Chapter 47.ให้นางตัดสินใจเอง

นางมุดอยู่ใต้ผ้าห่มแต่หูได้ยินเสียงพวกเขาตกลงต่อรองกัน สุดท้ายกงอี้เทาได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วงแล้วก้าวออกไป นางคิดว่าในห้องไม่มีใครแล้วจึงโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม แต่กลับพบสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว

            “ระหว่างนี้เจ้าพักอยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะเป็นฝ่ายหาเวลามาพบเจ้าเอง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งเช่นที่เคยเป็น “เข้าใจหรือไม่”

            นางพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ แทนคำตอบ เซียวเหรินไม่เอ่ยอะไรอีก หมุนตัวแล้วเดินออกไปเงียบๆ จนนางมั่นใจว่าครั้งนี้ไม่มีผู้อื่นแล้วจริงๆ จึงยอมลุกขึ้นจากที่นอนอีกครั้ง

            ‘ให้นางตัดสินใจเอง’

            นางคิดมากจนตาลายเดือดร้อนบ่าวรับใช้ที่เฝ้าดูอาการเข้าใจผิดคิดว่าอาการของนางทรุดลง อู๋ซิงว่านรีบเข้ามาดูอาการของนาง พอรู้ว่านางหิวโหยจนหน้ามืดก็แหงนหน้าหัวเราะไม่เกรงใจคนป่วยอย่างนาง สั่งการให้บ่าวไพรยกสำรับอาหารมาให้  หลังจากถูกบิดาเรียกไปอบรม เขารู้ว่าควรทำใจเรื่องหลันหลัน อาจเพราะนางเป็นคนให้กำลังใจจนเขาสามารถใช้แขนขวาได้อีกครั้ง แต่พอรู้ว่านางอาการทรุดลงก็รีบมาดูทันที

            ใครจะรู้ว่านางแค่หิว ไม่สิ นางหิวมากจนจะเป็นลม

            ระหว่างที่นางกินโจ๊กเห็ดหอมแสนอร่อยชามที่สามอยู่นั้น  จูเต๋ออี้มาพบนางพร้อมสมุดบันทึกอาการป่วยของหลันหลัน

            ‘นายท่านเอ่อ...ท่านอ๋องให้นำมามอบให้เจ้า’

            หลันหลันรับสมุดบันทึกสองเล่มมาไว้กับตัว นางพูดคุยกับจูเต๋ออี้ไม่กี่คำ เห็นร่างกายของเขาเหลือร่องรอยบอบช้ำเพียงเล็กน้อย เขาแต่งกายเรีบยง่ายแต่เป็นผ้าไหมเนื้อดี ตัดเย็บประณีต ขับเน้นให้เป็นองครักษ์ที่น่าเกรงขามยิ่งขึ้น

‘ท่านอ๋อง’

นางพึมพำเบาๆ แล้วหันไปถามอู๋ซิงว่านว่านางหมดสติไปกี่วัน

‘เจ้าถูกส่งมาที่นี่จนฟื้นสติครบสี่วันแล้ว’

‘ห๋า! ข้าหลับไปตั้งสี่วันเชียว! ข้าพลาดเรื่องใดไปบ้าง’

‘เจ้านกขี้เซ้า’ จูเต๋ออี้อดบ่นหลันหลันไม่ได้ ‘เอาเป็นว่าต่อไปนี้เจ้าเรียกท่านเซียวเช่นแต่ก่อนไม่ได้ ต้องเรียกท่านอ๋อง’

‘ท่อนอ๋อง?’

‘ท่านเซียวไม่รับตำแหน่งฮ่องเต้ ให้องค์ชายหงก่วงขึ้นสืบทอดราชบัลลังก์ต่อจากฮ่องเต้องค์ก่อน  ส่วนตัวเขาเองนั้นรับตำแหน่งชินอ๋องเป็นผู้สำเร็จราชการแทนจนกว่าองค์ชายหงก่วงเอ่อ ฮ่องเต้หงก่วงจะพร้อมว่าราชการด้วยพระองค์เอง’

หลันหลันดื่มน้ำแล้วจึงพยักหน้ารับ แท้จริงคาดเดาได้ไม่ยากที่ท่านเซียวของนางจะไม่รับตำแหน่งฮ่องเต้ แม้ผู้อื่นจะปรารถนาเห็นเขาเป็นฮ่องเต้ก็ตาม 

