ตอนที่ 14 หูตึงและเอาแต่ใจ

ที่โรงพยาบาล

“ ข้อเท้าอักเสบเล็กน้อยนะครับ 2-3 วันนี้ ก็พยายามอย่าเดินหรือใช้งานข้างที่เจ็บ อีกอย่างอย่าลืมทายา แล้วก็นวดเบา ๆ ทุกวันด้วยน่ะ “ ครีมหอมมองหน้าหมอหนุ่มหน้าตาดีที่กำลังส่งสายตาหวานย้อยมาทางเธอ

“ อะแฮ่ม!! เสร็จแล้วใช่ไหม ฉันจะได้พาคนของฉันกลับ “ เสี่ยโอมพูดกับหมอไนยะอย่างสนิทสนม พอเห็นอาการของเพื่อนรักแสดงออกมาแบบนั้น คุณหมอไนยะก็รู้ได้ทันทีว่าสองคนนี้มันยังไง เสี่ยโอมรีบอุ้มร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน จนเจ้าตัวตกใจกรีดร้องออกมา

“ ว๊าย!! คุณฉันเดินเองก็ได้น่ะ “ 

“ คุณไม่ได้ยินที่หมอบอกเหรอว่าห้ามใช้เท้าที่เจ็บ “ ครีมหอมถึงกลับเถียงต่อไม่ได้ นอกจากอยู่นิ่ง ๆ ให้เสี่ยอุ้มเธอออกมาจากห้องตรวจของหมอคนนี้ ซึ่งระหว่างทางเดินออกไป ครีมหอมเองก็ทำได้เพียงหันหน้ามาซบใส่อกของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เหตุเพราะต้องการหลบสายตาของหญิงชายน้อยใหญ่ ที่ต่างมองมาที่พวกเขาด้วยความสนใจ

“ ผู้ชายหล่อมากเลย แถมดูจะแข็งแรงมากด้วยดูสิอุ้มผู้หญิงแล้วยังเดินสบาย ๆ ได้ “ 

“ น่าอิจฉาจัง อยากเห็นหน้าผู้หญิงเลย “ 

“ ใช่ ๆ แต่เหมือนเธอจะอายนะ “ 

“ แต่ฉันว่าผู้ชายคนนี้ หน้าเขาดูคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้ “ 

“ คุณพาฉันกลับไปส่งได้แล้ว คุณจะพาฉันไปที่ไหนอีก “ พอขึ้นมาบนรถครีมหอมก็รีบเรียกร้อง ใส่เสี่ยโอมที่หาได้สนใจคำขอของเธอแม้แต่น้อย เขายื่นโทรศัพท์ที่ชาร์จเต็มแล้วคืนให้หญิงสาว

“ เกือบพังแล้ว ผมว่าคุณควรซื้อใหม่ได้แล้วน่ะ “ 

“ ไม่จำเป็น! แต่ตอนนี้คุณต้องพาฉันกลับเดี๋ยวนี้ !” ประโยคหลัง ๆ ครีมหอมเน้นเสียงใส่คนตรงหน้าที่กำลังขับรถอย่างจริงจัง แต่อศิรก็ยังคงทำเป็นหูทวนลม

“ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปหาอะไรกิน จะได้กินยา แล้วก็พักผ่อน “ 

“ นอกจากจะหูตึงแล้วยังเอาแต่ใจอีก “ เมื่อเห็นว่าเสี่ยโอมไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูด ครีมหอมก็ทำได้เพียงบ่นพึมพำ

ณร้านเจระวีคาเฟ่

“ มาแล้วเหรอโอม ห้องที่สั่งเตรียมไว้ให้แล้ว ว่าแต่วันนี้พาเด็กคนไหนมาล่ะ “ พลอยเจน เจระวี เจ้าของร้านที่เสี่ยโอมพาครีมหอมมากินข้าวเดินออกมาทักทายเสี่ยโอมตามประสาคนสนิท

