บทที่ 3

ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา หญิงสาวสวยหวานน่ารัก มองไปดูเหมาะสมกันอย่างมาก

ทว่างานแบบนี้ คนส่วนใหญ่ล้วนสวมชุดทางการ โดยเฉพาะผู้หญิง กระทั่งแข่งประชันชุดราตรีบนตัวกันด้วยซ้ำ

เมื่อมองเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนของหยางอวี่ถง ช่างไม่เข้ากันอยู่เล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่า ลู่ซานเหอกลับไม่ได้สนใจรายละเอียดพรรค์นี้เลย

แต่เมื่อมองไปที่ชุดราตรีสีเทาเงินพอดีตัวของหลินอี้เฉิง หยางอวี่ถงก็กัดริมฝีปากล่าง บนใบหน้างดงามปรากฏความน้อยใจและความอึดอัดสองสามส่วน

“เป็นอะไรไป?” ลู่ซานเหอก้มหน้าถามเธอ

หยางอวี่ถงตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พวกเธอใส่ชุดทางการดี ๆ กันทั้งนั้น โดยเฉพาะหมอหลิน เดรสที่เธอใส่สวยจังเลยค่ะ”

ในแววตาที่เพิ่งชักกลับมาเมื่อครู่ของลู่ซานเหอ ยังแฝงไปด้วยความเย็นชาอยู่หลายส่วน

เขาเพิ่งเข้ามา ก็เห็นหลินอี้เฉิงกับเจียงจี้เชินพูดคุยหัวเราะคิกคัก

เจียงจี้เชินยังลูบผมของหลินอี้เฉิงด้วย

ให้เขาระวังรู้จักบันยะบันยัน แล้วเธอล่ะ?

หลินอี้เฉิงขมวดคิ้วมองลู่ซานเหอเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เพิ่งบอกให้เขาระวังรู้จักบันยะบันยัง ตอนนี้เขากลับกล้าพาคนมาอยู่ในสายตาของทุกคนอย่างโจ่งแจ้ง

โชคดีที่ เมื่อครู่เธอได้ยินลู่ซานเหอแนะนำให้คนอื่น บอกแค่ว่าหยางอวี่ถงเป็นผู้ช่วยพิเศษ

ผู้ช่วยพิเศษเป็นคู่ควงรับเชิญของบอสอยู่เป็นครั้งคราว ก็เป็นเรื่องปกติ

เมื่อเดินมาข้างหลินอี้เฉิง หยางอวี่ถงก็ปล่อยมือที่ควงลู่ซานเหอออก แล้วเอ่ยขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า “หมอหลิน”

ลู่ซานเหอมองประเมินหลินอี้เฉิงตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ยอมรับไม่ได้ หลินอี้เฉิงหน้าตาสะสวย รูปร่างก็ดี ชุดราตรีขับบุคลิกเย็นชากว่าปกติของเธอได้อย่างสมบูรณ์

เสื้อผ้าแบบนี้ต่างหากที่เหมาะกับเธอ

และไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่เธอใส่ก่อนหน้านี้ใช้อะไรมอง

เขาเอ่ยปากขึ้นโดยไม่แม้แต่จะชายตามองเจียงจี้เชิน “ชุดราตรีซื้อมาจากร้านไหน? ถ้าเธอสะดวก ก็พาถงถงไปซื้อสักสองสามตัวสิ”

หลินอี้เฉิงยังไม่ทันได้พูด หยางอวี่ถงก็รีบโบกไม้โบกมืออยู่ข้าง ๆ “ไม่ต้องค่ะ ๆ ฉัน ฉันซื้อไหวที่ไหนล่ะคะ”

ลู่ซานเหอมองเธอพลางฉีกยิ้ม “ยัยซื่อบื้อ ผมจะซื้อให้คุณเอง”

หยางอวี่ถงพลันฉีกยิ้มหวาน ในรอยยิ้มแฝงความเหนียมอายสองสามส่วน “นั่น นั่นจะมีหน้าไปให้คุณซื้อได้ยังไงล่ะคะ...

