลับมาว่า ที่เขาพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร

เธออยากจะขำ แต่ก็รู้สึกไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไร

เจียงจี้เชินกะพริบตาใส่เธอ “อยากขำก็ขำ”

หลินอี้เฉิงจึงขำพรืดออกมา

สีหน้าของลู่ซานเหอพลันคล้ำดำหมองพอตัว “เจียงจี้เชินนายหมายความว่ายังไง?”

เจียงจี้เชินมองไปอย่างแน่วแน่แม้จะว้าวุ่นใจ “ฉันหมายความว่ายังไงแล้วเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ?”

หยางอวี่ถงเอ่ยขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “คุณ คุณไม่มีมารยาทเลย คุณว่าใครน่าสะอิดสะเอียนคะ?”

เจียงจี้เชินเลิกคิ้ว “ใครรับก็ว่าคนนั้นแหละ”

ไม่รอให้หยางอวี่ถงตอบกลับอะไร เขาก็มองประเมินเธอตั้งแต่หัวจรดเท้ารอบหนึ่ง แล้วพูดขึ้นอีกว่า “เฉิงเฉิง ชุดนี้...มันชุดที่เธอโยนทิ้งไปแล้วนั่นไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมีคนชอบเก็บเสื้อผ้าที่คนอื่นไม่ต้องการแล้วด้วยนะ? จุ๊ ๆ ไม่รู้ว่าเขาไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงใส่ชุดที่เธอไม่เอาแล้ว”

หยางอวี่ถงกัดริมฝีปากล่างแน่น น้ำตาจะไหลแหล่ไม่ไหลแหล่ “ซานเหอ ทำไมเขาถึงข่มเหงคนได้ขนาดนี้...”

ลู่ซานเหอตบแขนของเธอ จากนั้นก็มองไปที่เจียงจี้เชิน “รังแกเด็กผู้หญิง จะมาเก่งจริงอะไรกัน?”

“เด็กผู้หญิง? ลู่ซานเหอ เบิกตานายดูสิ เธอ...”

หลินอี้เฉิงรั้งเขาเอาไว้

เจียงจี้เชินเงียบปากทันที

เมื่อลู่ซานเหอเห็นดังนั้น รู้สึกเพียงในก้นบึ้งของหัวใจมีไฟที่ไม่ทราบอยู่สายหนึ่ง แผดเผาขึ้นมาตั้งแต่เมื่อครู่ ในตอนนี้ยิ่งลุกโชนเข้าไปใหญ่

โดยเฉพาะตอนเริ่มการประมูล เมื่อเห็นเจียงจี้เชินกำลังประมูลสร้อยคอฝังเพชรที่สาว ๆ ชอบ พอเจียงจี้เชินเสนอราคา เขาก็รีบตามทันที

ทั้งสองคนราวกับไม่มีใครยอมใคร คนหนึ่งเสนอราคาสูงกว่าอีกคน

ผลของการแข่งขันที่โหดเหี้ยมก็คือ ราคาที่เสนอในตอนนี้ เกินราคาเริ่มต้นของตัวสร้อยคอฝังเพชรไปไกลมากแล้ว

จี้ซูเหยียนกระซิบอยู่ข้าง ๆ “เจียงจี้เชิน พี่เลิกชูป้ายได้แล้ว!”

เจียงจี้เชินขบฟันแน่น “เขาจงใจ! ฉันไม่มีทางยอมแพ้เขาเด็ดขาด!”

หลินอี้เฉิงรั้งแขนของเขาเอาไว้อยู่ข้าง ๆ “เขาเป็นบ้า พี่ก็ต้องเป็นบ้าไปด้วยหรือไง?”

พูดจบหลินอี้เฉิงก็ลุกขึ้นเดินออกไป

เจียงจี้เชินไม่กล้าขยับอีก ลู่ซานเหอประมูลสร้อยคอเส้นนั้นไปได้สำเร็จ

เมื่อหลินอี้เฉิงออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา ยืนอยู่ตรงมุมเลี้ยว พร้อมทั้งถือสร้อยคอฝังเพชรที่เพิ่งประมูลมาได้อยู่ในมือ

เมื่อหลินอี้เฉิงเห็นเขา ก็ปรับสีหน้า แล้วถึงเดินเข้าไป

“อยากได้?”

