เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 15
บทที่เกี่ยวข้อง
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 16
โรงแรมนี้อยู่ภายใต้ชื่อเขา เขามักมาพักเป็นครั้งคราวทีละสองสามวัน ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้เจอกับสาวเอเชียหน้าตาสะสวยเขารับเอกสารในมือเลขามาเลขาเอ่ยขึ้นว่า “ประธานฟู่ครับ นี่เป็นข้อมูลทั้งหมดของลู่ซานเหอและภรรยาของเขาครับ รบกวนคุณดูด้วยครับ”ฟู่ซือหนานอ่านของลู่ซานเหอเสร็จ กำลังจะเปิดไปหน้าของหลินอี้เฉิง เขาก็เป็นอันต้องเลิกคิ้วพลางหัวเราะบังเอิญขนาดนี้เชียว?แบบนี้ เมื่อกี้หลินอี้เฉิงก็โกหกน่ะสิเธอเป็นภรรยาของลู่ซานเหอ งั้นคนที่มาพักที่โรงแรมกับเธอ ต้องไม่ใช่แฟนเธอแน่นอนเธอเองก็คงไม่มีทางสวมเขาให้ลู่ซานเหออย่างโจ่งแจ้งขนาดนั้นอีกอย่าง ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่ทำให้เขาสนใจจะเป็นภรรยาของลู่ซานเหอน่าสนุกจริง ๆหลินอี้เฉิงออกไปแพล็บเดียว เกือบจะเกิดเรื่องขึ้น เธอครุ่นคิดไปมา นึกกลัวมากทีเดียวตอนนั้นถ้าล้มขมำลงไปจริง ๆ เกรงก็แต่ว่าแผลเก่ายังไม่ทันหาย จะได้แผลใหม่มาเพิ่มอีกพูดขึ้นมาแล้ว ยังไงก็ต้องขอบคุณฟู่ซือหนานแต่เธอมักรู้สึกว่า เหมือนเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหนสักแห่งเมื่อกลับถึงห้อง จี้ซูเหยียนยังสู้รบปรบมือกับแถบลูกไม้เส้นหนึ่งบนชุดอยู่เดิมที่ไม่รู้เลยว่าหลินอี้เฉิง
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 17
ลู่ซานเหอมองเธอ ดวงตาอ่อนโยน “อยู่ในห้องเบื่อหรือเปล่า?”หยางอวี่ถงส่ายหน้า “ไม่เบื่อค่ะ ฉันคุยกับเพื่อนสนิทอยู่”“อ้อ?” ลู่ซานเหอเอ่ยถาม “คุยอะไรกันเหรอ”“เธอก็ไปเมืองนอกเหมือนกัน” หยางอวี่ถงล้วงโทรศัพท์ออกมา “ถ่ายรูปวิวมาให้ฉันบางส่วน...”เธอพูดไปพลางล้วงโทรศัพท์ออกมาให้ลู่ซานเหอดู“เดี๋ยวก่อน!”จู่ ๆ ลู่ซานเหอก็เอ่ยขึ้นสีหน้าของหยางอวี่ถงมีความกระวนกระวายอยู่เล็กน้อย “มี มีอะไรเหรอคะ?”“รูปเมื่อกี้” ลู่ซานเหอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เลื่อนกลับไป”หยางอวี่ถงมองเขาด้วยแววตาไร้เดียงสา “ซานเหอ...”“ไม่อยากให้ผมดู?” สายตาของลู่ซานเหอเฉยเมยหยางอวี่ถงเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจ “ฉันเองก็ไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้ เพื่อนฉันถ่ายติดพี่อี้เฉิง...ซานเหอ ฉันไม่อยากให้คุณดู เพราะกลัวคุณเข้าใจผิด...”เธอพูดพลางเลื่อนรูปให้ลู่ซานเหอดูลู่ซานเหอแย่งโทรศัพท์ของเธอไป แล้วเลื่อนเองทีละภาพ ๆหลินอี้เฉิงอยู่กับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง สุดท้ายผู้ชายคนนั้นเข็นเธอเข้าไปในโรงแรม!ลู่ซานเหอแทบจะบีบจนโทรศัพท์จนแตกผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน?หลินอี้เฉิงเธอกล้าได้ยังไง!“นี่คือที่ไหน?”น้ำเสียงของลู่ซาน
