บทที่ 1

โรงพยาบาลเฟิงหยวนเมืองหวยเป่ย แผนกฉุกเฉิน

หลินอี้เฉิงผ่าตัดต่อกันหลายเคส ทำงานจนเวียนหัวตาลาย กำลังเตรียมจะเลิกงาน ทว่าเพิ่งถอดชุดทำงานบนตัวไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ ๆ ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออก

ลู่ซานเหอปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าเธอในชุดสูททำมือราคาแพง

ชายหนุ่มบุคลิกเย็นชาเย่อหยิ่ง ดวงหน้าเคร่งขรึม จมูกโด่งริมฝีปากบาง กรามแข็งแกร่งประณีต รูปลักษณ์หล่อเหลามากจริง ๆ

ทว่าตอนนี้ เขาอุ้มหญิงสาวร่างอรชรอ้อนแอ้นคนหนึ่งเอาไว้ในอ้อมอก ภายใต้สีหน้าเย็นชาปกปิดความกังวลเอาไว้ไม่อยู่ “เธอได้รับบาดเจ็บ ดูให้เธอหน่อย”

สายตาของหลินอี้เฉิงตกไปบนดวงหน้าของหญิงสาว

หญิงสาวหน้าตาสวยหวาน แววตาไร้เดียงสา

หลินอี้เฉิงรู้มาตลอด แนวที่ลู่ซานเหอชอบก็คือแบบนี้

หลายปีแล้ว รสนิยมของเขาก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย

“ได้รับบาดเจ็บตรงไหน?”

“ข้อเท้าแพลงน่ะ”

หลินอี้เฉิงก้มหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ลงไปดูข้อเท้าของเธอ “แพลงได้ยังไง? ขยับได้ไหม?”

มือของเธอเพิ่งจะสัมผัสลงไป หญิงสาวก็ซี๊ดออกมา พร้อมมีหยาดน้ำตาเอ่อขึ้นมาในดวงเนตรแล้ว

ลู่ซานเหอรีบโน้มตัวลงไปมองจุดที่หญิงสาวได้รับบาดเจ็บทีหนึ่ง น้ำเสียงเย็นยะเยียบ “คุณเบาหน่อยได้ไหม!”

จากนั้นก็ก้มศีรษะลงไปเอ่ยกับหญิงสาวอย่างอ่อนโยนว่า “อดทนหน่อยนะ”

หยางอวี่ถงน้ำตาคลอ “ไม่โทษหมอหลินหรอกค่ะ ฉันเซนซิทีฟเกินไปเอง”

แต่งงานกับลู่ซานเหอมาสามปี หลินอี้เฉิงไม่เคยได้ยินลู่ซานเหอใช้น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ปลอบเธอเลย

เย้ยหยันกันดีจริง ๆ

มุมปากของหลินอี้เฉิงยกยิ้ม พร้อมเขียนคำสั่ง “ไปเอกซเรย์ก่อน”

ลู่ซานเหออุ้มหยางอวี่ถงไปเอกซเรย์

เมื่อฟิล์มเอกซเรย์ออกมา หลินอี้เฉิงเอ่ยขึ้นว่า “กระดูกกับเส้นเอ็นไม่มีปัญหา กลับไปพักฟื้นที่บ้านก็พอแล้ว ฉันจะสั่งยาให้นิดหน่อย กลับบ้านไปอย่าลืมทายาให้ตรงเวลานะคะ”

เธอเขียนใบสั่งยาเรียบร้อยก็ส่งไปในมือลู่ซานเหอ

ลู่ซานเหอเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณรออยู่ที่นี่ก่อนนะ ผมจะไปจ่ายเงิน”

หยางอวี่ถงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ลู่ซานเหอมองไปยังหลินอี้เฉิงด้วยสายตาเย็นชา พร้อมเอ่ยกำชับว่า “คุณช่วยดูแลถงถงให้ผมหน่อยนะ”

ไม่รอให้หลินอี้เฉิงตอบรับอะไร ลู่ซานเหอก็ย่างเท้าอาด ๆ ออกไป

หยางอวี่ถงถูกหลินอี้เฉิงมองจนต้องก้มศีรษะลงไป เธออธิบายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉัน ฉันไม่ระวังเลยเท้าพลิก ประธานลู่เห็นเข้า ประธานลู่...มีน้ำใจ ก็เลยพาฉันมาโรงพยาบาลน่ะค่ะ”

ลู่ซานเหอเป็นคนมีน้ำใจ?

