ตอนที่ 12 ใจของเขาปวดแปล๊บ

“ ไอ้โอมนะไอ้โอม อ้าว~ “ อนันดามาโผล่อยู่ที่ผับเดียวกันกับที่ครีมหอมทำงาน แล้วก็มาเห็นครีมหอมที่กำลังเดินเสิร์ฟอยู่พอดี มันจึงได้คิดอะไรเลว ๆ ออก

“ ได้~ ถ้าอย่างนั้นมึงก็เตรียมเจ็บใจได้เลยไอ้โอม “ 

“ น้อง! น้อง “ อนันดาเข้าไปหานั่งที่โต๊ะแถวนั้น แล้วกวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งให้เดินมาหา 

“ ครับ พี่มีอะไรจะใช้ผมเหรอครับ “ 

“ ร้านนี้มีพนักงานเสิร์ฟที่ชื่อครีมไหม ?” 

“ ครีม! ครีมลูกค้าเรียกหาน่ะ “ ครีมหอมคิ้วขมวด เมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานมาเรียก วันนี้มันวันศุกร์หรือเปล่าวะ

“ เขาอยู่ตรงนั้นนะ เขาอยากให้เธอยกอันนี้ไปเสิร์ฟให้เขาหน่อย “ พนักงานคนนั้น ยัดเยียดถาดเบียร์ในมือให้กับครีมหอม โดยไม่รีรอ ให้เจ้าของรับปาก พร้อมกับเดินหนีไป ครีมหอมเห็นเป็นเช่นนั้นเธอก็หมดหนทาง จำใจต้องทำตามที่เพื่อนบอก พอเดินมาถึงที่โต๊ะดังกล่าว เธอก็ต้องตกใจกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าลูกค้าคนนั้นเป็นใคร

“ คุณ ? “ 

“ สวัสดีครับ ผมไม่คิดเลยว่าผมจะได้มาเจอคุณที่นี้ ทำงานอยู่ที่นี้เหรอครับ? “ พอเจอหน้าหญิงสาวอนันดาก็ร้องทักขึ้นทันที

“ ก็นึกว่าเตรี้ยมมาไม่ใช่หรือไง” ครีมหอมพึมพำ

“ ครีมเธอมาดื่มเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ” เอกตบไปที่โซฟาตรงที่ว่างข้างเขา

“ ไม่ละ! ฉันเป็นเด็กเสิร์ฟค่ะไม่ใช่เด็กนั่งดริ้ง “ ครีมหอมรีบปฏิเสธเสียงแข็ง

“ เอ้า! พี่ขอผู้จัดการของน้องให้แล้ว ไม่ต้องกลัวโดนด่าหรอก มา มานั่งดื่มกับพี่หน่อย หรือว่าน้องครีมลืมไปแล้วว่าพี่ช่วยน้องไว้วันก่อน “ อนันดาทำเป็นเอาบุญคุณมาขู่ ทำให้ครีมหอมเริ่มหนักใจ เพราะเธอไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร แถมยังต้องมาเป็นหนี้บุญคุณกับคนแบบนี้อีก ครีมหอมจึงตัดสินใจนั่งลงตรงข้ามกับอนันดา ก่อนที่เขาจะยื่นแก้วเบียร์ในมือให้เธอ หญิงสาวจับเอาแก้วในมือของเขาก่อนจะเทมันทิ้ง แล้วรินเอาใหม่จากขวด ทำให้อนันดาถึงกับยิ้มออก

“ เธอนี่ ระมัดระวังตัวดีเหมือนกันน่ะ ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ไม่มอมเธอหรอก หมด 2 แก้วนี้น้องก็กลับไปทำงานต่อได้ “ อนันดาบอก แต่ว่าก่อนหน้านี้

“ พี่ ผมซื้อของที่พี่อยากได้มาให้แล้ว “ อนันดาหันไปหาเด็กเสิร์ฟหนุ่มที่ยื่นห่ออะไรบางอย่างมาให้

“ ขอบใจมาก นายกลับไปทำงานได้แล้วละ แล้วอย่าลืมบอกให้เด็กเสิร์ฟที่ซื้อครีมมาหาพี่ด้วย “ เอกจับตังค์ ใบใหญ่ 2 ใบให้กับเด็กเสิร์ฟคนนั้นเพื่อเป็นทิป พอเด็กเสิร์ฟคนนั้นเดินออกไปแล้ว อนันดาก็เปิดขวดเบียร์ และ ใส่ยาในซองลงไปจนหมดห่อ

กลับมาที่ปัจจุบันนิโล่ยืนเช็ดแก้วอยู่ที่เคาน์เตอร์ เธอมองไปที่เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ไกล ๆ เพราะรู้สึกเป็นห่วง

“ นิโล่ “ 

“ มีอะไร! “ 

“ จานของว่างที่แกเช็ดแล้วเมื่อกี้เอาไปไว้ไหน “ เด็กเสิร์ฟหนุ่มคนเดิมกับที่ได้ทิปจากอนันดาเดินเข้ามาถาม 

