Chapter 45.เสียงเรียกที่แฝงอำนาจ

            “ลูกข้าเป็นอะไร” ไทเฮาถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “รักษาเขาสิ!”

            เซียวเหรินถึงกับนิ่งงันด้วยอับจนถ้อยคำ แต่ฮ่องเต้หงฉานหัวเราะเสียงปร่าแล้วโบกมือไปมา

            “มันใหญ่มากใช่ไหมละ”  เขาหัวเราะขืนๆ

            “อะไรกัน” ไทเฮาหันมาถามอย่างงุนงง แต่เซียวเหรินไม่กล้าพูดออกมา

            “มันคือฝี” ฮ่องเต้ที่กำลังจะกลายเป็นเพียงอดีตฮ่องเต้พูดขึ้นแล้วกดไปที่ท้องของตัวเอง “กระจายไปทั่วท้องแล้ว”

            “ไม่จริง... เหตุใดเป็นเช่นนี้”

            “เป็นมาเนิ่นนานแล้ว หมอหลวงรักษาไม่ได้ ลูกจึง...ไม่ใส่ใจกับ

มันอีก”

            ไทเฮาหันมาเขย่าแขนของเซียวเหริน “เจ้าได้ชื่อว่าเป็นหมอเทวดา ต้องรักษาได้!”

            “ถ้าได้รับการรักษาก่อนหน้านี้คงจะ...”

            “ช่างมันเถอะ”  ฮ่องเต้หงฉานโบกมือไปมาจ้องมองใบหน้าของเซียวเหริน “เรารู้ ถึงได้ปล่อยให้มันเป็นเช่นนี้”

            “เจ้า! ทำไมโง่เช่นนี้”

            “เสด็จแม่” ฮ่องเต้พูดอย่างอ่อนแรง “ท่านเองก็รู้ว่า เสด็จพ่อยกบัลลังก์นี้ให้ใครตั้งแต่แรก”

            “หุบปากเสีย!”

            “เสด็จแม่...แท้จริงแล้วบัลลังก์นี้เป็นของเหริน ท่านควรส่งคืนให้เขาไปได้แล้ว ที่ผ่านมา ท่านเองย่อมรู้ว่าเซียวเหรินแอบช่วยผู้อื่นอย่างไร เขามีความสามารถมากกว่าลูก”

            “ไม่! เจ้าคือลูกของข้า! ส่วนมัน! มันเป็นคนชั้นต่ำ มารดามันที่ใช้เสน่ห์ยั่วยวนเพื่อให้ได้ความโปรดปรานเช่นนั้น ข้าไม่อาจยอมรับได้”

            “ที่เสด็จแม่ไม่ยอมรับก็คือ เสด็จพ่อไม่เคยรักท่านเลย ไม่ว่าท่านจะทำดีเท่าไหร่ เสด็จพ่อไม่เคยใยดี ในเมื่อไม่อาจได้ครอบครองหัวใจ ท่านจึงกำจัดคนเหล่านั้นไปเสียสิ้น  มาบัดนี้ท่านคงเห็นแล้วว่า พวกเราไม่สามารถปกครองแคว้นได้”

            “เหลวไหล! ถ้าพวกมันไม่ร่วมมือกับแคว้นอื่น ไม่ใช้วิธีสกปรก

ย่อมไม่มีทางพ่ายแพ้!”

            “เราพ่ายแพ้แล้วเสด็จแม่”  ฮ่องเต้หัวเราะขมขื่น “พวกเขาชนะใจราษฎร เสด็จแม่อย่าแสร้งทำเป็นปิดหูเปิดตาเลย ท่านทรงรู้ดีที่สุด บัลลังก์นี้ไม่ใช่ของเรามาตั้งแต่แรก”

            “เหริน เราอยากคุยกับเจ้าส่วนตัวสักครู่”

            “ได้”

            เซียวเหรินประคองฮ่องเต้ลุกออกมา เพราะรู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไรไทเฮาทรงไม่ยอมลุกไปเองเป็นแน่ พอห่างได้สักระยะฮ่องเต้จึงเอ่ยขึ้น

             “ที่เราใช้ชีวิตสิ้นเปลื้องเช่นนี้เพื่อให้เสด็จแม่พอพระทัย ตามหลักแล้วเจ้าต้องมอบเหล้าพิษหรือผ้าขาวยาวสามจื่อให้เสด็จแม่รวมทั้งฮองเฮาของเรา แต่สำหรับห่งกวนแล้ว เขาแค่เด็กตัวนิดเดียว เจ้าหาวิธีที่ทรมานน้อยที่สุดเถิดนะ”

            “ไม่! ข้าไม่มีความคิดแย่งบัลลังก์และไม่ทำร้ายเด็ก!”