ก่อนจูเต๋ออี้จะกลับไป เขากระซิบบอกอู๋ซิงว่านให้ดูแลหลันหลันให้ดี การที่นางกล้าทำร้ายองค์ชายหงก่วงต่อหน้าสายตาผู้อื่นนั้น อาจทำให้นางถูกทำร้าย รอจนทุกอย่างสงบแล้วค่อยปรึกษาหารือกันอีกครั้ง

แม้จะเป็นเสียงกระซิบ แต่หลันหลันกลับลอบมองริมฝีปากของจูเต๋ออี้และเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้ เมื่อจูเต๋ออี้กลับไปแล้ว นางจึงบอกอู๋ซิงว่านว่าต้องการพักผ่อน  

กลางดึกนางยังคงฝัน

แต่เป็นเรื่องราวทั้งหมดของอูหลันโหยว 

เช้านี้นางจึงตื่นขึ้นพร้อมกับความลังเลกลายเป็นความหวาดกลัว

หากนางเป็นนกหงส์หยกจริง นางจะมีชีวิคแค่สี่สิบเก้าวัน แต่ถ้านางเป็นอูหลันโหยว นางต้องยอมรับฐานะว่าตนเองเป็นคนสกุลอู

แคว้นเฉียนเหลียงให้เกียรตินับถือคนสกุลอูในฐานะผู้บวงสรวงเทพเจ้า  ทว่าแคว้นโฮ่วฉิน รังเกียจคนสกุลอูนับได้ว่าเป็นมนตร์ดำ

หลันหลันหอบเอาสมุดบันทึกอาการป่วยของนางมานั่งอ่านที่ศาลาหกเหลี่ยม  ใจที่ว้าวุ่นสับสนเริ่มสงบลงมาก แม้เซียวเหรินพูดบ่อยครั้งว่าเขาไม่ต้องการรักษาผู้ใด เขาไม่ปรารถนาให้ถูกเรียกว่าหมอ ภายนอกที่ดูเหมือนไร้หัวใจ แท้จริงแล้ว เขาเป็นบุรุษที่ใส่ใจกับรายละเอียดมาก  

หลันหลันหลับตาลง ชีวิตที่ถูกฝึกฝนเคี่ยวกรำด้วยเป็นคนในสกุลอูและทำเพื่อให้แคว้นเฉียนเหลียงหลุดพ้นจากการถูกกดขี่  นางมีสหายที่ดีอย่างกงเสวี่ยหลิงกับจางซงหยวน ส่วนกงอี้เทานั้น ความรู้สึกของอูหลันโหยวคือเคารพและซื่อสัตย์

นางคิดถึงชีวิตที่ได้อยู่ที่เชิงเขากับเซียวเหริน  คิดถึงติงชุ่ยและหลัววั่ง หากได้ใช้ชีวิตที่นั้นคงดีไม่น้อย

อู๋หมิ่นลี่เดินเข้ามาพร้อมไป๋ชิวที่ถือถาดของว่าง อู๋หมิ่นลี่เห็นท่าทางเหม่อลอยไม่สมกับเป็นหลันหลันที่นางรู้จักก็ส่ายหน้าไปมา ไป๋ชิวเดินเข้าไปใกล้แล้วเอ่ยทัก

“หลันหลัน”

“อ๊ะ!”  หลันหลันสะดุ้ง นางกะพริบตาปริบๆ ตั้งสติได้แล้วจึงยืดหลังตรงแล้วยิ้มทักทาย “กลิ่นนี้ เกาลัดคั่วน้ำตาล!”

“เจ้าควรทักทายคุณหนูของข้าก่อน” ไป๋ชิวแยกเขี้ยวใส่ “จมูกเจ้าเนี้ยดีเหลือเกินนะ”

หลันหลันหัวเราะคิกคัก นางยันกายลุกขึ้นยืนแต่กลับซวนเซ อู๋หมิ่นลี่รีบเข้าไปประคองให้หลันหลันนั่งลง

“จะลุกขึ้นมาทำไม เจ้ายังไม่แข็งแรงดีนัก” อู๋หมิ่นลี่บ่นพึมพำแล้วนั่งลงข้างๆ หลันหลัน “ยังเจ็บอยู่หรือ?”

