เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 23
บทที่เกี่ยวข้อง
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 24
เธอแอบอธิบายอะไร หยางอวี่ถงแค่แสร้งทำเป็นใสซื่อ แต่ก็ไม่ได้โง่จริง ๆ สักหน่อย จะไม่เข้าใจเชียวเหรอ?“คุณมีอะไรให้ได้ใจไม่ทราบ!” หยางอวี่ถงเดือดดาลจนจะเป็นบ้า “ซานเหอก็แค่โลภร่างกายของคุณเท่านั้นแหละ เขาเห็นคุณเป็นแค่เครื่องมือระบายความใคร่!”หลินอี้เฉิงเลิกคิ้ว “อ้อ งั้นเหรอ? พูดแบบนี้แสดงว่าเขาไม่สนใจในร่างกายของคุณเหรอ?”“คุณ!” หยางอวี่ถงสูดลมหายใจลึก ๆ เฮือกหนึ่ง พยายามทำให้ตัวเองสงบลงมา “คุณจะมาได้ใจอะไร ซานเหอไม่เคยรักคุณด้วยซ้ำ คุณไม่รู้จักประโยคที่ว่ารักคือการหักห้ามใจเหรอ? ต่อหน้าฉัน ฉันบอกว่าไม่ต้องการ เขาก็จะควบคุมความต้องการของตัวเอง”หลินอี้เฉิงมองเธอ “หยางอวี่ถง คุณเคยคิดบ้างไหมว่า ทำไมครั้งแรกที่ลู่ซานเหอเห็นคุณ ถึงปฏิบัติต่อคุณต่างจากคนอื่น หรือคุณคิดว่า ตัวเองมีความสามารถทำให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น?”“คุณไม่ต้องมายุแยงตะแคงรั่ว ความรู้สึกที่ซานเหอมีให้ฉัน คุณไม่มีวันเข้าใจ!”หลินอี้เฉิงเอาฝ่ามือเท้าคาง ตั้งศอกไว้บนที่พักแขน “ทำไม ไม่แสร้งเป็นคนใสซื่อบริสุทธิ์แล้ว?”หยางอวี่ถงเดือดดาลจนลมออกหู “คุณน่ะสิเสแสร้ง! วัน ๆ เอาแต่ทำเป็นสูงส่งบริสุทธิ์ผุดผ่อง สุดท้ายล
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 25
หลินอี้เฉิงกลับมายังโรงแรมเดิมด้วยความยากลำบากเล็กน้อยเมื่อจี้ซูเหยียนเห็นเธอ ก็มองประเมินตั้งแต่หัวจรดเท้าด้านซ้ายด้านขวา เมื่อเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรถึงถามขึ้นว่า “ลู่ซานเหอมาที่นี่ได้ยังไง? เขารู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ไหน? เขาไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?”เธอราวกับเป็นเจ้าหนูจำไม หลินอี้เฉิงโพล่งขำ “ไม่เป็นไร เขามาทำงานน่ะ ฉันออกไปเดินเล่นแล้วบังเอิญเจอเขาพอดี”“บังเอิญขนาดนี้เชียว” จี้ซูเหยียนเอ่ย “ดูแบบนี้แล้ว พวกเธอสองคนมีวาสนาต่อกันทีเดียวนะ”ไม่ใช่วาสนาได้รักกัน แต่เป็นเวรกรรมหลินอี้เฉิงถามเธอ “เสื้อผ้าเป็นยังไงบ้าง?”จี้ซูเหยียนเข็นเธอไปดู “ใกล้เสร็จแล้ว เธอช่วยฉันดูหน่อย”ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันเรื่องเสื้อผ้า จู่ ๆ โทรศัพท์ของหลินอี้เฉิงก็ดังขึ้นเป็นสายของลู่ซานเหอ เธอบอกกับจี้ซูเหยียน ก่อนจะไปรับสายที่ระเบียงที่สำคัญคือกลัวว่าลู่ซานเหอจะพูดจาอะไรไม่เหมาะสม เกิดจี้ซูเหยียนได้ยินเข้าเธอจะเป็นกังวลขึ้นมาอีก“หลินอี้เฉิง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”เพิ่งจะรับสาย ลู่ซานเหอก็ถามขึ้นทันที น้ำเสียงเย็นเยียบเหมือนอย่างเก่าน้ำเสียงของหลินอี้เฉิงราบเรียบ “ฉันกลับโรงแรมแล้ว”“ใครอนุญาตใ