เกรงว่านี่คงเป็นเรื่องตลกที่ตลกที่สุดที่หลินอี้เฉิงได้ยินในปีนี้ ไม่มีอะไรเทียบได้จริง ๆ

ก่อนหน้านี้พ่อแม่ของลู่ซานเหอเข้าโรงพยาบาล เรื่องลงทะเบียนจ่ายเงินแบบนี้ เขามอบหน้าที่ให้เลขาจัดการทั้งนั้น

วันนี้กลับไปจ่ายค่าตรวจให้หยางอวี่ถงด้วยตัวเอง

ในใจของหลินอี้เฉิงผุดความขมขื่นและความหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย ทว่ากลับพูดเรื่องข้อควรระวังด้วยใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ

หยางอวี่ถงพยักหน้า

ไม่นานลู่ซานเหอก็กลับมา

หยางอวี่ถงมองลู่ซานเหอทั้งน้ำตาคลออยากจะร่ำไห้ “ประธานลู่ เมื่อกี้หมอหลินบอกมาเยอะมาก แต่ฉันจำไม่ได้...”

แววตาของลู่ซานเหอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนพะเน้าพะนอที่หลินอี้เฉิงไม่เคยเห็นมาก่อน

“คุณไม่ต้องจำหรอก ให้ผมจำให้ก็พอแล้ว”

หยางอวี่ถงกะพริบตา ในสายตาเต็มไปด้วยความชื่นชม “ประธานลู่ คุณเก่งจังเลยค่ะ”

หลังทั้งสองคนออกไป พยาบาลก็เข้ามา “หมอหลิน ผู้ชายคนเมื่อกี้หล่อสุด ๆ ไปเลย! ดูแล้วเหมือนประธานของลู่ซื่อ กรุ๊ปมาก ๆ”

ตระกูลลู่คือการมีอยู่ของยอดพีระมิดในแวดวงไฮโซหวยเป่ย มักขึ้นพาดหัวข่าวอยู่บ่อย ๆ ใครบ้างที่ไม่รู้จักลู่ซานเหอ?

หลินอี้เฉิงตอบกลับไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ไม่รู้จัก”

หลังจากนั้นก็ถอดชุดทำงานออกก่อนจะเลิกงาน

เมื่อหลินอี้เฉิงกลับถึงบ้าน ก็ถูกคนเข้าสวมกอดจากเบื้องหลัง

ลมหายใจแสนคุ้นเคยของชายหนุ่ม ทำให้เธอฉงน

เขาเพิ่งกลับมาเมื่อวาน ทำไมวันนี้กลับมาอีกแล้วล่ะ?

น้ำเสียงของลู่ซานเหอเย็นยะเยียบ “เห็นผมกับอวี่ถงอยู่ด้วยกัน ก็ทนไม่ไหวจนต้องไปฟ้องคุณปู่? บีบให้ผมกลับบ้าน? หลินอี้เฉิง คุณนี่มันแน่จริง ๆ”

หลินอี้เฉิงยืดหลังตรง “คุณปู่บอกให้เรามีลูกด้วยกัน”

ลู่ซานเหอไม่ได้ตอบกลับอะไร ทว่าวินาทีถัดไป ลมหายใจของเขาก็แผ่คลุมหลินอี้เฉิงไปทุกส่วน

เดิมทีความต้องการในด้านนี้ของเขาก็สูงกว่าคนปกติอยู่แล้ว คืนนี้ไม่รู้ได้รับแรงกระตุ้นอะไร ถึงฮึกเหิมมากกว่าปกติ

หลินอี้เฉิงแทบจะต้านทานการจู่โจมของเขาไม่อยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะครางเบา ๆ “คุณ คุณช้าหน่อย...”

