Chapter 49.คิดถึง

“งานเหล่านี้แท้จริงเป็นของเจ้า ยามนี้ลุงแค่ช่วยจัดการให้ไปก่อน” เขาพูดอย่างใจเย็น บ้านเมืองต้องพลิกฟื้นเป็นการใหญ่ กว่าจะเข้ารูปเข้ารอยคงใช้เวลาอีกสามถึงสี่เป็นอย่างน้อย  เขาก้มมองเห็นเด็กน้อยทำหน้านิ่วก็หัวเราะเบาๆ

            “เจ้าต้องหมั่นเรียนรู้ เข้าใจหรือไม่”

            “หลานทราบแล้ว เสด็จลุง”

            “ดี” เขาพูดแล้วขยับปลายนิ้วเรียกจูเต๋ออี้  องครักษ์ข้างกายที่ทำหน้าที่รับใช้มายาวนานถอยออกไป ครู่หนึ่งจึงเดินกลับเข้ามาพร้อมขนม เด็กน้อยทำตาโตแล้วยื่นมือไปรับขนมจากเซียวเหริน

            “ข้าให้ในครัวปรุงให้เจ้าเป็นพิเศษ ในนี้มีส่วนผสมของสมุนไพรบำรุงร่างกาย เจ้าจะได้แข็งแรงเติบใหญ่เร็วไว”

            “ขอบพระทัยเสด็จลุง” 

            “ไปเถอะ”

            “อื้ม!”

            เด็กน้อยปีนลงจากตัก ขันทีผู้หนึ่งเข้ามารับ เขามองเด็กน้อยที่ชะตาชีวิตลิขิตให้นั่งบัลลังก์มังกร ได้แต่หวังว่าตัวเองจะขัดเกลาเด็กคนนี้ให้เป็นฮ่องเต้ที่ดี  คงมีเพียงการทำเช่นนี้ที่ลดทอนความรู้สึกผิดที่เคยให้คำสัตย์สาบานไว้ แม้ว่าชื่อของเขาจะเคยเป็นรัชทายาทก็ตาม

            เซียวเหรินก้มหน้าอ่านฏีกา หยิบพู่กันขึ้นจุ่มหมึกเขียนคำสั่งช่วยเหลือราษฎร์ที่ทุกข์ยาก หางตารับรู้การเคลื่อนไหวที่เข้ามาใกล้ เขาเงยหน้าขึ้นมอง แต่ไม่มั่นใจในสิ่งที่เห็นจึงหลับตาลงลง  และเมื่อลืมตาอีกครั้ง ภาพนั้นยังคงเป็นนาง หญิงสาวที่ทำให้เขาเผลอใจคิดถึง

            “ท่านเซียว” นางเอ่ยขึ้นแล้วนึกขึ้นได้ รีบยกมือขึ้นปิดปากจะเปลี่ยนคำเรียกขานให้ถูกต้องแต่เซียวเหรินยกมือห้ามไว้ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ปรายตามองไปทางจูเต๋ออี้ที่ก้มหน้าหลบสายตาคมกริบแล้วเดินไปหาหลันหลัน

            “มาได้อย่างไร อาการบาดเจ็บดีขึ้นหรือไม่”

            “ข้า เอ่อ หม่อมฉันให้กงอี้เทาพามาเพคะ”

            “ยามเจ้าพูดกับกงอี้เทาไม่เห็นเรื่องมาก เขาเองก็เป็นผู้ครองแคว้นเฉียนเหลียง” เขาไม่รู้ว่าทำไมหงุดหงิดที่เห็นนางทำตัวเหินห่าง ชายหนุ่มจับจับชีพจรของนางด้วยความเคยชิน โดยไม่รู้ว่าสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้ทำให้หัวใจของหลันหลันอิ่มเอมเพียงใด

            “เช่นนั้นข้าพูดกับท่านเช่นแต่ก่อนได้ใช่ไหม ท่านจะไม่สั่งคนตัดคอข้าแน่นะ”  นางใช้มือที่ว่างยกนิ้วชี้ทำท่าปาดลำคอของตน ท่าทางของ

นางทำให้เซียวเหรินหัวเราะออกมา

            จูเต๋ออี้ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของเซียวเหรินนานแล้ว เขาลอบยิ้มแล้วหันไปสั่งให้ผู้อื่นออกไป เหลือเพียงคนสองคนในห้องทรงอักษรนี้

            “ข้ามารบกวนท่านอีกแล้ว” น้ำเสียงเกรงใจแต่สายตาเหลือบมองเห็นจานขนมที่ยังวางอยู่ ยามนางเห็นขนมหวานเช่นนี้เหมือนลูกสุนัขมากกว่านกหงส์หยกเสียอีก

            “ข้ากินได้ไหม?”