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 26
ครั้งที่แล้วเธอสวมชุดราตรีแบบเดียวกันกับหลินอี้เฉิง แม้จะถูกหัวเราะเยาะว่าเลียนแบบได้ไม่ดี แต่เธอก็มองออกว่า จี้ซูเหยียนออกแบบเสื้อผ้าเก่งจริง ๆไม่อาจง้างมือตบผู้ที่ยิ้มตอบ แม้ว่าจี้ซูเหยียนจะไม่ชอบเธอ ทว่าก็พยายามฝืนยิ้มพลางตอบกลับ “ตอนนี้ยังไม่มีแบบใหม่อะไรหรอกค่ะ สมาธิหลักของฉันในตอนนี้ใช้ไปกับการเข้าร่วมการแข่งขันหมดแล้ว”“คุณจี้เก่งขนาดนี้ ต้องคว้ารางวัลจากการแข่งขันมาได้แน่ค่ะ!”สีหน้าของจี้ซูเหยียนชืด ๆ “ขอให้สมพรปากนะคะ”หยางอวี่ถงกลับไปยังห้องของตัวเอง เดือดดาลจนปาขวดน้ำแร่แตกไปขวดหนึ่งวัน ๆ หลินอี้เฉิงเอาแต่วางมาดเย่อหยิ่งบริสุทธิ์ทำไมหน้าตาดีแล้ววิเศษวิโสมากนักหรือไง?ชาติตระกูลดีแล้ววิเศษวิโสมากนักหรือไง?ไม่ใช่เพราะว่าเธอเลือกเกิดได้สักหน่อย!หลินอี้เฉิงเป็นแบบนั้นก็ช่างเถอะ จี้ซูเหยียนที่บ้านล้มละลาย ยังมาวางมาดสูงส่งอะไรอีก!หยางอวี่ถงคิดว่า ในใจของพวกเธอต้องเหยียดหยามตนอยู่แน่ใช่ เธอเป็นชู้มันน่าละอายมากจริง ๆแต่ลู่ซานเหอฐานะสูงส่ง มั่งคั่งร่ำรวย หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างดี มิหนำซ้ำลู่ซานเหอยังเป็นฝ่ายเผยว่าชอบเธอก่อนด้วยคนเดินขึ้นสู่ที่สูง เธอไม่ผิด!อ
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 27
หลินอี้เฉิงหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเองแน่นอนว่าลู่ซานเหอรูปร่างดีสูงใหญ่ มีเสน่ห์ส่วนบุคคลอย่างที่สุด บวกกับบุคลิกที่เหนือขั้น แม้ตอนเด็ก ๆ จะไม่เข้าใจเรื่องความรัก แต่หลังจากได้เจอกันที่กองทัพ เมื่อเห็นเขามีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมกอง ก็ยังหลงเสน่ห์เรื่องชอบเขา ยืนหยัดมานานหลายปีทว่าตอนนี้เธอเริ่มสงสัยแล้วว่า คนคนนี้ที่ตนชอบ ยังคู่ควรให้ตนชอบอยู่หรือเปล่า?“กำลังคิดอะไรอยู่?”หลินอี้เฉิงสัมผัสได้ว่า ลู่ซานเหอขยับเข้ามาใกล้กลิ่นหอมเย็น ๆ หนาวสะท้านที่แฝงอยู่บนตัวเขา ราวกับเกล็ดหิมะบนยอดเขาที่ตกลงบนต้นเขียวเหมันต์ ทั้งสดชื่นและเย็นเยียบน่าหลงใหลสลัดข้อที่เธอชอบเหล่านั้นออกไป ลู่ซานเหอก็เป็นแค่สารเลวที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อการแต่งงาน เพียงแค่เล่นกับร่างกายเธอเท่านั้นทำไมเธอต้องชอบผู้ชายแบบนี้ด้วย?ทว่าเมื่อเขาเข้ามาใกล้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวใจเต้นเร็วขึ้น ข้างหูร้อนผ่าวหลินอี้เฉิงยื่นมือออกไปยันบนหน้าอกแข็งแกร่งของเขาเอาไว้ “คุณอย่า...”“ไม่มีใครเห็นสักหน่อย” ลู่ซานเหออมติ่งหูของเธอเอาไว้ “ชุดนี้เหมาะกับคุณมากนะ”ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่เห็นหลินอี้เฉิงแบบนี้ อยากจ
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 28