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 18
เป็นฟู่ซือหนานฟู่ซือหนานสืบเลขห้องที่หลินอี้เฉิงพักจนรู้ชัดตั้งนานแล้ว และรู้ว่าเธอเข้าพักกับเพื่อนผู้หญิงเขาอยากสร้างสถานการณ์บังเอิญเจอกัน เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า จะบังเอิญเจอกันจริง ๆ เร็วขนาดนี้เขามีวาสนากับภรรยาของลู่ซานเหอ?เริ่มน่าสนใจขึ้นเรื่อย ๆ แล้วฟู่ซือหนานเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน “เจอกันอีกแล้วนะครับ อี้เฉิง เอ๊ะ หรือว่าคุณคนนี้คือแฟน...ที่คุณบอก?”ในน้ำเสียงของเขาแฝงความหยอกล้อเอาไว้ ส่วนบนหน้ามีรอยยิ้มแปะอยู่ถึงยังไงก่อนหน้านี้เขาก็ช่วยตนไว้ หลินอี้เฉิงเองก็ไม่ดีที่จะปั้นหน้าเย็นชาใส่เขาเธอเองก็ฉีกยิ้ม “ทำให้คุณฟู่ต้องหัวเราะเยาะแล้ว ที่จริงเป็นเพราะเวลาผู้หญิงสองคนออกจากบ้านแล้วไม่ค่อยสะดวกน่ะค่ะ หวังว่าคุณฟู่จะเข้าใจได้นะคะ”เมื่อจี้ซูเหยียนเห็นทั้งสองคนรู้จักกัน แถมยังฟังไม่เข้าใจว่าพวกเขาพูดถึงเรื่องอะไรกัน เธอกะพริบตากลมโตมองคนนี้ที มองคนนั้นที อดกลั้นเอาไว้ไม่พูดอะไร“เข้าใจได้อยู่แล้วครับ” ฟู่ซือหนานพูดขึ้น “นัดเจอกันสู้บังเอิญเจอกันไม่ได้ ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว ไม่ทราบว่าผมจะมีเกียรตินี้ไหม อยากจะเชิญคุณผู้หญิงคนสวยทั้งสองท่านมาร่วมทานมื้อค่ำด้วยกัน?”หลินอ
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 19
ฟู่ซือหนานกำลังถือดอกกุหลาบช่อโตไว้ในมือ!เมื่อหลินอี้เฉิงเห็นดังนั้น อยากจะหมุนตัวกลับไปจริง ๆทำไมบางคนถึงไม่รู้จักขอบเขตเลยนะ?แต่หวังว่า ดอกกุหลาบช่อนี้จะไม่ได้เอามาให้เธอแต่วินาทีถัดมา ฟู่ซือหนานมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้ววางช่อดอกไม้ไว้บนขาของเธอเลย “เฉิงเฉิง ให้คุณครับ”เขาได้ยินจี้ซูเหยียนเรียก ดังนั้นก็เลยเรียกแบบนี้ตามหลินอี้เฉิงเอื้อมมือหยิบดอกไม้ช่อนี้ขึ้นมาแล้วส่งกลับไป “ขอโทษนะคะ ฉันรับดอกไม้ช่อนี้ไว้ไม่ได้”“เฉิงเฉิง เราเป็นเพื่อนร่วมชาติกัน บังเอิญเจอกันที่ฝั่งมหาสมุทรไกลโพ้น นี่คือวาสนา การมอบดอกไม้ให้ก็ไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น แค่รู้สึกว่าดอกไม้สดเหมาะกับคนสวย”ฟู่ซือหนานพูดออกมาอย่างสบาย ๆ บนใบหน้าหล่อเหลาแฝงไปด้วยรอยยิ้มไม่สะทกสะท้านใด ๆทว่าทั้งเนื้อตัวเต็มไปด้วยความมั่นใจและความใจเย็นที่เตรียมการมาเป็นอย่างดี พร้อมกับความมั่นใจว่าจะต้องชนะใจอันที่จริงตั้งแต่เจอเขาครั้งแรก หลินอี้เฉิงก็เดาได้แล้วว่า นี่เป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จใช้ชีวิตอยู่ในฐานะสูงมานานทว่าเมื่อเทียบกับความเย็นชาและความเคร่งขรึมที่แผ่อยู่เต็มตัวลู่ซานเหอ บนตัวเขามีความเป็นกันเองมากก
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 20
เธอฝืนเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณมาได้ยังไง?”“ถ้าผมไม่มา จะรู้ได้ยังไงว่าคุณนายน้อยลู่ลอบเจอชู้อยู่ที่ต่างประเทศ หน้าตาดีมีความสามารถโดดเด่น?”“คิดว่าคุณคนนี้คงเป็นคุณลู่?” ฟู่ซือหนานเอ่ยขึ้น “ผมคิดว่า คุณอาจจะเข้าใจผิดกันนิดหน่อยนะครับ”ลู่ซานเหอไม่แม้แต่จะมองเขา “ผมพูดกับเธอ คุณเป็นใคร คู่ควรจะมาพูดแทรกด้วยเหรอ?”ทันใดนั้น สีหน้าของฟู่ซือหนานก็ปั้นยากจนไม่ไหวแม้จะไม่ชอบฟู่ซือหนาน แต่หลินอี้เฉิงก็คิดไม่ถึงว่า ลู่ซานเหอจะพูดจาหยาบคายแบบนี้ออกมาหลังจากนั้น ลู่ซานเหอก็ก้มหน้ามองดอกไม่สดที่อยู่บนขาเธอ รู้สึกเพียงสีแดงนั่นมันขัดลูกหูลูกตาอย่างมากเขายื่นมือไปหยิบดอกไม้ช่อนั้นขึ้นมา ก่อนจะค้อมตัวเข้าไปใกล้หลินอี้เฉิง “คุณนายน้อยลู่ชอบให้คนอื่นเอาของให้คุณขนาดนี้เลยเหรอ? คราวก่อนก็เครื่องประดับ คราวนี้ก็ดอกไม้ ทำไม ตระกูลลู่ของผมควักเงินจ่ายไม่ได้กระทั่งเงินซื้อดอกไม้เลยเหรอ?”พูดจบเขาก็แค่นเสียงฮึทีหนึ่ง จากนั้นเอื้อมมือไปหยิบดอกไม้ช่อนั้นโยนออกไปฟู่ซือหนานเสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาเดินขึ้นหน้าไปก้าวหนึ่ง “คุณ!”เขาเห็นขอบตาของหลินอี้เฉิงแดงก่ำ จึงหยุดฝีเท้า คำพูดที่เหลือไม่ว่าอย่างไรก
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 21
ขอบตาของหลินอี้เฉิงแดงก่ำ เป็นครั้งแรกที่จ้องเขาเขม็ง โดยไม่ปกปิดความเกรี้ยวกราดและความไม่พอใจใด ๆในใจของลู่ซานเหอเต้นระรัว เรี่ยวแรงที่มืออดไม่ได้ที่จะคลายลงเล็กน้อยเขาจะยอมปล่อยให้หลินอี้เฉิงท้าทายความน่าเกรงขามและเส้นต่ำสุดของเขาแบบนี้ได้ยังไงน้ำเสียงของเขายังคงเย็นยะเยือก “ทำไมไม่ตอบล่ะ?”หลินอี้เฉิงพยายามกดความขมขื่นและความเจ็บปวดในใจเอาไว้ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแฝงไปด้วยความสั่นเครือ “คุณไม่เชื่อฉัน...”เธอคิดว่า แม้ลู่ซานเหอจะไม่ชอบเธอ แม้ทั้งสองคนเพียงแค่ต่างคนต่างหาผลประโยชน์ในการแต่งงานนี้ก็ตามแต่อย่างน้อย ลู่ซานเหอก็ต้องรู้จักนิสัยของเธอเป็นอย่างดีวันนี้ดูท่าแล้ว แม้จะเป็นเพียงความเพ้อฝันเล็ก ๆ แต่เธอก็คิดเพ้อฝันเกินไปแล้วลู่ซานเหอ ไม่เคยอยากทำความรู้จักเลยว่าเธอเป็นคนยังไงหลินอี้เฉิงหลับตาลงการปรากฏตัวของหยางอวี่ถง แม้จะทำให้เธอไม่สบายใจ แต่ก็ไม่เคยสั่นคลอนการตัดสินใจที่เธออยากจะรักษาการแต่งงานนี้เอาไว้เลยเพราะเธอรู้ดีว่า ปัญหาระหว่างเธอกับลู่ซานเหอ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับหยางอวี่ถงแต่อย่างใดแต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ลู่ซานเหอจะไม่แยแสเธอและเหยียดหยามเธอข
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 22
