Chapter 51. เจ้านกตะกละ

“เจ้านกตะกละ!”  เขาดุนางพลางแหวนหน้าคำรามเสียงพร่า ถูกนางรุกเร้าจนแท่งหยกไถลลื่นเข้าไปจนสุด นางหวีดร้องเบาๆ โผเข้ากอดเขา ปลายเล็บจิกที่แผ่นหลัง

ไม่เคยรู้เลยว่าบุรุษผู้นี้จะมีซ่อนสิ่งใหญ่โตไว้ถึงเพียงนี้ ความเสียวซ่านแผ่นกระจายไปทั่วร่าง จนถึงปลายนิ้วเท้าที่เกร็งแทบเป็นตะคริว นางครวญเสียงกระเส่า ยามเมื่อเขาขยับสะโพกถอนแก่นกายออกช้าๆ แล้วกดกลับเข้ามาใหม่ นางได้แต่หวีดร้องส่งเสียงครางแทบขาดใจ  เหงื่อร้อนหลั่งออกมาจนหยดบนกายของนาง ความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นในคราวแรกหายไปสิ้น ทุกการเติมเต็มของเขาทำให้ร่างกายที่เคยเยียบเย็นร้อนระอุ เหงื่อร้อนผุดขึ้นทุกรูขุมขน ร่างกายนางทวีความร้อนและเปียกชื้น รวมทั้งที่ใจกลางของดอกไม้สาวที่รองรับการเคลื่อนไหวของผีเสื้อหนุ่มช่างแนบแน่น ลึกล้ำและซ่านเสียว

“ข้า...”  นางไม่รู้ว่าตนเองจะพูดอะไร  เขาป้อนความสุขสมที่นางไม่เคยรู้จัก ทำให้นางอิ่มเอมครั้งแล้วครั้งเล่า และหิวโหยต้องการไม่สิ้นสุด ไม่ว่าท่วงท่าใดที่เขานำพา ล้วนทำให้นางปรารถนาในตัวเขามากขึ้น มากขึ้น

“เซียวเหริน!”

ดวงตาของเซียวเหรินราวลูกไฟ ไฟปรารถนาเผาไหม้หัวใจทำให้เคลื่อนไหวร่างกายเร็วขึ้น ถาโถมและโหมกระหน่ำ และเมื่อได้รับการตอบรับของหญิงสาว เขาก็ยิ่งกอบโกยความสุขสมอย่างคนตะกละตะกราม ที่ผ่านมาเขาระวังตัวอย่างดียิ่งจึงแทบไม่เคยมีความสัมพันธ์กับสตรีใด แต่นางทำให้เขาปลดเปลื้องตัวเองจนร่างกายเกร็งกระตุก เขาจับเอวนางไว้มั่นปล่อยหว่านเชื้อพันธ์ของตนกับกายนางและคำรามเปี่ยมสุข

ดุจมีพลุนับร้อยระเบิดขึ้นในหัวสมองน้อยๆ ของหลันหลัน  นางผวากอดร่างแกร่งแนบแน่น รับรู้ถึงสายธารอุ่นร้อนที่รินหลั่งอยู่ภายใน

เซียวเหรินค่อยๆ ผ่อนร่างของหญิงสาวที่หลับตาตาอย่างสิ้นเรี่ยวแรง เขาขยับสะโพกถอนแก่นกายออกอย่างเชื่องช้า ก้มมองรอยเลือดจางๆ ที่เปื้อนเปรอะผ้าปูที่นอน มือใหญ่ยื่นไปเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าหวาน เขาทิ้งลงนอนเคียงข้าง หญิงสาวแม้เข้าสู่ภาวะหลับใหลแต่ยังพลิกกายมากอดร่างของชายหนุ่ม เซียวเหรินหัวเราะเบาๆ พลางลูบหลังนางเป็นเชิงปลอบโยน

เขาลืมถ้อยคำที่คิดจะพูดกับนางไปหมดสิ้น เอาเถิด ในเวลานี้ไม่มีเสียงใดจะไพเราะไปกว่า...

เสียงหัวใจสองดวงผสานเป็นจังหวะเดียวกัน

....