“ เอ้า! ก็อยู่ที่เดิมยังไงล่ะวะ “ นิโล่ตอบกลับเพื่อนอย่างหัวเสียนิดหน่อย

“ ที่เดิมตรงไหนวะ พาไปดูหน่อยสิ “ ชายหนุ่มก็ยังค้านว่าไม่พบ หญิงสาวจึงต้องเดินไปกับมันหลังร้านเพื่อหาให้

“ อ้าว! ครีมมันหายไปไหนแล้ว “ แต่พอเดินกลับออกมา ก็เห็นว่าเพื่อนของเธอกับลูกค้าคนนั้นได้หายไปแล้ว

ที่หน้าบ้านศิลาแดงอนันดาขับรถ เข้ามาจอดเทียบ

“ เงินจะเปิดม่านรูดก็ไม่มี เอาว่ะ ตอนนี้ไอ้โอมมันคงออกไปทำงานข้างนอกแล้ว แต่ถ้ากลับเข้ามาเห็นตอนที่เข้าได้เข้าเข็มก็ดีนะ ฮึ ๆ “ อนันดาบ่นพึมพำอยู่ในรถแล้วหันไปมองหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่ข้าง ๆ เขา

เอกรีบอุ้มร่างของเธอมาวางไว้บนเตียง แล้วสำรวจใบหน้าสวยจนพอใจ มือของมันค่อย ๆลามลงมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออก จากนั้นก็เปลี่ยนมาปลดเสื้อของตัวมันเองโยนทิ้งไปไว้ข้างเตียง แล้วยังไม่ลืมปลดเข็มขัดออก ก่อนขึ้นไปนั่งคร่อมร่างบางของหญิงสาว หน้าสาก ๆ ของมันเข้าไปซุกไซ้แก้มนิ่มของเธอ 

“ อึ้ม ถ้าไอ้โอมมันมาเห็นแบบนี้มันจะรู้สึกยังไงวะ “ 

“ ไอ้เอก!! “ หลังจากที่เอกพูดไม่ทันขาดคำ เสียงของอศิรก็ดังเข้ามาในหู พอมันหันไปดูตามเสียงก็พบเข้ากับฝ่าตีนยันเข้ากลางอกจนหงายตกเตียง

“ ไอ้ชาติชั่ว!! แกกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง “ อศิรโมโหหนักอย่างไม่รู้ตัว ตั้งแต่ที่ลูกน้องโทรไปรายงานว่าเอกแอบพาผู้หญิงเข้ามานอนที่บ้าน แต่พอเขารู้ว่าหญิงสาวผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใคร ก็รีบหนีจากบริษัทกลับมาทันที เสี่ยโอมชกไปที่พี่ชายต่างแม่ของเขา รอบแล้วรอบเล่าจนเลือดท่วมปาก แต่อนันดากับหัวเราะเยาะด้วยความชอบใจ

“ ฮ่า ๆ สะใจจริง มึงก็มาไวไปน่ะ กูกำลังจะได้ไปสวรรค์กับมันเลย “ ประโยคของเอกประโยคนี้ ทำเอาอศิรควันออกหู เขายัดหมัดสุดท้ายใส่หน้าพี่ชายเต็มแรง จนมันลงไปนอนหมดสติอยู่ที่พื้น

“ โอมพอแล้วโอม! “ หนึ่งเดียวที่ยืนดูอยู่ รีบเข้ามาห้าม ทำให้เสี่ยโอมได้สติ แล้วหันไปหาร่างบางบนเตียงแทน

“ ครีมหอม! ครีม คิริต้า “ เขาประคองร่างบางไว้ในอ้อมแขนและพยายามเขย่าให้เธอฟื้น แต่ยาสลบที่อยู่ในร่างกายของเธอตอนนี้นั้นคงมากเกินไป อศิรจึงเปลี่ยนเป็นอุ้มเธอไปที่ห้องของเขาแทน

 เสี่ยโอมนั่งอยู่บนเตียงมองหญิงสาวที่กำลังหลับ มือหนาทั้งสองข้างของเขาใส่กระดุมเสื้อเชิ้ตคืนให้กับเธออย่างอ่อนโยน เขามองใบหน้าสวยที่หลับด้วยความเอ็นดู ถ้าลูกน้องไม่โทรไปรายงานเขา ป่านนี้เธอจะเป็นยังไง ยิ่งคิดใจของเขาก็ปวดแปลบขึ้นมา ทั้งที่ตัวเขาเองก็เคยหวังเพียงกายของเธอเช่นกัน หรือจะเป็นเพียงเพราะโมโหคนเป็นพี่ที่กล้าคิดจะตัดหน้าเขาก่อนหรือเปล่า พอคิดไปคิดมา มองไปที่ประตูห้องก็เห็นหนึ่งเดียวเดินเข้ามาพอดี

“ เป็นอย่างไรบ้าง “ อศิรถามถึงพี่ชายนอกคอกของเขา

“ น่าจะหลับไปแล้ว ให้พวกการ์ดเฝ้าดูอยู่ “ หนึ่งเดียวรายงานต่ออศิร

“ งั้นมึงก็ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ค่อยกลับไปเคลียร์งานต่อ “ หนึ่งเดียวก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อรับคำของเพื่อน แล้วก็ถอยหลังออกไปโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูให้กับนาย