หลินอี้เฉิงพูดออกมา พร้อมสบตาเขา “ฉันบอกว่า เราหย่ากันเถอะ”ทันใดนั้น ความเดือดดาลของลู่ซานเหอก็พุ่งจากก้นบึ้งหัวใจขึ้นไปที่ศีรษะ เขารู้สึกเพียงทั้งเนื้อตัวกำลังจะถูกไฟโทสะแผดเผาไปหมดแล้วไม่รอให้เขาตอบสนอง ร่างกายก็ไวกว่าสมอง เขายกมือขึ้นออกแรงบีบคางของหลินอี้เฉิงเอาไว้หลินอี้เฉิงอุทานด้วยความตกใจ ทว่าแลกสายตากับเขาโดยไร้ซึ่งความกลัวใด ๆ“หลินอี้เฉิง คุณกล้าดียังไง!” ลู่ซานเหอเหลือเพียงความเดือดดาลเต็มหัวใจ เบ้าตาเขาร้าวไปหมด นัยน์ตาราวกับจะพ่นไฟออกมา “หย่า? ไม่คิดเลยว่าคุณจะพูดว่าหย่า?!”“ลู่ซานเหอ ฉันไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกต่อไปแล้ว” ในดวงตาของหลินอี้เฉิงมีน้ำตาคลอ “คิดเสียว่าฉันขอร้องคุณเถอะนะ ให้เราสองคนหลุดพ้นจากกันโอเคไหม?”“ตอนแรก เป้าหมายของการแต่งงานระหว่างตระกูลลู่กับตระกูลหลินสองตระกูลคืออะไร คุณไม่ได้ลืมใช่ไหม? หลินอี้เฉิง ทำไม ตอนนี้คุณมีคนที่ชอบแล้ว ก็ไม่สนใจกระทั่งผลประโยชน์ของตระกูลแล้วเหรอ?”หลินอี้เฉิงยอมรับโดยปริยายเสียเลย “ยังไงฉันก็จะให้การแต่งงานแค่ในนามนี้กักขังฉันไปตลอดชีวิตไม่ได้”เมื่อเห็นเธอไม่คัดค้าน ลู่ซานเหอก็ยิ่งเดือดดาลเข้าไปใหญ่ “เป็นใคร?”ห
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 29
หลังจากนั้นสองสามวัน ลู่ซานเหอก็ยุ่งผิดปกติแม้หลินอี้เฉิงจะพักอยู่โรงแรมเดียวกับเขา แต่ก็ไม่เห็นหน้าเขาเลยบังเอิญได้ยินพนักงานของโรงแรมคุยกัน ถึงได้รู้ว่าหลายวันมานี้ลู่ซานเหอไปเดินเล่นช็อปปิงเป็นเพื่อนหยางอวี่ถงตลอด กระทั่งตอนกลางคืนยังไปดูการแสดงต่าง ๆ นานาอีกด้วยตอนกลางคืนเขาก็ไม่ได้กลับมา ไม่รู้ว่าอยู่กับหยางอวี่ถง หรือว่าเปิดห้องนอนเพียงลำพังเสื้อผ้าที่จี้ซูเหยียนจะส่งเข้าประกวดขึ้นรูปคร่าว ๆ แล้ว จากนั้นก็นัดนางแบบที่ติดต่อเอาไว้ล่วงหน้าก่อนหน้านี้มา นับว่าจัดการทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว ทั้งสองคนจึงตัดสินใจออกไปผ่อนคลายกันนิดหน่อยทั้งสองคนไปบาร์ที่อยู่ค่อนข้างไกลแห่งหนึ่งบาร์แห่งนี้ไม่ได้เปิดเพลงดังสนั่นจนแก้วหูแทบแตก ดูทรงแล้วเหมือนผับทั้งสองคนหาล็อกที่นั่งล็อกหนึ่ง จากนั้นก็สั่งเครื่องดื่มและขนมหวานจี้ซูเหยียนเป็นคนแนะนำให้หลินอี้เฉิง เธอถามเพื่อนมาอีกที ถึงได้รู้จักกับที่นี่ที่นี่จะครึกครื้นก็หลังเที่ยงคืนไปแล้วตอนนี้คนค่อนข้างน้อย ตอนกลางคืนยังจะมีการแสดง คืนนี้มีเนกไทโชว์เนกไทโชว์ที่ว่า โดยพื้นฐานนายแบบจะใส่เนกไทเพียงเส้นเดียว ร่างท่อนบนเปลือยเปล่าจี้ซูเห
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 30
