All Chapters of ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ: Chapter 11 - Chapter 20

หลินอี้เฉิงอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกเจียงจี้เชินคนนี้ แม้ปกติจะดูปากคอเราะร้ายความคิดสุดโต่ง ทว่าตอนที่เขาทำงาน ความจริงแล้วตั้งใจและเคร่งครัดเป็นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่มีหมอสาวพยาบาลสาวถูกภาพลักษณ์ไม่ยุ่งเรื่องผู้หญิงและสุภาพจอมปลอมของเขาตกหรอกเมื่อพูดถึงลู่ซานเหอ นั่นยิ่งเป็นจ้าวแห่งความเฉยเมยเคร่งขรึม ต่อให้ภูเขาไท่ซานถล่มตรงหน้าก็ไม่เปลี่ยนสีหน้าเจียงจี้เชินต่อยตีขึ้นมาก็น่าประหลาดใจอยู่แล้ว ทำไมลู่ซานเหอถึงลงไม้ลงมือด้วยล่ะ?เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนล้วนเป็นคนที่ฝึกการต่อสู้ หมัดทีเท้าที เกิดเสียงลมพรึ่บ ๆกระบวนท่าหนึ่งการเคลื่อนไหวหนึ่ง มีมามีกลับหลินอี้เฉิงกระวนกระวาย ทว่าจะขยับก็ไม่ได้ “เลิกต่อยกันได้แล้ว! พวกคุณเลิกต่อยกันได้แล้ว! เจียงจี้เชิน! ลู่ซานเหอ! หยุดนะ!”หลินอี้เฉิงเดือดดาลแทบแย่ และเมื่อเห็นเจียงจี้เชินกำลังจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เธอก็ยิ่งร้อนใจเธอรู้ว่าลู่ซานเหอไม่มีทางฟังเธอแน่ จึงได้แต่เรียกเจียงจี้เชิน “อาเชิน! พี่จะทำให้ฉันโมโหจนตายเลยหรือไง? เลิกต่อยกันได้แล้ว รีบมาเร็ว!”“อาเชิน! พี่เชื่อฟังสิ! เลิกต่อยกันได้แล้ว!”“เจียงจี้เชิน!”“เชื่อไหมว่าฉันจะต

หลินอี้เฉิงถามเขา “เป็นอะไรไป?”“เรื่องโรงพยาบาลน่ะ” เจียงจี้เชินพูดต่อ “มีคนใช้เส้นสาย อยากจะเข้าแผนกเรา”“หมอ?”เจียงจี้เชินตอบ “ยังไม่สอบกระทั่งใบรับรอง นับเป็นหมออะไรกัน? ฉันดูข้อมูลของเขา ช่าง...ฉันให้เธอดูดีกว่า”เจียงจี้เชินล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งให้หลินอี้เฉิงเลยหลินอี้เฉิงไม่ทันได้ดูข้อมูล ก็เห็นรูปที่อยู่ตรงมุมขวาบนของเรซูเม่เสียก่อนหยางเจียหาว?พอมาดูชื่อ เป็นชื่อนี้อย่างที่คิดจริง ๆหลินอี้เฉิงไม่ดูแล้ว เธอถามขึ้นโดยตรงเลยว่า “เขาเข้ามาโดยผ่านขั้นตอนการรับสมัครปกติเหรอ?”“จะเป็นไปได้ยังไง” เจียงจี้เชินพูดต่อ “เงื่อนไขพรรค์นี้ ถูกปัดตกตั้งแต่รอบแรกแล้ว มีคนมาหาหัวหน้าหลี่โดยตรง เธอเองก็รู้ ด้านบุคคลกรของแผนกเรา ฉันเป็นคนรับผิดชอบมาตลอด”“จัดการตามหลักการเถอะ” หลินอี้เฉิงพูดอีกว่า “เลิกโมโหได้แล้ว”“ที่ฉันโมโหคือ ตอนนี้คนพวกนี้ไม่คิดหาวิธียกระดับตัวเอง รู้จักแต่รีบร้อนจะหาผลประโยชน์ คนแบบนี้จะรักษาโรคช่วยคนดี ๆ ได้เหรอ?”ปากเจียงจี้เชินก็พูดไป มือก็ไม่ปล่อยให้ว่าง จัดการอาหารเช้าให้หลินอี้เฉิงอย่างช่ำชองหลังกินข้าวเช้า เจียงจี้เชินก็พูดขึ้นอีกว่า “เรื่องที่โร

