บททั้งหมดของ ต่อรองรักกับนายปากไม่ตรงกับใจ: บทที่ 21 - บทที่ 30

หลินอี้เฉิงเบือนหน้าหนี “คุณปล่อยให้ฉันกลับไปนะ”“คุณกลับไป? ผมจะทำยังไง?” มือใหญ่ ๆ ของลู่ซานเหอล้วงเข้าไปในชายเสื้อของเธอโดยตรง “คุณเป็นคนก่อไฟ คุณก็ต้องเป็นคนดับ”หลินอี้เฉิงถูกเอาเปรียบจนไม่ไหว “ฉันไปอ่อยคุณหรือยั่วคุณหรือไง? คุณควบคุมตัวเองไม่พอ...อื้อ...”เธอยังพูดไม่ทันจบ มือใหญ่ ๆ ของลู่ซานเหอก็จับไปที่ซาลาเปาลูกหนึ่งอย่างช่ำชองแล้ว นิ้วมือคลึงจุดหนึ่งเอาไว้ จากนั้นบิดเบา ๆจุดนั้นไวต่อความรู้สึกเป็นอย่างมาก หลินอี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะครางเบา ๆ ออกมา“ยังมาว่าผม...” ลู่ซานเหอมองใบหน้าสะสวยของเธอมีสีสันขึ้นมา พลางประทับริมฝีปากบางลงบนมุมปากของเธอ “คุณนายน้อยฟู่เองก็เหมือนจะไม่มีการควบคุมตัวเองอะไรเหมือนกันนะ”เขาพูดจบก็จุมพิตลงบนริมฝีปากของเธอ นุ่มนวลสุขุม กลับไม่เห็นความเกรี้ยวกราดในก่อนหน้านี้แล้วร่างกายของหลินอี้เฉิงอ่อนปวกเปียก รู้สึกเพียงฝ่ามือร้อนผ่าวของเขา กำลังเคลื่อนย้ายไปบนเรือนร่างของเธอก่อนหน้านี้ ลู่ซานเหอได้ยินที่เธอพูดกับเจียงจี้เชิน บอกว่าเขาคือ ‘เครื่องจักรทำเงิน’เขาออกจากประเทศพร้อมความเดือดดาล ไหนจะเกือบเข้าใจผิดว่าหลินอี้เฉิงคบชู้สู่ชาย ตอนนี้ความเกร

เธอแอบอธิบายอะไร หยางอวี่ถงแค่แสร้งทำเป็นใสซื่อ แต่ก็ไม่ได้โง่จริง ๆ สักหน่อย จะไม่เข้าใจเชียวเหรอ?“คุณมีอะไรให้ได้ใจไม่ทราบ!” หยางอวี่ถงเดือดดาลจนจะเป็นบ้า “ซานเหอก็แค่โลภร่างกายของคุณเท่านั้นแหละ เขาเห็นคุณเป็นแค่เครื่องมือระบายความใคร่!”หลินอี้เฉิงเลิกคิ้ว “อ้อ งั้นเหรอ? พูดแบบนี้แสดงว่าเขาไม่สนใจในร่างกายของคุณเหรอ?”“คุณ!” หยางอวี่ถงสูดลมหายใจลึก ๆ เฮือกหนึ่ง พยายามทำให้ตัวเองสงบลงมา “คุณจะมาได้ใจอะไร ซานเหอไม่เคยรักคุณด้วยซ้ำ คุณไม่รู้จักประโยคที่ว่ารักคือการหักห้ามใจเหรอ? ต่อหน้าฉัน ฉันบอกว่าไม่ต้องการ เขาก็จะควบคุมความต้องการของตัวเอง”หลินอี้เฉิงมองเธอ “หยางอวี่ถง คุณเคยคิดบ้างไหมว่า ทำไมครั้งแรกที่ลู่ซานเหอเห็นคุณ ถึงปฏิบัติต่อคุณต่างจากคนอื่น หรือคุณคิดว่า ตัวเองมีความสามารถทำให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น?”“คุณไม่ต้องมายุแยงตะแคงรั่ว ความรู้สึกที่ซานเหอมีให้ฉัน คุณไม่มีวันเข้าใจ!”หลินอี้เฉิงเอาฝ่ามือเท้าคาง ตั้งศอกไว้บนที่พักแขน “ทำไม ไม่แสร้งเป็นคนใสซื่อบริสุทธิ์แล้ว?”หยางอวี่ถงเดือดดาลจนลมออกหู “คุณน่ะสิเสแสร้ง! วัน ๆ เอาแต่ทำเป็นสูงส่งบริสุทธิ์ผุดผ่อง สุดท้ายล