เธอยังเป็นห่วงว่าเท้าของหลินอี้เฉิงได้รับบาดเจ็บเดินเหินไม่สะดวก จึงตั้งใจกำชับบริกรให้ดูแลเธอ ในตอนนี้เองถึงได้ออกไปผ่านไปไม่นาน คนในบาร์ก็เริ่มเยอะขึ้นหลินอี้เฉิงแต่งตัวธรรมดา ไม่ได้แต่งหน้า ทว่าก็ห้ามไม่ให้ใบหน้าของเธอโดดเด่นไม่ได้ แถมยังเป็นโครงหน้าฝั่งเอเชียที่พบเห็นได้น้อยอีกผู้ชายคนแล้วคนเล่าเข้ามาชวนคุย หลินอี้เฉิงยังไม่ดูการแสดง ก็ถูกพวกเขาตอแยจนไม่รู้สึกรำคาญก่อนเสียแล้วหลินอี้เฉิงทำได้เพียงบังคับวีลแชร์ออกมาจากบาร์เอง อยากจะสูดอากาศและฉวยโอกาสรอจี้ซูเหยียนไปด้วยทว่าในขณะเดียวกัน สิ่งที่หลินอี้เฉิงไม่รู้คือ ลู่ซานเหอเองก็พาหยางอวี่ถงมาที่บาร์แห่งนี้ด้วยเหมือนกันแต่พวกเขาอยู่ในห้องรับรอง นอกจากลู่ซานเหอกับหยางอวี่ถงแล้ว ยังมีเพื่อนของลู่ซานเหออีกด้วย เมื่อได้ยินว่าเขามาเมืองนอก ก็นัดเขามารวมตัวกันพวกคนอื่น ๆ ล้วนทำงานอยู่ในประเทศนี้ หนึ่งในนั้นก็มาเที่ยวเล่นพอดี ซึ่งเป็นเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ของลู่ซานเหอเช่นกันซึ่งก็คือคนที่กำลังพูดคุยที่เห็นเมื่อครั้งที่แล้ว ตอนลู่ซานเหอไปซื้อผลิตภัณฑ์สำหรับประจำเดือนให้หยางอวี่ถง แล้วหลินอี้เฉิงอยู่นอกห้องรับรองก่อนหน
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 31
เมื่อเห็นเขา ซือฉางไห่ก็ตัดสายทิ้งไปเลย แล้วพูดกับลู่ซานเหอว่า “มีใครพูดอะไรกับถงถงใช่ไหม?”ลู่ซานเหอมองไปยังที่ที่ไกลออกไปทีหนึ่ง แล้วถามขึ้นอย่างไม่ใส่ใจว่า “ทำไมเหรอ?”“เมื่อกี้เธอถามฉันว่า นายมีเพื่อนต่างเพศที่สนิทกันหรือเปล่า”ลู่ซานเหอถามกลับว่า “แล้วนายบอกไปว่ายังไง”“ฉันก็ต้องบอกไปว่าไม่มีอยู่แล้ว” ซือฉางไห่พูดอีกว่า “อะไรพูดได้ อะไรพูดไม่ได้ เรื่องแค่นี้จะคิดไม่ได้เชียวเหรอ?”ลู่ซานเหอพยักหน้า “อืม ฉันมีธุระนิดหน่อย นายกลับไปทำให้เธอใจเย็นลงก่อนนะ”“นายจะไปไหน?”ลู่ซานเหอสาวเท้าก้าวยาวเดินออกไปโดยไม่แม้จะหันกลับมาซือฉางไห่ส่ายหน้า “มีเรื่องอะไรต้องรีบร้อนขนาดนี้?”แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าหยางอวี่ถงยังอยู่ข้างใน เขาก็ไม่ได้คิดมากทว่าเดินกลับไปเลยตัดมาที่ลู่ซานเหอ เขาวนอยู่ในบาร์ครู่หนึ่ง พบว่าผู้ชายไม่น้อยต่างกำลังวิจารณ์สาวสวยเอเชียลึกลับคนนั้นอยู่ยังบอกว่าหน้าตาสะสวย เย็นชา หยิ่ง เข้าหายากอีกด้วยฝีเท้าของลู่ซานเหอยิ่งก้าวยาวขึ้น วนอยู่ในบาร์อีกรอบหนึ่ง ทว่าก็ไม่เจอตัวหลินอี้เฉิงหรือจะไม่ใช่?เขายืนอยู่หลายวินาที ก่อนจะสาวเท้าคิดจะกลับไปยังห้องรับรองทว่าเดินไ
บทล่าสุด
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 40
ในตอนนี้เองหลินอี้เฉิงถึงพูดขึ้นว่า “แสดงว่าคุณฟู่ไม่ได้มีความทุกข์ใจจากการถูกครอบครัวบีบให้แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์สินะคะ”“ถูกบีบ? ทุกข์ใจ?” ฟู่ซือหนานตกตะลึงเป็นอย่างมาก “ถ้าคนที่ผมต้องแต่งงานด้วยเป็นนางฟ้าเหมือนอย่างเฉิงเฉิง จะมีความทุกข์ใจได้ยังไงกัน นี่มันของหวานที่ฟ้าประทานให้ชัด ๆ ผมคงสะดุ้งตื่นจากฝันเพราะยิ้มไม่หยุดด้วยซ้ำ!”