บทที่ 9

หลินอี้เฉิงกลับมาในที่จัดงานประมูล เจียงจี้เชินประมูลสร้อยคอฝังเพชรอีกเส้นให้จี้ซูเหยียนแล้ว

ส่วนลู่ซานเหอและหยางอวี่ถง ไม่ได้กลับมาอีก

หลังการประมูลจบลง เจียงจี้เชินจะลากพวกเธอทั้งสองคนไปบาร์ให้ได้

อันที่จริงไปบาร์ก็ดื่มไม่ได้อยู่ดี เพราะวันรุ่งขึ้นเธอกับเจียงจี้เชินต้องไปทำงาน

สุดท้ายเมื่อมาถึงบาร์ จี้ซูเหยียนได้รับสายจากลูกค้าสายหนึ่ง จากนั้นก็รีบลุกลี้ลุกลนออกไปเลย

เจียงจี้เชินลากหลินอี้เฉิงมาดื่มน้ำผลไม้ ดูคนอื่นเต้นรำ หลินอี้เฉิงดื่มจนอยากอาเจียน ทว่าเขายังไม่อยากไป

สุดท้ายหลินอี้เฉิงก็ทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ “พี่ดื่มไปคนเดียวเถอะ ฉันขอตัวก่อน”

ในตอนนี้เองเจียงจี้เชินถึงได้ลุกขึ้น บอกว่าจะไปส่งเธอกลับบ้าน

หลินอี้เฉิงมองออกว่าเขามีเรื่องในใจ เป็นอย่างที่คิด เมื่อถึงที่หมายเขาก็ดับรถ ทว่าไม่ยอมให้หลินอี้เฉิงลงจากรถ

“ว่ามาสิ เป็นอะไรกันแน่” หลินอี้เฉิงเอ่ยขึ้น “พี่เป็นคนเงียบขรึมตั้งแต่เมื่อไร?”

ตอนอยู่ที่บาร์ ไม่ว่าจะถามยังไงเขาก็ไม่ตอบ

เจียงจี้เชินเบือนตัวมองมา “หลินอี้เฉิง สามปีแล้ว เธอยังทนรับไม่พออีกเหรอ?”

หลินอี้เฉิงมองไปนอกหน้าต่าง “ถ้าพี่ไม่เป็นอะไร ฉันก็จะกลับบ้านแล้วนะ”

“เธอคิดจะหนีไปจนถึงเมื่อไร? ตอนนี้ลู่ซานเหอควงผู้หญิงคนนั้นออกหน้าออกตาอย่างเปิดเผยแล้ว เขาเคยนึกถึงความรู้สึกของเธอบ้างไหม?”

“อาเชิน เรื่องของฉัน พี่ไม่ต้องยุ่งโอเคไหม?”

“หลินอี้เฉิง!”

หลินอี้เฉิงยกมือขึ้นเตรียมจะเปิดประตูรถ

เจียงจี้เชินยื่นมือไปรั้งเธอเอาไว้ ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ ทีหนึ่ง แล้วพูดประนีประนอมขึ้นว่า “โอเค ไม่พูดเรื่องเธอแล้ว”

หลินอี้เฉิงหันหน้าไปมองเขา

เจียงจี้เชินพูดต่ออีกว่า “คนที่บ้านเริ่มเร่งรัดให้แต่งงานแล้ว”

หลินอี้เฉิงเอ่ยขึ้น “พี่ควรหาแฟนได้ตั้งนานแล้ว คนที่อายุเท่าพี่ส่วนมากก็แต่งงานมีลูกกันหมดแล้วทั้งนั้น”

“ถ้ามีคนที่ชอบ ฉันจะหาไม่ได้เชียวเหรอ?” เจียงจี้เชินพูดอีกว่า “อีกอย่าง เห็นชีวิตแต่งงานของเธอแล้ว ฉันไม่อยากแต่งงานเลยแม้แต่น้อย”

“พี่อย่าให้เรื่องฉันไปกระทบกับตัวพี่สิ ยังไงอย่างฉันก็เป็นส่วนน้อย” หลินอี้เฉิงเอ่ย “สามีภรรยาส่วนใหญ่ ก็...”

