Chapter 53.จบ

            ชีวิตสี่ปีของหลันหลันเป็นเช่นนี้เรื่อยมา

            หลัววั่งรู้สึกว่ามีคนเข้ามา จึงเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่เป็นใครเขาก็ส่งยิ้มกว้างแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ

            “ท่านรีบกลับเถิด ที่นี่ข้าจัดการเองได้”

            “ไยรีบไล่ข้าไปเล่า หรือเจ้านัดผู้ใดไว้”

            หญิงสาวได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคยจึงเงยหน้าขึ้น บุรุษร่างสูงโปร่งสวมอาภรณ์สีเขียวใบไผ่ใบหน้าอ่อนล้าแต่ยังมีรอยยิ้มอ่อนโยน

“ท่านมาแล้ว”

เซียวเหรินส่งยิ้มให้นาง แม้เหนื่อยล้าจากการเร่งรีบเดินทางมา ทว่าเพียงได้เห็นรอยยิ้มนาง ความเหน็ดเหนื่อยเหล่านั้นพลันมลายหายไปสิ้น

“เหตุใดกลับเร็วนักเล่า”  หลันหลันอดเป็นห่วงไม่ได้ “ตามจริงต้องอีกสิบวันท่านจะกลับไม่ใช่หรือ? เดินทางไปตรวจดูการซ่อมแซมเขื่อนเป็นอย่างไรบ้าง ”

“เจ้าไม่อยากเห็นหน้าสามีหรือไร”

เขาทำเสียงไม่พอใจแต่เดินไปนั่งใกล้ๆ แล้วจับชีพจรให้นาง และไม่พูดเรื่องงานกับนาง จะว่าไป ก็ไม่มีมีเรื่องใดในชีวิตของเขาที่หลุดรอดสายตาของนาง เช่นเดียวกับที่เขารู้ว่าในแต่ละวันนางทำอะไร นางมีคนคอยส่งข่าว ส่งเขาให้จูเต๋ออี้วางองครักษ์ลับไว้โดบรอบ

 “พิษในตัวข้ายังต้องใช้เวลาในการขับพิษ”  นางดึงข้อมือกลับ ทุกครั้งที่เขาเรียกตนเองว่า ‘สามี’  หลันหลันต้องหน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้ทุกที   “ฮ่องเต้น้อยเป็นอย่างไรบ้าง”

“ยังจะเรียกฮ่องเต้น้อยอีกหรือ? อีกไม่กี่ปี หงก่วงก็ตัวสูงกว่าเจ้าแล้ว”  เซียวเหรินปล่อยมือจากข้อมือของนางแล้วหยิบเอากล่องใบเล็กๆ ส่งให้ “หงก่วงฝากมาให้ป้าสะใภ้ของเขา”

“เรียกเช่นนี้ข้ารู้สึกแก่พิกล” หญิงสาวเบ้ปากใส่  ท่าทางน่าเอ็นดูของนางทำให้เซียวเหรินหัวเราะออกมา

“เจ้ากราบไหว้ฟ้าดินกับข้าแล้ว ก็ต้องเป็นป้าสะใภ้ให้เจ้าฮ่องเต้น้อยนั้นสิ”

หลันหลันส่ายหน้าไปมารับกล่องมาเปิดออกดู ด้านในบรรจุลูกอมดอกกุ้ยฮวา นางถึงกับหัวเราะออกมา

“ฮ่องเต้น้อยคงเห็นข้ากินยามากกระมัง ถึงได้ส่งขนมหวานมาให้เช่นนี้”

เซียวเหรินส่ายหน้าระอาใจ เฝ้าเพียรสั่งสอนมาหลายปี หงก่วงยังมีนิสัยเป็นเด็กเอาแต่ใจ แต่เขาก็วางใจ หากแผ่นแคว้นโฮ่วฉินอยู่ภายใต้การปกครองของหงก่วง

หลันหลันเอนกายเข้าหาเซียวเหริน กลิ่นอายจากกายเขาทำให้ใจของนางสงบ เขาวาดวงแขนโอบกอดนางไว้ทุกครั้งโดยไม่ต้องร้องขอ  นางคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมา กงอี้เทาพานางมาส่งที่เรือนแห่งนี้พร้อมกับปล่อยข่าวว่านางตายไปแล้ว โลกนี้จึงไม่มีอูหลันโหยวอยู่ มีเพียงแค่ ‘หลันหลัน’ ภรรยาของ ‘เซียวเหริน’ เท่านั้น  แต่กระนั้น กงเสวี่ยหลิงยังอดห่วงใยนางไม่ได้ ให้จางซงหยวนแวะเวียนมาเยี่ยมเยือนนางเป็นครั้งคราวอยู่เสมอ รวมทั้งอู๋ซิงว่านและอู๋หมิ่นลี่  นับได้ว่านางมีมิตรสหายที่ดีแล้วในชีวิตนี้