ครั้งนี้หลินอี้เฉิงถูกเขาหยอกล้อจนโพล่งขำออกมาจริง ๆขณะลู่ซานเหอเข้ามา สิ่งที่เห็นก็คือหลินอี้เฉิงหัวเราะจนไหล่สั่นใส่ฟู่ซือหนานครั้งนี้มาปาร์ตี้รวมตัวกันที่นี่ เนื่องจากหลินอี้เฉิงเกิดอุบัติเหตุ ปาร์ตี้รวมตัวเองก็จบไปทั้งแบบนั้นเช่นกันธุระในเรื่องงานของเขาก็ใกล้จะจบลงแล้ว บรรดาเพื่อน ๆ จึงชวนให้เขามารวมตัวที่นี่อีกครั้งไม่คิดเลยว่าจะเจอหลินอี้เฉิงอีกครั้งครั้งนี้เธอกลับไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย แต่เธอนั่งอยู่ตรงข้ามผู้ชายคนอื่น ปั้นหน้าฉีกยิ้มหวานแหวว ยิ่งขัดหูขัดตาเข้าไปใหญ่!ลู่ซานเหอทิ้งหยางอวี่ถงกับเพื่อนคนอื่น ๆ ไปเลย จากนั้นก็เดินอาด ๆ ไปทางหลินอี้เฉิงหยางอวี่ถงคิดจะตามไป ทว่าซือฉางไห่รั้งเธอเอาไว้ พร้อมส่ายหน้าใส่เธอหยางอวี่ถงพลันปั้นหน้า
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 39
เมื่อจี้ซูเหยียนออกมา ลู่ซานเหอกับหยางอวี่ถงก็ออกไปแล้วจี้ซูเหยียนเห็นหลินอี้เฉิง ก็รีบถามขึ้นทันที “เฉิงเฉิง ทำไมเธอถึงชูป้าย?”ขณะดำเนินการเรื่องเอกสาร จี้ซูเหยียนไม่รู้ว่าฝ่ายผู้ซื้อเป็นใคร และเธอเองก็ไม่ได้ยินคนที่เสนอราคา เป็นลู่ซานเหอหลินอี้เฉิงฉีกยิ้มพลางตอบ “แน่นอนว่าเพราะชอบไงล่ะ ฉันคิดว่ามันคู่ควรกับราคานั้น”ที่หลินอี้เฉิงพูดเป็นความจริง เธอชอบชุดนี้จริง ๆ ฉะนั้นจึงไม่อยากให้มันไปอยู่บนตัวหยางอวี่ถงทว่าในท้ายที่สุด ลู่ซานเหอก็เป็นคนประมูลชุดไปการมาท่องเที่ยวต่างประเทศครั้งนี้ นับว่าเป็นจุดสิ้นสุดแล้วจี้ซูเหยียนไม่รู้ว่าหลินอี้เฉิงไปเจอเหตุการณ์น่าหวาดผวาอะไรนอกบาร์มา ยังไม่ได้ดูการแสดงเนกไท เธอยังอยากไปอีกเธออารมณ์ดีมาก ๆ หลินอี้เฉิงไม่อยากทำให้ผิดหวัง ทั้งสองคนจึงมุ่งหน้าไปที่นั่นเลยเพียงแต่ หลินอี้เฉิงคิดไม่ถึงว่า จะเจอฟู่ซือหนานที่บาร์เมื่อฟู่ซือหนานเห็นพวกเธอ ทั้งใบหน้าก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ “เฉิงเฉิง? พวกคุณก็มาเที่ยวเล่นที่นี่ด้วยเหรอ?”นับตั้งแต่ครั้งก่อนหลินอี้เฉิงพูดไปแล้ว พยายามสวมเขาให้ลู่ซานเหอ เมื่อดูฟู่ซือหนาน จี้ซูเหยียนรู้สึกว่าถูกชะตาที
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 38
ชุดชุดนี้ ตกลงราคาประมูลในท้ายที่สุดที่สิบล้านเมื่อเดินออกมาจากที่จัดงานประมูล หลินอี้เฉิงก็ไปห้องน้ำ และฉวยโอกาสรอจี้ซูเหยียนไปดำเนินการเรื่องด้วยเธอออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นหยางอวี่ถงเติมเครื่องสำอางอยู่ด้านนอก“พี่อี้เฉิง” เธอเห็นหลินอี้เฉิงก็รีบฉีกยิ้มสดใสใส่ “คุณก็มาด้วยเหรอคะ งั้นคุณก็น่าจะรู้ว่าซานเหอประมูลเสื้อผ้าของคุณจี้ชุดนั้นมาให้ฉันแล้วใช่ไหมคะ?”หลินอี้เฉิงเอ่ยขึ้นชืด ๆ “ยินดีด้วยนะ”“ก็ไม่ได้มีอะไร ฉันบอกแล้วว่าไม่เอา ซานเหอก็จะประมูลมาให้ฉันให้ได้”หลินอี้เฉิงนึกถึงอะไรบางอย่าง ก็พลันขำออกมา ก่อนจะถามว่า “ลู่ซานเหอซื้อแค่หยกให้คุณเหรอ? คุณไม่ได้ให้เขาซื้ออย่างอื่นให้?”