All Chapters of ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ: Chapter 1 - Chapter 10

บนตัวชายหนุ่มแฝงความเย็นชาและความถือตนของการอยู่บนความสูงส่งมาเนิ่นนาน ในมือกลับหิ้วถุงพลาสติกสีดำทั่วไปถุงหนึ่งไม่ต้องบอก สิ่งที่ใส่ไว้ข้างในคือผลิตภัณฑ์สำหรับประจำเดือนที่หยางอวี่ถงต้องการในตอนนี้หลินอี้เฉิงชักสายตากลับ แล้วถามเขาว่า “คืนนี้คุณปู่ให้เรากลับไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ คุณไปได้ไหม?”ลู่ซานเหอกลับไม่มองเธอ สายตาตกไปที่หยางอวี่ถง “ยังปวดท้องอยู่หรือเปล่า? ดื่มน้ำร้อนหรือยัง?”พูดจบเขาก็ยื่นมือส่งของไปให้ หยางอวี่ถงรับไปพร้อมฉีกยิ้มอย่างเหนียมอาย แล้วตวัดสายตามองหลินอี้เฉิงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ถึงพูดขึ้นว่า “ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ”“ไปเถอะ ผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้” ลู่ซานเหอมองเธอด้วยสีหน้าอ่อนโยน พลางพูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง “เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน”หยางอวี่ถงชำเลืองมองหลินอี้เฉิงด้วยความระมัดระวังอีกทีหนึ่ง จกานั้นก็หันหลังเดินออกไป“ตามมาถึงที่นี่เลยเหรอ?” ในตอนนี้เองลู่ซานเหอถึงมองไปที่หลินอี้เฉิง “มีความหมายเหรอ?”หลินอี้เฉิงเองก็ไม่อธิบายใด ๆ ได้แต่พูดว่า “ประธานลู่ครั้งนี้...จริงจังแล้วใช่ไหม?”ก่อนหน้านี้คนที่ตกเป็นข่าวกับเขา ส่วนใหญ่เป็นดาราสาวในวงการบันเท

หลินอี้เฉิงไม่เข้าใจเรื่องในสนามธุรกิจพวกนั้น แต่เธอเองก็รู้ว่า ตั้งแต่แต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลลู่ ความมั่งคั่งของตระกูลหลิน อย่างน้อยก็ขยายตัวเพิ่มขึ้นมากกว่าสามเท่าและเพราะแบบนี้ หลินโค่วชิงจึงไม่พอใจหลินอี้เฉิงวางตะเกียบลงและลุกขึ้น “หนูกินอิ่มแล้ว ขอตัวกลับก่อนนะคะ พ่อกับแม่ค่อย ๆ กินไปนะคะ”หลินโค่วชิงตะคอกด้วยความเดือดดาลอยู่เบื้องหลังเธอ “อย่าลืมสิว่าย่าแกพูดอะไรกับแกก่อนจะเสีย!”แผ่นหลังของหลินอี้เฉิงชะงักไปครู่หนึ่ง เธออึ้งอยู่หลายวินาที ทว่าก็ยังเดินออกไปเมื่อมาถึงโรงพยาบาล ไม่คิดเลยว่าเธอจะได้รับสายจากหยางอวี่ถงทีแรกเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ทั่วไป เธอยังไม่อยากรับ ทว่าโทรศัพท์ดังขึ้นไม่หยุด เธอจึงทำได้เพียงรับสายเมื่อรับสาย เสียงร่ำไห่ของหยางอวี่ถงก็แว่วดังขึ้นมา “หมอหลิน คุณรีบมาเร็ว ซานเหอได้รับบาดเจ็บ!”หลินอี้เฉิงมาถึงอย่างลุกลี้ลุกลน สุดท้ายพบว่ามือของลู่ซานเหอถูกพันแผลเรียบร้อยแล้วเมื่อเห็นหลินอี้เฉิง เขาก็ขมวดคิ้ว “คุณมาได้ยังไง?”หลินอี้เฉิงมองหยางอวี่ถงทีหนึ่ง เธอไม่ตอบ ได้แต่ถามว่า “ไปทำอะไรมา?”“ประธานลู่...ได้รับบาดเจ็บก็เพราะช่วยฉัน...” หยางอว

ขอบตาของหยางอวี่ถงพลันแดงระเรื่อ เธอส่ายหน้า “ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ หมอหลิน ขอโทษนะคะ...”พูดจบเธอก็ถอยหลังก้าวหนึ่ง แล้วค้อมตัวให้หลินอี้เฉิงไม่เพียงแค่ค้อมตัว เธอยังค้อมอยู่นานไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาอีกด้วยลู่ซานเหอพลันเดือดดาล “หลินอี้เฉิง นี่คุณทำอะไรน่ะ? ถงถงเธอยังเด็ก เรียกคุณว่าพี่มีปัญหาเหรอ?”“พ่อแม่ฉันมีฉันแค่คนเดียว ฉันเป็นพี่เธอไม่ได้” หลินอี้เฉิงกระตุกรอยยิ้มถากถางมุมปาก “พวกคุณต่อเถอะ”พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินออกไปลู่ซานเหอย่างเท้าเตรียมจะตามไปทว่าถูกคนดึงชายเสื้อเอาไว้เขาหันหน้ากลับไป หยางอวี่ถงมองเขาทั้งน้ำตาไหลพราก“ซานเหอ...”“รอผมอยู่ที่นี่ก่อนนะ”ลู่ซานเหอพูดทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่ง ก่อนจะรีบตามออกไปฝ่ามือที่ว่างเปล่าของหยางอวี่ถง ค่อย ๆ กำหมัดขึ้น จนเล็บทิ่มเข้าไปในเนื้อเธอกันฟันกรอด สูดลมหายใจเข้าลึก บอกตัวเองว่าจะรีบร้อนไม่ได้ ค่อย ๆ ค่อย ๆลู่ซานเหอตามไปคว้าแขนของหลินอี้เฉิงเอาไว้ “คุณงอนอะไร?”“ฉันงอน?” หลินอี้เฉิงเดือดดาลจนโพล่งขำ “ฉันมีคุณสมบัติให้งอนด้วยเหรอ?”จู่ ๆ ลู่ซานเหอก็ถามเธอขึ้นว่า “เมื่อวานคุณ...จงใจใช่ไหม?”หลินอี้เฉิงฉงน “อะไร?”“ให้