หลินอี้เฉิงเบือนหน้าหนี “คุณปล่อยให้ฉันกลับไปนะ”“คุณกลับไป? ผมจะทำยังไง?” มือใหญ่ ๆ ของลู่ซานเหอล้วงเข้าไปในชายเสื้อของเธอโดยตรง “คุณเป็นคนก่อไฟ คุณก็ต้องเป็นคนดับ”หลินอี้เฉิงถูกเอาเปรียบจนไม่ไหว “ฉันไปอ่อยคุณหรือยั่วคุณหรือไง? คุณควบคุมตัวเองไม่พอ...อื้อ...”เธอยังพูดไม่ทันจบ มือใหญ่ ๆ ของลู่ซานเหอก็จับไปที่ซาลาเปาลูกหนึ่งอย่างช่ำชองแล้ว นิ้วมือคลึงจุดหนึ่งเอาไว้ จากนั้นบิดเบา ๆจุดนั้นไวต่อความรู้สึกเป็นอย่างมาก หลินอี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะครางเบา ๆ ออกมา“ยังมาว่าผม...” ลู่ซานเหอมองใบหน้าสะสวยของเธอมีสีสันขึ้นมา พลางประทับริมฝีปากบางลงบนมุมปากของเธอ “คุณนายน้อยฟู่เองก็เหมือนจะไม่มีการควบคุมตัวเองอะไรเหมือนกันนะ”เขาพูดจบก็จุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ นุ่มนวลสุขุม กลับไม่เห็นความเกรี้ยวกราดในก่อนหน้านี้แล้วร่างกายของหลินอี้เฉิงอ่อนปวกเปียก รู้สึกเพียงฝ่ามือร้อนผ่าวของเขา กำลังเคลื่อนย้ายไปบนเรือนร่างของเธอก่อนหน้านี้ ลู่ซานเหอได้ยินที่เธอพูดกับเจียงจี้เชิน บอกว่าเขาคือ ‘เครื่องจักรทำเงิน’เขาออกจากประเทศพร้อมความเดือดดาล ไหนจะเกือบเข้าใจผิดว่าหลินอี้เฉิงคบชู้สู่ชาย ตอนนี้ความเกร
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 23
ลู่ซานเหอปิดประตูห้องนอนก่อน ในตอนนี้เองถึงไปเปิดประตู“ถงถง?” เขาฉีกยิ้มพร้อมถาม “ยังไม่นอนอีกเหรอ?”หลังลู่ซานเหอกินมื้อค่ำกับเธอเสร็จ ก็บอกว่ามีงานต้องทำหยางอวี่ถงรู้ว่าเขาเป็นคนบ้างาน จึงไม่กล้ารบกวนเขาเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้วถึงได้กล้ามา“ซานเหอ” หยางอวี่ถงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “น้ำร้อนที่ห้องฉันเหมือนจะมีปัญหา แต่ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย”น้ำเสียงของลู่ซานเหอเองก็อ่อนโยนมากเช่นกัน “งั้นก็โทรไปที่แผนกต้อนรับ ให้พวกเขามาดูให้สิ”“นั่นต้องใช้เวลานานมาก” หยางอวี่ถงกวาดตามองไปด้านใน “ฉันอาบน้ำที่ห้องคุณได้ไหม?”ลู่ซานเหอเปิดประตูไปไว้ด้านหลัง แล้วออกมายืนหน้าห้องกับเธอ “ผมยังทำงานอยู่ ไปห้องคุณเถอะ เดี๋ยวผมโทรไปให้ แล้วก็อยู่รอเป็นเพื่อนคุณ”ถึงแผนจะถูกทำลาย แต่ทำให้ลู่ซานเหอวางงานแล้วมาอยู่เป็นเพื่อนเธอได้ หยางอวี่ถงเองก็รู้สึกถูกให้ความสำคัญเช่นกันวันต่อมา หลินอี้เฉิงลืมตาขึ้นมา รู้สึกเพียงปวดและอ่อนล้าไปทั่วทั้งร่าง เมื่อขยับน่อง ก็ราวกับจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ อย่างนั้นเธอลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อก้มหน้ามองไป เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ เอวที่ถูกเขาบีบเมื่อคืน มีรอยฟกช
บทล่าสุด
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 40