เธอขอแล้ว แต่ลู่ซานเหอไม่ฟังเธอเลยตอนนี้หยางอวี่ถงยังไม่รู้ว่าทำไมหลินอี้เฉิงถึงเอาแต่จับประเด็นนี้ไม่ปล่อย ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆหยางอวี่ถงไม่ยอมให้ตัวเองเผยความอ่อนแอต่อหน้าเธอเป็นอันขาด หยางอวี่ถงจึงพูดขึ้นว่า “แน่นอนว่ามีอยู่แล้ว ฉันอยากได้อะไร ซานเหอก็จะซื้อให้ฉัน”หลินอี้เฉิงตอบกลับ “งั้นก็ดีแล้ว แต่ว่า คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่า ของที่ลู่ซานเหอซื้อให้คุณ ใช้สินสมรสที่มีร่วมกันของสามีภรร
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 37
ก่อนหน้านี้ที่จี้ซูเหยียนออกแบบเสื้อผ้าแค่เล่น ๆ เท่านั้นที่บ้านเธอมีเงิน ไม่จำเป็นต้องหาเลี้ยงชีพด้วยสิ่งยี้ เป็นแค่งานอดิเรกที่สนใจเท่านั้นทว่าเธอมีพรสวรรค์ในด้านนี้จริง ๆตอนหกขวบก็เข้าร่วมการแข่งขันออกแบบเสื้อผ้าระดับโลก ประสบความสำเร็จอย่างโดดเด่นด้วยชุดราตรีสไตล์จีนที่ผสมผสานระหว่างยุคโบราณและสมัยใหม่เข้าด้วยกันทว่าหลังจากนั้นเธอก็หายไปจากสายตาของโลกการออกแบบเสื้อผ้า คนที่ไม่รู้เหตุการณ์ภายในมากมาย ยังบอกว่าเธอพรสวรรค์ถดถอย ไร้ความสามารถจึงไม่ได้รับความสนใจแต่ไม่รู้เลยว่า ตอนนั้นจี้ซูเหยียนใช้เวลามาเรียนมากขึ้นความคิดของเธอเรียบง่าย เสื้อผ้าที่ออกแบบออกมาราวกับก็แฝงความชัดเจนของความงามที่ชวนให้คนตาลุกวาวชุดราตรีในครั้งนี้ เรียบง่ายเป็นอย่างยิ่ง ทว่าความล้ำค่าและงดงามเด่นชัดมาจากรายละเอียดขณะประมูล เมื่อนางแบบออกมา คนที่ชูป้ายก็มีไม่หยุดหย่อนตามปกติ หากชุดชุดหนึ่งไม่ฝังอัญมณีที่ราคาค่อนข้างสูงลิ่ว ประมูลถึงราคาหลักหลายแสนหรือหลักล้าน ก็นับว่าเป็นราคาที่ดีมากแล้วหากตกแต่งด้วยอัญมณี ประมูลถึงหลายล้าน ก็มีให้เห็นมากมายทว่าชุดนี้ของจี้ซูเหยียน ไม่ได้ตกแต่งด้วยอัญม
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 36
เดี๋ยวก็ช่วยเธอ เดี๋ยวก็ใส่ยาให้เธอลู่ซานเหอยกเท้าของเธอขึ้นช้า ๆ แล้วมองเฝือกที่ข้อเท้าเธอ “ผมบอกไปแล้วว่า ไม่มีเรื่องสมควรอะไรทั้งนั้น เพราะงั้น...คุณนายน้อยลู่ต้องพิจารณาสักหน่อยหรือเปล่า ว่าจะตอบแทนบุญคุณผมยังไง?”“อะไรนะ?” หลินอี้เฉิงอึ้ง “ตอบแทนบุญคุณอะไร?”“เขาว่ากันว่า บุญคุณช่วยชีวิต เอาอะไรมาตอบแทนไม่ได้...ข้างหลังว่ายังไงต่อแล้วนะ?”หลินอี้เฉิงตอบ “บุญคุณช่วยชีวิต เอาอะไรมาตอบแทนไม่ได้ ชาติหน้าเป็นทาสรับใช้ ตอบแทนบุญคุณประธานลู่ ได้ไหม?”ลู่ซานเหอยกมือขึ้นตีเธอ “หลินอี้เฉิง คุณตั้งใจหรือเปล่า?”หลินอี้เฉิงเตะเท้าออกไป “ถูกความใคร่ครอบงำ!”เธอก็ว่า ทำไมลู่ซานเหอถึงดีกับเธอขนาดนี้ที่แท้ก็มีเจตนาแอบแฝงนี่เอง“ธรรมชาติของมนุษย์คือเรื่องกินและเรื่องเพศ” ลู่ซานเหอคว้าเท้าน้อย ๆ ที่เตะคนของเธอข้างนั้นเอาไว้ ก่อนจะจูบลงบนหลังเท้าเล็กเรียวของเธอทีหนึ่ง “คุณนายน้อยลู่ ควรทำหน้าที่ของคุณได้แล้ว”หลินอี้เฉิงเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “แล้วหลายคืนมานี้ ไปนอนที่ไหนมา?”“หลินอี้เฉิง” ลู่ซานเหอยกเท้าของเธอพลางจูบไล่ขึ้นมาตามข้อเท้าของเธอ “คุณถามแบบนี้ เหมือนกำลังหึงอยู่เลยนะ”“