            ใครเลยจะรู้ว่าบุรุษน้ำแข็งฉายาหมอเทวดาไร้ใจจะเหี้ยมโหดถึงเพียงนี้

            หลันหลันพลิกตัวอย่างปวดร้าวไปทั่วร่าง นางกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนกว้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนยันร่างที่มีเพียงเสื้อคลุมสวมทับชั้นเดียว หลังม่านมุ้งปักลายงดงามมีเงาคนยืนรอรับใช้อยู่  นางถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นมือไปผลักม่านมุ้งออก  นางกำนัลผู้หนึ่งขยับเท้าเข้ามาช่วยประคองนางลุกขึ้นยืน

            “น้ำอุ่นเตรียมพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

            หลันหลันพยักหน้ารับ ยอมให้นางกำนัลประคองไปที่อ่างน้ำอุ่น พาร่างร้าวระบมลงไปแช่ในน้ำอุ่นที่กรุ่นด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพร หญิงสาวใช้มือช้อนเอากลีบดอกไม้อ่างน้ำขึ้นมาดู

            “ท่านอ๋องตระเตรียมให้แม่นางโดยเฉพาะเจ้าค่ะ”   นางกำนัลเอ่ยตอบก่อนที่อีกฝ่ายจะตั้งคำถาม “ท่านอ๋องสั่งไว้ว่าให้บ่าวดูแลรับใช้แม่นาง หากต้องการสิ่งใด โปรดแจ้งบ่าวได้ทันที”

            “ข้ารู้แล้ว เจ้าออกไปก่อน อ้อ! เตรียมสำรับอาหารให้ด้วย ข้าหิวแล้ว”

            “เจ้าค่ะ”

            น้ำอุ่นทำให้หลันหลันผ่อนคลายและสบายเนื้อตัวมากขึ้น นางรู้ว่าเขาลุกจากเตียงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เคยอ่านตำรามามากแต่ไม่คิดว่าบุรุษจะเปี่ยมล้นด้วยพลังงานเช่นนี้ นางถูกเขาเคี่ยวกรำตลอดคืน ควรเป็นนางที่ตะกละกินไม่อิ่ม แต่ครั้งนี้กลับเป็นเขาที่กินนางซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระดูกแทบจะหลุดออกจากข้อต่อเป็นชิ้นๆ  นางแสร้งหลับแต่รับรู้การเคลื่อนไหวทุกอย่าง เขาไม่ให้คนปลุกนาง แต่ตัวเองต้องลุกขึ้นไปว่าราชการแต่เช้าตรู่

เสียงหัวเราะหลุดออกมาเบาๆ เขาก็ยังคงเป็น ‘ซือจือ’ เป็น ‘เซียวเหริน’ เป็นคนที่มีความรับผิดชอบดีเยี่ยมและเอาตัวเองไว้ที่หลังหน้าที่เสมอ  แล้วนางเล่า ตั้งใจมาทำอะไรกันแน่        ภาพนางและเขาสอดประสานแนบชิดผุดขึ้นมาในสมอง หลันหลันเขินอายจนมุดลงไปใต้น้ำ  อึดใจต่อมานางจึงโผล่ขึ้นจากน้ำ ปรับอารมณ์ตัวเองอยู่พักใหญ่จึงกล้าเรียกผู้อื่นเข้ามา

 หลันหลันเรียกนางกำนัลมาช่วยปรนนิบัติเช็ดผมและสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ถูกเตรียมไว้ให้  นางกินอาหารอย่างไม่รีบเร่งและไม่คาดหวังว่าเซียวเหรินจะกลับเข้ามา  นางกวาดตามองในห้องที่เห็นภาพชายหนุ่มหญิงสาวเคล้าคลอกันตลอดคืน กักเก็บทุกความทรงจำไว้แล้วเดินออกมาอย่างเงียบๆ โดยไม่มีใครขัดขวางและไม่มีใครติดตาม

            ไม่จำเป็นต้องให้ผู้ใดนำทาง นางรู้เส้นทางในวังหลวงแห่งนี้ดี จากที่ก้าวเดินเหมือนนับก้าวก็เพิ่มความเร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง นางวิ่งอย่างสุดกำลังกลับมาตำหนักที่กงอี้เทาอยู่ เป็นสถานที่สำหรับราชทูตพำนัก