ครั้งที่แล้วเธอสวมชุดราตรีแบบเดียวกันกับหลินอี้เฉิง แม้จะถูกหัวเราะเยาะว่าเลียนแบบได้ไม่ดี แต่เธอก็มองออกว่า จี้ซูเหยียนออกแบบเสื้อผ้าเก่งจริง ๆไม่อาจง้างมือตบผู้ที่ยิ้มตอบ แม้ว่าจี้ซูเหยียนจะไม่ชอบเธอ ทว่าก็พยายามฝืนยิ้มพลางตอบกลับ “ตอนนี้ยังไม่มีแบบใหม่อะไรหรอกค่ะ สมาธิหลักของฉันในตอนนี้ใช้ไปกับการเข้าร่วมการแข่งขันหมดแล้ว”“คุณจี้เก่งขนาดนี้ ต้องคว้ารางวัลจากการแข่งขันมาได้แน่ค่ะ!”สีหน้าของจี้ซูเหยียนชืด ๆ “ขอให้สมพรปากนะคะ”หยางอวี่ถงกลับไปยังห้องของตัวเอง เดือดดาลจนปาขวดน้ำแร่แตกไปขวดหนึ่งวัน ๆ หลินอี้เฉิงเอาแต่วางมาดเย่อหยิ่งบริสุทธิ์ทำไมหน้าตาดีแล้ววิเศษวิโสมากนักหรือไง?ชาติตระกูลดีแล้ววิเศษวิโสมากนักหรือไง?ไม่ใช่เพราะว่าเธอเลือกเกิดได้สักหน่อย!หลินอี้เฉิงเป็นแบบนั้นก็ช่างเถอะ จี้ซูเหยียนที่บ้านล้มละลาย ยังมาวางมาดสูงส่งอะไรอีก!หยางอวี่ถงคิดว่า ในใจของพวกเธอต้องเหยียดหยามตนอยู่แน่ใช่ เธอเป็นชู้มันน่าละอายมากจริง ๆแต่ลู่ซานเหอฐานะสูงส่ง มั่งคั่งร่ำรวย หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างดี มิหนำซ้ำลู่ซานเหอยังเป็นฝ่ายเผยว่าชอบเธอก่อนด้วยคนเดินขึ้นสู่ที่สูง เธอไม่ผิด!อ

หลินอี้เฉิงพูดออกมา พร้อมสบตาเขา “ฉันบอกว่า เราหย่ากันเถอะ”ทันใดนั้น ความเดือดดาลของลู่ซานเหอก็พุ่งจากก้นบึ้งหัวใจขึ้นไปที่ศีรษะ เขารู้สึกเพียงทั้งเนื้อตัวกำลังจะถูกไฟโทสะแผดเผาไปหมดแล้วไม่รอให้เขาตอบสนอง ร่างกายก็ไวกว่าสมอง เขายกมือขึ้นออกแรงบีบคางของหลินอี้เฉิงเอาไว้หลินอี้เฉิงอุทานด้วยความตกใจ ทว่าแลกสายตากับเขาโดยไร้ซึ่งความกลัวใด ๆ“หลินอี้เฉิง คุณกล้าดียังไง!” ลู่ซานเหอเหลือเพียงความเดือดดาลเต็มหัวใจ เบ้าตาเขาร้าวไปหมด นัยน์ตาราวกับจะพ่นไฟออกมา “หย่า? ไม่คิดเลยว่าคุณจะพูดว่าหย่า?!”“ลู่ซานเหอ ฉันไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกต่อไปแล้ว” ในดวงตาของหลินอี้เฉิงมีน้ำตาคลอ “คิดเสียว่าฉันขอร้องคุณเถอะนะ ให้เราสองคนหลุดพ้นจากกันโอเคไหม?”“ตอนแรก เป้าหมายของการแต่งงานระหว่างตระกูลลู่กับตระกูลหลินสองตระกูลคืออะไร คุณไม่ได้ลืมใช่ไหม? หลินอี้เฉิง ทำไม ตอนนี้คุณมีคนที่ชอบแล้ว ก็ไม่สนใจกระทั่งผลประโยชน์ของตระกูลแล้วเหรอ?”หลินอี้เฉิงยอมรับโดยปริยายเสียเลย “ยังไงฉันก็จะให้การแต่งงานแค่ในนามนี้กักขังฉันไปตลอดชีวิตไม่ได้”เมื่อเห็นเธอไม่คัดค้าน ลู่ซานเหอก็ยิ่งเดือดดาลเข้าไปใหญ่ “เป็นใคร?”ห

เธอยังเป็นห่วงว่าเท้าของหลินอี้เฉิงได้รับบาดเจ็บเดินเหินไม่สะดวก จึงตั้งใจกำชับบริกรให้ดูแลเธอ ในตอนนี้เองถึงได้ออกไปผ่านไปไม่นาน คนในบาร์ก็เริ่มเยอะขึ้นหลินอี้เฉิงแต่งตัวธรรมดา ไม่ได้แต่งหน้า ทว่าก็ห้ามไม่ให้ใบหน้าของเธอโดดเด่นไม่ได้ แถมยังเป็นโครงหน้าฝั่งเอเชียที่พบเห็นได้น้อยอีกผู้ชายคนแล้วคนเล่าเข้ามาชวนคุย หลินอี้เฉิงยังไม่ดูการแสดง ก็ถูกพวกเขาตอแยจนไม่รู้สึกรำคาญก่อนเสียแล้วหลินอี้เฉิงทำได้เพียงบังคับวีลแชร์ออกมาจากบาร์เอง อยากจะสูดอากาศและฉวยโอกาสรอจี้ซูเหยียนไปด้วยทว่าในขณะเดียวกัน สิ่งที่หลินอี้เฉิงไม่รู้คือ ลู่ซานเหอเองก็พาหยางอวี่ถงมาที่บาร์แห่งนี้ด้วยเหมือนกันแต่พวกเขาอยู่ในห้องรับรอง นอกจากลู่ซานเหอกับหยางอวี่ถงแล้ว ยังมีเพื่อนของลู่ซานเหออีกด้วย เมื่อได้ยินว่าเขามาเมืองนอก ก็นัดเขามารวมตัวกันพวกคนอื่น ๆ ล้วนทำงานอยู่ในประเทศนี้ หนึ่งในนั้นก็มาเที่ยวเล่นพอดี ซึ่งเป็นเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ของลู่ซานเหอเช่นกันซึ่งก็คือคนที่กำลังพูดคุยที่เห็นเมื่อครั้งที่แล้ว ตอนลู่ซานเหอไปซื้อผลิตภัณฑ์สำหรับประจำเดือนให้หยางอวี่ถง แล้วหลินอี้เฉิงอยู่นอกห้องรับรองก่อนหน