ตอนที่ 11 พี่ชายนอกคอก

“ ครีมไปกับผมมาเองละครับ “ เสี่ยโอมเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังของครีมหอม เพราะหญิงสาวลืมมือถือไว้ในรถของเขา

“ คุณลืมมือถือไว้ในรถของผมน่ะ “ เสี่ยโอมยื่นโทรศัพท์คืนให้กับครีมหอม พอหญิงสาวรับเอา เขาก็เดินหันหลังกลับไปที่รถ ทำให้ยัยแม่เลี้ยงมีสีหน้าดีใจเล็กน้อยแอบคิดว่าลูกเลี้ยงของเธอคงจะยอมไปขัดดอกใช้หนี้ให้เธอเร็ว ๆ นี้แน่

“ เดี๋ยว! แกจะไปไหนนังครีม” ระหว่างที่ครีมหอมกำลังจะเดินกลับไปยังเรือนไม้ คิตตี้ก็เดินเข้ามาขวาง

“ วันนี้คุณพ่อกับพี่เคเปอร์ไม่อยู่ “ 

“ แล้วจะมาบอกฉันทำไม “ พอครีมหอมพูดจบเสียงฝ่ามือปะทะบนใบหน้าก็ดังขึ้น 

“ โอ๊ย! “ 

“ เพราะว่าฉันจะเอาคืนแกแบบนี้ไงละ “ คิตตี้ตบหน้าของครีมหอมจนล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้น โดยมีคนเป็นแม่ยืนดูอยู่ และไม่คิดที่จะห้ามลูกเลย แถมมาลาลัยยังฉีกยิ้มดีใจไปอีก 

“ ฉันไปทำอะไรให้พวกคุณนักหนา พวกคุณถึงได้เอาแต่มาทำร้ายฉันแบบนี้ “ 

“ ก็เพราะว่าแกไปอ่อยเสี่ยโอมไง ถ้าไม่อย่างนั้นคนที่เขาเลือกก็ต้องเป็นฉัน ว้าย!! “ คิตตี้ก้มหน้าลงมาหวังจะตบครีมหอมอีกครั้ง แต่กลับโดนครีมหอมถีบกลับ จนล้มไปใส่บ่อโคลนแถวนั้น

“ รู้แบบนี้แล้วก็ดี! ถ้าพวกคุณทำอะไรไม่ดี หรือ ทำร้ายร่างกายฉันอีก ฉันนี่แหละ!จะเป็นคนบอกเขามายึดบ้านของพวกคุณเอง หลังจากนั้นพวกคุณก็เตรียมตัวไปนอนข้างถนนได้เลย “ ครีมหอมลุกยืนชี้หน้าด่าสองแม่ลูกสลับกัน แล้วก็รีบเดินหนีไปที่เรือนไม้

“ คิตตี้ ลูกเป็นยังไงบ้างลูก “ มาลาลัยรีบมาพยุงลูกสาวให้ลุกขึ้น

“ ชุดนักศึกษาคิตตี้เปื้อนหมดเลยค่ะแม่ ฮือ ๆ “ 

“ แป๊บ ๆ ก็ถึงเวลาต้องไปทำงานอีกแล้วเหรอ “ ครีมหอมที่เพิ่งตื่นจากการงีบหลับ เธอบิดตัวไปมาบนเตียงก่อนจะคิดอะไรบางอย่างออก

“ เฮ้ย! ซวยละ เมื่อวานก็เท่ากับว่าเราขาดงานน่ะสิ ตายจริง “ ครีมหอมรีบจับเอามือถือที่ชาร์จแบตไว้ขึ้นมาเปิดเครื่อง ก็เห็นว่ามีสายเรียกเข้าจากนิโล่ และข้อความจากผู้จัดการเป็นสิบ ๆ สาย เห็นแบบนั้นแล้วเธอจึงรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว 