ลู่ซานเหอไม่ชอบหลินอี้เฉิงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อเห็นเธอพูดคุยอย่างเป็นกันเองขนาดนั้นกับผู้ชายคนอื่น เดาว่าคงยิ่งเกลียดเธอมากกว่าเดิมสินะ?หยางอวี่ถงพูดต่ออีกว่า “หมอหลินนี่เก่งจริง ๆ เลยนะคะ ไม่ว่ากับใครก็คุยดีด้วยได้หมด เหมือนฉันจะโง่มาก ไม่เคยกล้าคุยกับคนแปลกหน้าเลย โดยเฉพาะกับผู้ชาย...”ยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ทอดถอนใจออกมาเสียงหนึ่งฝีเท้าของลู่ซานเหอยิ่งฉีกกว้างขึ้นกว่าเดิม ถูลู่ถูกังพาเธอเดินไปเบื้องหน้าเธอสวมรองเท้าส้นสูง แถมกระโปรงก็ไม่เอื้อกับการก้าวยาว ลู่ซานเหอไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด แทบจะลากเธอเดินไปข้างหน้าด้วยซ้ำหยางอวี่ถงต้องวิ่งเหยาะถึงจะตามเขาทัน สนใจความสง่าสูงส่งอะไรไหวเสียที่ไหนกันทั้งตัวเธอเหลือเพียงความกระอักกระอ่วนราวกับสายตาของทุกคนจับจ้องมาบนตัวเธอกระทั่งเธอยังได้ยินว่ามีคนกำลังแอบกระซิบกระซาบกัน“นั่นคือผู้ช่วยของประธานลู่? เห็นชุดราตรีที่เธอใส่นั่นไหม? ฉันเองก็ไปนิทรรศการภาพวาดก่อนหน้านี้มาเหมือนกัน เหมือนว่าหลินอี้เฉิงจะเคยใส่แบบเดียวกันเป๊ะ”“ใช่ เหมือนกันเป๊ะ ๆ จริง ๆ แต่ว่า ต้องดูว่าใครใส่ ไม่พูดไม่ได้ หลินอี้เฉิงใส่อะไรก็ส

เสียงคุ้นหูเป็นอย่างมาก เป็นหยางอวี่ถง?ลู่ซานเหอเดินไปตามเสียง ก่อนจะผลักประตูทั้งสองบานของทางหนีไฟออกโดยตรง“ซานเหอ!”ลู่ซานเหอก้มหน้ามองไป จากนั้นเป็นอันต้องขมวดคิ้วเป็นปมแน่นหลินอี้เฉิงหกล้มอยู่บนพื้น ใบหน้าน้อย ๆ ขาวผ่องเต็มไปด้วยสีหน้าของความเจ็บปวดเธอใช้มือจับข้อเท้าเอาไว้ กำลังเงยหน้ามองขึ้นมาพอดีลู่ซานเหอรู้มาโดยตลอดว่า หน้าตาของหลินอี้เฉิงงดงามเป็นอย่างมากทว่าสำหรับเขา การตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกเป็นการประเมินค่าความงามที่ต่ำที่สุดทว่าในวินาทีนี้ ดวงตาที่แยกตาดำตาขาวชัดเจนของหลินอี้เฉิงทั้งสองกะพริบตามองมาปริบ ๆ ในดวงตาแฝงไปด้วยหยาดน้ำตาโปร่งใสดุจคริสตัล ลู่ซานเหอพลันตกตะลึงไปในทันใด“ซานเหอ!”หยางอวี่ถงเรียกอีกครั้งทั้ง ๆ ที่เธอก็หกล้มอยู่ข้างหลินอี้เฉิง ทำไมสายตาของลู่ซานเหอถึงตกไปที่ตัวหลินอี้เฉิงคนเดียวล่ะ?เสียงของหยางอวี่ถงดึงสติของลู่ซานเหอกลับมาเขารีบมองไปที่หยางอวี่ถง จากนั้นก็เดินอาด ๆ ลงบันไดไป แล้วคุกเข่าลงข้างกายเธอ “เกิดอะไรขึ้น?”หยางอวี่ถงมองเขาทั้งน้ำตาที่กำลังหยดลงมา “ซานเหอ ฉันไม่ได้คิดจะยั่วโมโหพี่อี้เฉิงจริง ๆ แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่