Chapter 48. เหตุใดถึงเจ็บถึงเพียงนี้

“ข้า...” หลันหลันอ้ำอึ้ง ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องไปจากที่นี่ ไม่ใช่หรอก นางมิได้อาลัยสถานที่แห่งนี้ มีเพียงความรู้สึกที่ต้องจากไกลเซียว เหรินต่างหากที่ทำให้นางปวดใจ

มือเรียวเล็กยกขึ้นอกที่หน้าอกซ้าย บริเวณที่ถูกเซียวเหรินซัดฝ่ามือเข้าใส่ ความเจ็บปวดระลอกหนึ่งราวเข็มแหลมเล็กนับร้อยนับพันทิ่ม

แทงหัวใจ

เจ็บ?

เหตุใดถึงเจ็บถึงเพียงนี้

“หลันหลัน” อู๋หมินลี่เห็นใบหน้าหลันหลันซีดเซียวไร้สีเลือดก็ตื่นตระหนก “เจ้าเจ็บรึ ให้ข้าตามหมอดีหรือไม่”

หลันหลันส่ายหน้าไปมา ครู่หนึ่งนางสูดลมหายใจลึกสะกดความเจ็บปวดทั้งหมดแล้วฝืนยิ้มให้อู๋หมินลี่  พลันเสียงของท่านป้าต๋าฝูดังแว่วเข้ามาในหัวน้อยๆ ของนาง

‘มีเวลาเพียงสี่สิบเก้าวัน’

จากบันทึกของเซียวเหริน นางเหลือเวลาอีกแค่สามวัน

แต่ถ้านางลองให้กงอี้เทาถอนมนตร์สะกดจิต  บางทีนางอาจมีชีวิตได้ยาวนานกว่านี้ แต่ชีวิตของอูหลันโหยว ไม่อาจอยู่ที่แคว้นเฉียน     เหลียงได้

“หลันหลัน”  อู๋หมิ่นลี่บีบมือเย็นเฉียบของหลันหลัน “ข้าพาเจ้ากลับที่พักดีกว่า” 

“ให้ข้าประคองนางเองเจ้าค่ะ” ไป๋ชิวเข้ามาช่วยประคองหลันหลันเพื่อเดินกลับที่พัก  อู๋ซิงว่านผ่านมาพอดีเห็นไป๋ชิวประคองหลันหลันอยู่ เขาก็รีบเดินตรงเข้ามา

“เกิดเรื่องใดขึ้น”

“หลันหลันเจ็บแผล ข้าจะประคองนางกลับเรือน” 

“ข้าเอง”  อู๋ซิงว่านช้อนตัวหญิงสาวอุ้มขึ้นอย่างรวดเร็ว ไป๋ชิวยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูกเช่นเดียวกับอู๋หมิ่นลี่ที่ได้แต่มองน้องชายอุ้มหลันหลันเดินลิ่วๆ ไปยังเรือนที่พักแล้ว 

“ท่านเซียวก็จริงๆเลย ไม่น่าลงมือกับเจ้ารุนแรงถึงเพียงนี้”  อู๋ชิงว่านอดตำหนิออกมาไม่ได้ แต่หลันหลันกลับทุบที่แผ่นอกแกร่งของเขา

“ห้ามว่าท่านเซียวนะ เป็นข้าที่ทำให้เขาต้องลงมือต่างหาก”

อู๋ซิงว่านเค้นเสียงหัวเราะในลำคอ เขาอุ้มนางไปจนถึงเตียง ไม่สนใจสายตาของบ่าวไพร่ที่ลอบมองมาทางเขา  ชายหนุ่มประคองร่างบอบบางลงนอน  มือขวาที่ใช้การได้อีกครั้ง ได้อุ้มนางอย่างที่เคยหวังแต่ไม่อาจครอบครองนางอย่างที่ปรารถนา  

“ข้าจะตามหมอ”

“ไม่ต้อง”  นางเบ้ปาก “ข้าไม่อยากกินยาแล้ว”

“เช่นนั้นก็พักผ่อนในห้องอย่าออกไปตากลมอีก”  เป็นเสียงของอู๋หมิ่นลี่สั่งจากด้านหลัง นางรีบเดินตามน้องชายเข้ามาพร้อมไป๋ชิว แต่น้องชายเดินเร็วจนนางแทบจะวิ่งตามเลยทีเดียว

“นี่บันทึกของเจ้า”

“ขอบคุณท่านทั้งสองมาก”  นางรับสมุดบันทึกสองเล่มของตนมากอดแนบอก นางช้อนตาขึ้นมองอู๋หมิ่นลี่ที่จ้องมองนางอย่างสำรวจว่านางซุกซ่อนความเจ็บปวดที่ใดอีก นางก็เผลอยิ้มออกมา  