“นอนเตียงเดียวกันแต่ฝันคนละอย่าง? ปฏิบัติต่อกันเหมือนเป็นแขก?” เจียงจี้เชินพูดต่ออีก “การแต่งงานที่มีความสุขอย่างแท้จริง มีเท่าไรกันเชียว?”

หลินอี้เฉิงไม่พูดอะไรอีก

ภายในห้อง ลู่ซานเหอจับจ้องรถคันสีดำที่ดับเครื่องไปนานแล้ว ทว่าก็ยังไม่มีใครลงมาคันนั้น แววตาเย็นเยียบ

ท้ายที่สุด ประตูรถก็เปิดออก เป็นเจียงจี้เชินอย่างที่คิดจริง ๆ!

เขาเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เชิญหลินอี้เฉิงลงจากรถราวกับต้อนรับองค์หญิงอย่างนั้น

ทั้งสองคนพูดคุยหัวเราะกันต่อ และคุยกันต่ออีกพักใหญ่ ๆ เจียงจี้เชินถึงขับรถออกไป

ท้ายที่สุดหลินอี้เฉิงก็ปลอบเขาจนอารมณ์ดีขึ้น บนใบหน้าของเธอก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มสองสามส่วน เปิดประตู เข้ามาตรงทางเข้า จู่ ๆ เธอก็ถูกคนกระชากตัวไป

เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ วินาทีถัดมา ก็ได้กลิ่นแสนคุ้นเคยจากบนตัวชายหนุ่ม

และยังมีกลิ่นยาสูบด้วย

เธอยืนไม่อยู่ เสียงลมหายใจของลู่ซานเหอดังอยู่ข้างหูเธอ หลังจากนั้นจูบของเขาก็ประทับลงมา

ลมหายใจของชายหนุ่มแผ่คลุมไปทั่วตัวเธอ เขาอุ้มหลินอี้เฉิงขึ้นมาอย่างง่ายดาย ฉีกขาของเธอออก แล้วยกขึ้นมาพันรอบเอวเพรียวบางของเขา

กระทั่งเขาไปที่ห้องไม่ทัน จึงกดหลินอี้เฉิงลงบนโซฟาเลย

การจุมพิตและการลูบไล้ของเขาราวกับแฝงไปด้วยระดับหนักเบาของการลงโทษ มือทั้งสองของหลินอี้เฉิงยันไว้ตรงหน้าอกเขา ต้านทานการเข้าใกล้ของเขา

ลู่ซานเหอยื่นมือไปบีบคางของเธอเอาไว้ แล้วบีบให้เธออ้าปาก แลกริมฝีปากและลิ้นกับเขา

หลินอี้เฉิงหลับตาลง แล้วออกแรงกัดเขาอย่างโหดเหี้ยมทีหนึ่ง

ชายหนุ่มทอดถอนใจ การกระทำชะงักไป ทว่าวินาทีถัดมา เขากลับยิ่งเหิมเกริมและเร่งรีบขึ้น

ท้ายที่สุดหลินอี้เฉิงก็ทำใจทำร้ายเขาต่อไม่ได้ จึงหยุดดิ้นและต่อต้าน ทว่าไม่เหมือนการตอบสนองเขาในการหน้านี้โดยสิ้นเชิง

ท้ายที่สุดลู่ซานเหอก็จูบจนพอใจ ริมฝีปากบางจูบไล่ขึ้นไปตามริมฝีปากของเธอ สุดท้ายจูบไปถูกน้ำตาแสนร้อนผ่าว

เมื่อเงยหน้ามองไป หลินอี้เฉิงกำลังร้องไห้อย่างไร้เสียงอยู่ หยาดน้ำตาไหลออกมาตามขอบตา ไร้ซึ่งท่าทีเย็นชาเฉยเมยอย่างปกติ พร้อมเผยความน่าสงสารออกมาสองสามส่วน

ลู่ซานเหออดไม่ได้ที่จะจูบขอบตาของเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ร้องไห้ทำไม? ผมยังไม่ได้แตะต้องคุณเลยนะ?”