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 35
หลินอี้เฉิงคิดเอาไว้แล้วว่า ถึงเวลานั้นถ้าคนเหล่านั้นมีตาแต่ไร้แวว ไม่เข้าใจความดีของเสื้อผ้าจี้ซูเหยียน เธอก็จะแอบประมูลมาลู่ซานเหอพูดเอาไว้แล้วไม่ใช่เหรอ เงินที่เขาหามาได้ เธอเองก็ใช้ได้ตัดใจจ่ายเงินก้อนโตซื้อเครื่องประดับหยกให้ชู้ได้ เธอแค่ซื้อเสื้อผ้า ไม่เกินไปหรอกใช่ไหม?หลินอี้เฉิงตัดสินใจแล้ว พยายามใช้ราคาที่สูงที่สุด ประมูลเสื้อผ้าของจี้ซูเหยียนมาอีกอย่าง ชุดนั้นเธอก็ชอบจริง ๆถ้าไม่ได้เป็นเพราะข้อเท้าเธอได้รับบาดเจ็บ กระทั่งจี้ซูเหยียนยังคิดเอาไว้ว่า จะให้เธอขึ้นเวทีไปเป็นนางแบบจี้ซูเหยียนยังต้องแก้จุดรายละเอียดบางอย่าง หลินอี้เฉิงคิดจะลอบจัดการแผลด้วยตัวเอง จึงคิดจะไปห้องน้ำเดิมทีทั้งสองคนไม่ได้พักด้วยกัน ทว่าลู่ซานเหอไม่กลับมา จี้ซูเหยียนกลัวจะไม่มีใครดูแลหลินอี้เฉิง ฉะนั้นจึงให้หลินอี้เฉิงมาพักด้วยกันเธอกำลังคิดจะขยับ ก็ได้ยินเสียงประตูถูกเคาะดังขึ้นเธอเดินไปเปิดประตู พบว่าลู่ซานเหอยืนอยู่นอกห้องจี้ซูเหยียนถาม “ใคร?”“ลู่ซานเหอ” หลินอี้เฉิงตอบกลับประโยคหนึ่ง “ฉันออกไปเอง”พูดจบเธอก็ออกจากห้องไป แล้วปิดประตู“มีธุระอะไร?”ลู่ซานเหอเอาแต่มองเธอ ไม่ตอบอะไ
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 34
ซือฉางไห่ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉีกยิ้มอย่างมีเจตนาไม่แน่ชัดลู่ซานเหอไม่พูดพร่ำทำเพลง อุ้มหลินอี้เฉิงลงมาแล้ววางเธอลงบนวีลแชร์เลยลู่ซานเหอกำลังคิดจะไปเข็น ทว่าหยางอวี่ถงรีบเดินเข้ามา “ฉันเข็นเองค่ะ”เธอเข็นวีลแชร์ไปพลางพูดกับลู่ซานเหอขึ้นว่า “เดี๋ยวฉันไปส่งพี่อี้เฉิงเองค่ะ พี่รอฉันอยู่ที่โถง โอเคไหมคะ?”หลินอี้เฉิงเหนื่อยจนไม่อยากพูดอะไร แล้วแต่พวกเขาจะทำยังไงลู่ซานเหอมองหลินอี้เฉิงทีหนึ่ง ก่อนจะอืมออกมาหยางอวี่ถงเข็นหลินอี้เฉิงเข้าไปในลิฟต์หยางอวี่ถงรีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่อี้เฉิง ฉันหวังว่าคุณจะไม่คิดมากนะ ซานเหอเป็นคนซื่อตรงยึดมั่นในความเป็นธรรมอยู่แล้ว เขาช่วยคุณ ไม่ได้แปลว่าเขาจะมีความรู้สึกกับคุณ”หลินอี้เฉิงแสยะยิ้มเสียงหนึ่ง “คุณเป็นชู้ แต่ยังมาทำตัวอยู่เหนือกว่าอีกเนี่ยนะ”สีหน้าของหยางอวี่ถงไม่ค่อยสู้ดีนัก เธอสูดลมหายใจเข้าลึกทีหนึ่งถึงเอ่ยขึ้นว่า “ฉันจะแต่งงานกับซานเหอ ฉันจะรอเขา”หลินอี้เฉิงหลับตาลงหยางอวี่ถงพูดต่อว่า “ที่งานประมูลสองวันก่อน เขาประมูลเครื่องประดับหยกให้ฉันชุดหนึ่ง คุณรู้ไหมว่าเท่าไร?”หลินอี้เฉิงลืมตาขึ้นมา ก็เห็นความสะใจและความโอ้อวดในแววตาของหยางอวี่ถ