ในตอนนี้เองหลินอี้เฉิงถึงพูดขึ้นว่า “แสดงว่าคุณฟู่ไม่ได้มีความทุกข์ใจจากการถูกครอบครัวบีบให้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์สินะคะ”“ถูกบีบ? ทุกข์ใจ?” ฟู่ซือหนานตกตะลึงเป็นอย่างมาก “ถ้าคนที่ผมต้องแต่งงานด้วยเป็นนางฟ้าเหมือนอย่างเฉิงเฉิง จะมีความทุกข์ใจได้ยังไงกัน นี่มันของหวานที่ฟ้าประทานให้ชัด ๆ ผมคงสะดุ้งตื่นจากฝันเพราะยิ้มไม่หยุดด้วยซ้ำ!”ครั้งนี้หลินอี้เฉิงถูกเขาหยอกล้อจนโพล่งขำออกมาจริง ๆขณะลู่ซานเหอเข้ามา สิ่งที่เห็นก็คือหลินอี้เฉิงหัวเราะจนไหล่สั่นใส่ฟู่ซือหนานครั้งนี้มาปาร์ตี้รวมตัวกันที่นี่ เนื่องจากหลินอี้เฉิงเกิดอุบัติเหตุ ปาร์ตี้รวมตัวเองก็จบไปทั้งแบบนั้นเช่นกันธุระในเรื่องงานของเขาก็ใกล้จะจบลงแล้ว บรรดาเพื่อน ๆ จึงชวนให้เขามารวมตัวที่นี่อีกครั้งไม่คิดเลยว่าจะเจอหลินอี้เฉิงอีกครั้งครั้งนี้เธอกลับไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย แต่เธอนั่งอยู่ตรงข้ามผู้ชายคนอื่น ปั้นหน้าฉีกยิ้มหวานแหวว ยิ่งขัดหูขัดตาเข้าไปใหญ่!ลู่ซานเหอทิ้งหยางอวี่ถงกับเพื่อนคนอื่น ๆ ไปเลย จากนั้นก็เดินอาด ๆ ไปทางหลินอี้เฉิงหยางอวี่ถงคิดจะตามไป ทว่าซือฉางไห่รั้งเธอเอาไว้ พร้อมส่ายหน้าใส่เธอหยางอวี่ถงพลันปั้นหน้า
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 39
เมื่อจี้ซูเหยียนออกมา ลู่ซานเหอกับหยางอวี่ถงก็ออกไปแล้วจี้ซูเหยียนเห็นหลินอี้เฉิง ก็รีบถามขึ้นทันที “เฉิงเฉิง ทำไมเธอถึงชูป้าย?”ขณะดำเนินการเรื่องเอกสาร จี้ซูเหยียนไม่รู้ว่าฝ่ายผู้ซื้อเป็นใคร และเธอเองก็ไม่ได้ยินคนที่เสนอราคา เป็นลู่ซานเหอหลินอี้เฉิงฉีกยิ้มพลางตอบ “แน่นอนว่าเพราะชอบไงล่ะ ฉันคิดว่ามันคู่ควรกับราคานั้น”ที่หลินอี้เฉิงพูดเป็นความจริง เธอชอบชุดนี้จริง ๆ ฉะนั้นจึงไม่อยากให้มันไปอยู่บนตัวหยางอวี่ถงทว่าในท้ายที่สุด ลู่ซานเหอก็เป็นคนประมูลชุดไปการมาท่องเที่ยวต่างประเทศครั้งนี้ นับว่าเป็นจุดสิ้นสุดแล้วจี้ซูเหยียนไม่รู้ว่าหลินอี้เฉิงไปเจอเหตุการณ์น่าหวาดผวาอะไรนอกบาร์มา ยังไม่ได้ดูการแสดงเนกไท เธอยังอยากไปอีกเธออารมณ์ดีมาก ๆ หลินอี้เฉิงไม่อยากทำให้ผิดหวัง ทั้งสองคนจึงมุ่งหน้าไปที่นั่นเลยเพียงแต่ หลินอี้เฉิงคิดไม่ถึงว่า จะเจอฟู่ซือหนานที่บาร์เมื่อฟู่ซือหนานเห็นพวกเธอ ทั้งใบหน้าก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “เฉิงเฉิง? พวกคุณก็มาเที่ยวเล่นที่นี่ด้วยเหรอ?”นับตั้งแต่ครั้งก่อนหลินอี้เฉิงพูดไปแล้ว พยายามสวมเขาให้ลู่ซานเหอ เมื่อดูฟู่ซือหนาน จี้ซูเหยียนรู้สึกว่าถูกชะตาที
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 38
ชุดชุดนี้ ตกลงราคาประมูลในท้ายที่สุดที่สิบล้านเมื่อเดินออกมาจากที่จัดงานประมูล หลินอี้เฉิงก็ไปห้องน้ำ และฉวยโอกาสรอจี้ซูเหยียนไปดำเนินการเรื่องด้วยเธอออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นหยางอวี่ถงเติมเครื่องสำอางอยู่ด้านนอก“พี่อี้เฉิง” เธอเห็นหลินอี้เฉิงก็รีบฉีกยิ้มสดใสใส่ “คุณก็มาด้วยเหรอคะ งั้นคุณก็น่าจะรู้ว่าซานเหอประมูลเสื้อผ้าของคุณจี้ชุดนั้นมาให้ฉันแล้วใช่ไหมคะ?”หลินอี้เฉิงเอ่ยขึ้นชืด ๆ “ยินดีด้วยนะ”“ก็ไม่ได้มีอะไร ฉันบอกแล้วว่าไม่เอา ซานเหอก็จะประมูลมาให้ฉันให้ได้”หลินอี้เฉิงนึกถึงอะไรบางอย่าง ก็พลันขำออกมา ก่อนจะถามว่า “ลู่ซานเหอซื้อแค่หยกให้คุณเหรอ? คุณไม่ได้ให้เขาซื้ออย่างอื่นให้?”