ตอนที่ 15 ฉันจะยอมคุณทุกอย่าง

“ คุณหมอ! พ่อฉันเป็นยังไงบ้าง “ ครีมหอมวิ่งสับขาเข้ามาในโรงพยาบาลหน้าห้องฉุกเฉิน โดยมีเสี่ยโอมคอยช่วยพยุงไม่ให้ขาของเธอใช้แรงมากเกินไป

“ ตอนนี้คนไข้ต้องผ่าตัด แล้วต้องการเลือดด่วนครับ แต่ว่าเลือดในโรงพยาบาลของเรามีไม่พอ คุณเป็นลูกสาวของเขาใช่มั้ย “ 

“ ใช่แล้วค่ะ ฉันเป็นลูกสาวเขา เอาเลือดฉันไปเลยฉันเลือดกรุ๊ปเดียวกันกับเขาค่ะ “ ครีมหอมรีบยื่นแขนให้กับคุณหมอแต่โดนเสี่ยโอมห้ามไว้

“ เดี๋ยว! คุณยังเจ็บตัวอยู่น่ะ แถมยังพักผ่อนไม่เพียงพอด้วย จะเอาเลือดออกได้ยังไง “ 

“ แต่นั่นพ่อฉันนะคะ จะให้ฉันปล่อยให้เขาตายเหรอ “ ครีมหอมหันมาพูดกับเขาพร้อมกับสะอึก

“ หมอครับคนไข้เลือดกรุ๊ปอะไร “ ชายหนุ่มจึงหันไปถามกับหมอ

“ คนไข้เลือดกรุ๊ปโอครับ “ 

“ งั้นหมอก็เอาเลือดของผมดีกว่า เลือดของผมก็กรุ๊ปโอเหมือนกัน “ เสี่ยโอมพูดจบก็เดินตามหมอไป ทำให้ครีมหอมได้แต่ยืนมองเขาด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง เขายอมช่วยเธอทั้งที่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน แถมพ่อยังเป็นลูกหนี้ของเขาด้วยซ้ำ

“ สวัสดีค่ะ คุณเป็นญาติคนไข้ใช่ไหม ช่วยมาเซ็นอนุมัติการผ่าตัดให้เราหน่อยค่ะ “ พยาบาลสาวเดินเข้ามาถามต่อครีมหอมที่ยืนอยู่

“ ค่ะ “ หญิงสาวเดินตามพยาบาลคนนั้นไป

หลายชั่วโมงต่อมา เสี่ยโอมยืนพิงโต๊ะอยู่ข้าง ๆ กับร่างเล็กที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงของคนเป็นพ่อ

“ การผ่าตัดผ่านไปแล้ว เดี๋ยวพ่อคุณก็จะดีขึ้น ผมว่าคุณควรไปพักผ่อนได้แล้วน่ะ “ เขาพูดขึ้นหลังจากเห็นหญิงสาวนั่งนิ่งไม่ขยับ

“ คุณนั่นแหละ ควรกลับไปพักผ่อนได้แล้ว ขอบคุณมากนะคะสำหรับเลือดที่ช่วยบริจาคให้พ่อของฉัน แต่…” ครีมหอมหันมามองหน้าของอศิร

“ คุณอย่ามาเสียเวลากับคนแบบฉันเลยค่ะ ฉันรู้ว่าคุณมีหน้าที่การงาน คุณไม่ควรเอาเวลาพักผ่อน มาเสียเปล่าเพราะฉันแบบนี้ “ เธอพูดกับเขาอย่างไม่มีเยื่อใย

“ โอเค ถ้าอย่างนั้น มีอะไรก็ติดต่อผมมานะครับ “เสี่ยโอมจับนามบัตรออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้กับเธอ แต่ครีมหอมกับเมิน เขาจึงวางมันไว้ที่โต๊ะใกล้ ๆ แล้วเดินออกไป

“ พ่อ คุณพ่อเป็นอะไรคะ หมอ! คุณหมอ!! ช่วยด้วย! “ แต่พออศิรเดินออกไป ได้ไม่กี่นาทีคงยุทธที่ตอนแรกนอนนิ่งอยู่บนเตียงก็ชักขึ้น จนครีมหอมตกใจ! 