            “เจ้าไมได้แย่งจากเรา แต่มันคือบัลลังก์ของเจ้าเจ้าคือรัชทายาทตัวจริง” ฮ่องเต้หงฉานพูดพลางกดความเจ็บปวดของตนเองไว้

            “ข้าจะไม่สังหารเขา” เซียวเหรินให้คำสัญญา “ข้าไม่ทำร้ายองค์หงก่วง”

            “เราเชื่อใจเจ้า” ฮ่องเต้ยิ้มออกมา “เจ้าโดดเด่นมาตั้งแต่เด็ก เสด็จ

พ่อรักเจ้ามาก ไม่ว่าเราเพียรพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล นับจากนี้เจ้าจง

ปกครองแคว้นให้ดี ดูแลประชาราษฎร์ให้พวกเขากินอิ่มนอนหลับ”

            “ข้ารู้”

            “ขอบใจเจ้ามาก”

            เซียวเหรินประคองฮ่องเต้กลับมา เขามองไทเฮาแต่ไม่กล่าวอะไร สิ่งที่คิดล้วนไม่จำเป็นต้องพูดออกมาอีกแล้ว เขาจึงหมุนตัวเดินออกไป ทิ้งไว้เพียงสุราพิษและเสียงเสียงร่ำไห้เบื้องหลังและทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบสงัดของตำหนักตะวันตกที่ไม่มีผู้ใดกล้าพูดถึงอีกเลย

........

“หลันหลัน”

            “หลันหลัน”

            หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ หันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย พลันดวงตาต้องเบิกกว้างโผเข้ากอดด้วยความดีใจ

            “คุณหนู!”   หลันหลันซุกไซ้ใบหน้ากับหน้าอกของอีกฝ่ายเช่นที่เคยทำทุกครั้งยามที่เป็นนกน้อย อ๊ะ! จริงสิ! นางเป็นนกก็ควรมีร่างเป็นนกนี่น่า เหตุใดนางมีรูปร่างใบหน้าเดียวกับคุณหนูของนางได้เล่า

            “เด็กโง่”  มือข้างหนึ่งลูบศีรษะของหลันหลันเบาๆ แต่ถ่ายทอดความอ่อนโยนที่โหยหา

            “คุณหนูหมายถึงข้าหรือ?”  นางถามพลางกลั้นเสียงสะอื้น นาน

เพียงใดแล้วที่ไม่มีใครลูบศีรษะนางเช่นนี้  “ข้าไม่ได้โง่เสียหน่อย”

            “ได้ๆ เจ้าไม่ได้โง่” นางหัวเราะขึ้นเบาๆ “ลำบากเจ้าแล้ว”

            หลันหลันส่ายหน้าไปมาเร็วๆ แล้วรีบพูดขึ้น “ไม่ลำบากเลยเจ้าค่ะ มีท่านเซียวค่อยช่วยเหลือ ทุกอย่างจึงสำเร็จตามที่คุณหนูตั้งใจ”

            “เจ้าเป็นเด็กดีจริงๆ”

            “คุณหนู ข้าไปอยู่กับท่านได้หรือยัง”  นางถามแววตาเปี่ยมด้วยความหวัง “ข้าติดตามท่านไปด้วยได้หรือไม่”

            มือโอนโยนคู่นั้นประคองใบหน้าของนางขึ้น “เจ้าอยากไปกับข้าจริงหรือ?”

            “อื้ม! ข้าอยากไปกับคุณหนู”

            “แต่ถ้าเจ้าไปกับข้าจะไม่ได้พบหน้าเซียวเหรินอีก”

            “อ๊ะ!” หลันหลันอุทานอย่างตกใจ “อย่างนั้นหรือ? ข้าจะไม่ได้พบหน้าท่านเซียวอีกแล้วหรือ?”

            “ถูกต้อง ถ้าเจ้าไปกับข้า เจ้าจะไม่ได้พบหน้าเซียวเหรินอีก เจ้าจะทำใจได้รึ”

            “ข้า...ข้าทำตัวไม่ดีรบกวนท่านเซียวตลอดเวลา แต่ข้าก็อยากเห็นหน้าเขาบ่อยๆ ทุกครั้งที่ได้พบเขา หัวใจของข้าเต้นแรงมากๆ และข้าก็อยากเห็นท่านเซียวยิ้มหรือหัวเราะ แต่ข้าก็อยากอยู่กับคุณหนู...”