เธอขอแล้ว แต่ลู่ซานเหอไม่ฟังเธอเลยตอนนี้หยางอวี่ถงยังไม่รู้ว่าทำไมหลินอี้เฉิงถึงเอาแต่จับประเด็นนี้ไม่ปล่อย ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆหยางอวี่ถงไม่ยอมให้ตัวเองเผยความอ่อนแอต่อหน้าเธอเป็นอันขาด หยางอวี่ถงจึงพูดขึ้นว่า “แน่นอนว่ามีอยู่แล้ว ฉันอยากได้อะไร ซานเหอก็จะซื้อให้ฉัน”หลินอี้เฉิงตอบกลับ “งั้นก็ดีแล้ว แต่ว่า คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่า ของที่ลู่ซานเหอซื้อให้คุณ ใช้สินสมรสที่มีร่วมกันของสามีภรร
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 37
ก่อนหน้านี้ที่จี้ซูเหยียนออกแบบเสื้อผ้าแค่เล่น ๆ เท่านั้นที่บ้านเธอมีเงิน ไม่จำเป็นต้องหาเลี้ยงชีพด้วยสิ่งยี้ เป็นแค่งานอดิเรกที่สนใจเท่านั้นทว่าเธอมีพรสวรรค์ในด้านนี้จริง ๆตอนหกขวบก็เข้าร่วมการแข่งขันออกแบบเสื้อผ้าระดับโลก ประสบความสำเร็จอย่างโดดเด่นด้วยชุดราตรีสไตล์จีนที่ผสมผสานระหว่างยุคโบราณและสมัยใหม่เข้าด้วยกันทว่าหลังจากนั้นเธอก็หายไปจากสายตาของโลกการออกแบบเสื้อผ้า คนที่ไม่รู้เหตุการณ์ภายในมากมาย ยังบอกว่าเธอพรสวรรค์ถดถอย ไร้ความสามารถจึงไม่ได้รับความสนใจแต่ไม่รู้เลยว่า ตอนนั้นจี้ซูเหยียนใช้เวลามาเรียนมากขึ้นความคิดของเธอเรียบง่าย เสื้อผ้าที่ออกแบบออกมาราวกับก็แฝงความชัดเจนของความงามที่ชวนให้คนตาลุกวาวชุดราตรีในครั้งนี้ เรียบง่ายเป็นอย่างยิ่ง ทว่าความล้ำค่าและงดงามเด่นชัดมาจากรายละเอียดขณะประมูล เมื่อนางแบบออกมา คนที่ชูป้ายก็มีไม่หยุดหย่อนตามปกติ หากชุดชุดหนึ่งไม่ฝังอัญมณีที่ราคาค่อนข้างสูงลิ่ว ประมูลถึงราคาหลักหลายแสนหรือหลักล้าน ก็นับว่าเป็นราคาที่ดีมากแล้วหากตกแต่งด้วยอัญมณี ประมูลถึงหลายล้าน ก็มีให้เห็นมากมายทว่าชุดนี้ของจี้ซูเหยียน ไม่ได้ตกแต่งด้วยอัญม
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 36
เดี๋ยวก็ช่วยเธอ เดี๋ยวก็ใส่ยาให้เธอลู่ซานเหอยกเท้าของเธอขึ้นช้า ๆ แล้วมองเฝือกที่ข้อเท้าเธอ “ผมบอกไปแล้วว่า ไม่มีเรื่องสมควรอะไรทั้งนั้น เพราะงั้น...คุณนายน้อยลู่ต้องพิจารณาสักหน่อยหรือเปล่า ว่าจะตอบแทนบุญคุณผมยังไง?”“อะไรนะ?” หลินอี้เฉิงอึ้ง “ตอบแทนบุญคุณอะไร?”“เขาว่ากันว่า บุญคุณช่วยชีวิต เอาอะไรมาตอบแทนไม่ได้...ข้างหลังว่ายังไงต่อแล้วนะ?”หลินอี้เฉิงตอบ “บุญคุณช่วยชีวิต เอาอะไรมาตอบแทนไม่ได้ ชาติหน้าเป็นทาสรับใช้ ตอบแทนบุญคุณประธานลู่ ได้ไหม?”ลู่ซานเหอยกมือขึ้นตีเธอ “หลินอี้เฉิง คุณตั้งใจหรือเปล่า?”หลินอี้เฉิงเตะเท้าออกไป “ถูกความใคร่ครอบงำ!”เธอก็ว่า ทำไมลู่ซานเหอถึงดีกับเธอขนาดนี้ที่แท้ก็มีเจตนาแอบแฝงนี่เอง“ธรรมชาติของมนุษย์คือเรื่องกินและเรื่องเพศ” ลู่ซานเหอคว้าเท้าน้อย ๆ ที่เตะคนของเธอข้างนั้นเอาไว้ ก่อนจะจูบลงบนหลังเท้าเล็กเรียวของเธอทีหนึ่ง “คุณนายน้อยลู่ ควรทำหน้าที่ของคุณได้แล้ว”หลินอี้เฉิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “แล้วหลายคืนมานี้ ไปนอนที่ไหนมา?”“หลินอี้เฉิง” ลู่ซานเหอยกเท้าของเธอพลางจูบไล่ขึ้นมาตามข้อเท้าของเธอ “คุณถามแบบนี้ เหมือนกำลังหึงอยู่เลยนะ”“