“เจ้าคิดอะไรอยู่” 

เซียวเหรินถามเมื่อเห็นว่านกน้อยของเขาเงียบไป สายลมแผ่วเบาผัดผ่าน กลิ่นหอมของดอกโบตั๋นที่ผลิบานอบอวลไปทั่วเรือนหลังนี้

“ข้าคิดถึงวันที่ได้พบท่านที่เชิงเขาฝั่งตะวันออก วันนั้นก็มีดอกโบตั๋นแบ่งบานเช่นนี้”

มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้มแล้วจุมพิตที่หน้าผากของหญิงคนรัก ทั้งเขาและนางต่างรู้ดีว่า อีกไม่นานทั้งสองจะได้ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายร่วมกัน

“ข้าทำให้เจ้าลำบากแล้ว”  เขาเอ่ยแล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้

“ไม่ลำบากเสียหน่อย” ‘ความลำบากหรือ? นางเคยลำบากมามากกว่านี้ การที่มีชีวิตอยู่ถึงเวลานี้นับว่านางมีบุญมากแล้ว’ “ท่านตามใจข้ามากแล้วจริงๆ ความจริงท่านไม่จำเป็นต้องรับข้าเป็นภรรยา ท่านควรมีชีวิตที่รุ่งโรจน์ มีทายาทสืบสกุล”

“เคยสัญญาว่าจะไม่พูดเรื่องนี้กันแล้วนี่” เขาขมวดคิ้วแสร้งทำหน้าดุ “หากเจ้ายังคิดเช่นนี้อีก ข้าจะรับเจ้าเข้าวังไม่สนใจคำพูดของผู้ใด

ทั้งสิ้น หรือไม่ก็...เราหนีไปด้วยกันไม่ให้ผู้ใดติดตามได้”

“ได้ๆ ข้าไม่พูดแล้ว”  นางหัวเราะออกมา

มือใหญ่วางบนหน้าท้องของหญิงคนรักแล้วโน้มหน้ากระซิบ “เจ้าไม่เชื่อในวิชาแพทย์ของข้าหรือ?”

แววตากรุ้มกริ่มของเขา ทำให้ใบหน้าของหลันหลันผ่าวร้อนจนต้องหลุบตาลงแล้วตีมือของเขาเบาๆ ใครจะเชื่อว่าภายใต้ความเย็นชาที่ผู้คนพบเห็นซุกซ่อนความร้อนแรงไว้มิดชิด

เซียวเหรินไม่อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์  ที่เร่งสะสางจนให้เสร็จโดยเร็วเพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับคนรักได้มากขึ้น เขาหยิบผ้ามาเช็ดมือให้หญิงสาวแล้วอุ้มร่างนุ่มนิ่มเดินเข้ามาในบ้าน

“ท่านจะทำอะไร”  ถามแล้วก็ซุกหน้ากับแผงอก นางรู้ว่าเขาส่งองครักษ์ลับคอยดูแลนางอยู่ แม้นางอยู่ลำพังแต่ไม่โดดเดี่ยว เขาอุ้มนางแบบนี้ นางจึงรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในสายตาผู้อื่น

“ทำให้เจ้าเชื่อว่าข้าถอนพิษในร่างของเจ้าได้” หลังจากได้รับการบำรุงอย่างดี เจ้าของร่างนี้ก็มีน้ำมีนวลกว่าแต่ก่อนมาก เขาอุ้มนางไปวางไว้บนเตียงสบตากับดวงตาเป็นประกายของนาง

“เหลวไหลใหญ่แล้ว นี่...นี่กลางวันอยู่นะ” ทำอย่างไรนางก็หยุดเขินอายไม่ได้เสียที

“หลันเอ๋อร์” เขาเรียกนางเสียงพร่าจัดการลอกคราบภรรยาตัวน้อยออกอย่างใจเย็น “เจ้าก็รู้ว่าวิธีขับพิษออกจากร่างที่ได้ผลดีวิธีหนึ่งคือการขับออกทางเหงื่อ เจ้าไม่ชอบกินยา ข้าช่วยทำให้เจ้ามีเหงื่อ จะได้ขับพิษออกโดนเร็ว”

นางอ้าปากแต่ไม่ทันได้โต้เถียงก็ถูกริมฝีปากอุ่นทาบทับ ความทรงจำยามนางยามขโมยจุมพิต เพื่อกลืนกินลมหายใจของเขาปรากฏขึ้นอีกคราว  นางล่วงเกินเขาไว้มาก ยามนี้ถูกเขาเอาคืน ทำได้เพียงตอบสนองด้วยความเต็มใจ เรียวลิ้นหยอกล้อจนกลายเป็นระลอกหวามแสนรัญจวน สองมือผลักไสเสื้อผ้าของเขาออกอย่างไม่รู้ตัว

