ตอนที่ 16 กินอิ่มเบื่อแล้วก็จะทิ้ง

วันต่อมาเวลา 9 นาฬิกา 45 นาที ครีมหอมตื่นขึ้นมาในเพนท์เฮ้าส์ ของอศิร เนื่องจากเมื่อคืนนี้

ตอน 3 นาฬิกา 45 นาที

“ คุณคงยุทธ คุณคงยุทธคุณเป็นอะไรคะ พ่อเป็นอะไรไปเคเปอร์ “ มาลาลัยหลังจากที่รู้ข่าวก็รีบมาในทันที

“ โธ่!คุณพ่อ เป็นเพราะมึงอีตัวกาลกิณี” คิตตี้หันไปพูดร้ายใส่ครีมหอมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อศิร

“ คิตตี้! ทำไมไปว่าครีมหอมเขาแบบนั้น” เคเปอร์รีบร้องเตือนสติน้อง

“ ก็ไม่ใช่เพราะมันเหรอ ตั้งแต่มันเข้ามาก็มีเจ้าหนี้ที่ไหนก็ไม่รู้ มาทวงเงินแถมพ่อยังมาเกิดอุบัติเหตุแบบนี้อีก อีครีมอีตัวซวย “ คิตตี้ดึงครีมหอมขึ้นมาทั้งหยิกทั้งเขย่า ด้วยความเกลียดชัง เคเปอร์ก็รีบเข้ามาดึงน้องสาวออก ส่วนเสี่ยโอมก็ได้ช่วยกันเล็บมือของคิตตี้ไม่ให้โดนหน้าของครีมหอม จนครีมหอมที่วันนี้ดูเหมือนจะวุ่นวายมาทั้งวัน เธอเหนื่อยล้า และจึงได้หมดสติไปเอง ตื่นมาอีกทีก็มานอนในที่ที่ไม่รู้จัก

ครีมหอมถอนหายใจแรงอยู่บนเตียง เธอค่อย ๆ ลุก เดินออกมาข้างนอก

“ โอ๊ย “ แต่พอขาถึงพื้นร่างบางก็ร้องโอดโอยเนื่องจากเมื่อวานเธอวิ่งไปมาทั่วโรงพยาบาลเลยทำให้ขาที่เจ็บบวมแดงกว่าเดิม

“ อ้าว คุณตื่นแล้วเหรอคะ คุณจะลุกขึ้นมาทำไมขายังเจ็บอยู่เลยนะ “ ครีมหอมเงยหน้า มองหญิงสาวที่เธอไม่รู้จัก ผู้หญิงหน้าตาสวยคนนี้คือใคร

“ คุณเป็นใครคะ คุณเป็นเมียเสี่ยโอมเหรอ” ด้วยความสวยของผู้หญิงคนนี้มันสะดุดตาเกินไป ครีมหอมจึงพลั้งปากถามออกไปแบบนั้น โดยคิดว่าเสี่ยโอม คงไม่น่าจะปล่อยหญิงสาวที่สวยขนาดนี้ไว้ข้างกาย ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงของเขา

“ ฮ่า ๆ คุณเอาอะไรมาพูดคะ ฉันชื่อจีนเน่ เป็นเมียของหนึ่งเดียวลูกน้องของเสี่ยโอมเขาต่างหากละค่ะ พอดีว่าเสี่ยโอมเขาต้องไปทำงานแต่เช้า แล้วเห็นว่าคุณขาเจ็บ เลยไม่อยากให้อยู่คนเดียว เขาจึงขอให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ “ หญิงสาวคนดังกล่าวพูดทั้งยิ้มหัวเราะให้ ความซื่อของครีมหอม

“ อ๋อ แล้วที่นี้?? “ ครีมหอมพูดขึ้น หางตาก็มองไปรอบ ๆ อย่างสงสัย

“ ที่นี้เป็นเพนท์เฮ้าส์ของเสี่ยโอมเขานะคะ เขาไม่กล้าพาคุณไปที่บ้านเพราะกลัวว่าเอกจะยังอยู่ที่นั่นเลยพามาอยู่ที่นี้ก่อน “ พอได้ยินชื่อของไอ้เอกขึ้นมาครีมหอมก็ขนลุกซู่