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 33
หลินอี้เฉิงตอบ “ฉันรอเหยียนเหยียนอยู่”ลู่ซานเหอถามขึ้นอย่างเดือดดาลว่า “เธอไปไหน? เธอทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียว?”หลินอี้เฉิงรู้ว่าลู่ซานเหอมีเจตนาจะพาลใส่จี้ซูเหยียนแต่เรื่องพรรค์นี้ โทษจี้ซูเหยียนไม่ได้อยู่แล้วเมื่อลู่ซานเหอเห็นเธอไม่ตอบ ก็หมุนวีลแชร์เลย “กลับไป!”บอกตามตรง ตอนนี้หลินอี้เฉิงยังนึกกลัวในภายหลังอยู่มาต่างประเทศ ความรู้สึกปลอดภัยไม่ได้มีมากมายเท่ากับในประเทศตัวเองอยู่แล้วแถมยังเกิดเรื่องแบบเมื่อครู่อีกเมื่อเห็นสีหน้าหลินอี้เฉิงซีดเผือด ลู่ซานเหอเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีกขณะที่หลินอี้เฉิงส่งข้อความหาจี้ซูเหยียน ปลายก็นิ้วยังสั่นเทาอยู่ลู่ซานเหอเข็นวีลแชร์อยู่ ทีแรกสีหน้าหยางอวี่ถงไร้อารมณ์ จากนั้นเธอก็มาควงแขนของลู่ซานเหอ แล้วถามเขาว่า “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”ลู่ซานเหอส่ายหน้า “ผมไม่เป็นไร ทำให้คุณเป็นห่วงแล้ว”ซือฉางไห่เองก็ตามไปด้วยส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แม้เขาจะไม่เห็น แต่ก็พอจะคาดเดาได้คงเป็นเพราะใบหน้านั้นของหลินอี้เฉิง ล่อเสือล่อจระเข้เข้ามาซือฉางไห่แสยะยิ้มอยู่ด้านหลังเสียงหนึ่งแม้เจอเรื่องแบบนี้ ต่อให้เป็นคนแป
ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ บทที่ 32
ฉะนั้นพวกเขาจึงไม่เห็นลู่ซานเหออยู่ในสายตาอยู่แล้วสุดท้ายก็ถูกเตะกระเด็นออกไปคนอื่นอีกสองสามคนเมื่อเห็นดังนั้น ก็เข้ามาห้อมล้อมทันที เหลือเพียงคนที่เข็นวีลแชร์หลินอี้เฉิงนั่น“ฉันแนะนำว่าแกแส่หาเรื่องให้มันน้อย ๆ หน่อยจะดีกว่า” คนที่เป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้น “ไม่อย่างนั้น ก็รับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!”“ปล่อยเธอ!” สายตาของลู่ซานเหอเย็นเยียบ นัยน์ตาแฝงความเป็นกังวลที่ถูกคนสังเกตเห็นไม่ได้ง่าย ๆคนที่เป็นหัวหน้าทำสัญญาณมือไปทางวีลแชร์ คนที่เข็นวีลแชร์รีบเข็นหลินอี้เฉิงออกไปอย่างรวดเร็วลู่ซานเหอยอมให้เขาไปเสียที่ไหน ลู่ซานเหอก้าวเท้าเตรียมจะตามไป ทว่าถูกสองสามคนนี้รัดเอาไว้“หยุดนะ!” หลินอี้เฉิงกลัวจนใจเต้นรัว กลัวว่าสองสามคนนั้นจะทำให้ลู่ซานเหอบาดเจ็บ และกลัวว่าจะมีคนชักปืนออกมาถึงยังไงข่าวแบบนี้ก็พบเห็นอยู่บ่อยครั้งตอนอยู่ในประเทศทว่าคนคนนั้นกลับเข็นเธอออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ ในใจของหลินอี้เฉิงตึงเครียด เธอกัดฟันแน่น แล้วกระโดดลงจากวีลแชร์โดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่ขาของตัวเองเลยเห็นได้ชัดว่าคนคนนั้นก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่า เธอจะกลิ้งลงไปจากวีลแชร์ เขาอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ ทว่าปฏิกิริยา