            เซียวเหรินเดินมาหยิบขนมเปี๊ยะดอกไม้ แบ่งเป็นคำเล็กๆ ป้อนใส่ปากที่เผยอขึ้นอย่างรอคอย นางเคี้ยวช้าๆ ชิมความหอมหวานในปากด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

            “ในวังมีของอร่อยจริงๆด้วย”

            “เจ้าก็เคยอยู่ในวัง ไม่เคยกินหรือไร”  เขาป้อนคำต่อไปให้นาง

            “อยู่ในวังแต่ไม่เคยได้กิน” นางอ้าปากรอเขาป้อนอีกคำและเซียวเหรินก็ไม่นึกรำคาญที่จะทำตามที่นางต้องการ

            ดวงตาของเซียวเหรินอ่อนลง เมื่ออยู่ในฐานะใหม่ทำให้เหนื่อยมากขึ้น แต่เดิมเขาเคยนึกรำคาญเจ้านกหงส์หยกตัวนี้อยู่บ้าง ทว่าเมื่อข้างกายไม่มีเสียงหวานใสช่างเจรจา นิสัยช่างกิน และท่าทางที่ทำให้เขารู้สึกเป็นเพียงคนธรรมดาผู้หนึ่ง ยามนี้เขารู้สึกถูกนางวางยาทำให้คิดถึงนางมากเหลือเกิน

            “เจ้าคงลำบากมาก”

            “หือ?”  นางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “แล้วท่านลำบากหรือไม่เล่า?”

            “ข้ารึ?” ถูกนางย้อนถาม เขากลับนิ่งงันไป ลำบากอันใดกันเล่า หากเทียบกับประชาชนที่ทุกข์เข็นจะเรียกว่าเขาลำบากได้อย่างไรกัน  เขาอาจสบายมาหลายปีจนเคยตัว เมื่อต้องกลับมาทำหน้าที่ที่ควรทำตั้งแต่แรกจึงรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง

            เห็นใบหน้าหล่อเหลามีแววหม่นล้า นางยื่นปลายนิ้วไปกดที่กึ่งกลางระหว่างคิ้วของเซียวเหริน  แล้วเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าระบายเกลื่อนรอยยิ้ม

            “เห็นท่านเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าคิดว่า ข้าเลือกเป็นนกดีกว่า”

            ปลายนิ้วของนางให้ความรู้สึกเย็นสบายแม้นางจะกดลงเพียงแผ่วเบาที่หว่างคิ้วของเขา เซียวเหรินจับมือเรียวงามแล้วรวบร่างบางเข้ามาในอ้อมอก ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย

            “ดีกว่าอย่างไร”

            “ดีกว่าเพราะไม่ต้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างท่านไง”

            “แค่นั้นรึ”

            “อื้ม” นางพยักหน้าแล้วแสร้งกลอกตามองไปทางอื่น “เป็นนกยังได้บินด้วย”

            “เจ้าอยากบิน?”

            “อื้ม” นางพยักหน้าแทนคำตอบ แต่ไม่คิดว่าจะถูกเขาโอบเอวพานางมาด้านนอก  ยามนี้ท้องฟ้าถูกคลี่คลุมด้วยแสงจันทร์  นางจ้องมองดวงตาของเขาราวกับตั้งคำถามและคำตอบที่ได้รับคือเขารัดรอบเอวนางแน่นขึ้นแล้วพาทะยานขึ้นไปตามแนวหลังคาวังหลวงอย่างรวดเร็ว

            เซียวเหรินก้มมองใบหน้าของหญิงสาว นางไม่มีแวววาดกลัวใด แต่กลับยิ้มกว้างด้วยท่าทางตื่นเต้น นางรู้ว่าเขามองอยู่จึงหันหน้ามาส่งยิ้มดวงตาเป็นประกาย

            “ดีจริง ข้านึกว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นทิวทัศน์เช่นนี้ก่อนกลับแคว้นเฉียนเหลียงเสียแล้ว”

            “เจ้าตัดสินใจดีแล้ว” เขาประคองนางให้นั่งลง พื้นหลังคาค่อนข้างชื้นและลื่น เขาจึงโอบนางไว้เพื่อไม่ให้นางตกลงไปด้านล่างเสียก่อน