“คุณชอบก็ซื้อ” ลู่ซานเหอพูดจบก็ทอดตามองหลินอี้เฉิง “ถึงเวลานั้นค่อยรูดบัตรของผม”

“ขอโทษด้วยค่ะ” หลินอี้เฉิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “เสื้อผ้าสั่งตัด ซื้อไม่ได้”

เพิ่งสิ้นเสียงเธอ ขอบตาหยางอวี่ถงก็แดงระเรื่อขึ้นมาแล้ว

เธอดึงแขนเสื้อของลู่ซานเหอเบา ๆ “ประธานลู่ ช่างเถอะค่ะ ฉัน ฉันใส่เสื้อผ้าสั่งตัดได้ที่ไหน”

เจียงจี้เชินพูดขึ้นอยู่ข้าง ๆ “บางคนน่ะ ก็นับว่ายังรู้ตัวเองบ้าง”

ลู่ซานเหอมองเจียงจี้เชินอย่างเย็นชาทีหนึ่ง

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” ลู่ซานเหอชักสายตากลับ แล้วมองไปที่หลินอี้เฉิง “สั่งตัดร้านไหน? คุณพาถงถง...ช่างเถอะ คุณบอกผมมา เดี๋ยวผมพาเธอไปเอง”

ปลายนิ้วที่ถือแก้วไวน์ของหลินอี้เฉิงสั่นระรัว ทว่าเธอก็ยังฉีกยิ้ม “เป็นดิไซเนอร์ส่วนตัวของฉัน เกรงว่าคุณคงจะซื้อไม่ได้จริง ๆ”

“ดิไซเนอร์ส่วนตัวของคุณ?” ลู่ซานเหอครุ่นคิด “จี้ซูเหยียนเหรอ?”

จี้ซูเหยียนเป็นเพื่อนสนิทของหลินอี้เฉิง ตอนนี้เป็นดิไซเนอร์ออกแบบเสื้อผ้า

หลินอี้เฉิงคาดไม่ถึงว่าเขาจะรู้จัก เธอพยักหน้า “ใช่”

“ในเมื่อเธอเป็นดิไซเนอ์ของคุณ งั้นก็เป็นดิไซเนอร์ของถงถงได้เหมือนกัน” ลู่ซานเหอพูดขึ้นด้วยท่าทีสบาย ๆ เป็นอย่างมาก “คุณบอกเธอก็สิ้นเรื่องแล้ว”

“ช่างเถอะค่ะ...” หยางอวี่ถงกัดริมฝีปากล่าง ขอบตาแดงระเรื่อเล็กน้อย “ประธานลู่คะ คุณอย่าทำให้หมอหลินลำบากใจเลยค่ะ ในเมื่อเธอไม่ยินดี...”

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ลู่ซานเหอก็ย้อนถามหลินอี้เฉิงทันที “คุณไม่ยินดี? ทำเงินให้จี้ซูเหยียนได้ ทำไมคุณถึงไม่ยินดีล่ะ?”

หลินอี้เฉิงวางแก้วไวน์ลง “โอเคค่ะ กลับไปฉันจะบอกเธอให้นะคะ”

“ชอบแบบไหน ถึงเวลานั้นก็บอกกับดิไซเนอร์ไปนะ” ลู่ซานเหอก้มหน้าบอกกับหยางอวี่ถิงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หยางอวี่ถงมองหลินอี้เฉิงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทีหนึ่ง ในตอนนี้เองถึงพูดขึ้นว่า “ฉันอยากได้...เหมือนกับชุดนี้ของหมอหลินเลยค่ะ ไม่ทราบว่าได้ไหม?”

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว...”