            “เด็กดี เจ้าถามใจตัวเอง ใช้ใจฟังเสียงหัวใจ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า

ข้าสมความปรารถนาทุกสิ่งแล้ว เจ้าช่วยทำหน้าที่แทนข้า เป็นข้าที่ต้อง

ขอบใจเจ้า  สิ่งเดียวที่ข้าอาวรณ์คืออยากเห็นเซียวเหรินมีความสุข”

            “คุณหนู ข้า....ข้าไม่เข้าใจ”

            “เด็กดี เจ้ารู้ ใช้หัวใจฟังเสียงหัวใจ เจ้าจะได้คำตอบที่เจ้าต้องการ”

            “คุณหนู...”

            “ .......”

            “คุณหนู...คุณหนูจะไปไหน คุณหนูอย่าหายไปอีกนะ คุณหนูกลับมาพาข้าไปด้วย!”

            มือที่โอบกอดปล่อยร่างเล็กออกแล้วหมุนตัวหันหลังให้ หลันหลันตกใจที่เห็นแผ่นหลังของคุณหนูที่กำลังจะเลือนหาย นางรีบวิ่ง ทว่านางกลับได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้นางชะงักแล้วเหลียวมองหาที่มาของเสียง

....

            “หลันหลัน!”

            “ท่านเซียว!”

            หลันหลันหันซ้ายหันขวามองหาเสียงที่ได้ยิน แต่นางเห็นเพียงคุณหนูที่ค่อยๆ เอี้ยวตัวหันมามองนางด้วยรอยยิ้ม

            “หลันหลัน!”

            หลันหลันมั่นใจว่าเสียงที่ได้ยินคือเสียงของเซียวเหริน นางชะงักแล้วมองหาด้วยใจกระวนกระวาย น้ำเสียงที่เรียกชื่อนางมีความกังวลเต็มเปี่ยม เหตุใดเขาเรียกนางเช่นนี้ แต่นางกลับเห็นรอยยิ้มของคุณหนูและโบกมือเหมือนขับไล่ไม่ให้ต้องตามนางอีก

            “หลันหลัน!”

            เพราะเสียงเรียกที่แฝงอำนาจหรือเพราะนางไม่อาจตัดใจได้ ทำให้หญิงสาวรีบยื่นมือไปคว้าเจ้าของเสียงนั้นไว้ ราวกลับกลัวว่าจะหลุดมือจากไป

            ชายหนุ่มที่กำลังโน้มตัวลงจะป้อนยาให้หญิงสาวที่หมดสติอยู่นั้น พลันตกตะลึงที่สองแขนกอดรัดรอบคอเหนียวรั้งเขาไว้และริมฝีปากของนางเผยอขึ้นพอดีกับที่เขากำลังจะป้อนยาให้นางด้วยริมฝีปากของเขา  หลันหลันรู้สึกได้ถึงรสขมปร่าที่ไหลลงคอทำให้นางลืมตาขึ้นทันที ใบหน้าคมเข้มดุดันกำลังจ้องมองนาง 

ความขมของยานั้นทำให้หลันหลันคิดถอยห่างแต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายไล่ต้อนนางไม่ยอมปล่อย เพราะเกรงว่านางจะไม่กลืนยาจึงใช้ลิ้นดุนดันเรียวลิ้นเล็กๆ นั้นจนกลายเป็นเกี่ยวกระหวัดอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งนางรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจอีกครั้ง เขาจึงยอมหยุดแล้วถอนริมฝีปากออกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่เต้นแรงเหลือเกิน

            “ขม”  

            “ยาดีย่อมต้องขมเป็นธรรมดา”  เขาพูดพลางหันไปหยิบผลไม้เชื่อมมาส่งเข้าปากป้อนให้นางอย่างเคยชิน 

            นางอ้าปากรับผลไม้เชื่อม พลางลอบมองใบหน้าของเซียวเหริน ยามนี้เขาไม่ได้แต่งกายเสื้อผ้าธรรมดา แม้เป็นแบบเรียบๆ แต่เป็นผ้าไหมเนื้อดี  ทว่าพอเหลือบตามองไปด้านหลัง นางเห็นใบหน้าของอู๋ซิงว่านที่มีสีหน้าแปลกพิกล ไม่สิ หลายคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักก็มีสีหน้ากระอักกระอ่วนชอบกล

            เอ๊ะ! แล้วนางอยู่ที่ไหนกันละนี่!

            กงอี้เทาชะงักเท้าไปเพราะภาพที่เห็นเบื้องหน้า แต่กับสตรีที่ก้าวตามมานั้นถึงกับใบหน้าซีดเผือด เมื่อได้สติจึงถอยหลังออกมาด้วยฝีเท้าเลื่อนลอยจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ ไป๋ชิวช่วยประคองอู๋หมิ่นลี่ออกมาด้านนอก