            “ข้าตัดสินใจแล้ว” นางยิ้มน้อยๆ “ข้าจะเดินทางพร้อมกงอี้เทา”

            “เจ้าคงไม่ต้องการข้าแล้วสินะ”

            ถ้อยคำเหมือนไม่ตั้งใจพูดนี้ทำให้หลันหลันประหลาดใจนัก แม้อยู่ภายใต้แสงจันทร์ แต่นางเห็นแววตาน้อยใจของเขาอยู่บ้าง  จริงสินะ ถ้านางเลือกใช้ชีวิต ‘อูหลันโหยว’ นางก็ไม่จำเป็นต้องกลืนกินลมหายใจของเขาอีก

            เซียวเหรินถอนหายใจแล้วทอดสายตาไปเบื้องหน้า “ข้าเคยพบเด็กหญิงผู้หนึ่ง นางต้องอดทนอดกลั้นฝึกฝนวิชาลับของตระกูลเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น นางไม่ได้มีชีวิตวัยเด็กเหมือนเด็กคนอื่น ชีวิตนางเหมือนถูกลิขิตไว้แล้ว และนางก็ทำด้วยความเต็มใจ”

            หลันหลันเบิกตากว้างไม่คิดว่าเขาจะทำเรื่องเหล่านี้ได้ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย

            “ท่านจำเด็กผู้หญิงคนนั้นได้รึ”

            “อาจารย์ของข้าเป็นสหายกับอาจารย์ของนาง” เขาปรายตามองทางหญิงสาวเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “เรื่องราวของนาง ข้าล้วนรู้ดี ในกายนางมีพิษร้ายไหลเวียนทำให้กายนางมักเยียบเย็น นางสามารถควบคุมชีพจรของตนเองได้ แม้กระทั่งนางเติบโตขึ้นแล้วยังโผล่หน้าแวะเวียนมาก่อกวนข้าในบ้างครั้งบ้างคราว”

            “ท่าน...ท่าน...”  หลันหลันพูดไม่ออก  ในความทรงจำและความรู้สึกของนางนั้นเข้าใจมาตลอดว่าเขาจดจำนางไม่ได้

            “ข้าไม่อยากเปิดโปงนาง เพราะรู้ว่าการทำเช่นนี้ของนางเป็นสิ่งเดียวที่นางรู้สึกสนุกและซุกซนไปตามวัย ข้าจึงแสร้งทำเป็นจำนางไม่ได้”

            “ท่านรู้มาตลอด”

            “แต่ข้าไม่รู้แผนการทั้งหมดหรอก อย่างไรข้าก็เป็นคนของแคว้น โฮ่วฉินต้องคอยจับตาดูพวกเจ้า”

            “ที่นี่ท่านก็รู้แล้วว่าข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อท่าน”

            เซียวเหรินพยักหน้าแทนคำตอบแล้วเอื้อมมือมาจับมือนางไว้ “เจ้าไม่จำเป็นต้องเลือกว่าจะเป็นสิ่งใด”

            “ท่านหมายถึง...”

            “เจ้าไม่ต้องเลือกที่จะอูหลันโหยวหรือนกหงส์หยกหลันหลัน” เขาบีบมือนาง “เจ้าไม่จำเป็นต้องแบกรับภาระหน้าที่ใดไว้บนบ่าอีกแล้ว”

            ดวงตากระจ่างคู่นั้นจ้องมองเขาอย่างไม่กะพริบตา และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่น้ำตาหยดใสรินไหลออกมาอย่างไม่อาจฝืนกลั้น

            เหตุใดเขามองนางทะลุปรุโปร่งเช่นนี้

            ทั้งที่นางตั้งใจมาบอกลา

เหตุใดเขาทำให้นางตัดใจไม่ได้นะ

            เซียวเหรินวาดแขนโอบนางเข้ามาแนบอก น้ำตาหยดใสซึมทะลุผ่านอาภรณ์ให้เขาสัมผัสความอุ่นของหยาดน้ำตา ร่างบางสั่นสะท้านขึ้นมาเป็นระลอกๆ แม้จะไร้เสียงใดแต่เขารู้ว่านางร้องไห้จนตัวหอบโยน

เขากับนางเหมือนคนจำพวกเดียวกัน ถูกลิขิตชีวิตให้เป็นไปตามที่ผู้อื่นต้องการ ทว่านางและเขาล้วนเต็มใจทำในสิ่งเหล่านั้น เขาเองทำเพื่อคนในแคว้นแคว้นโฮ่วฉิน ส่วนนางก็เพื่อคนในแคว้นเฉียนเหลียง