ลู่ซานเหอกัดไปยังจุดเซนซิทีฟบนร่างกายเธอ การกระทำดำเนินต่อเนื่อง “ช้าแล้วจะทำให้คุณพอใจได้ยังไงล่ะ?”

หลินอี้เฉิงกัดไปยังลูกกระเดือกของเขา กลับถูกชายหนุ่มบีบเอวเล็ก ๆ แสนเรียวบาง พร้อมออกแรงรุกหนักขึ้น

ใครจะไปรู้ ชายหนุ่มแสนเย็นชาเฉยเมย บนเตียงกลับเร่าร้อนขนาดนี้

หลินอี้เฉิงนอนยาวจนถึงเที่ยงของวันต่อมา หลังกินข้าวเธอได้รับสายของเพื่อนสนิท จึงออกไปตามนัดข้างนอก

ภายในคลับไฮเอนด์ หลินอี้เฉิงเพิ่งเข้าไป หางตาก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังที่รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย

แผ่นหลังแผ่นนั้นเข้าไปในห้องรับรองห้องหนึ่ง ถ้าเธอจำไม่ผิด นั่นเป็นห้องของเฉพาะของลู่ซานเหอ

ฉะนั้น ลู่ซานเหอก็อยู่ด้วย?

หลังส่งข้อความหาเพื่อนสนิท หลินอี้เฉิงก็เดินไปเคาะประตูโดยตรง

เพิ่งจะยกมือขึ้นมา ประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านใน

ดวงหน้าไร้เดียงสาบริสุทธิ์แฝงไปด้วยรอยยิ้มสวยหวานดวงหน้าหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

หยางอวี่ถงอยู่ในชุดเดรสยาวแขนตุ๊กตา สวยน่ารักทรงเสน่ห์เป็นอย่างยิ่ง

หลินอี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะก้มศีรษะไปมองปกคอบัวของตน ในดวงเนตรฉายแววเศร้าสลดอยู่สองสามส่วน

“ซานเหอคุณกลับมาแล้วเหรอ...”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยางอวี่ถง หายวับไปในทันทีที่เห็นหลินอี้เฉิง

เธอกะพริบตาปริบ ๆ มือทั้งสองไพล่อยู่ด้านหลัง เม้มริมฝีปากแน่น

มองไปยิ่งดูไม่เป็นพิษเป็นภัยใด ๆ

“ลู่ซานเหอล่ะ?” หลินอี้เฉิงกวาดตามองไปในห้องรับรอง ก่อนจะเปิดประตูออกเลย

เมื่อคืนถูกลู่ซานเหอทรมานอยู่นานสองนาน บวกกับเป็นการมาเจอเพื่อนอีก เธอจึงไม่มีกะจิตกะใจจะแต่งตัว ได้แต่สวมชุดง่าย ๆ ทั้งตัวเต็มไปด้วยความเกียจคร้าน

ทว่าใบหน้าของเธอโดดเด่น แม้จะไม่ได้แต่งหน้า แต่ก็ไม่สามารถทำให้คนละเลยความงามของเธอได้

ใช่แล้ว ดวงหน้าของเธอสวยเพริศพริ้งทว่าเย็นชา อันที่จริงก็ไม่ค่อยเข้ากับชุดน่ารัก ๆ แบบนี้สักเท่าไร

เมื่อหยางอวี่ถงเห็นเธอ ก็สลัดความคิดอื่นทิ้งไป ก่อนจะถอยหลังหนึ่งก้าว บนใบหน้าพลันฉายแววความลุกลี้ลุกลนสองสามส่วน “ประธานลู่เขา...”

เมื่อกี้ยังเรียกว่าซานเหอ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นประธานลู่แล้ว?

หลินอี้เฉิงเอ่ยถามขึ้นอย่างอดทน “เขาไปไหน?”