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 35
หลินอี้เฉิงคิดเอาไว้แล้วว่า ถึงเวลานั้นถ้าคนเหล่านั้นมีตาแต่ไร้แวว ไม่เข้าใจความดีของเสื้อผ้าจี้ซูเหยียน เธอก็จะแอบประมูลมาลู่ซานเหอพูดเอาไว้แล้วไม่ใช่เหรอ เงินที่เขาหามาได้ เธอเองก็ใช้ได้ตัดใจจ่ายเงินก้อนโตซื้อเครื่องประดับหยกให้ชู้ได้ เธอแค่ซื้อเสื้อผ้า ไม่เกินไปหรอกใช่ไหม?หลินอี้เฉิงตัดสินใจแล้ว พยายามใช้ราคาที่สูงที่สุด ประมูลเสื้อผ้าของจี้ซูเหยียนมาอีกอย่าง ชุดนั้นเธอก็ชอบจริง ๆถ้าไม่ได้เป็นเพราะข้อเท้าเธอได้รับบาดเจ็บ กระทั่งจี้ซูเหยียนยังคิดเอาไว้ว่า จะให้เธอขึ้นเวทีไปเป็นนางแบบจี้ซูเหยียนยังต้องแก้จุดรายละเอียดบางอย่าง หลินอี้เฉิงคิดจะลอบจัดการแผลด้วยตัวเอง จึงคิดจะไปห้องน้ำเดิมทีทั้งสองคนไม่ได้พักด้วยกัน ทว่าลู่ซานเหอไม่กลับมา จี้ซูเหยียนกลัวจะไม่มีใครดูแลหลินอี้เฉิง ฉะนั้นจึงให้หลินอี้เฉิงมาพักด้วยกันเธอกำลังคิดจะขยับ ก็ได้ยินเสียงประตูถูกเคาะดังขึ้นเธอเดินไปเปิดประตู พบว่าลู่ซานเหอยืนอยู่นอกห้องจี้ซูเหยียนถาม “ใคร?”“ลู่ซานเหอ” หลินอี้เฉิงตอบกลับประโยคหนึ่ง “ฉันออกไปเอง”พูดจบเธอก็ออกจากห้องไป แล้วปิดประตู“มีธุระอะไร?”ลู่ซานเหอเอาแต่มองเธอ ไม่ตอบอะไ
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 34
ซือฉางไห่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉีกยิ้มอย่างมีเจตนาไม่แน่ชัดลู่ซานเหอไม่พูดพร่ำทำเพลง อุ้มหลินอี้เฉิงลงมาแล้ววางเธอลงบนวีลแชร์เลยลู่ซานเหอกำลังคิดจะไปเข็น ทว่าหยางอวี่ถงรีบเดินเข้ามา “ฉันเข็นเองค่ะ”เธอเข็นวีลแชร์ไปพลางพูดกับลู่ซานเหอขึ้นว่า “เดี๋ยวฉันไปส่งพี่อี้เฉิงเองค่ะ พี่รอฉันอยู่ที่โถง โอเคไหมคะ?”หลินอี้เฉิงเหนื่อยจนไม่อยากพูดอะไร แล้วแต่พวกเขาจะทำยังไงลู่ซานเหอมองหลินอี้เฉิงทีหนึ่ง ก่อนจะอืมออกมาหยางอวี่ถงเข็นหลินอี้เฉิงเข้าไปในลิฟต์หยางอวี่ถงรีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้เฉิง ฉันหวังว่าคุณจะไม่คิดมากนะ ซานเหอเป็นคนซื่อตรงยึดมั่นในความเป็นธรรมอยู่แล้ว เขาช่วยคุณ ไม่ได้แปลว่าเขาจะมีความรู้สึกกับคุณ”หลินอี้เฉิงแสยะยิ้มเสียงหนึ่ง “คุณเป็นชู้ แต่ยังมาทำตัวอยู่เหนือกว่าอีกเนี่ยนะ”สีหน้าของหยางอวี่ถงไม่ค่อยสู้ดีนัก เธอสูดลมหายใจเข้าลึกทีหนึ่งถึงเอ่ยขึ้นว่า “ฉันจะแต่งงานกับซานเหอ ฉันจะรอเขา”หลินอี้เฉิงหลับตาลงหยางอวี่ถงพูดต่อว่า “ที่งานประมูลสองวันก่อน เขาประมูลเครื่องประดับหยกให้ฉันชุดหนึ่ง คุณรู้ไหมว่าเท่าไร?”หลินอี้เฉิงลืมตาขึ้นมา ก็เห็นความสะใจและความโอ้อวดในแววตาของหยางอวี่ถ