ลู่ซานเหอยังไม่ทันพูดจบ เจียงจี้เชินก็พูดขึ้นอีกว่า “ใส่เสื้อผ้าชนกันไม่ต้องกลัว ใครขี้เหร่ใครน่าอาย เฮ้อ ไม่รู้บางคนไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงอยากจะได้ชุดแบบเดียวกับคนอื่น”

ขอบตาของหยางอวี่ถงพลันแดงระเรื่อขึ้นทันที

ลู่ซานเหอ “เจียงจี้เชิน...”

หลินอี้เฉิงพูดแทรกลู่ซานเหอ “ชุดนี้ตัดสำหรับเฉพาะฉันคนเดียว มีแค่ชุดเดียว คุณให้เธอทำแบบอื่นก็ได้”

“ชุดราตรีของคุณเยอะนี่ กะอีแค่ชุดนี้ชุดเดียว ยกให้เธอจะเป็นไรไป?” ในน้ำเสียงของลู่ซานเหอแฝงความเดือดดาลเอาไว้ “ผมจำได้ว่าคุณไม่ใช่คนขี้งกขนาดนี้นี่”

ยกให้เธอ?

เสื้อผ้ายังยกให้ได้ งั้นก็ต้องยกผู้ชายให้ได้ด้วยใช่ไหม?

เจียงจี้เชินกำลังคิดจะพูดอะไรอีก ทว่าหลินอี้เฉิงดึงมือเขาเอาไว้

เธอฉีกยิ้ม “ได้สิ”

พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินจากไป

ลู่ซานเหอกำลังคิดจะย่างเท้าตามไป ทว่าหยางอวี่ถงคว้าแขนเขาเอาไว้ “ซานเหอ ฉัน ฉันอยู่ที่นี่แล้วรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย”

เจียงจี้เชินแสยะยิ้มอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะสาวเท้าอาด ๆ ตามหลินอี้เฉิงไป

ลู่ซานเหอชักสายตากลับ แล้วก้มหน้ามองหยางอวี่ถง “ในเมื่ออึดอัด งั้นเรากลับกันก่อนเถอะ”

หลังจากนั้นสองวัน หลินอี้เฉิงก็ไม่เห็นหน้าลู่ซานเหอเลย

เธอกลับบ้านไปรอบหนึ่ง

ในหวยเป่ย ตระกูลหลินก็เป็นครอบครัวแถวหน้าเช่นกัน

ไม่อย่างนั้นหลินอี้เฉิงไม่มีทางได้แต่งงานกับลู่ซานเหอแน่นอน

ฉะนั้นเธอถึงได้โตมากับลู่ซานเหอตั้งแต่เด็ก

จนใจ สองตระกูลไปมาหาสู่กันในด้านธุรกิจมาตลอด

แต่ก็แปลก ตั้งแต่เด็ก เธอก็ไม่ค่อยถูกกับพวกเพื่อนของลู่ซานเหอ

ฝั่งหนึ่งมีเจียงจี้เชินกับเธอเป็นหัวโจก ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง ก็มีลู่ซานเหอเป็นหัวโจก

ทั้งสองฝ่ายต่างไม่ชอบหน้ากัน ตอนเด็ก ๆ อย่างเบาก็มีปากเสียงกัน อย่างหนักก็ต่อยตีกัน

โตแล้วถึงเลิกทะเลาะกัน ทว่าก็ยังเหม็นขี้หน้ากัน

ฉะนั้นเรื่องที่เธอแต่งงานกับลู่ซานเหอ ทั้งสองฝ่ายต่างคัดค้านกันไม่น้อย

ทว่าสำหรับตระกูลหลินแล้ว การที่หลินอี้เฉิงแต่งงานเข้าตระกูลลู่ เป็นเรื่องน่ายินดีอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม ในแวดวงรุ่นที่สองแห่งหวยเป่ย ลู่ซานเหอคือบุคคลที่โดดเด่นอยู่เหนือกว่าระดับเดียวกัน