            กงอี้เทากำลังอ่านรายงานที่ส่งมาจากแคว้นเฉียนเหลียง  เอกสารลงนามต่างๆ เสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว กลับไปครั้งนี้คือความยิ่งใหญ่ที่ทุกคนรอคอย        เพราะประสาทการรับรู้ไวต่อสิ่งรอบข้าง ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย เขาประหลาดใจที่เห็นอูหลันโหยววิ่งเข้ามาในห้อง ปลายเท้าของนางสะดุดกับธรณีประตู ร่างสูงใหญ่ปราดเข้าไปรับไว้ได้ทันก่อนที่นางจะล้มหน้าคว่ำไปกับพื้น

            “ระวังหน่อย”  กงอี้เทาประคองอูหลันโหยวให้ยืนได้มั่นคงแล้ว แต่ปลายนิ้วยังคงเกาะกุมไหล่นางไว้มั่น “เจ้าวิ่งหนีอะไรมา”

            หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเร็วๆ ปรับลมหายใจครู่หนึ่งจึงเอ่ยตอบ

            “ข้าไม่ได้หนี ข้ากลัวว่าจะกลับมาไม่ทันเจ้าเดินทาง” นางเห็นแววตาของเขาฉายความสงสัย นางจึงหัวเราะออกมา  

กงอี้เทาประหลาดใจกับถ้อยคำของอูหลันโหยว แต่นางก็เป็นเช่นนี้เสมอ ไม่อาจคาดเดาความคิดใดได้

            “ข้าคงไม่จำเป็นต้องแก้มนตร์สะกดจิตให้เจ้าแล้วสินะ”เขาถาม

พลางล้วงมือไปหยิบกระพรวนเงินสลักลายดอกโบตั๋นออกมาจากอกเสื้อ

“เจ้าเคยฝากข้าไว้ ให้ข้าคืนให้เจ้าเมื่อถึงเวลา และข้าคิดว่าเวลานั้นมาถึงแล้ว”

            หญิงสาวรับกระพรวนมาไว้ในอุ้งมือ ลวดลายดอกโบตั๋นนี้ นางสั่งให้ให้ช่างฝีมือดีที่สุดในแคว้นทำขึ้น มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น นางบิดกระพรวนเปิดออก ด้านในมียาลูกกลอนซ่อนอยู่

            มือใหญ่ของกงอี้เทายื่นไปคว้าข้อมือของอูหลันโหลวไว้ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขาไม่รู้ว่าในกระพรวนลูกนี้มียาอะไรซ่อนอยู่ รู้เพียงแค่ว่าเขามีหน้าที่เก็บไว้ให้นางเท่านั้น

            “เจ้าจะทำอะไร” กงอี้เทาถามไม่ยอมปล่อยมือจากข้อมือของนาง

            “ข้า...” นางนิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าติดสินใจแล้ว ข้าได้ทำหน้าที่ของอูหลันโหยวเสร็จสิ้นแล้ว”

            “ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับแคว้นของเรา!” กงอี้เทากระชากร่างบอบบางเข้ามาในกอด ปลายคางของนางเกยบนซอกคอของเขาอย่างพอดี

            ภาพเด็กหญิงที่ถูกฝึกฝนอย่างหนักหน่วง ทั้งการกลืนกินพิษที่ทำให้ทุรนทุราย ทั้งการแปลงโฉมปลอมกาย ภาพในความทรงจำถาโถมเข้ามาจนปวดร้าวไปทั่วร่าง  นางรู้ดีว่าอาจารย์หญิงหรือท่านย่าให้นางกินยาพิษชนิดหนึ่งที่จะทำให้นางไม่อาจมีชีวิตได้ยืนยาวนัก  เพราะหากแผนการสับเปลี่ยนตัวให้นางเป็น ‘กงเสวี่ยหลิง’ ผิดพลาด หรือแม้แต่นางทนรับการทรมานที่จะเกิดขึ้นไม่ไหว นางจะไม่มีวันคลายความลับเปิดโปงแผนการปลดแอก นางถูกกำหนดให้ ‘ตาย’ มาตั้งแต่แรกแล้ว นางจะกลับแคว้นได้ต้องกลับในฐานะคนตายเท่านั้น

“อย่าทำเช่นนี้ เจ้าไม่คิดถึงเซียวเหรินแล้วหรือ เขาจะอยู่อย่างไร?”