“เจ้ายิ้มอะไร” อู๋ซิงว่านถามพลางเบือนหน้าไปทางอื่น รอยยิ้มของ

นางจะทำให้เขาคลุ้มคลั่ง 

“ข้าช่างโชคดีที่มีท่านทั้งสองเมตตาดูแลถึงเพียงนี้ ข้ามีชีวิตมาถึงเวลานี้ก็นับว่าคุ้มค่าเหลือเกิน” 

ชีวิตนกหงส์หยกของนาง ระหกระเหินจนมาพบเซียวเหรินและอู หลันโหยวที่สวมรอยเป็นกงเสวี่ยนหลิง ชีวิตในวังหลวงแสนลำบากแต่นางกับคุณหนูของนางก็ผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมาได้  จนถึงวันที่แคว้นเฉียน   เหลียงหลุดพ้นจากฮ่องเต้ทรราช

“พูดจาเหลวไหล เจ้านอนได้แล้ว”  อู๋หมิ่นลี่เดินมาคลี่ผ้าห่มให้ หลันหลันที่นอนกอดสมุดบันทึกอาการเจ็บป่วยไว้แนบอก แท้จริงนางไม่ชอบหลันหลันที่หม่นเศร้าเช่นนี้  นางควรยิ้ม หัวเราะ และทำท่าประหลาดให้ผู้อื่นพลอยยิ้มตามไปด้วย นั้นถึงจะเป็นหลันหลันที่นางรู้จัก

ไม่รู้ว่าเพราะอยู่ท่ามกลางความห่วงใยที่จริงใจหรืออย่างไร หลันหลันผล็อยหลับไปอีกครั้ง ทั้งที่นางไม่อยากหลับ นางเหลือเวลาน้อยเหลือเกิน นางยังมีบางสิ่งที่นางอยากทำ 

จริงสิ สิ่งที่นางอยากทำในฐานะที่นางคือหลันหลัน นกหงส์หยกบาดเจ็บที่เซียวเหรินใช้สองมือประคองโอบอุ้ม

ความทรงจำของอูหลันโหยวเจ็บปวดเกินไป

นางไม่อยากแบกภาระในฐานะคนสกุลอูอีกแล้ว

.........

            กงอี้เทาสาวเท้าเข้ามาในห้องนอนของหญิงสาว ใบหน้าของนางไม่ได้ซีดเซียวเหมือนวันแรกที่ได้รับบาดเจ็บแล้ว เขาโกรธที่เซียวเหรินกล้าลงมือกับนางรุนแรงถึงเพียงนี้  แต่เขาเข้าใจว่าที่ทำไปทั้งหมดนั้น เป็นเพราะอูหลันโหยวกดดันให้คนใจอ่อนอย่างเซียวเหรินต้องทำเช่นนั้น  เมื่อต้องขึ้นนั่งในตำแหน่งที่สูงที่สุด ความอ่อนโยนใดๆ ควรโยนทิ้งไว้เบื้องล่าง 

            “หลันโหยว”  กงอี้เทาเรียกหญิงสาวที่นั่งเอนหลังพิงเสาเตียง นางเงยหน้าจากสมุดบันทึกที่วางอยู่บนตักแล้วสบตากับเขา แววตาของนางสุกสกาวและเมื่อริมฝีปากดุจกลีบเหมย เพียงนางคลี่ยิ้มความงามของหญิงสาวก็ปรากฏจนยากจะถอนสายตาไปทางอื่น

            “ท่านมาแล้ว”  นางเรียกเขาด้วยน้ำเสียงกระจ่างใสและท่าทางกระตื้อรื้อร้น นางทำท่าจะลุกขึ้นยืนแต่กงอี้เทาเดินมากดไหล่ให้นางอยู่ท่าเดิมแล้วเป็นฝ่ายนั่งลงริมเตียงของนาง การใกล้ชิดสนิทสนมนี้ทำให้ หลันหลันกะพริบตาปริบๆ ด้วยความประหลาดใจจนอดเอ่ยถามไม่ได้

            “เมื่อก่อนท่านก็ทำเช่นนี้หรือ?”

“เมื่อก่อน....”   