“ โอ๊ย!! โอ่ย “ 

“ ฮ่า ๆ สมน้ำหน้านังลูกก_หรี่ “ ครีมหอมที่วิ่งออกมาจากประตูด้วยความไม่ระวัง เลยโดนคิตตี้ผลักจนตกบันไดขาเจ็บ

“ คิตตี้ นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอนี้ห๊ะ!” คิตตี้ไม่สนใจที่ครีมหอมโวยวาย เธอเดินลงมาและเหยียบซ้ำไปที่ขาน้อย ๆ ของครีมหอม

“ โอ๊ย! หยุดนะ!! “ 

“ ว้ายตายแล้วน้องคิตตี้ทำอะไรนะ “ พุดตานกับป้าบัวบานที่เดินออกมาเห็นรีบเข้ามาห้าม

“ ทำไมทำแบบนี้คิตตี้ ถ้าครีมหอมเขาขาหักขึ้นมาจะทำยังไงคะ “ ป้าบัวที่เหมือนจะเป็นผู้อาวุโสสุดในบ้าน เข้ามายืนข้างคิตตี้และต่อว่าเธอ ระหว่างที่พุดตานนั้นช่วยพยุงครีมหอมให้ลุกขึ้น

“ แกมีสิทธิ์อะไรมาสอนฉัน เป็นแค่คนใช้ อย่าสะเออะ ถ้ายังอยากมีที่ทำมาหากิน “ แต่แทนที่หญิงสาวจะรู้จักคิด กลับหันมาต่อว่าป้าบัวแล้วก็เดินชนไหล่ป้าบัวจนเซ 

“ ไม่ไหวเลยคุณคิตตี้เสียคนไปแล้ว “ ป้าบัวบ่นออกมา แล้วหันมามองที่ครีมหอม

“ เป็นอย่างไรบ้างลูก “ 

“ ไม่เป็นไรค่ะ ครีมไหวครีมต้องไปทำงานแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทัน “ ครีมหอมพยายามลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองให้ได้

“ แต่เธอเจ็บขาอยู่นะ “ พุดตานพยายามห้าม

“ อย่าห้ามครีมเลยค่ะ ครีมไหวจริง ๆ “ ครีมหอมดันมือของพุดตานออกจากตัวเธอ แล้วก็รีบเดินไปยังป้ายรถเมล์ที่อยู่ไม่ไกล ป้าบัวและพุดตานเห็นแบบนั้นก็ทำได้เพียงส่ายหน้า

“ ฉันไม่รู้เลยนะป้า ว่าน้องครีมหอมเขาจะเอาตัวเองเข้ามาลำบากอยู่กับสองแม่ลูกนี้ทำไม “ พุดตานพูดขึ้น 

“ บางที อยู่ที่ไหนมันคงไม่ต่างกันก็ได้น่ะ “ ป้าบัวตอบ

“ ครีมนี่แกไหวจริง ๆ นะ? ทำไมขาเป็นแบบนั้น “ นิโล่ที่เห็นครีมหอมเดินเสิร์ฟด้วยขาเจ็บ ก็รีบทัก และรีบมาช่วยถือถังน้ำแข็งในมือของเพื่อน

“ ไม่เป็นไรน่ะ ฉันทำไหวถึงขาฉันจะเจ็บ แต่แขนฉันยังใช้งานได้อยู่ “ ครีมหอมรีบคัดค้าน แล้วดึงถังน้ำแข็งกลับคืนมา

“ ถ้าแกไม่สบาย ทำไมแกไม่ลาวะ จะทนมาทำงานทำไม ฉันรู้น่ะว่าแกเจ็บ แต่แกมันเก็บอาการเก่ง “ 

“ ฉันไม่ได้เจ็บจริง ๆ แกเอาอะไรมาพูด อย่าห่วงเลยนะ ที่สำคัญฉันก็ขาดงานบ่อยอยู่แล้ว เดี๋ยวจะโดนตัดเงินเดือนเอา “ เธอยิ่งอยากมีเงินให้มาก แล้วรีบ ๆ หนีจากสองแม่ลูกจอมร้ายกาจนั้นอยู่ 