“ หิวข้าวหรือยังคะ ฉันเตรียมอาหารไว้ให้เยอะเลย “จีนเน่เข้ามาช่วยพยุงเอาครีมหอมออกมานั่งบนเก้าอี้แล้วก็หาอะไรให้น้องกิน

ห้องนั่งเล่นของบริษัทศิลาทรัพย์

“ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ มีเรื่องอะไรดี ๆ ไม่บอกพวกกูเหรอ?” ไนยะที่นั่งข้างเสี่ยโอมพูดขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังยิ้มมีความสุขอะไรก็ไม่รู้ อยู่คนเดียว

“ หรือมันจะเกี่ยวกับลูกสาวของคนไข้ ที่มึงจะให้ย้ายไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลของกูหรือเปล่าวะ “ พอเห็นเพื่อนรักไม่ตอบหมอไนก็เลยถามซ้ำ ทำให้เสี่ยโอมหันมามองเขาและเลิ่กคิ้วขึ้นสูง

“ ถามจริง ๆ น่ะ กูถามในฐานะที่เป็นเพื่อนมึง ไม่ใช่ฐานะลูกน้อง มึงจริงจังกับเด็กนั่นมากขนาดไหน” หนึ่งเดียวที่ยืนฟังอยู่ลองถามขึ้นบ้าง

“ ฮ่า ๆ นี่พวกมึงคิดอะไรอยู่ กูก็เป็นเพียงแค่แมวได้ปลาเท่านั้นแหละ ถ้ากินอิ่มเบื่อแล้ว ก็จะทิ้งไปเอง “ เสี่ยโอมพูดขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ

“ จริงหรือ? แต่ถ้ามึงอยากได้เพียงกายน้องเขา ทำไมต้องลงทุนให้ขนาดนี้วะ ทั้งจ่ายค่าหมอให้พ่อน้อง ทั้งย้ายพ่อน้องมาโรงพยาบาลดี ๆ อีก ถามจริงลูกหนี้จริงเหรอวะ “ ไนยะชะโงกหน้าเข้าไปถามเพื่อนใกล้ ๆ ด้วยท่าทีกวนประสาท

“ ที่กูทำแบบนั้น ก็เพราะจะให้เด็กนั่นยอมกูเว้ย ไม่เชื่อพวกมึงก็คอยดูสิ “ เสี่ยโอมยังคงยืนยันคำเดิม ทำให้เพื่อนทั้งสองคนหันมาพยักหน้าใส่กันอย่างรู้ดีแต่ในใจก็แอบสงสารน้องครีมหอมที่ต้องมาตกเป็นเหยื่อของไอ้เสือตัวพ่อแบบเสี่ยอศิร

17:56 น

“ เออไอ้หนึ่งเมียมึงกลับหรือยัง “ เสี่ยโอมที่กำลังเดินออกมายังลานจอดรถกับหนึ่งเดียว เขาได้หันไปถามกับเพื่อน

“ กลับตั้งแต่ 5 โมงเย็นแล้ว มึงมีอะไร?” 

“ อืมดีเลย มึงจะได้ไม่ต้องเทียวกลับไปกลับมาหลายที่ เดี๋ยวมึงเอารถกลับไปจัดการไอ้เอกให้กูที่บ้านส่วนกูจะกลับเพนท์เฮ้าส์เลย “ 

“ แล้วมึงจะไปยังไง “ 

“ ก็ขี่เฟอร์รารี่ไปน่ะสิ จอดทิ้งไว้ตั้งนานไม่รู้ยังสตาร์ทได้ไหม มึงไปได้แล้ว “ เสี่ยโอมสั่งกับหนึ่งเดียว ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปที่ด้านในซึ่งมีประตูเหล็กปิดห้อง ๆ หนึ่งเอาไว้อยู่ เขาเลื่อนประตูเหล็กขึ้นด้วยรีโมต ปรากฏให้เห็นรถเฟอร์รารี่สีแดงกำลังจอดรอเจ้านายเคลื่อนออกไป