             กงอี้เทานิ่งงันไปชั่วขณะ สำหรับเขาแล้ว อูหลันโยวเป็นสตรีที่น่าสงสารเห็นใจ นางอายุเท่ากงเสวี่ยหลิง เติบโตมาพร้อมกันแต่ฐานะที่แตกต่างและหน้าที่ที่มีตั้งแต่กำเนิดทำให้เขาแทบไม่เคยอูหลันโหยวได้เล่นสนุกซุกซนเหมือนเด็กวัยเดียวกัน  นางมักสีหน้านิ่งสงบเยือกเย็นทำให้ผู้อื่นไม่กล้าเข้าใกล้ แต่นางที่เป็นอยู่ในตอนนี้...ก็ไม่นับว่าเลวร้ายนัก หากนางเติบโตเช่นเด็กสาวทั่วไปที่ไม่ต้องแบกภาระใด  นางคงเป็นเช่นนี้

            “ช่างเถอะ” นางโบกมือไปมา “ท่านจะกลับแคว้นแล้วใช่ไหม?”

            “อืม” เขาตอบ “รอจัดการเรื่องร่างสัญญากฎหมายต่างๆ ให้เรียบร้อย คิดว่าไม่เกินสี่ห้าวันนี้คงเรียบร้อย”

            “เช่นนั้นหรือ?”  นางครุนคิดพลางเอียงคอเล็กน้อยด้วยความเคยชิน ปอยผมร่วงมาเคลียแก้ม กงอี้เทาอดใจไม่ไหวยื่นมือใช้ปลายนิ้วเกี่ยวเส้นผมทัดใบหูให้นาง

            “เจ้าพักรักษาตัวให้แข็งแรง เราต้องเดินทางนานครึ่งเดือนกว่าจะกลับถึงแคว้นเฉียนเหลียง”

            นางพยักหน้ารับรู้  “ข้าต้องติดตามท่านกลับไปใช่ไหม?”

            “แน่นอน”  คิ้วเรียวเป็นระเบียบเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ “ข้าไม่ทอดทิ้งเจ้า”

            “ท่านไม่ทอดทิ้งข้า” นางทวนคำพูดของเขา “ท่านทำเช่นนี้เพราะสงสารข้าใช่ไหม”

            กงอี้เทาถอนหายใจเบาๆ “ข้าสัญญากับอาจารย์หญิงหรือท่านย่าของเจ้าไว้ หากภารกิจนี้เจ้ารอดปลอดภัย ข้ายินดีดูแลเจ้าไปชั่วชีวิต”

            “ดูแลข้า” นางเบิกตากว้างใช้ดวงตากระจ่างใสจ้องมองเขาจนชายหนุ่มเผลอเอนหลังถอยหนีไปเล็กน้อย แล้วนางก็หัวเราะออกมา

“ท่านไม่จำเป็นต้องมาดูแลข้าอย่างที่เคยให้สัญญากับอาจารย์ ข้าเพียงทำหน้าที่ของตนเอง ท่านย่อมรู้เช่นเดียวกับข้า การที่ท่านจะดูแลข้านั้นก็ไม่สามารถมอบฐานะใดได้ ท่านเพียงแค่สงสารและเห็นใจ  ซึ่งข้าไม่ต้องการความรู้สึกนั้น  เดิมทีคิดว่าคงไม่มีชีวิตรอดแล้ว แต่เวลานี้ข้ายังอยู่และได้ทำหน้าที่ของอูหลันโหยวจบสิ้นแล้ว ข้า...ข้ามีสิ่งที่อยากทำ หวังว่าท่านจะเข้าใจ”

            “เจ้าอยากทำสิ่งใด ข้ายิ่งดีช่วยเจ้าเต็มกำลัง”

            หลันหลันหัวเราะคิกคักแล้วยื่นหน้าไปกระซิบ ลมหายใจอุ่นร้อนของนางกระทบใบหน้าของกงอี้เทาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกพิกล

            “ข้าอยากพบเซียวเหริน ท่านช่วยพาข้าไปพบเขาได้ไหม?”

......

บุรุษหนุ่มนั่งอ่านฏีกากองโต โดยมีจูเต๋ออี้ยืนรอรับคำสั่งอยู่ใกล้ๆ ครู่หนึ่งขันทีจึงพาฮ่องเต้น้อยเดินเข้ามา  เซียวเหรินเงยหน้าขึ้นมอง เด็กน้อยยังมีท่าทีหวาดกลัวเขาอยู่มากซึ่งก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เขากวักมือเรียกห่งกวนหรือฮ่องเต้น้อยให้เข้ามาหา  เด็กชายลังเลแต่ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้  เซียวเหรินเอนกายพิงพนักเก้าอี้เบี่ยงตัวเล็กน้อยแล้วตบที่ตักของตนเองเป็นเชิงเรียก ฮ่องเต้น้อยเดินเข้าไปหาแล้วปีนขึ้นไปนั่งบนตัก