หลินอี้เฉิงยกมือขึ้นไปผละเขาออก

เธอไม่ได้อยากจะร้องไห้ เพียงแต่ในวินาทีนั้นมันรู้สึกว่าตัวเองน่าเศร้ามากจริง ๆ

เธอลุกนั่งขึ้นมา เสื้อผ้าลื่นหลุดออกจากบ่า เผยให้เห็นผิวขาวผ่อง

นัยน์ตาของลู่ซานเหอลึกซึ้ง เขาจ้องมองเธอพลางเอ่ยขึ้น “ผมยังไม่ได้คิดบัญชีคุณเลยนะ คุณกลับชิงร้องไห้ก่อนแล้ว?”

เขาอดกลั้นจนยากจะรับไหว ทว่าหลินอี้เฉิงอยู่ในสภาพนี้ เขาเองก็ไม่ดีที่จะฝืน

ตั้งแต่ในงานประมูล ตอนที่เห็นหลินอี้เฉิง เห็นผิวขาวผ่องที่เผยอยู่นอกชุดราตรีของเธอ เขาก็มีน้ำโหแล้ว

สุดท้ายเธอกลับมาดึกดื่นป่านนั้น มิหนำซ้ำไม่รู้ว่าทำอะไรกับเจียงจี้เชินบนรถ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของลู่ซานเหอก็ยิ่งเย็นชาขึ้น “ต่อไปคุณอยู่ให้ไกลจากเจียงจี้เชินหน่อย”

หลินอี้เฉิงอดไม่ไหวที่จะถามขึ้นว่า “แล้วคุณกับหยางอวี่ถงล่ะ?”

ลู่ซานเหอเงียบไปหลายวินาที ถึงเอ่ยขึ้นว่า “เธอไม่เหมือนกัน”

หลินอี้เฉิงแสยะยิ้มทีหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

ลู่ซานเหอรั้งเธอเอาไว้

หลินอี้เฉิงหันหน้ากลับมา สีหน้าเย็นชา “คุณจะทำอะไรอีก? ไม่กลัวว่าฉันจะจงใจให้หยางอวี่ถงเห็นรอยจูบอีกเหรอ?”

เขาลุกขึ้นอีก พลางมองหลินอี้เฉิงจากเบื้องหลัง “คุณคือคุณนายน้อยลู่ อย่างน้อยตอนนี้ ตัวตนของคุณก็ไม่มีใครแตะต้องได้”

หลินอี้เฉิงก็ยังไม่พูดอะไร

ลู่ซานเหอดึงเธอเข้ามาในอ้อมอกของตัวเอง “เพราะงั้น คุณต้องรักษาหน้าที่ของคุณนายน้อยลู่ให้ดี”

หลินอี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “หน้าที่อะไร?”

“คุณว่าหน้าที่อะไรล่ะ?” ลู่ซานเหอกดเธอลงบนโซฟาอีกครั้ง “หน้าที่ของสามีภรรยายังไงล่ะ”

หลินอี้เฉิงมองเขา “คุณเคยแตะต้องหยางอวี่ถงหรือเปล่า?”

สายตาของลู่ซานเหอเย็นเยียบเช่นกัน ผ่านไปนานสองนานถึงเอ่ยขึ้นว่า “หลินอี้เฉิง คุณไม่มีคุณสมบัติจะมาต่อรองกับผม”

หลินอี้เฉิงกับเขางัดข้อกันอยู่หลายนาที ก่อนจะหลับตาลงทั้งขนตาที่สั่นเครือ

ใช่แล้ว ตอนแรกเงินทุนของตระกูลหลินยังขาดอยู่เป็นจำนวนมาก หลินโค่วชิงไปขอร้องตระกูลลู่ถึงที่ คุณปู่เป็นคนเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้