“ ฉันไม่ได้พาเด็กมาบ่อยขนาดนั้น แกอย่าปั่นให้มันมากเจน “ เสี่ยโอมที่กำลังเปิดประตูให้ครีมหอมหันไปพูดกับเพื่อน ก่อนจะหันมามองหน้าหญิงสาวที่มองมายังเขาอย่างเอาเรื่อง เขาจะทำอะไร ทำไมต้องพาเธอมาเข้าทางหลังร้านด้วย ครีมหอมได้เพียงแต่คิด เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอได้ไปอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มเรียบร้อย

“ คุณจะกินอะไร “ เสี่ยโอมถามกับหญิงสาวที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่สนใจเขา แถมยังมองไปทางอื่นเหมือนไม่สบอารมณ์

“ ครีมหอม คุณไม่ได้ยินที่ผมถามหรือ “ เพราะเห็นว่าหญิงสาวไม่สนใจ เสี่ยโอมก็หันไปบอกพนักงานให้เอาอาหารมาให้ พอพนักงานเดินออกไป เขาก็ขยับเข้ามานั่งใกล้ตัวเธอ ทำให้เมื่อครีมหอมหันกลับมาหน้าของทั้งคู่ก็เลยประชิดกัน

“ เฮ้ย! “ ครีมหอมสะดุ้งอย่างกับโดนผีอำ ที่เห็นเสี่ยโอมมานั่งหน้านิ่งอยู่ข้างตัวเอง

“ คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ! ถ้าฉันหัวใจวายตายไปจะทำอย่างไร “

“ จริงหรือ? เห็นไม่สนใจกัน นึกว่างอนอะไรอยู่เสียอีก “ 

“ ทำไมคะ ทีตอนคุณไม่สนใจฉัน ไม่เห็นฉันจะว่าอะไรคุณเลย พอมาโดนกับตัวเองแบบนี้แล้วรับไม่ได้เหรอ “ 

“ ครีมหอม! “ 

“ คุณพาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้น่ะ! ทำไมคุณต้องทำเหมือนกับว่า ฉันเป็นสิ่งของที่คุณจะหิ้วไปไหนก็ได้ โดยไม่ถามความคิดเห็นกันสักคำ “ พอได้ยินหญิงสาวพูดแบบนั้นเสี่ยโอมก็นึกคิดอะไรอยู่สักพัก

“ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยอมมาอยู่กับผมซะดี ๆ สิ ผมจะได้ไม่ต้องบังคับคุณแบบนี้อีก แล้วก็อย่าปฏิเสธว่าไม่ เพราะว่าผมจะไม่ยอมปล่อยให้ครอบครัวเกลวาดีอยู่เป็นสุขแน่ “ 

“ คุณ! “ ครีมหอมหัวร้อนจนอยากจะด่าเขาออกมา พอ ๆ กันกับอศิรที่แสดงท่าทีเหมือนเธอในตอนนี้ โชคดีที่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะไม่อย่างนั้นคงได้หยุมหัวกันแน่ ครีมหอมจับมือถือขึ้นมาดู เป็นเบอร์แปลกที่เธอไม่รู้จัก ชายหนุ่มเองก็เสมอหน้า เข้ามามองมือถือของเธออย่างใคร่รู้ ครีมหอมจึงรีบรับสายเพื่อหลีกเลี่ยงเขา

[“ ฮัลโหล! นี่เบอร์ครีมหอมหรือเปล่า พี่เคเปอร์เองนะ ครีมอยู่ที่ไหนช่วยไปที่โรงพยาบาลตอนนี้ได้ไหม! “] ปลายสายพูดออกมาอย่างกระวนกระวายใจ

“ พี่เคเปอร์มีอะไรคะ ค่อย ๆ พูดค่ะ “ 

[“ ก็คุณพ่อน่ะสิ”] 

“ คุณพ่อเป็นอะไรคะ? “ 

[“ คุณพ่อรีบขับรถกลับบ้าน เลยเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้เสียเลือดมาก พี่เองก็กำลังรีบกลับขึ้นไป แต่กลัวจะไปไม่ทัน ครีมช่วยไปเอาเลือดให้พ่อก่อนได้ไหมเพราะพี่โทรหาแม่กับคิตตี้แล้วก็ไม่ติด “ ]

“ ห๊ะ “ !!