เซียวเหรินถอนจุมพิตขยับตัวออกห่างเล็กน้อย เพื่อคลายเสื้อผ้าของตนออก ทำให้ร่างกายของทั้งสองเปลือยเปล่า เขาทาบทับร่างนางอีกครั้ง นอกจากนางแล้ว เขาไม่ปรารถนาหญิงใดอีก กลิ่นอายของนางให้ความรู้สึกเหมือนถูกโอบกอดด้วยแสงตะวันในฤดูใบไม้ผลิ ทุกความเหนื่อยล้าจางหายเมื่ออยู่ใกล้  ความหลงใหลของเขาทำให้หญิงสาวครางเสียงหวาน ริมฝีปากร้อนครอบครองยอดอกที่ชูชันสั่นไหว  มือข้างหนึ่งลูบไล้ผิวกายปลุกปั่นจนร่างนางบิดเร่า จนกระทั่งเขาแทรกนิ้วแกร่งยางเข้าไปในช่องทางรักที่ฉ่ำหวาน เรียวขาแยกออกเชื้อเชิญอย่างไม่รู้ตัว ทุกการขยับเข้าออกของเรียวนิ้วเรียกร้องให้ตอบสนอง หญิงสาวได้แต่ปล่อยกายใจไปกับความสุขที่เขามอบให้จนร่างกายเกร็งกระตุกด้วยถึงจุดสุขสม

“เห็นไหม เหงื่อเจ้าออกแล้ว”  เซียวเหรินกระซิบหยอกล้อ ถอนนิ้วของตนออกแล้วกดแก่นกายของบุรุษเพศไปแทนที่

เรียวขางามโอบรัดเอวสอบ เสียงคำรามในลำคออย่างพอใจที่ถูกกอดรัดเช่นนี้ เขาโน้มหน้าลงประกบริมฝีปากที่เผยอขึ้น แทรกเรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นน้อยๆ ทรวงอกคู่งามบดเบียดแผ่นอกกำยำ ร่างสองร่างแนบชิดก่อนที่เขาจะเริ่มขยับสะโพกแกร่งบดเบียดเรียกร้องจนหญิงสาวครางเสียงหวาน เสียงของนางยิ่งปลุกเร้าชายหนุ่มให้ขยับเคลื่อนไหว เร็วขึ้นแต่กระนั้นก็ไม่ได้รุนแรงและไม่ได้กดทับจนเกินไป

หลันหลันแปลกใจเล็กน้อย ทว่ายังไม่ทันคิดหาเหตุผล เขาก็จับนางพลิกให้นอนตะแคง ยกเรียวขางามขึ้นและเริ่มบทรักอีกระลอก ความเสียวซ่านที่เขาบรรจงมอบให้ทำให้นางลืมสิ้นทุกสิ่ง  ร่างกายสั่นไหวรับจังหวะสอดประสาน น้ำรักไหลอาบต้นขา นางได้แต่หอบครางและปล่อยให้เขานำพาไปถึงจุดสุขสมอีกครั้ง และเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาปลดปล่อยสายธารรักในส่วนลึกของกายนาง เสียงคำรามดังขึ้นข้างหูของหญิงสาว นางสั่นสะท้านจนกายสั่นระริก เขารอจนหัวใจเต้นเป็นปกติแล้วจึงค่อยๆ ถอนตัวตนออกช้าๆ พลิกตัวนางกลับมาในวงแขน ทว่ากลับวางฝ่ามือไว้บนหน้าท้องของนางอย่างทะนุถนอม นางจับมือของเขาแล้วเงยหน้าขึ้นสบตา

“อีกหน่อยเจ้าเป็นแม่คนแล้ว อย่าทำตัวดื้อรั้นเด็ดขาด ต้องเชื่อฟังข้า เข้าใจไหม”

“ท่าน...ท่านพูดจริงหรือ?” 

ถ้อยคำของเขาทำให้หัวใจของนางแทบหยุดเต้นไป ทำไมนางไม่รู้ตัวเลย  หรือว่า...ที่ผ่านมา เพราะคิดว่าตัวเองไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ จึงไม่ได้สนใจการเปลี่ยนแปลงของร่างกายตนเอง

“ถือว่าเจ้ารับปากแล้ว”  เขาจุมพิตหน้าผากของนางอีกครั้ง “ถึงเวลานั้นเราจะอยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูก”

แน่นอนว่า เขาไม่ยอมให้นางดื้อดึงอีก ตามใจเจ้านกน้อยตัวนี้มามากเกินไปแล้ว นับจากนี้ไป นางต้องอยู่ในสายตาของเขา ให้เขาได้ดูแลทั้งแม่และลูกที่กำลังจะเกิดมา

หลันหลันสบตากับดวงตาที่เผยความจริงใจของเขาแล้วก็รู้สึกว่า สายตาคู่นี้มองนางเช่นนี้มาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบเจอ

และนางรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป

The End