ได้ยินว่าตอนแรก ลู่ซานเหอทะเลาะกับคุณปู่ใหญ่โตทีเดียว

คิดว่าในใจของลู่ซานเหอคงมีความโกรธแค้นมาตั้งแต่ตอนนั้นละมั้ง

ทันใดนั้นหลินอี้เฉิงก็กระตุกรอยยิ้มมุมปาก เธอวางแขนลง “โอเค คุณมาสิ”

ท่าทียอมให้คนอื่นเชือดของเธอ ทำเอาลู่ซานเหอแสยะยิ้มออกมาเสียงหนึ่ง เขาเอื้อมมือไปหยิบหมอนที่อยู่บนศีรษะเธอโยนทิ้งไป

เมื่อหลินอี้เฉิงลืมตาขึ้นมา ก็เห็นลู่ซานเหอทำหน้าบึ้งตึง ยืนติดกระดุมเสื้ออยู่ตรงนั้น

หลินอี้เฉิงไม่กระดุกกระดิกแต่อย่างใด ตาทั้งสองข้างมองไปบนเพดานด้วยแววตาว่างเปล่า

ไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินออกไปของลู่ซานเหอ

เสียงปังดังขึ้น ประตูใหญ่ถูกปิด

หลังจากนั้น ก็มีเสียงสตาร์ตรถดังขึ้นในลาน

ผ่านไปหลายวัน หลินอี้เฉิงก็ไม่เจอลู่ซานเหอเลย

หลังฝนในฤดูใบไม้ร่วงตกลงมา อุณหภูมิก็ลดลงอย่างกะทันหัน ใกล้จะเข้าสู่ฤดูหนาว หลินอี้เฉิงผ่าตัดเสร็จ ก็ซี๊ดจมูก รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย

เธอเพิ่งกลับไปนั่งในห้องตรวจ ไม่คิดว่าจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนหนึ่งมาที่ห้องตรวจ

หยางอวี่ถง

“หมอหลิน” เธอเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อมถ่อมตน น้ำเสียงที่พูดนุ่มนิ่มอ่อนโยน “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

ไม่เจอกันตลอดชีวิตก็ไม่มีอะไรให้นึกเสียใจ

หลินอี้เฉิงเงยหน้ามองเธอ “มีธุระอะไร?”

“ฉันมาเปลี่ยนผ้าพันแผลเป็นเพื่อนน้องชายน่ะค่ะ” หยางอวี่ถงฉีกยิ้ม “เรื่องเล็ก ๆ แค่นี้ ซานเหอก็จะตาม...”

“ฉันถามคุณว่า มีธุระอะไร” น้ำเสียงของหลินอี้เฉิงยิ่งเย็นเยียบขึ้น “ถ้าไม่มีธุระอะไรก็เชิญคุณออกไปด้วยค่ะ ฉันยุ่งมาก”

หยางอวี่ถงกัดริมฝีปากล่าง ขอบตาพลันแดงระเรื่อ “หมอหลิน คุณอย่าโทษฉันเลยนะคะ ซานเหอไม่ชอบคุณ มันก็ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย...”

หลินอี้เฉิงฟังต่อไปไม่ไหว จึงหยิบรายงานผลการตรวจขึ้นมา แล้วลุกขึ้นออกไปด้านนอก

หยางอวี่ถงกลับตามไป “หมอหลินคะ คุณได้ยินที่ฉันพูดไหมคะ?”

หลินอี้เฉิงฟังไม่เข้าหูเลยแม้แต่คำเดียว เมื่อเห็นว่าตรงลิฟต์มีคนอยู่เต็มไปหมด เธอจึงหมุนตัวเดินไปทางหนีไฟ

หยางอวี่ถงตามมาอยู่เบื้องหลังเธอ

ขณะที่ลู่ซานเหอขึ้นมาแล้วไม่เห็นใคร กำลังคิดจะโทรศัพท์ ทว่าจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิงแว่วดังมาจากตำแหน่งบันไดที่อยู่ข้าง ๆ