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 33
หลินอี้เฉิงตอบ “ฉันรอเหยียนเหยียนอยู่”ลู่ซานเหอถามขึ้นอย่างเดือดดาลว่า “เธอไปไหน? เธอทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียว?”หลินอี้เฉิงรู้ว่าลู่ซานเหอมีเจตนาจะพาลใส่จี้ซูเหยียนแต่เรื่องพรรค์นี้ โทษจี้ซูเหยียนไม่ได้อยู่แล้วเมื่อลู่ซานเหอเห็นเธอไม่ตอบ ก็หมุนวีลแชร์เลย “กลับไป!”บอกตามตรง ตอนนี้หลินอี้เฉิงยังนึกกลัวในภายหลังอยู่มาต่างประเทศ ความรู้สึกปลอดภัยไม่ได้มีมากมายเท่ากับในประเทศตัวเองอยู่แล้วแถมยังเกิดเรื่องแบบเมื่อครู่อีกเมื่อเห็นสีหน้าหลินอี้เฉิงซีดเผือด ลู่ซานเหอเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีกขณะที่หลินอี้เฉิงส่งข้อความหาจี้ซูเหยียน ปลายก็นิ้วยังสั่นเทาอยู่ลู่ซานเหอเข็นวีลแชร์อยู่ ทีแรกสีหน้าหยางอวี่ถงไร้อารมณ์ จากนั้นเธอก็มาควงแขนของลู่ซานเหอ แล้วถามเขาว่า “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”ลู่ซานเหอส่ายหน้า “ผมไม่เป็นไร ทำให้คุณเป็นห่วงแล้ว”ซือฉางไห่เองก็ตามไปด้วยส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แม้เขาจะไม่เห็น แต่ก็พอจะคาดเดาได้คงเป็นเพราะใบหน้านั้นของหลินอี้เฉิง ล่อเสือล่อจระเข้เข้ามาซือฉางไห่แสยะยิ้มอยู่ด้านหลังเสียงหนึ่งแม้เจอเรื่องแบบนี้ ต่อให้เป็นคนแป
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 32
ฉะนั้นพวกเขาจึงไม่เห็นลู่ซานเหออยู่ในสายตาอยู่แล้วสุดท้ายก็ถูกเตะกระเด็นออกไปคนอื่นอีกสองสามคนเมื่อเห็นดังนั้น ก็เข้ามาห้อมล้อมทันที เหลือเพียงคนที่เข็นวีลแชร์หลินอี้เฉิงนั่น“ฉันแนะนำว่าแกแส่หาเรื่องให้มันน้อย ๆ หน่อยจะดีกว่า” คนที่เป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้น “ไม่อย่างนั้น ก็รับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!”“ปล่อยเธอ!” สายตาของลู่ซานเหอเย็นเยียบ นัยน์ตาแฝงความเป็นกังวลที่ถูกคนสังเกตเห็นไม่ได้ง่าย ๆคนที่เป็นหัวหน้าทำสัญญาณมือไปทางวีลแชร์ คนที่เข็นวีลแชร์รีบเข็นหลินอี้เฉิงออกไปอย่างรวดเร็วลู่ซานเหอยอมให้เขาไปเสียที่ไหน ลู่ซานเหอก้าวเท้าเตรียมจะตามไป ทว่าถูกสองสามคนนี้รัดเอาไว้“หยุดนะ!” หลินอี้เฉิงกลัวจนใจเต้นรัว กลัวว่าสองสามคนนั้นจะทำให้ลู่ซานเหอบาดเจ็บ และกลัวว่าจะมีคนชักปืนออกมาถึงยังไงข่าวแบบนี้ก็พบเห็นอยู่บ่อยครั้งตอนอยู่ในประเทศทว่าคนคนนั้นกลับเข็นเธอออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ ในใจของหลินอี้เฉิงตึงเครียด เธอกัดฟันแน่น แล้วกระโดดลงจากวีลแชร์โดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่ขาของตัวเองเลยเห็นได้ชัดว่าคนคนนั้นก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่า เธอจะกลิ้งลงไปจากวีลแชร์ เขาอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ ทว่าปฏิกิริยา