เมื่อหลินอี้เฉิงเงยหน้าขึ้น ก็เห็นลู่ซานเหอกำลังจ้องมองเธออยู่ ในมือกำลังเล่นสร้อยคอเส้นนั้น สายตามีความหมายลึกซึ้ง

หลินอี้เฉิงส่ายหน้า

ความจริงเธอไม่ได้เป็นคนอยากได้ เจียงจี้เชินจะประมูลให้จี้ซูเหยียนต่างหาก

ใครจะไปรู้ว่าลู่ซานเหอดันไล่กวดไม่ปล่อย สุดท้ายกลับประมูลได้สำเร็จ

“อยากได้ทำไมไม่บอกผม?” น้ำเสียงและแววตาของลู่ซานเหอเหมือนกัน มีแต่ความเย็นเยียบ “ให้ผู้ชายคนอื่นประมูลเจ้านี่ให้คุณ ถ้าถูกแพร่ออกไป ผมไม่ต้องขายขี้หน้าหรอกเหรอ?”

หลินอี้เฉิงครุ่นคิดอยู่หลายวินาทีถึงเอ่ยปากขึ้นว่า “เพราะงั้น นี่คุณประมูลให้ฉัน?”

“ซานเหอ! คุณอยู่ตรงนี้นี่เอง”

หลินอี้เฉิงมองไป เห็นหยางอวี่ถงวิ่งเหยาะเข้ามากอดแขนลู่ซานเหอเอาไว้

เธอเบือนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าจะเป็นขอบตาหรือริมฝีปากก็เปี่ยมไปด้วยความงดงามและความอบอุ่น

เธอเห็นสร้อยคอที่อยู่ในมือลู่ซานเหอ ก็เอ่ยขึ้นทั้งแสร้งหงุดหงิด “ฉันแค่บอกว่าสวยคำเดียว คุณก็จ่ายเงินประมูลมามากมายขนาดนั้นแล้ว?”

พูดจบเธอก็มองไปที่หลินอี้เฉิงอีกครั้ง เธอกะพริบตาพลางปล่อยแขนลู่ซานเหอ

เธอค้อมตัวให้หลินอี้เฉิง “หมอหลิน ขอโทษนะคะ ฉันก็แค่ชอบชุดนี้มาก ๆ ไม่คิดเลยว่าจะทำให้เพื่อนของคุณเข้าใจผิด ถ้าทำให้คุณลำบากใจ ฉันไม่ใส่ก็ได้นะคะ...”

ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งน้อยเนื้อต่ำใจ จนท้ายที่สุดในน้ำเสียงก็แฝงไปด้วยเสียงสะอึกสะอื้น

ลู่ซานเหอพลันขมวดคิ้วมองไปที่หลินอี้เฉิง “กะอีแค่ชุดชุดเดียว คุณถึงขั้นกัดไม่ปล่อยขนาดนี้เลยเหรอ?”

พูดจบเขาก็มองไปที่หยางอวี่ถง “เอาละไม่เป็นไรนะ ชอบก็ให้จี้ซูเหยียนทำให้เพิ่มอีกสองสามชุด สร้อยคอเส้นนี้...”

หยางอวี่ถงเบือนหน้าพลางเบิกตามองเขาด้วยดวงตาทั้งสองที่แดงก่ำ

ลู่ซานเหอมองหลินอี้เฉิงทีหนึ่ง หลินอี้เฉิงก็มองกลับด้วยสายตาเย็นเยียบ

ลู่ซานเหอพลันเบือนสายตาหลบ แล้วส่งสร้อยคอให้หยางอวี่ถง “รับไปสิ ต่อไปชอบอะไร ค่อยซื้อให้คุณอีก”

ใบหน้าของหยางอวี่ถงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “จริงเหรอคะ ให้ฉันจริง ๆ เหรอคะ? แต่ว่า นี่มันแพงเกินไปแล้ว...ซานเหอ?”

สายตาของหยางอวี่ถงเบือนออกมาจากสร้อยคอ ในตอนนี้เองถึงได้เห็นลู่ซานเหอกำลังจ้องแผ่นหลังของหลินอี้เฉิงอยู่

ไม่รู้ว่าหลินอี้เฉิงเดินออกไปตอนไหน เหลือทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังอรชรอ้อนแอ้นอ่อนช้อยไว้ให้พวกเขา

หยางอวี่ถงปรับสีหน้าฉีกยิ้มที่สวยหวานที่สุดออกมาบาง ๆ “ซานเหอ ฉันตื้นตันใจมากจริง ๆ ไม่งั้นคืนนี้คุณไปบ้านฉันดีไหมคะ ฉันจะทำอาหารให้คุณกินด้วยตัวเองเลย”