“นิดหน่อยเจ้าค่ะ”  หลันหลันตอบไปตามจริง “ไม่คิดว่าท่านเซียวจะลงมือหนักถึงเพียงนี้”

“ไม่ตายก็ดีแล้ว”

“ไป๋ชิว!”  อู๋หมิ่นลี่ดุหญิงรับใช้ข้างกาย แต่หลันหลันกลับหัวเราะออกมา  

“เป็นจริงอย่างที่พี่ไป๋ชิวพูด” นางพยักหน้าขึ้นลง “ท่านเซียวลงมือหนักจริงๆ แต่ยังดีที่ท่านเซียวยั้งมือไว้ไม่เช่นนั้น ข้าคงได้ตายอีกครั้งแน่”

“เจ้ายังคิดว่าตนเองเป็นนกอยู่อีกหรือ?”  ไป๋ชิวขึงตาใส่ “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอะไรอีก”

“ข้าเปล่านะ”  หลันหลันยื่นปากเถียงกับไป๋ชิวแต่พอเห็นไป๋ชิวเบิกตาใส่นางก็หดคอเป็นตัวตัวน้อย

“ช่างเถอะๆ มากินเกาลัดคั่วน้ำตาลดีกว่า”  อู๋หมิ่นลี่อดหัวเราะไม่ได้ แม้นางจะเห็นหลันหลันเป็นศัตรูหัวใจ แต่ท่าทางของหลันหลันเป็นเช่นนี้ นางไม่รู้ว่าจะมีใครกล้าโกรธเกลียดหญิงผู้นี้ได้ลง

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”   

หลันหลันหยิบเกาลัดคั่วน้ำตาลมากัดกิน สีหน้าของหน้าแช่มชื่นราวกับกินอาหารทิพย์ ทำให้อู๋หมิ่นลี่อดยื่นมือไปหยิกแก้มของนางไม่ได้  ไป๋ชิวเบิกตากว้าง นางรู้ว่าอู๋หมิ่นลี่จิตใจดีแต่ไม่คิดว่าจะแสดงความเอ็นดูกับหลันหลันถึงเพียงนี้

“เจ้ากินยาวันละหลายชาม ข้าเลยทำของหวานให้” 

“คุณหนูดีกับข้านัก”

“เจ้าช่วยน้องชายข้า ให้เขากลับมาใช้แขนขวาได้อีกครั้ง ที่ข้าทำได้ก็มีเพียงเรื่องนี้”

“ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ นะ”  นางพูดทั้งที่ยังเคี้ยวเกาลัดอยู่เต็มปาก “เป็นท่านเซียว...เอ่อ...ท่านอ๋องต่างหากที่รักษาอู๋ซิงว่าน”

“เอาเถอะ ให้ข้าทำอะไรที่ไม่ติดค้างต่อเจ้าบ้าง” นางส่งยิ้มอ่อนโยน “เจ้าอ่านอะไรอยู่รึ”

“บันทึกการรักษาของข้าเจ้าค่ะ”  หลันหลันรีบตอบยื่นบันทึกของนางให้อู๋หมินลี่ดู  

“ท่านเซียว..เอ่อ ท่านอ๋องใส่ใจเจ้ายิ่ง” นางเองก็ไม่ชินกับฐานะที่เปลี่ยนไปของเซียวเหริน นางเป็นถึงคุณหนูใหญ่แห่งหมู่ตึกนกยูงทอง บิดากับน้องชายลอบช่วยเหลือคนสกุลเซียว แต่นางกลับไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของเขา คิดว่าเขาเป็นเพียงหมอผู้หนึ่ง  

“ท่านอ๋องใส่ใจทุกคน” นางยิ้มกว้าง “คุณหนูใหญ่มีพรสวรรค์ด้านนี้จริงๆ ท่านมีมือเทวดารังสรรค์อาหารได้เลิศรสเหลือเกิน”

“เจ้าก็พูดเกินไป” นางเคยได้ยินคำชมเรื่องรสมือในการทำอาหารของนางอยู่บ้าง แต่ไม่เคยมีใครพูดยกย่องแล้วดูใสซื่อเท่านี้มาก่อน “ก่อนเจ้ากลับแคว้นเฉียนเหลียงข้าจะทำขนมอร่อยๆ ให้เจ้ากินอีก”

“กลับแคว้นเฉียนเหลียง?”  นางพึมพำขึ้นมา

“ไม่ใช่รึ?”  อู๋หมินลี่ถามกลับ “ข้าได้ยินจากกงอี้เทาว่าจะพาเจ้ากลับแคว้นเฉียนเหลียง รอเพียงตอนนี้เขาสะสางเรื่องสัญญาเป็นพันธมิตรกับแคว้นโฮ่วฉิน”

“เจ้าเป็นคนแคว้นเฉียนเหลียงก็ต้องกลับแคว้นสิ หรือเจ้ามีญาติพี่น้องอยู่ที่นี่” ไป๋ชิวถามด้วยความประหลาดใจ