อันที่จริงหลินอี้เฉิงไม่ค่อยชอบกลับบ้านเท่าไรนัก

ตอนแรกที่เธอเลือกเรียนหมอ ก็เกิดความขัดแย้งกับคนในบ้านใหญ่โตทีเดียว

พ่อกับแม่ต่างคิดว่า เธอเกิดในตระกูลไฮโซ ต่อไปก็ต้องแต่งงานเข้าตระกูลไฮโซ

เป็นหมอทั้งลำบากทั้งเหนื่อย มิหนำซ้ำยังต้องทำโอทีอยู่บ่อย ๆ ไม่เคยได้ยินคุณหนูตระกูลไฮโซคนไหนเป็นหมอมาก่อน

และพ่อกับแม่ให้ความสำคัญกับกำไรขาดทุนของผลประโยชน์เป็นอย่างมาก

สรุปแล้ว โตขึ้นมาหลินอี้เฉิงก็ไปมาหาสู่กับพ่อแม่ค่อนข้างน้อย

หลังแต่งงานเข้าตระกูลลู่ จำนวนครั้งที่เธอกลับมาใช้นิ้วมือนับยังพอ

ครั้งนี้หลินโค่วชิงเป็นคนโทรเรียกให้เธอกลับมา ไม่ได้บอกว่ามีเรื่องอะไร บอกแค่ว่าคนที่บ้านคิดถึงเธอ ให้เธอกลับมากินข้าวสักมื้อ

แต่หลินอี้เฉิงรู้ดีว่า หลินโค่วชิงง่วนอยู่กับการหาเงิน หลี่ว์เซ่าหว่านก็กระตือรือร้นอยู่กับสังคมคุณนาย น้อยมากที่ทั้งสองคนจะคิดถึงหลินอี้เฉิงจริง ๆ

เป็นอย่างที่คิด เมื่อกลับถึงบ้าน บนโต๊ะอาหาร ยังไม่ทันได้ถามไถ่กี่คำ หลินโค่วชิงก็เข้าประเด็นหลักเลย “เฉิงเฉิง ซานเหอยังยุ่งขนาดนั้นอยู่อีกเหรอ?”

หลินอี้เฉิงกินจนไม่เงยหน้า “ยุ่ง”

“กิจการใหญ่โตขนาดนั้น ไม่ยุ่งก็ไม่เป็นจริง แกก็เอาใจใส่เขาหน่อย ดูแลเขาให้เยอะ ๆ เข้าใจไหม?”

หลินอี้เฉิงขานรับอืมเสียงหนึ่ง

ในตอนนี้เองหลินโค่วชิงถึงพูดขึ้นว่า “ในมือเขามีโปรเจกต์ใหม่โปรเจกต์หนึ่ง บริษัทลูกของเราทำได้ กลับไปแกไปบอกเขาหน่อยนะ”

“พ่อ” หลินอี้เฉิงเงยหน้าขึ้น “หนูไม่เคยก้าวก่ายเรื่องของบริษัทเขา”

“แกไม่ก้าวก่ายมันก็เรื่องหนึ่ง แต่ถ้าแกพูดกับเขามันก็อีกเรื่องหนึ่ง” หลี่ว์เซ่าหว่านเอ่ยขึ้น “ความตั้งใจเดิมในการแต่งงานของทั้งสองตระกูลก็คือความร่วมมือแบบวิน ๆ ทั้งคู่ไม่ใช่หรือไง?”

“ใช่” หลินโค่วชิงพูดเสริม “ต้องเอาโปรเจกต์นี้มาอยู่ในมือให้ได้ แกอย่าลืมพูดกับเขาล่ะ”

“เขาไม่ฟังที่หนูพูดหรอก”

เมื่อเห็นท่าทีดื้อรั้นของหลินอี้เฉิง หลินโค่วชิงก็ซัดตะเกียบดังปัง “ฉันเก็บแกไว้จะมีประโยชน์อะไร! แกแต่งงานเข้าตระกูลลู่ ช่วงชิงผลประโยชน์อะไรให้ตระกูลหลินบ้าง?”