“ พ่อเป็นยังไงบ้างครีม “ เคเปอร์ที่พึ่งกลับมาถึงรีบวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาน้องสาว

“ พี่เคเปอร์ เราจะทำอย่างไรดี พ่อต้องผ่าตัดรอบ 2 เพราะหมอบอกว่าอาจมีเลือดคั่งในสมองแต่ หมอต้องการให้เราชำระค่าผ่าตัดก่อนเพราะพ่อผ่าตัดไปแล้วรอบหนึ่ง “ เคเปอร์ที่วิ่งมาเหนื่อย ๆ มาได้ยินแบบนี้ก็ตกใจเข้าไปอีก

“ แล้วค่าผ่าตัดมันเท่าไหร่กัน” ครีมหอมนิ่งไปให้กับคำถามของพี่ชาย ก่อนจะได้บอกจำนวนเงินที่ต้องจ่ายครึ่งนึงของการผ่าตัดให้กับคนเป็นพี่ฟัง

“ เราจะเอาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหน ที่บ้านเราไม่เหลือเงินมากขนาดนั้นหรอกนะครีม “ เคเปอร์พูดขึ้นทั้งมีทำสีหน้าอย่างคนคิดไม่ตก

“ แล้วเราจะทำอย่างไรดีคะ ถ้าหมอเขาไม่ยอมผ่าตัดให้ล่ะ พ่อจะตื่นขึ้นมาไหมคะ “ ครีมหอมจับมือพี่ชายพร้อมกับน้ำตาไหล

“ พี่ก็ไม่รู้ พี่คิดอะไรไม่ออกเลยตอนนี้ ติดต่อแม่กับคิตตี้ก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าพากันไปอยู่ไหน “ เคเปอร์พูดออกมาอย่างร้อนรนเขาสับสนไปหมดแล้ว

“ ครีมโทรไปหาพี่พุดตานที่บ้าน พี่พุดตานบอกว่าทั้งสองคนไม่ได้อยู่ที่บ้านค่ะ ออกไปข้างนอกแต่เช้ายังไม่กลับ “  

“ แล้วนี่เราจะทำอย่างไรดีครีม พี่คิดอะไรไม่ออกเลย“ สองพี่น้องมองไปยังห้องผ่าตัด ที่เหล่าทีมแพทย์พยายามช่วยยื้ออาการของคนเป็นพ่ออยู่

ไม่นานนักครีมหอมจึงตัดสินใจวิ่งกลับไปที่ห้องพัก แล้วจับเอานามบัตรของเสี่ยโอมขึ้นมา พร้อมกับลากขาที่บวมเปล่งของเธอ เดินออกมาหน้าโรงพยาบาล เธอกลั้นหายใจแล้วกดโทรศัพท์หาอศิร

[“ ฮัลโหล “] เมื่อโทรติดปลายสายก็กดรับทันที

“ เสี่ยโอมคะ.... “ ครีมหอมพยายามกลั้นเสียงสะอื้น

“ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครีมหอม! “ พอได้ยินเสียงชายหนุ่มถามเธอกลับมาแบบนั้น เธอก็น้ำตาไหลอาบแก้ม และรีบพูดความต้องการของตนเองออกไป

“ คุณ คุณช่วยออกค่าผ่าตัดให้พ่อของฉันได้ไหมคะ ฉันสัญญาถ้าพ่อผ่าตัดรอบที่ 2 เสร็จ ฉันจะไปอยู่กับคุณ ฉันจะยอมคุณทุกอย่างค่ะ ขอร้องแหละ คุณพอจะช่วยฉันได้มั้ย “ ครีมหอมทั้งพูดพร้อมร้องไห้อย่างคนหมดหนทาง ก่อนที่เธอจะสังเกตไปเห็นว่ารถของอศิรนั้นยังคงจอดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล ชายหนุ่มเดินลงมาจากรถ ในมือของเขายังถือสายจากเธอไม่ยอมวาง หญิงสาวก็รีบหันมองไปยังร่างสูงด้วยสายตาแห่งความหวัง