การแข่งขันออกแบบเสื้อผ้าไม่ได้จัดอาหารและที่พักไว้ให้ ผู้เข้าแข่งขันทุกคนต้องจัดการอาหารและที่พักเองทั้งสองคนหาโรงแรมพักใกล้ ๆ จี้ซูเหยียนนำเสื้อผ้าที่จะเอาร่วมแข่งขัน พร้อมทั้งจักรเย็บผ้าขนาดเล็กและผ้าชนิดต่าง ๆ ติดตัวมาด้วย เธอยังต้องปรับแก้เสื้อผ้าก่อนการแข่งขันรอบก่อนชิงชนะเลิศจะเริ่มหลินอี้เฉิงลงมาด้านล่างเพียงลำพัง อยากจะไปสูดอากาศตรงน้ำพุด้านหน้าทางเข้าโรงแรมสักหน่อยเธอนั่งวีลแชร์ ไปไหนก็ไม่สะดวก แต่แค่ลงมาด้านล่างก็ยังไม่มีปัญหาพนักงานตรงหน้าทางเข้าโรงแรมพาเธอไปส่งตรงหน้าประตู หลินอี้เฉิงขอบคุณเขาเสร็จ ก็บังคับวีลแชร์ไปด้านหน้าด้วยตัวเองเธอไปตามทางลาดที่อยู่ด้านข้างโรงแรม แต่ถึงยังไงก็บังคับไม่ชำนาญ ระดับความชันของทางลาดชันกว่าที่เธอคิดเอาไว้ เธอไม่ทันได้ระวัง วีลแชร์ไหลลงไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้เธอกรีดร้องด้วยความตกใจเสียงหนึ่ง เมื่อเห็นว่าวีลแชร์เอียงเนื่องจากเร็วเกินไป และกำลังจะชนเข้ากับกำแพงหินข้าง ๆ หลินอี้เฉิงจะใจเย็นแค่ไหน ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความหวาดกลัวขึ้นเล็กน้อยในหัวเธอกำลังคิดหาวิธีช่วยเหลือตัวเอง ทันใดนั้นวีลแชร์ก็กลับมาทรงตัวได้เธอยังหวาด

ลู่ซานเหอมองเธอ ดวงตาอ่อนโยน “อยู่ในห้องเบื่อหรือเปล่า?”หยางอวี่ถงส่ายหน้า “ไม่เบื่อค่ะ ฉันคุยกับเพื่อนสนิทอยู่”“อ้อ?” ลู่ซานเหอเอ่ยถาม “คุยอะไรกันเหรอ”“เธอก็ไปเมืองนอกเหมือนกัน” หยางอวี่ถงล้วงโทรศัพท์ออกมา “ถ่ายรูปวิวมาให้ฉันบางส่วน...”เธอพูดไปพลางล้วงโทรศัพท์ออกมาให้ลู่ซานเหอดู“เดี๋ยวก่อน!”จู่ ๆ ลู่ซานเหอก็เอ่ยขึ้นสีหน้าของหยางอวี่ถงมีความกระวนกระวายอยู่เล็กน้อย “มี มีอะไรเหรอคะ?”“รูปเมื่อกี้” ลู่ซานเหอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เลื่อนกลับไป”หยางอวี่ถงมองเขาด้วยแววตาไร้เดียงสา “ซานเหอ...”“ไม่อยากให้ผมดู?” สายตาของลู่ซานเหอเฉยเมยหยางอวี่ถงเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจ “ฉันเองก็ไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้ เพื่อนฉันถ่ายติดพี่อี้เฉิง...ซานเหอ ฉันไม่อยากให้คุณดู เพราะกลัวคุณเข้าใจผิด...”เธอพูดพลางเลื่อนรูปให้ลู่ซานเหอดูลู่ซานเหอแย่งโทรศัพท์ของเธอไป แล้วเลื่อนเองทีละภาพ ๆหลินอี้เฉิงอยู่กับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง สุดท้ายผู้ชายคนนั้นเข็นเธอเข้าไปในโรงแรม!ลู่ซานเหอแทบจะบีบจนโทรศัพท์จนแตกผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน?หลินอี้เฉิงเธอกล้าได้ยังไง!“นี่คือที่ไหน?”น้ำเสียงของลู่ซาน

ฟู่ซือหนานกำลังถือดอกกุหลาบช่อโตไว้ในมือ!เมื่อหลินอี้เฉิงเห็นดังนั้น อยากจะหมุนตัวกลับไปจริง ๆทำไมบางคนถึงไม่รู้จักขอบเขตเลยนะ?แต่หวังว่า ดอกกุหลาบช่อนี้จะไม่ได้เอามาให้เธอแต่วินาทีถัดมา ฟู่ซือหนานมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ แล้ววางช่อดอกไม้ไว้บนขาของเธอเลย “เฉิงเฉิง ให้คุณครับ”เขาได้ยินจี้ซูเหยียนเรียก ดังนั้นก็เลยเรียกแบบนี้ตามหลินอี้เฉิงเอื้อมมือหยิบดอกไม้ช่อนี้ขึ้นมาแล้วส่งกลับไป “ขอโทษนะคะ ฉันรับดอกไม้ช่อนี้ไว้ไม่ได้”“เฉิงเฉิง เราเป็นเพื่อนร่วมชาติกัน บังเอิญเจอกันที่ฝั่งมหาสมุทรไกลโพ้น นี่คือวาสนา การมอบดอกไม้ให้ก็ไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น แค่รู้สึกว่าดอกไม้สดเหมาะกับคนสวย”ฟู่ซือหนานพูดออกมาอย่างสบาย ๆ บนใบหน้าหล่อเหลาแฝงไปด้วยรอยยิ้มไม่สะทกสะท้านใด ๆทว่าทั้งเนื้อตัวเต็มไปด้วยความมั่นใจและความใจเย็นที่เตรียมการมาเป็นอย่างดี พร้อมกับความมั่นใจว่าจะต้องชนะใจอันที่จริงตั้งแต่เจอเขาครั้งแรก หลินอี้เฉิงก็เดาได้แล้วว่า นี่เป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จใช้ชีวิตอยู่ในฐานะสูงมานานทว่าเมื่อเทียบกับความเย็นชาและความเคร่งขรึมที่แผ่อยู่เต็มตัวลู่ซานเหอ บนตัวเขามีความเป็นกันเองมากก