ตอนที่ 13 คุณต้องเชื่อฟังผม!

เมื่อแสงแดดส่องเข้ามา ร่างบางก็งัวเงีย ใบหน้าสวยซุกซนเข้าใส่ซอกอกขาว แขนทั้งสองข้างโอบร่างหนาแน่น พร้อมขาน้อยสองข้างของเธอก็รัดเอวชายหนุ่มเอาไว้

“ ฮึ! “ พอลองลูบคลำดูเธอก็ได้สติ ตากลมเบิกกว้าง เหลียวมองคนข้างกายแล้วก็สะดุ้งตกใจ

“ เฮ้ยนี่มันเกิดอะไรขึ้น! “ ครีมหอมสะดุ้งดันอกของอศิรไปทีนึง จนชายหนุ่มที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่รู้สึกตัว

“ อะไรกัน ทำไมตื่นเช้าจัง “ ชายหนุ่มงัวเงียลุกนั่งข้างหญิงสาว ทั้งยังมองที่หน้าหญิงสาวที่มีท่าทีหวาดกลัว

“ เดี๋ยว ๆ ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณน่ะ อย่าเพิ่งมาเข้าใจผิดกันละ ถึงผมจะเสือแต่ก็ไม่เคยขืนใจใครตอนหลับ “ เพราะเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะร้องไห้ ใจของอศิรก็รีบสั่งให้ปากอธิบายความจริง เมื่อครีมหอมได้ฟังแบบนั้นจึงนิ่งและคิดไปหาเรื่องของเมื่อวาน

“ แต่เมื่อวาน คนที่อยู่กับฉันไม่ใช่คุณนี่ “ อศิรถอนหายใจแรงด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

“ เมื่อวานไอ้เอก พี่ชายผมเป็นคนพาคุณมา” 

“ ห๊ะ งั้นก็หมายความว่า..” 

“ ไม่ใช่น่ะ! ยัง! ผมมาเห็นพอดีก็เลยพาคุณออกมาทัน “ ครีมหอมถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แต่ก็ต้องหันกลับมาจ้องหน้าชายหนุ่มอีกรอบ

“ แล้วทำไม ฉันถึงได้มานอนกอดคุณอยู่บนเตียงเดียวกันแบบนี้ บ้านคุณมีห้องนอนแค่ห้องเดียวหรือไง “ 

“ เอ้า! ถ้าผมไม่นอนเฝ้าคุณ มีหวังไอ้เอกได้เข้ามาปล้ำคุณพอดี ให้ผมนอนเฝ้ากับให้คุณไปเป็นเมียไอ้เอก คุณจะเลือกอะไรล่ะ “ หญิงสาวเงียบไม่ตอบ ถ้าเธอเลือกได้เธอก็ไม่อยากได้ทั้งสองนั่นแหละ เมื่อคิดสายตาก็มองไปที่หน้าท้อง 6 ก้อนของชายหนุ่ม หน้ามนก็ร้อนผ่าว

“ แล้ว? “ 

“ มันร้อน ผมชินแบบนี้ ผมนอนแบบนี้ทุกคืน” ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ถามจบ เสี่ยโอมก็รีบตอบกลับไปอย่างรู้ใจ ครีมหอมนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้

“ แสดงว่าเมื่อคืนฉันก็ไม่ได้ทำงานอีกแล้วสิ ต๊าย ๆ ผู้จัดการด่าฉันตายแน่ ๆ “ครีมหอมรีบค้นหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกง อศิรเห็นแบบนั้นจึงจับโทรศัพท์ ที่วางอยู่บนหัวเตียงคืนให้เธอ

“ นี่มือถือของคุณ พอดีว่าผมเอาออกมาไว้ให้” เมื่อได้โทรศัพท์คืนแล้ว ครีมหอมก็รีบกดปุ่มเปิดทั้งทุบทั้งตีโทรศัพท์ที่หน้าจอดูไม่ได้ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะฟื้นคืนมาให้เธอเลย

“ โอ๊ย! มาพังอะไรตอนนี้เนี่ย “ เธอพูดแล้วก็ลุกยืน แต่ขาที่บวมเจ็บ ได้ทำให้เธอล้มกลับลงไปหาร่างของอศิรที่นั่งอยู่ใกล้กัน กลายเป็นว่าตอนนี้หญิงสาวนอนคว่ำอยู่ในอ้อมแขนของเขาแทน ครีมหอมเงยหน้าขึ้นมองหน้าอศิรที่กำลังจ้องมายังเธอด้วยสายตาเอ็นดูเช่นกัน พอได้สติเธอจึงรีบดีดตัวนั่ง และทำสายตาล็อกแล็กด้วยความเขิน

“ จะลุกไปไหน ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือ” เสี่ยโอมไม่พูดเฉย เขาดึงขาของหญิงสาวมาวางไว้บนตักของเขา

“ โอ๊ย! คุณจะทำอะไรนะ “

“ ผมก็จะดูให้ไง นี่ไปทำอะไรมาขาถึงได้บวมแบบนี้ บอกพี่ได้ไหม “ เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนร่างบางสตั้นนึกว่าหูฝาด

“ ปล่อยฉัน! มันไม่ใช่เรื่องของคุณ ฉันต้องไปหาหัวหน้าที่ร้าน “ 

“ ไม่ต้องไปแล้ว! ผมโทรหาเจ้าของร้านให้ไล่คุณออกแล้ว “ 

“ ห๊ะ!! คุณพูดว่าอะไรนะ เป็นบ้าไปแล้วเหรอ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้ “ ครีมหอมใช้มือดันอกอศิรด้วยความโมโห แต่เขาหาได้สะทกสะท้าน

“ คุณจะไปทำงานในที่แบบนั้นทำไม มีแต่พวกคนเมา โดยเฉพาะพวกผู้ชาย พอมันเมาแล้ว ผมรู้ดีว่าพวกมันมองผู้หญิงยังไง” 

“ แล้วคุณจะมาสนใจฉันทำไม ใครจะทำอะไรให้ มันก็เรื่องของฉัน “ ครีมหอมพยายามจะสะบัดตัวหนี แต่ก็สู้แรงคนตัวใหญ่ไม่ได้ เพราะอศิรจับขาทั้งสองข้างของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

“ ปล่อย!! “ 

“ ไม่! คุณเป็นลูกหนี้ของผมคุณต้องเชื่อฟังผม มานี่! “เสี่ยโอมอุ้มร่างบางขึ้น

“ ว้าย! คุณจะพาฉันไปไหน! ปล่อยเดี๋ยวนี้น่ะ!” ครีมหอมดิ้นสุดแรง แต่พอเขาจะปล่อยเธอขึ้นมาจริง ๆ เธอก็กลัวจนรีบกอดคอเขาไว้ พอเห็นหญิงสาวมีอาการเป็นเช่นนั้น เสี่ยโอมก็แอบยิ้ม และ หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