“ อ้าว แล้วเมื่อวานแกไปไหน บอกฉันว่าจะไปห้องน้ำแล้วก็หายหัวไปเลย “ ครีมหอมนิ่งเงียบ และมองที่หน้าเพื่อน ถ้าเธอบอกว่าเธอไปกลับเสี่ยโอม ที่นิโล่ปลื้มนักหนาเนี่ยมันจะเป็นยังไง คิดแบบนั้นแล้วเธอก็ยกมือขึ้นทัดผมตัวเอง เพื่อกลบความเขินที่ว่า เธอไปทำอะไรกับชายหนุ่มมาบ้างเมื่อวาน

“ ก็ปวดท้องไง เลยกลับบ้านไปนอน ส่วนมือถือก็แบตหมดน่ะ “ 

“ เหรอ! หน้าเสียดาย เมื่อวานฉันเห็นพวกลูกค้าคุยกันว่าเสี่ยโอมมาที่นี่ด้วย แกก็เลยอดเห็นเขาเลย“ นิโล่บอกทั้งยังมีน้ำเสียงตื่นเต้นปนซึม

“ แล้วแกเห็นเขาเหรอ “ 

“ ไม่อ่ะ! ฉันก็ไม่เห็นเหมือนกัน “ ครีมหอมได้ยินเพื่อนตอบแบบนั้น ก็ถึงกับหันหน้าหนีและส่ายหน้าเบา ๆ   

ณบ้านศิลาแดง

“ เอก แกทำอะไร! “ อศิรเดินเข้ามาในห้องทำงาน หลังจากที่ลูกน้องไปแจ้งเขา ว่าอนันดาบุกรุกเข้ามาค้นห้องทำงานของเขา

“ ฉันก็ค้นหาพินัยกรรมของแท้ไง ฉันไม่เชื่อเหรอกว่าพ่อจะไม่ยกอะไรให้ฉันเลย “ เสี่ยโอมได้แต่ส่ายหน้าและยืนกอดอกมอง

“ ก็เพราะแกเป็นแบบนี้ไง มีแต่เที่ยวเล่นไปวัน ๆ พ่อเลยไม่นับญาติด้วย ” เอกหยุด และจ้องหน้าน้องชายอย่างเอาเรื่อง 

“ ถ้าแกอยากมีสิทธิ์ในทรัพย์สินมรดกของพ่อ ก็ต้องช่วยกันทำงาน ให้ครบ 1 ปีตามที่พ่อระบุในพินัยกรรมสิ “ อศิรบอก ทำให้เอกเบี่ยงหน้าหนีไปอย่างเบื่อหน่าย ก็เขาไม่อยากทำ ทำไมพ่อต้องบังคับด้วย มรดกก็ไม่ยกให้สักแดง ทุกวันนี้เอกก็อาศัยขายเครื่องเพชรของแม่ใช้ ไปเที่ยวเล่นจนหมดเนื้อหมดตัวแล้ว

“ ทำไม่ได้สินะ ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องใช้เงิน” เมื่อเสี่ยโอมพูดจบ ลูกน้องของเขาก็เดินเข้ามาลากตัวของเอกออกไป 

“ ไอ้โอม! ฉันเป็นพี่แกน่ะ แกจะใจดำทำกับฉันแบบนี้เหรอวะ “ เอกได้แต่ร้องโวยวายใส่น้องชาย แต่เสี่ยโอมก็ไม่ได้สนใจเขา ชายหนุ่มหันไปพูดกับหนึ่งเดียว

“ ส่งคน ไปตามดูเอกให้กูหน่อย กูอยากรู้ว่าแต่ละวันมันทำอะไรบ้าง ถ้ามันทำอะไรชั่วช้าขึ้นมาแล้วละก็ กูจะรีบตัดขาดมันให้เหมือนที่พ่อบอก “ 

“ รับทราบครับ “