“เขาไปซื้อของให้ฉันน่ะค่ะ” หยางอวี่ถงกัดริมฝีปากล่าง น้ำเสียงยิ่งไร้เดียงสาเข้าใหญ่ “จู่ ๆ ประจำเดือนของฉันก็มาน่ะค่ะ...”

หลินอี้เฉิงกอดอกพลางเลิกคิ้ว

เธอกับลู่ซานเหอโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แถมยังแต่งงานกันอีกสามปี ไม่เคยใช้ให้ลู่ซานเหอไปซื้อของให้เธอเลย

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ของส่วนตัวที่ผู้หญิงใช้กันนั่นเลย

และ...หลินอี้เฉิงเพิ่งสังเกตเห็นในตอนนี้นี่เอง สูทตัวนอกที่คลุมอยู่บนตัวหยางอวี่ถง ราวกับดูคุ้นตาเล็กน้อย

ยังไงเธอก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องของลู่ซานเหอ จึงมองประเมินหยางอวี่ถงทั้งอย่างนี้ หยางอวี่ถงไม่กล้าสบตากับเธอ เอาแต่ก้มหน้า น้ำเสียงอ่อนลงเรื่อย ๆ “เดี๋ยว...ก็น่าจะกลับมาแล้วค่ะ”

เมื่อสิ้นเสียงเธอ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาจากเบื้องหลัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ถงถง คุณยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะ? ซานเหอเพิ่งไปแค่เดี๋ยวเดียว คุณก็รอไม่ไหวแล้ว...”

เขายังพูดไม่ทันจบก็เห็นหลินอี้เฉิงเสียก่อน

ภายในห้องรับรองก็ไม่ได้เงียบ หลินอี้เฉิงอาจจะไม่ได้ยินคำพูดของเขาก็เป็นได้

เมื่อชายหนุ่มสบเข้ากับนัยน์ตาดำขลับเพริศแพร้วของหลินอี้เฉิง ก็เกิดความกระวนกระวายใจขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

เขาหัวเราะฮ่า ๆ ก่อนจะกลับไปอีกครั้ง

หยางอวี่ถงยิ่งลุกลี้ลุกลน “คุณอย่าเข้าใจผิดนะคะ ประธานลู่แค่กลัวว่าฉันจะอาย ก็เลยหวังดีช่วยฉันเลย...”

ตอนบ่ายก็มีน้ำใจ ตอนนี้ก็หวังดี

เธอเป็นภรรยาของลู่ซานเหอ กลับไม่รู้เลยว่าลู่ซานเหอมีข้อดีเยอะขนาดนี้เชียว

และเมื่อครู่ผู้ชายคนนั้นพูดว่าอะไร เธอเองก็ได้ยิน

ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันของลู่ซานเหอ เล่นด้วยกันกับลู่ซานเหอมาตั้งแต่เด็ก ๆ ท่าทีของเขาอธิบายคำถามบางอย่างได้ชัดเจนเป็นอย่างมาก

นึกถึงตอนแรก ผู้ชายคนนั้นอคติกับเธอไม่น้อยเลยทีเดียว

เมื่อฟังคำเรียกที่เขาเรียกหยางอวี่ถงอีก...

ถ้าไม่ได้รับคำสั่งหรือได้รับอนุญาตจากลู่ซานเห คนเหล่านั้นไม่มีทางไม่มีบันยะบันยังขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม เหล่ารุ่นที่สองในแวดวงชั้นสูงของเมืองหวยเป่ย ใครบ้างที่ไม่เย่อหยิ่ง จะทำตัวสนิทสนมเป็นกันเองกับคนใหม่ของฝ่ายเลขาขนาดนี้ได้ยังไง

หลินอี้เฉิงมองหยางอวี่ถงเพิ่มอีกทีหนึ่ง ในตอนนี้เธอเพิ่งพบว่า ราวกับเธอเคยเจอ...หญิงสาวตรงหน้าที่ไหนมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า?

เบื้องหลังมีเสียงฝีเท้าแสนคุ้นเคยแว่วดังขึ้นมา หลินอี้เฉิงหันหน้าไป ก็เห็นลู่ซานเหอ